مشاعره سنتی

[مجتب]

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد

شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد

[مهدی]

در سنبلش آویختم از روی نیاز
گفتم من سودازده را کار بساز
گفتا که لبم بگیر و زلفم بگذار
در عیش خوش‌آویز نه در عمر دراز

[مجتب]

ز بیم غارت عشقش دل پرخون رها کردم

ولی می​ریخت خون و ره بدان هنجار می​آورد

[shokofe]

دلا دایم گدای کوی او باش

به حکم آن که دولت جاودان به

[مهدی]

هیچ مصلح به کوی عشق نرفت
که نه دنیا و آخرت درباخت

[shokofe]

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

[مهدی]

وقت آن آمد که خوش باشد کنار سبزه جوی
گر سر صحرات باشد سروبالایی بجوی
ور به خلوت با دلارامت میسر می‌شود
در سرایت خود گل افشانست سبزی گو مروی

[مجتب]

یاری اندر کس نمی​بینیم یاران را چه شد

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

[shokofe]

دیدن روی تو را دیده جان بین باید

وین کجا مرتبه چشم جهان بین من است

[مهدی]

تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست
تا بندهٔ تو شده‌ست تابنده شده‌ست