|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#1
01-11-2008
|
||||
|
||||
عشق..................
من پذيرفتم که عشق افسانه است ... اين دل درد آشنا ديوانه است
مي روم شايد فراموشت کنم ... با فراموشي هم آغوشت کنم مي روم از رفتن من شاد باش ... از عذاب ديدنم آزادباش گر چه تو تنها تر از ما مي روي ... آرزو دارم ولي عاشق شوي  آرزو دارم بفهمي درد را ... تلخي بر خوردهاي سرد را
__________________
یاد بگیر: گاهی نباید ناز کشید، انتظار کشید، آه کشید، درد کشید، فریاد کشید… تنها باید دست کشید و رفت… 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#2
01-11-2008
|
||||
|
||||
|
ديگه يار نمي خوام وقتيكه مي بيني عشق دوروغه چراغش بي فروغه
آخه وقتي كه وفا نيست عشقو عاشقي چيست؟؟؟
__________________
یاد بگیر: گاهی نباید ناز کشید، انتظار کشید، آه کشید، درد کشید، فریاد کشید… تنها باید دست کشید و رفت…
|
|
#3
01-11-2008
|
||||
|
||||
|
داني كه چرا زميوه ها سيب نكوست نيمش رخ عاشق است و نيمش رخ دوست
آن زردي و سرخي كه درآن مي بيني زردي رخ عاشق است و سرخي رخ دوست. آن دوست كه بي وفاست دشمن به از اوست... آن نقره كه بي بهاست آهن به از اوست
__________________
یاد بگیر: گاهی نباید ناز کشید، انتظار کشید، آه کشید، درد کشید، فریاد کشید… تنها باید دست کشید و رفت…
|
|
#4
01-11-2008
|
||||
|
||||
|
از ویکتور هوگو ...
عشق یك تنفس آسمانی از هوای بهشت است. آدمی دایره نیست كه یك كانون داشته باشد، بیضی است و دارای دو كانون، یك كانونش افعال است و كانون دیگرش افكار. خدا منتهای عظمت عالم خلقت است، عشق منتهای عظمت آدمی. وقتی كه قلب خشك شود، چشم نیز خشك می شود. دوست داشتن یك موجود ، شفاف كردن اوست
__________________
یاد بگیر: گاهی نباید ناز کشید، انتظار کشید، آه کشید، درد کشید، فریاد کشید… تنها باید دست کشید و رفت…
|
|
#5
01-11-2008
|
||||
|
||||
|
گريه هايم بي صداست
عشق من بي انتهاست رد پاي اشکهايم را بگير تا بداني خانه ي عاشق کجاست
__________________
یاد بگیر: گاهی نباید ناز کشید، انتظار کشید، آه کشید، درد کشید، فریاد کشید… تنها باید دست کشید و رفت…
|
|
#6
02-13-2008
|
||||
|
||||
|
** عاشقانه هایم**
من را به غیر عشق به نامی صدا نکن غم را دوباره وارد این ماجرا نکن بیهوده پشت پا به غزلهای من نزن با خاطرات خوب من اینگونه تا نکن موهات را ببند دلم را تکان نده در من دوباره فتنه و بلوا به پا نکن من در کنار توست اگر چشم وا کنی خود را اسیر پیچ و خم جاده ها نکن بگذار شهر سرخوش زیبائیت شود تنها به وصف آینه ها اکتفا نکن امشب برای ماندنمان استخاره کن اما به آیه های بدش اعتنا نکن....
__________________
|
|
#7
02-13-2008
|
||||
|
||||
|
ای آنکه زنده از نفس توست جان من
آن دم که با توام، همه عالم ازان من آن دم که با توام، پُِرم از شعر و از شراب می‌ریزد آبشار غزل از زبان من آن دم که با توام، سبکم مثل ابرها سیمرغ کی رسد به بلندآسمان من بنگر طلوع خنده‌ی خورشید بر لبم زان روشنی که کاشتی ای باغبان من! با تو سخن ز مهر تو گفتن چه حاجت است؟ خود خوانده‌ای به گوش من این، مهربان من
__________________
|
|
#8
02-13-2008
|
||||
|
||||
|
هــی پـشـت ِ پـنـجــره می آیـم شـایـد ، نـشــانـی از تـــو بـجــویــَم هــی پـشت ِ پنجـــره می آیم شاید ، شـمـیـم ِ پـیـرهـنـت را کالسـکـه ی نـســیــم ، فـرو آرَد ... هــی چـشـم ِ خـود ، بـه جــادّه می دوزم زان دور دست ِ سـاکـــت و وَهــم آلـــود گــــرد و غـبــار ِ پــای ِ ســـواری نیـسـت ؟ آیـــا ، کبــوتــر ِ صـحـرایــی زانـســوی ِ ابــری ِ بــارانــی مـکـتــوب ِ یــار ؛ نـیـاورده ســت ؟ ..... هــی پشـت ِ پـنجــره می آیم هـی پـشـت ِ پنجــره می آیـــم ...
__________________
|
|
#9
02-13-2008
|
||||
|
||||
|
در من ترانه های قشنگی نشسته اند انگار از نشستن ِ بیهوده خسته اند انگا ر سالهای زیادی ست بی جهت امید خود به این دل ِ دیوانه بسته اند ازشور و مستی ِ پدران ِ گذ شته مان حالا به من رسیده و در من نشسته اند ... من باز گیج می شوم از موج واژه ها این بغضهای تازه که در من شکسته اند من گیج گیج گیج ، تورا شعر می پرم اما تمام پنــــجره ها ی تــو بستـــه اند
__________________
|
|
#10
02-14-2008
|
||||
|
||||
خطوط را رها خواهم کرد
 خطوط را رها خواهم کرد و همچنین شمارش اعداد را رها خواهمکرد و از میان شکلهای هندسی محدود به پهنه های حسی وسعت پناه خواهم برد من عریانم عریانم عریانم مثل سکوتهای میان کلام های محبت عریانم و زخمهای من همه از عشق است از عشق عشق عشق من این جزیره سرگردان را ازانقلاب اقیانوس و انفجار کوه گذر داده ام و تکه تکه شدن راز آن وجود متحدیبود که از حقیرترین ذره هایش آفتاب به دنیا آمد ... وقتی كه اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود و در تمام شهر قلب چراغهای مرا تكه تكه می كردند وقتی كه چشم های كودكانه عشق مرا با دستمال تیرهقانون می بستند و از شقیقه های مضطرب آرزوی من فواره های خون به بیرون میپاشید وقتی كه زندگی من دیگر چیزی نبود هیچ چیز بجز تیك تاك ساعتدیواری دریافتم باید باید باید دیوانه وار دوست بدارم  فروغ فرخ زاد
__________________
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 10:01 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.