تکواندو ، معرفی و آشنائی بیشتر با تکواندو (معرفی ورزشهای رزمی جهان) Taekwondo

[hoobare]

تکواندو ، معرفی و آشنائی بیشتر با تکواندو (معرفی ورزشهای رزمی جهان) Taekwondo

تکواندو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

دو تکواندوکار در حال مبارزه.




تکواندو (زبان کره ای: خط هانگول: 태권도 خط هانجا:跆拳道 _ خط لاتین: Taegwondo) یک ورزش رزمی کره‌ای و یکی از ورزشهای المپیکی است. تکواندو ورزش ملی کره جنوبی و دارای بیشترین تعداد ورزشکار در میان ورزش‌های رزمی در سراسر دنیا است.
کلمه تکواندو از سه بخش تشکیل می‌شود:

• 태 «تِ» = ضربه زدن با دست
• 권 «کوان»= ضربه زدن با پا
• 도 «دُ» = راه و روش

فنون تکواندو از ورزش‌های سنتی تاریخ کره استخراج و پس از جنگ جهانی دوم با کوشش استادان هنرهای رزمی کره جنوبی در قالب یک ورزش رزمی مدرن به دنیای هنرهای رزمی عرضه شده‌است.
اگرچه این ورزش تأثیراتی از کاراته پذیرفته و شباهتهایی نیز با برخی سبک‌های جنوبی کونگ فو در آن به چشم می‌خورد، اما استیل خاص این رشته دفاعی که متکی بر ضربات پا با حداکثر قدرت است و بر حفظ فاصله فیزیکی با دشمن و طراحی فنون برای دور کردن مهاجم تاکید دارد، آن را از تمام سبک‌های رزمی موجود متمایز می‌کند.
تاریخچه تکواندو


قدمت این رشته به گواهی دیوارنگاره‌ها و نقاشی‌های به جا مانده در مقبره‌های «کاگجوچونگ» و «مویونگ چانگ» در کره شمالی (منچوری غربی) به ۲۰ قرن پیش می‌رسد.- دریکی از این تصاویر مردی در حال اجرای یک فن دفاع با دست ترسیم شده که کاملاً مشابه ضربه اول گول ماگی (دفاع بالا) در تکواندو است. همین موجب شده تا تکواندو تاریخی کهن تر از سایر ورزشهای مرسوم در شرق آسیا مانند کاراته و کونگ فو داشته باشد.
شواهد قابل اعتمادی وجود دارد که شکل امروزین تکواندو از رشته‌های رزمی «سوباک» و «تکوان» که در دوران حکومت سلسله گوجوریو (حکومت) (۳۷ ق.م تا ۶۶۸ م) در شمال کره تمرین می‌شده، اقتباس شده‌است. در این دوران اهمیت زیادی به توانائیهای جنگی داده می‌شد و مسابقات منظمی برگزار می‌شد، شامل؛ رقص با شمشیر، تیراندازی، نبرد تن به تن، مبارزه‌ای که در آن دو نفر با شکستن یخ روی دریاچه وارد آب سرد شده و به مبارزه می‌پرداختند.
در دوران پادشاهی شیلا (۵۷ م تا ۹۳۵ م) که بر بخش‌های جنوبی شبه جزیره کره حکم می‌راند نیز توجه خاصی معطوف هنرهای رزمی بود. در این حکومت سازمانی نظامی، آموزشی، اجتماعی به نام «هوارانگ دو» وجود داشت، آموزش انواع هنرهای رزمی به ویژه سوباک نیز از جمله فعالیت‌های این سازمان بود.
اگرچه در این دوران هوارانگ دو فنون گلاویزی و ضربات دست فراوانی را وارد سوباک کرد، اما پس از آن میل چندانی به تمرین این نوع فنون در کره وجود نداشت و این رشته به شکل اولیه آن که بر مبنای ضربه زدن و جلوگیری از نزدیک شدن دشمن استوار بود، ادامه یافت. تکنیک‌های گلاویزی سوباک که «یوسول» نامیده می‌شد، بعدها با ورود به ژاپن پایه گذار ورزش «جودو» شد.
تمرین هنرهای رزمی در زمان امپراتوری قدرتمند «کوریو» (۹۳۵ تا ۱۳۹۲) نیز رواج زیادی داشت، در جشن‌های سالانه گوناگونی که در این سلسله بر گزار می‌شد، علاوه بر ورزشهای رزمی به مسابقات کشتی و چوگان نیز بهای زیادی داده می‌شد.
روی کار آمدن سلسله یی (۱۳۹۲ تا۱۹۱۰) که مبتنی بر تفکرات ایدئالیستی، رواج بودیسم و زدودن افکار کنفوسیوس از این کشور بود، کاهش نقش نظامیان در حکومت را نیز در پی داشت. این وضعیت اگرچه از رونق هنرهای رزمی کاست، اما تکامل این فنون تا هنگام اشغال کره توسط ژاپن در ۱۹۱۰ ادامه داشت.
در دوران حکومت استعماری ژاپن هنرهای رزمی بومی کره نیز مانند دیگر مظاهر فرهنگی این کشور با ممنوعیت مواجه شد، ژاپنی‌ها مدارس کاراته را در این کشور تأسیس و آموزش آن را جایگزین تکواندو کردند.
آموزش هنرهای رزمی کره‌ای در این دوران به طور مخفیانه در مناطق کوهستانی صعب العبور توسط گروه‌های کوچک ادامه داشت.

تکواندو نوین

پس از پایان جنگ و آزادی کره ورزشهای رزمی سنتی این کشور تا حد زیادی با رشته‌های ژاپنی همانند کاراته، کندو و جودو آمیخته شده بود، در عین حال بسیاری از رزمی کاران کره هم با آموختن هنرهای رزمی چینی آن‌ها را وارد کره کرده بودند. در آن زمان بیشتر اصطلاح‌های «تانگ سو دو» و «کونگ سو دو» برای نام گذاری ورزشی که بعدها به تکواندو معروف شد، به کار می‌رفت.
تلاش برای بازسازی تکواندو و بازگرداندن آن به حالت اصلی خود در نهایت منجر به تبدیل این رشته به ورزش ملی کره و محبوبترین سبک رزمی در سراسر دنیا شد:

• ۱۹۵۹ - «انجمن تا سو دو» تأسیس شد. هدف این نهاد ایجاد یگانگی در هنرهای رزمی کره‌ای بود. </ref> The Korean Taekwondo Association (KTA) was formed in 1959 to facilitate the unification.[۱]
• ۱۹۶۲ – تکواندو به عنوان یک بازی رسمی به چهل و سومین دوره بازیهای ملی کره جنوبی وارد شد.
• ۱۹۶۵ - «انجمن تا سو دو» به«انجمن تکواندو» تغییر نام داد.
• ۱۹۷۲ - کوکی وان تأسیس شد. این باشگاه تا امروز بالاترین مرجع فنی تکواندو بوده‌است.
• ۱۹۷۳ – تأسیس فدراسیون جهانی تکواندو WTF )
• ۱۹۷۳ – برگزاری نخستین دوره بازیهای جهانی این رشته در کره با شرکت ۲۰۰ ورزشکار از ۱۹ کشور. آمریکا، تایوان و مکزیک در جدول رده بندی پس از کره قرار گرفتند.
• ۱۹۷۶ – شورای بین المللی ورزشهای نظامی «سیزم» تکواندو را به عنوان یکی از بازی‌های خود پذیرفت.
• ۱۹۸۳ – کمیته بین المللی المپیک «فدراسیون جهانی تکواندو» را به عنوان یکی از اعضای خود اعلام کرد.
• ۱۹۸۶ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در بازیهای آسیائی سئول.
• ۱۹۸۸ – برگزاری تکواندو به عنوان یک ورزش نمایشی در المپیک سئول.
• ۱۹۹۴ – تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در بازیهای آسیائی هیروشیما برگزار شد.
• ۲۰۰۰ - در المپیک سیدنی تکواندو دومین هنر رزمی آسیایی (پس از جودو) شد که به عنوان یک رشته رسمی در المپیک برگزار می شود.

1. ↑ KTA (2003). History. Korea Taekwondo Association. www.koreataekwondo.org. بازیابی در 2007-08-11.

‎

منابع

• جئوراک کیم، تکواندو، ترجمه: قادر شاسب، تبریز، انتشارات تلاش، ۱۳۸۱

-------------------------------

درباره تکواندو
- تقسیم بدن انسان
1- سر و گردن: الگول
2- شکم وسینه: راممتونگ
3- باسن به پایین: آره

- نشستهای تکواندو
1- نشست بلند: آپ کوبی
2- نشست کوتاه: آپ سوگی
3- نشست روی پای عقب: دیت کوبی

- انواع دفاع اولیه و عمده
1- الگو ماگی:‌دفاع از سرو صورت با ساعد دست
2- موم تونگ ماگی: دفاع از سینه و شکم با ساعد دست
3- آره ماگی: دفاع از پایین بدن با ساعد دست

- انواع فرم: در تکواندو 17 فرم وجود دارد که با شماره شان از 1 تا 17 معرف می‌شوند.
-کمربندهای تکواند: زرد، سبز، آبی، قرمز، مشکی
- کمربند مشکی از دان 1 تا دان 10 درجه‌بندی شده است.
- انواع خطا و امتیازات: پشت‌سر، پشت گردن، پشت کمر و از کمر به پایین خطای عمد گفته می شود و ضربه در صورت و کنا صورت و از گردن تا کمر امتیازدارد. البته صدای ضربه باید به گوش داور برسد و اگر با یک حرکت پا به حریف ضربه وارد شود و او نتواند به بازی ادامه دهد داور به او «ناک اوت» اعلام می کند.

لباس مسابقه:
1- هوگو: ضربه‌گیر که محافظ سینه و شکم است.
2- کلاه: محافظ سروصورت است.
3- ساق‌بند: محافظ ساقهای پاست.
4- نانشیم (بیضه‌بند): محافظ بیضه است.
5- ساعد بند: محافظ ساعدهای دست می‌باشد.

زمان راندها و استراحت:
خردسالان: 5/1 دقیقه و 1 دقیقه استراحت
نونهالان: 5/1 دقیقه و یک1 دقیقه استراحت
نوجوانان: 2 دقیقه و 1 دقیقه استراحت
جوانان: 3 دقیقه و 1 دقیقه استراحت
بزرگسالان: 3 دقیقه و 1 دقیقه استراحت

بانوان
خردسالان : 1 دقیقه
نوجوانان: 2 دقیقه
جوانان: 2 دقیقه
- چهار وزن المپیکی عبارتنداز:
- منهای 58 کیلوگرم
- منهای 68 کیلوگرم
- منهای 80 کیلوگرم
- به اضافه 80 کیلوگرم

- در راند سوم در صورت مساوی، سرداور برنده را بادرنظر گرفتن شرایط زیر اعلام می‌کند:
1- از نظر فنی 2- اخلاق 3- بازی هجومی 4- فعالیت بیشتر
- مشخصات تشک: ابعاد تشک 12×12 متر است و داخل آن مربعی به ابعاد 8×8 متر وجود دارد که محوسط مسابقه است. دو مبارز به فاصله 1 متر از هم می ایستند و سرداور به فاصله 5/1 متر در مقابل آنها قرار می گیرد.
- تعداد داوران: 4 داور شامل یک سرداور در داخل تشک و 3 قاضی در اطراف تشک، ضمن اینکه یک پزشک و یک منشی در کنار تشک حضور دارند. وظیفه منشی جمع کردن آراء داوران در دو راند است.

- انواع ضربات پا:
1- آپ چاگی: ضبه با سینه پا
2- دولیو چاگی: ضربه با روی پا به صورت
3- تیچاگی: ضربه از عقب به صورت با پاشه پا
4- موم دولیو چاگی: چرخش و ضربه با پاشنه پا
5- موم دولیو یوب چاگی: چرخش و ضربه با تیغه پا

وزن های مسابقه های تکواندو



1- مسابقه های تکواندو بازی های المپیک (4 وزن مردان - 4 وزن زنان)
مردان زنان
منهای 58 کیلوگرم (پایین تر از 58 کیلوگرم) منهای 49 کیلوگرم (پایین تر از 49 کیلوگرم)
منهای 68 کیلوگرم (پایین تر از 68 کیلوگرم) منهای 57 کیلوگرم (پایین تر از 57 کیلوگرم)
منهای 80 کیلوگرم (پایین تر از 80 کیلوگرم) منهای 67 کیلوگرم (پایین تر از 67 کیلوگرم)
به اضافه 80 کیلوگرم (بالاتر از 80 کیلوگرم) به اضافه 67 کیلوگرم (بالاتر از 67 کیلوگرم)


2- مسابقه های تکواندو قهرمانی جهان (سنین بالای 15 سال


مردان زنان
وزن اول (Fin) منهای 54 کیلوگرم منهای 47 کیلوگرم
وزن دوم (Fly) 58-54 کیلوگرم 51-47 کیلوگرم
وزن سوم (Bantam) 62-58 کیلوگرم 55-51 کیلوگرم
وزن چهارم (Feather) 67-62 کیلوگرم 59-55 کیلوگرم
وزن پنجم (Light) 72-67 کیلوگرم 63-59 کیلوگرم
وزن ششم (Welter) 78-72 کیلوگرم 67-63 کیلوگرم
وزن هفتم (Middle) 84-78 کیلوگرم 72-67 کیلوگرم
وزن هشتم (Heavy) به اضافه 84 کیلوگرم به اضافه 72 کیلوگرم



3- مسابقه های تکواندو قهرمانی جوانان جهان (سنین 14 تا 17 سال)

مردان زنان
وزن اول (Fin) منهای 45 کیلوگرم منهای 42 کیلوگرم
وزن دوم (Fly) 48-45 کیلوگرم 44-42 کیلوگرم
وزن سوم (Bantam) 51-48 کیلوگرم 46-44 کیلوگرم
وزن چهارم (Feather) 55-51 کیلوگرم 49-46 کیلوگرم
وزن پنجم (Light) 59-55 کیلوگرم 52-49 کیلوگرم
وزن ششم (Welter) 63-59 کیلوگرم 55-52 کیلوگرم
وزن هفتم (Light middle) 68-63 کیلوگرم 59-55 کیلوگرم
وزن هشتم (Middle) 73-68 کیلوگرم 63-59 کیلوگرم
وزن نهم (Light heavy) 78-73 کیلوگرم 68-63 کیلوگرم
وزن دهم (Heavy) به اضافه 78 کیلوگرم به اضافه 68 کیلوگرم

[hoobare]

ایران به سلطه کره ای ها بر تکواندو آسیا پایان داد

هجدهمين دوره مسابقات تكواندو قهرماني آسيا که به مدت سه روز در شهر ژونگ ژو چين برگزار شدبا درخشش ایرانی ها همراه بود که به سلطه38ساله چشم بادامیهای کره ای پایان داد.
درپايان اين رقابتها تيم مردان كشورمان با كسب ‪۴‬مدال طلا و يك مدال نقره بعداز ‪۳۶‬سال به عنوان قهرماني دست يافت.
تكواندوكاران تيم ملي ايران در بخش مردان چهار مدال طلا توسط محمد باقري معتمد، كوروش رجلي ، فرزاد عبدالهي و علي نصرآزداني به دست آوردند. رضا نادريان نيز به كسب مدال نقره بسنده كرد.
در پيكارهاي زنان نيز تنها مدال طلا بانوان را فاطمه نعمتي به گردن آويخت و سهيلا سياحي مدال برنز اين رقابتها در دسته سنگين وزن زنان را بدست آورد آيتك معمارزاده، زينب حيدري، پريسا قرباني، سوسن حاجي پور ديگر اعضاي تيم ملي زنان كشورمان بودند كه در مرحله مقدماتي از دور رقابتها حذف شدند.
اين رقابتها در ‪۸‬وزن مردان و ‪۸‬وزن زنان انجام شد اما هر كشور تنها مي توانست در ‪۶‬وزن مردان و ‪۶‬وزن زنان در مسابقات شركت كند.
فرزاد عبدالهي تكواندو كار وزن منهاي ‪ ۷۸‬كيلوگرم ايران در ديدار نهايي اين وزن حريفي از چين را شكست داد و مدال طلا را به گردن آويخت.
به گزارش ايرنا، وي در اين ديدار تكواندوكار چيني را با نتيجه ‪ ۶‬بر ‪۱‬ شكست داد و توانست چهارمين مدال طلاي ايران را در بخش مردان هجدهمين دوره رقابتهاي قهرماني آسيا به دست آورد.
عبدالهي در دور اول حريفي از پاكستان را با نتيجه ‪ ۷‬بر صفر از پيش رو برداشت و در دور دوم قزاقستان را با نتيجه ‪ ۲‬بر ‪ ۱‬مغلوب كرد.
وي در نيمه نهايي در حالي كه از حريف تايلندي با نتيجه ‪ ۴‬بر ‪ ۱‬جلو بود توانست رقيب خود را ضربه فني (ناك اوت) كند و به فينال راه يابد.
امروز در آخرين روز اين رقابتها عليرضا شكوري ديگر تكواندوكار مرد ايراني در وزن منهاي ‪ ۵۴‬كيلوگرم در دور اول حريفي از لبنان را با نتيجه ‪ ۷‬بر صفر از پيش رو برداشت و در دور دوم در برابر تكواندوكاري از يمن ‪ ۴‬بر ‪۲‬ مغلوب و از دور رقابتها كنار ررفت.
در بخش بانوان نيز سوسن حاجي پور در وزن منهاي ‪ ۵۹‬كيلوگرم به مصاف حريفي از فيليپين رفت و توانست ‪ ۵‬بر ‪ ۱‬پيروز شد و در دوم با تكواندوكاري از چين روبرو شد و نتيجه را ‪ ۶‬بر ‪ ۳‬واگذار كرد و از دور رقابتها حذف شد

[hoobare]

مسابقات جهاني تكواندوي جوانان در تركيه/ امير ياراني تكواندو كار جوان ايراني، مدال طلا گرفت

امير ياراني تكواندوكار جوان كشورمان، در فينال وزن سوم مسابقات جهاني تكواندوي جوانان در ازمير تركيه، با غليه بر حريف مكزيكي خود، مدال ارزشمند طلا را بر گردن آويخت.
به گزارش ايرنا، دانش سرمدي سرمربي تيم تكواندوي كشورمان، عصر پنجشنبه گفت: ياراني، روز پنجشنبه بعد از پيروزي در مقابل رقباي خود از عربستان و تايلند، به فينال وزن سوم اين مسابقات راه يافت.
بر اساس اين گزارش،ياراني در مسابقه فينال وزن سوم، توانست در مقابل رقيب مكزيكي خود، مدال طلا را از آن خود كند.
وي همچنين افزود: در مسابقات روز پنجشنبه خانم‌ها نيز پروين كشاورز و محدثه موسوي در وزن دوم، با حريفاني از چين و تايپه روبه رو شدند و با باخت مقابل حريفان خود، از دور اين مسابقات حذف شدند.
مسابقات جهاني تكواندوي جوانان تا ‪ ۲۲‬ارديبهشت ماه جاري در ازمير تركيه برگزار مي‌شود

[hoobare]

تاریخچه تکواندو
از زمانهای قدیم کره‌ای‌ها تکواندو را در شکل دفاع شخصی در سطوح فردی و ملی به کار می‌گرفتند. در دوره اشغال کره توسط (1910 تا 1945)، توسط دولت ژاپن آموزش هنرهای رزمی سنتی کره‌ای را ممنوع کرد تا از شورش‌های ضد دولتی مردم ممانعت نماید. بعد از آزادی کره از سیطره ژاپن در 15 آگوست 1945، پیش‌کسوتان هنرهای رزمی کره گردهم آمدند تا هنرهای رزمی سنتی کره را تجدید حیات بخشند. در نتیجه این کوشش‌ ها انجمن تکواندو کره در سال 1961 تأسیس شد.

در سال 1963، در چهل و سومین فستیوال ورزشی ملی کره، تکواندو به عنوان رویدادی رسمی و ورزش ملی رسمیت یافت. از اوایل دهه 1960 بسیاری از اساتید تکواندو و کره به کشورهای مختلف مهاجرت کرده و در موطن جدید نسبت به گسترش تکواندو اهتمام ورزیده‌اند. در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو (wtf) با حضور 18 کشور شکل گرفت تا به صورتی نظام‌ مندتر از فعالیت‌های مربوط به تکواندو در سراسر جهان حمایت کند. دو ماه پس از تشکیل فدراسیون جهانی، اولین دوره مسابقات تکواندو قهرمانی جهان در سئول برگزار گردید و از آن زمان تاکنون به صورت منظم هر دو سال یکبار برگزار می‌شود. به منظور بسط بیشتر این ورزش اوزان زنان نیز از سال 1987 به این مسابقات افزوده گردید. مرکزیت فدراسیون جهانی تکواندو در کوکی ون واقع در سئول است. ورزش تکواندو در دو المپیک 1988 و 1992 به صورت نمایشی در بازیهای المپیک گنجانده شد و در نهایت از المپیک 2000 سیدنی بصورت رسمی در میان رویدادهای المپیک قرار گرفت. پس از کشور کره جنوبی در حال حاضر ایران،‌ تایوان و ایالات متحده پیشتازان رقابتهای جهانی و المپیک هستند.

[hoobare]

تاریخچه تکواندو در ایران
تاریخچه تکواندو در ایران

ورزش تکواندو در سال 1347 به ایران وارد شد و در سال 1349 اولین کلاس آموزشی خود را با حدود 75 نفر شرکت‌کننده رسمیت داد. پس از قبولی 61 نفر در این کلاس، تقریباً هسته اصلی این ورزش در ایران شکل گرفت. 11 مرد کمربند مشکی، 17 کمربند قهوه‌ای و مابقی در رده‌های پائین‌تر حاصل برگزاری این کلاس بود.

در سال 1973 فدراسیون جهانی تکواندو تأسیس شد و در همان سال اولین دوره رقابت‌های قهرمانی جهان برگزار شد که ایران حضور نداشت. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می‌کرد اما پس از چند سال در سال 1352 به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود. اولین حضور بین‌المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال 1975 بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع‌زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال 1357 با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد. مسابقات قهرمانی آسیا- اقیانوسیه هم از سال 1974 آغاز گردید که تیم ایران نخستین‌ بار در سومین دوره این رقابت‌ ها در سال 1978 حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود.

درخشان‌ترین حضور ایران در عرصه بین‌المللی، جام جهانی لیون در سال 2000 بود که تیم ایران موفق شد برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت‌سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال 1999 تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است.

افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه‌برداری و کشتی با اهمیت‌ترین رشته ورزشی در ایران باشد. نخستین مدال‌های طلای ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط مجید افلاکی و هادی ساعی در سال 1999 بدست آمد. هادی ساعی درخشان‌ترین چهره تاریخ تکواندو ایران بوده است که علاوه بر کسب مدال طلا در رقابت‌های قهرمانی جهان (1999 و 2005) و کسب چهار نشان طلای رقابت‌های جام جهانی تکواندو در المپیک آتن موفق به کسب نخستین طلای تکواندو ایران در المپیک شد.

[Hamed]

تکواندو هم براي خودش ورزشيه ديگه. اما چون فقط با پا کار ميشه جالب نيست. وگرنه خودمم ميرفتم. به هر حال من چند سالي کاراته کار ميکردم. اما الان که مقايسه ميکنم همون کاراته بهتره. مخصوصا اين اسماي تکواندو هيچ وقت براي جالب نبوده. البته اين نظر شخصيه...

[امیر عباس انصاری]

نوشته اصلی توسط Hamed

تکواندو هم براي خودش ورزشيه ديگه. اما چون فقط با پا کار ميشه جالب نيست. وگرنه خودمم ميرفتم. به هر حال من چند سالي کاراته کار ميکردم. اما الان که مقايسه ميکنم همون کاراته بهتره. مخصوصا اين اسماي تکواندو هيچ وقت براي جالب نبوده. البته اين نظر شخصيه...

سلام
حامد عزیز باید عرض کنم که تکواندو ورزشی فقط با پا نیست هرچند معلومات من هم در حد اطلاعات عمومیه
تکواندو دارای دو شاخه پومسه و هیانگ میباشد که سبک پومسه به عنوان سبک برگزیده مسابقات امتیازی انتخاب شده و از وسایل محافظ مانند ضربه گیر سر و تن پوش هوگو و حتی ضربه گیر پوششی روی پا جهت انجام مسابقات استفاده می شود تا حالت خشونت و صرف ایراد ضربه به مسابقه داده نشود و خلاقیتهای بیشتری نمایان شد. و چون ضربات پا امتیازی بالاتر و خطر دریافت ضذبه متقابلی کمتر دارند لذا هنرجویان مبارز بیشتر بر روی ضربات پا حساب باز می کنند.
لباس معمول هنرجویان سبک پومسه سپید و لباس معمول هنرجویان سبک هیانگ مشکی است
در سبک پومسه تکیه محور سبک بر روی اجرای صحیح تکنیک و سرعت و نرمی و انعطاف و چالاکی مبارزه گر میباشد ولی در سبک هیانگ قدرت و سختی و سفتی و شدت و حجم ضربات و عمق وارد نمودن ضربات و فشارها بر حریف محور اصلی سبک و سیاق هنورجویان میباشد
تکواندو خاستگاهی کره ای دارد که با تقسیم شدن و تغییر فرهنگ دو کره و ایجاد مدار مرزی ، این رشته کهن نیز دستخوش تغییراتی بسیار شده است به صورتی که تکواندویی که در المپیکها و مسابقات جهانی مورد استفاده قرار می گیرد سبک امتیازی پومسه و از کره جنوبی میباشد
اطلاعات من برای معرفی اولیه این باز هم ادامه دارد ولی فکر کنم تاپیک کامل تر از من باشد
(امیدوارم اطلاعاتم درست باشد)
متشکرم و موفق باشید

تکواندو ، معرفی و آشنائی بیشتر با تکواندو (معرفی ورزشهای رزمی جهان)

[امیر عباس انصاری]

Taekwondo

From Wikipedia, the free encyclopedia

Taekwondo

A WTF taekwondo sparring match Also known as Taekwon-Do, Tae Kwon-Do, Tae Kwon Do Focus Striking Country of origin

Korea Olympic Sport Since 2000 (WTF regulations)

Taekwondo Hangul 태권도 Hanja 跆拳道 Revised
Romanization Taegwondo McCune-
Reischauer T'aekwŏndo Taekwondo (태권도; IPA: /tɛkwɒndoʊ/) is a Korean martial art. Taekwondo is the national sport of South Korea. It is also regarded as the world's most popular martial art in terms of number of practitioners.[1] Kyeorugi, or sparring, is an official Olympic sporting event. In Korean, tae 태 跆 means "foot"; kwon 권 拳 means "fist"; and do 도 道 means "way"; so taekwondo is loosely translated as "the way of the fist and foot".
Taekwondo's popularity has resulted in the varied evolution of the martial art into several domains: as with many other arts, it combines combat techniques, self-defense, sport, exercise, meditation and philosophy. Taekwondo is also used by the South Korean military as part of its hand-to-hand combat training.[citation needed]
Traditional taekwondo is typically not competition-oriented and tends to focus primarily on the self-defense and traditional values of the art. Formally, there are two main styles of taekwondo. One comes from the Kukkiwon, the source of the sparring system shihap kyeorugi which is now an event at the summer Olympic Games and which is governed by the World Taekwondo Federation (WTF); the other comes from the International Taekwondo Federation (ITF), which was founded by General Choi Hong Hi, sometimes called the father of taekwondo.
Although there are doctrinal and technical differences between the two main styles and among the various organizations, the art in general emphasizes kicks thrown from a mobile stance, employing the leg's greater reach and power (compared to the arm). Taekwondo training generally includes a system of blocks, kicks, punches, and open-handed strikes and may also include various take-downs or sweeps, throws, and joint locks.

Contents

• 1 History
• 2 Development
• 3 Organizations
• 4 Features
• 5 Ranks, belts and promotion
• 6 Philosophy
• 7 Competition
  • 7.1 WTF
  • 7.2 ITF
• 8 Korean commands
• 9 See also
• 10 References
• 11 External links

History

See also: Korean martial artsThe history of taekwondo has been a matter of contention. Taekwondo organizations officially state that Taekwondo was entirely derived from earlier Korean martial arts.[2][3][4][5][6][7] One alternative position is that taekwondo derived from native Korean martial arts with influences from neighboring countries[8][9][10]; another is that it was primarily derived from karate learned by Koreans during the Japanese occupation, and that only later did taekwondo gain its own identity separate from karate.]
The oldest Korean martial art was an amalgamation of unarmed combat styles developed by the three rival Korean kingdoms of Goguryeo, Silla and Baekje.[11] Young men were trained in unarmed combat techniques to develop strength, speed, and survival skills. The most popular of these techniques was subak, with taekkyeon being the most popular of the segments of subak.

Taekwondo practitioners demonstrating their techniques.


Those who demonstrated strong natural aptitude were selected as trainees in the new special warrior corps, called the Hwarang. It was believed that young men with a talent for the liberal arts may have the grace to become competent warriors. These warriors were instructed in academics as well as martial arts, learning philosophy, history, a code of ethics, and equestrian sports. Their military training included an extensive weapons program involving swordsmanship and archery, both on horseback and on foot, as well as lessons in military tactics and unarmed combat using subak. Although subak was a leg-oriented art in Goguryeo, Silla's influence added hand techniques to the practice of subak.
During this time a few select Sillan warriors were given training in Taek Kyon by the early masters from Koguryo. The Taek Kyon trained warriors then became known as the Hwarang. The Hwarang set up a military academy for the sons of royalty in Silla called Hwarang-do, which means "The way of flowering manhood." The Hwarang studied Taek Kyon, history, Confucian Philosophy, ethics, Buddhist Morality, and military tactics. The guiding principles of the Hwarang warriors were loyalty, filial duty, trustworthiness, valor, and justice. The makeup of the Hwarang-do education was based on the Five Codes of Human Conduct written by a Buddhist scholar, fundamental education, Taek Kyon and social skills. Taek Kyon was spread throughout Korea because the Hwarang traveled all around the peninsula to learn about the other regions and people.
In spite of Korea's rich history of ancient and traditional martial arts, Korean martial arts faded into obscurity during the Joseon Dynasty. Korean society became highly centralized under Korean Confucianism and martial arts were lowly regarded in a society whose ideals were epitomized by its scholar-kings.[12] Formal practices of traditional martial arts such as subak and taekkyeon were reserved for sanctioned military uses. However folk practice of taekkyeon as a kicking game still persisted into the 19th century.

Development

The Japanese occupation of Korea formally began in 1910. As it continued, and especially as World War II approached, many aspects of Korean culture were more and more tightly controlled. For example, Koreans were forced to take Japanese names and to worship at Shinto shrines; Korean-language newspapers and magazines were banned; and during the war, hundreds of thousands of Koreans were forced into service to support Japanese war efforts.] Martial arts such as taekkyeon (or subak) were also prohibited during this time; however, some believe that taekkyeon survived through underground teaching and folk custom. During the occupation some Koreans studied in Japan and were exposed to Japanese martial arts, in some cases receiving black belts in these arts[18], while others were exposed to martial arts in China. Some may also have been familiar with native Korean martial arts.[19][8][9][20]
When the occupation ended in 1945, Korean martial arts schools (kwans) began to open in Korea. The teaching of martial arts in these schools was influenced by the backgrounds of the instructors.[8][9][21] There are differing views on the origins of the arts taught in these schools. Some believe that they taught martial arts that were based primarily upon the traditional Korean martial arts taekkyon and subak, or upon a variety of martial arts such as taekkyon, kungfu and karate.[8][9][10][23] Others believe that these schools taught arts that were almost entirely based upon karate


In 1952, at the height of the Korean War, there was a martial arts exhibition in which the kwans displayed their skills. In one demonstration, Nam Tae Hi smashed thirteen roof tiles with a forefist punch. Following the demonstration, South Korean President Syngman Rhee instructed Choi Hong Hi to introduce the martial arts to the Korean army.[29]
By the mid-1950s, nine kwans had emerged. Syngman Rhee ordered that the various schools unify under a single system. The name "taekwondo" was submitted by Choi Hong Hi and was accepted on April 11, 1955.[30] The Korean Taekwondo Association (KTA) was formed in 1959 to facilitate the unification.[4] Shortly thereafter, taekwondo made its début worldwide. Standardization efforts in South Korea stalled, as the kwans continued to teach differing styles. Another request from the Korean government for unification resulted in the formation of the Korea Tae Soo Do Association, which changed its name back to the Korean Taekwondo Association in 1965 following a change of leadership.
Following the decades-long Japanese occupation, there was a natural desire to distance Korea from Japan as much as possible, and this certainly had an impact on the development of taekwondo. There was also a desire to create a national competitive sport that was uniquely Korean.[25] [26] That effort has been successful, given the popularity of taekwondo throughout Korea and worldwide. Taekwondo is practiced in 123 countries with over 30 million practitioners and 3 million individuals with black belts throughout the world. [31] It is now one of only two Asian martial arts that are included in the Olympic Games; it became a demonstration event starting with the 1988 games in Seoul, and became an official medal event starting with the 2000 games in Sydney.

Organizations

The two different systems of taekwondo are named after their respective organizations, the ITF and the WTF (Kukkiwon). The ITF was founded in 1966 by General Choi Hong Hi. After his death in 2002, a number of succession disputes splintered the ITF into three different groups, all claiming to be the original. Two of the three are located in Austria, with the third in Canada. The unofficial training headquarters of the International Taekwondo Federation are located at the Taekwondo Palace located in Pyongyang, North Korea and was founded in the mid-1990s.

Four concrete paving bricks broken with a knife-hand strike. Breaking techniques are often practiced in taekwondo.


The Korea Taekwondo Association Central Dojang was opened in South Korea in 1972. A few months later, the name was changed to the Kukkiwon. The following year, the World Taekwondo Federation was formed. The International Olympic Committee recognized the WTF and taekwondo sparring in 1980.
Although the terms "WTF" and "Kukkiwon" are often mistakenly used interchangeably, the Kukkiwon is a completely different organization which trains and certifies instructors and issues official dan and pum certificates worldwide. The Kukkiwon has its own unique physical building that contains the administrative offices of Kukkiwon (World Taekwondo Headquarters) in Seoul, South Korea and is the system of taekwondo. The WTF is just a tournament committee and is not a style or a system.
The three ITF organizations are private. There are many other private organizations like the American Taekwondo Federation (ATF), the American Taekwondo Association (ATA), and so on. Events and competitions held by private organizations are mostly closed to other taekwondo students. However, the WTF-sanctioned events allow any person, regardless of school affiliation or martial arts style, to compete in WTF events as long as he or she is a member of the WTF Member National Association in his or her nation, which is open to anyone to join, and holds a Dan certificate issued by Kukkiwon. The major technical differences among these many organizations revolve around the patterns, called hyeong 형, pumsae 품새, or teul 틀, sets of prescribed formal sequences of movements that demonstrate mastery of posture, positioning, and technique, sparring rules for competition (e.g. ITF light-contact versus WTF full-contact), and philosophy.
In addition to these private organizations, the original schools (kwans) that formed the organization that would eventually become the Kukkiwon continue to exist as independent fraternal membership organizations that support the WTF and the Kukkiwon. The official curriculum of the kwans is that of the Kukkiwon. The kwans also function as a channel for the issuing of Kukkiwon dan and pum certification (black belt ranks) for their members. Each kwan has its own individual pledge of tenets and manners that describes the organization's goals for personal improvement. For example, the tenets of Oh Do Kwan and the ITF are: courtesy (ye-ui 예의), integrity (yom-chi 염치), perseverance (in-nae 인내), self-control (geuk-gi 극기), and indomitable spirit (baek-jeol-bul-gul 백절불굴). The Jidokwan manners are: view, feel, think, speak, order, contribute, have ability, and conduct rightly.
Some organizations also recognize one or two additional tenets beyond the five original Oh Do Kwan tenets; these are community service (sa-hui-bong-sa 사회봉사) and love (sa-rang 사랑).

Features

Stretching to increase flexibility is an important aspect of taekwondo training.


See also: List of Taekwondo techniques and KickTaekwondo is known for its emphasis on kicking techniques, which distinguishes it from martial arts such as karate or southern styles of kung fu. The rationale is that the leg is the longest and strongest weapon a martial artist has, and kicks thus have the greatest potential to execute powerful strikes without successful retaliation. One defining kick of taekwondo is the back kick.
Taekwondo as a sport and exercise is popular with people of both ***es and of many ages. Physically, taekwondo develops strength, speed, balance, flexibility, and stamina. An example of the union of mental and physical discipline is the breaking of boards, which requires both physical mastery of the technique and the concentration to focus one's strength.
A taekwondo student typically wears a uniform (dobok 도복), often white but sometimes black or other colors, with a belt (tti 띠) tied around the waist. The belt indicates the student's rank. The school or place where instruction is given is called the dojang.
Although each taekwondo club or school will be different, a taekwondo student can typically expect to take part in most or all of the following:
Learning the techniques and curriculum of taekwondo
Both anaerobic and aerobic workout, including stretching
Self-defense techniques (hosinsul 호신술)
Patterns (also called forms, pumsae 품새, teul 틀, hyeong 형)
Sparring (called kyeorugi 겨루기, or matseogi 맞서기 in the ITF), which may include 3-, 2- and 1-step sparring, free-style, arranged, and point sparring, and other types
Relaxation and meditation exercises
Throwing and/or Falling techniques (dunjigi and torojigi)
Breaking (also called destruction; gyokpa). Using techniques to break boards for testing, training and martial arts demonstrations. Demonstrations often also incorporate bricks, tiles, blocks of ice or other materials. Can be separated into two types:

• Power breaking - using straightforward techniques to break as many boards etc as possible.
• Special techniques - breaking fewer boards but using jumping or flying techniques to attain greater heights, distances, or to clear obstacles.

Exams to progress to the next rank
A focus on mental and ethical discipline, justice, etiquette, respect, and self-confidenceSome taekwondo instructors also incorporate the use of pressure points, known as ji ap sul as well as grabbing self-defense techniques borrowed from other martial arts, such as Hapkido and Judo.

[edit] Ranks, belts and promotion

Taekwondo ranks are separated into "junior" and "senior" or "student" and "instructor" sections. The junior section typically consists of ten ranks indicated by the Korean word geup 급 (also Romanized as gup or kup). The junior ranks are usually identified by belts of various colors, depending on the school, so these ranks are sometimes called "color belts". Geup rank may be indicated by stripes on belts rather than by colored belts. Students begin at tenth geup (usually indicated by a white belt) and advance toward first geup (usually indicated by a red belt with a black stripe).
The senior section is made up of nine full ranks of black belt. These ranks are called dan 단, also referred to as "black belts" and "degrees" (as in "third dan" or "third-degree black belt"). Black belts begin at first degree and advance to second, third, and so on. The degree is often indicated on the belt itself with stripes, Roman numerals, or other methods; but sometimes black belts are plain and unadorned regardless of rank.
To advance from one rank to the next, students typically complete promotion tests in which they demonstrate their proficiency in the various aspects of the art before a panel of judges. Promotion tests vary from school to school, but may include such elements as the execution of patterns, which combine various techniques in specific sequences; the breaking of boards, to demonstrate the ability to use techniques with both power and control; sparring and self-defense, to demonstrate the practical application and control of techniques; and answering questions on terminology, concepts, history, and so on, to demonstrate knowledge and understanding of the art. For higher dan tests, students are sometimes required to take a written test or to submit a research paper in addition to taking the practical test.
Promotion from one geup to the next can proceed fairly rapidly, since schools often allow geup promotions every two, three, or four months. Students of geup rank learn the most basic techniques first, then move on to more advanced techniques as they approach first dan.
In contrast, promotion from one dan to the next can take years. The general rule is that a black belt may advance from one rank to the next only after the number of years equivalent to the rank. For example, a newly-promoted third-degree black belt may not be allowed to promote to fourth-degree until three years have passed. Some organizations also have age requirements related to dan promotions, and may grant younger students pum 품 (junior black belt) ranks rather than dan ranks until they reach a certain age. Dan ranks usually have titles associated with them, such as "master" and "instructor". At some schools it doesn't matter whether a student is a pum or a dan – the same titles and respect are associated with the rank. However, these titles and their associations with specific ranks vary among schools and organizations. Example: According to the Kukkiwon and the World Taekwondo Federation Master is 5th degree (dan or pum), and Grandmaster is 7th degree and up. Neither dan has anything to do with the title of instructor or sabumnim. To be a sabumnim, one must take the course at Kukkiwon and become certified as such. Rules may differ from system to system. To learn more about them, check with the specific organizations.
The two main taekwondo organizations have their own rules and standards when it comes to ranks and the titles that go with them; for details, see Kukkiwon and International Taekwondo Federation.

Philosophy

Since taekwondo developed in several different kwans, there are several different expressions of taekwondo philosophy. Two are detailed in the articles for the International Taekwondo Federation and Jidokwan.

Competition

Taekwondo competition typically involves sparring, breaking, patterns, and self-defense (hosinsul). However, in Olympic taekwondo competition, only sparring is contested; and in Olympic sparring WTF competition rules are used.[32]

Taekwondo sparring match in Madrid (Spain).

Rachel Marcial of the US Armed Forces team (blue) competing in a taekwondo match.



WTF

Under WTF and Olympic rules, sparring is a full-contact event and takes place between two competitors in an area measuring 10 meters square. Each match or bout consists of three non-stop rounds of contact with rest between rounds. 14-17 black belt fighters fight in 2-minute rounds with a 30-second break,senior fighters also fight in 2-minute rounds with 30-second breaks. Points are awarded for permitted, accurate, and powerful techniques to the legal scoring areas; light contact to a scoring area does not score any points. A kick or punch that makes contact with the opponent's hogu (a trunk protector that functions as a scoring target) scores one point; a kick to the head scores two points. Punches to the head are not allowed. If a competitor is knocked down by a scoring technique and the referee counts, then an additional point is awarded to the opponent.
At the end of three rounds, the competitor with the most points wins the match. If, during the match, one competitor gains a 7-point lead over the other, or if one competitor reaches a total of 12 points, then that competitor is immediately declared the winner and the match ends. In the event of a tie at the end of three rounds, a fourth "sudden death" overtime round will be held to determine the winner, after a 30-second rest period.

ITF

The ITF sparring rules are similar, but differ from the WTF rules in several respects. Hand attacks to the head are allowed; flying techniques score more points than grounded techniques; the competition area is slightly smaller (9 meters square instead of 10 meters); and competitors do not wear the hogu used in Olympic-style sparring (although they are required to wear approved foot and hand protection equipment). A continuous point system is utilized in ITF competition, where the fighters are allowed to continue after scoring a technique. A the end of 2 minutes (or specified time) the competitor with the most scoring techniques wins. The ITF competition rules and regulations are available at the ITF information website.[33]

Common styles of ITF Sparring Gear


ITF competitions also feature performances of patterns, breaking and "special techniques", a category where competitors perform prescribed board breaks at great heights.
AAU competitions are very similar, except that different styles of pads and gear are allowed. Any gear that has the Olympic symbol and not the WTF logo on it is approved.
Olympic Games
Asian Games
South East Asian Games
South Asian Games
Korean commands

Official WTF trunk protector (hogu), forearm guards and shin guards


In taekwondo, Korean language commands are often used. For words used in counting, see Korean numerals.

//

Word Hangeul Meaning Charyeot 차렷 Attention Gyeongnye 경례 Bow Baro 바로 Return Swieo 쉬어 At ease, relax Kihap 기합 Spirit Yell Junbi 준비 Ready Sijak 시작 Begin Kalyo 갈려 Break (separate) Gyesok 계속 Continue Geuman 그만 Finish (stop) Dwiro dora 뒤로 돌아 Turn around (about turn) Haesan 해산 Dismiss

[امیر عباس انصاری]

فیلمی از مبارزه یک تکواندو کار با یکی مبارزه گر موی تای
فکر کنم جالب باشه منتها من سرعت خوبی نداشتم
یک دقیقه و بیست و دو ثانیه است

Taekwondo vs Muay Thai

[امیر عباس انصاری]

تکواندو

تکواندو نام هنر رزمی ای است که اکنون به عنوان یک ورزش مدرن المپیکی شناخته می شود . تکواندو را می توان به عنوان اولین ورزش رزمی المپیکی مطرح کرد که از سال 1992 وارد المپیک بارسلون شد .تکواندو طی مدت بیش از بیست قرن در کره توسعه یافته است .
این هنر دفاعی رزمی در آغاز تگوک بگوک کواک بک سوبگولتا (تکگون) (Takgon) نامیده می شد .
انجمن تکواندو در کره در 19 سپتامبر 1961 افتتاح شد و از آن سال نام این ورزش کهنسال کره به تکواندو تغییر یافت .
در 30 نوامبر 1972 (کوک کی وان) مرکز فدراسیون جهانی تکواندو در اطراف شهر سئول کره جنوبی افتتاح شده و رسمیت یافت .
هم اکنون تکواندو را می توان به عنوان پر طرفدارترین ورزش های رزمی در بین کشور ها و ملت ها معرفی کرد چرا که در حال حاضر بیش از 150 کشور ، این ورزش و هنر رزمی را به عنوان یکی از ورزش های رسمی کشور خود پذیرفته اند .
در کشور عزیزمان ایران نیز این ورزش حدود بیش از چهل سال سابقه دارد و یکی از قطب های قدرت جهان در ورزش تکواندو است .
حضور موفقیت آمیز تکواندو کاران کشورمان در رقابت های جام جهانی ، قهرمانی جهان و المپیک و عناوین متعدد قهرمانی ، بهترین گواه این مدعاست . تکواندو کارانی نظیر : هادی ساعی ، یوسف کرمی ، بهزاد خداداد ، مجید افلاکی و غیره که در مسابقات مهم بین المللی برای ایران افتخار آفرینی کردند .

از دانشنامه رشد