مرگ زودرس برای اهالی موسیقی راک!

[SHeRvin]

● مرگ زودرس برای اهالی موسیقی راک!
ستاره های موسیقی راک با شیوه زندگی ویرانگرانه خود- واقعا بیش از افراد عادی در معرض مرگ قبل از سنین کهنسالی قرار دارند. تحقیقی که بر روی بیش از ۱۰۰۰ هنرمند موسیقی راک بریتانیایی و آمریکای شمالی و در محدوده زمانی دوران الویس پریسلی Elvis Presley تا امینم Eminem خواننده رپ، انجام گرفته است، نشان میدهد که این افراد دو تا سه برابر بیش از جمعیت عادی در خطر مرگ زودرس قرار دارند.

بنا به گزارش محققان مرکز بهداشت و سلامت عمومی در دانشگاه لیورپول، در طی سالهای ۱۹۵۶ و ۲۰۰۵، در بین ۱۰۶۴ موسیقیدان مورد مطالعه، ۱۰۰ مورد مرگ وجود داشته است.

علاوه بر الویس پریسلی، از جمله افرادی که از دست دادنشان در موسیقی راک ضایعه جبران ناپذیری بود، میتوان به جیم موریسون Jim Morrison خواننده گروه Doors، جیمی هندریکس Jimi Hendrix اسطوره گیتار، ستاره گروه T Rex مارک بولان Marc Bolan و کورت کوبین Kurt Cobain گروه نیروانا اشاره کرد.

بیش از یک چهارم این موارد منجر به مرگ به دلیل مصرف بیش از اندازه مشروبات الکلی و مواد مخدر بوده است.
تحقیق مذکور به وضوح نشان میدهد که تعداد قابل توجهی از ستارگان موسیقی راک در خطر مرگ ناشی از شیوه خود ویرانگرانه زندگی خود هستند.

به گفته مارک بلیس Mark Bellis سرپرست این تحقیق، این پرسش پیش می آید که آیا این افراد-علی رغم استعداد فراوان موسیقی- شایسته قرار گرفتن در مقام الگو هستند و آیا شرکت کردن آنان در برنامه های وسیع تبلیغات ضد مواد مخدر، فایده ای دارد؟

در این گزارش آمده است:" در صنعت موسیقی، فاکتورهایی چون اضطراب، حرکت از محبوبیت به گمنامی و قرار گرفتن در محیطی که مواد مخدر و الکل به سادگی در دسترس هستند، همه میتوانند به اعتیاد و رفتارهای مرگ آور دیگر منجر شوند".

● بالاترین خطر
بنا به نتایج تحقیق، موسیقیدانان در پنج سال اول پس از کسب شهرت، بیش از همیشه در معرض خطر هستند و آمار مرگ و میر در این دوران سه برابر بیش از حد عادی است.
هندرکس، بون اسکات Bon Scott از گروه AC/DC و سید ویشز Sid Vicious نوازنده پانک/راک از جمله افرادی هستند که در طی ۵ سال اول شهرت خود درگذشته اند.

اما خطر شدید مرگ در میان هنرمندان بریتانیایی تا ۲۵ سال پس از اولین موفقیت بزرگشان، به همان قدرت اولیه باقیست و آنها پس از گذشت ربع قرن تازه وارد فضای عادی زندگی میشوند.

اینجاست که باید به کهنه کاران موسیقی راک مانند راجر دالتری Roger Daltrey ۶۳ ساله از گروه The Who که ترانه های مشهور خود I hope I die before I get old و My Generation را در سال ۱۹۶۵ اجرا کرد، آفرین گفت و برایشان عمری طولانی آرزو کرد! اما این حالت در آمریکای شمالی دیده نمیشود، زیرا اهالی سالخورده موسیقی راک تقریبا دوبرابر بیش از همسن و سالان خود در اثر ایست قلبی و سکته میمیرند.

جری گارسیا Jerry Garciaاز گروه the Grateful Dead کارل ویلسون از گروه Beach Boys و جانی رامون Johnny Ramone گروه Ramones ، ستارگان راک آمریکایی هستند که همه در دهه ۵۰ زندگی درگذشته اند.

بلیس میگوید که یکی از دلایل بالا بودن تعداد درگذشتگان در میان موسیقیدانان آمریکایی میتواند تقاضای زیاد افراد این قاره برای تشکیل مجدد گروههای قدیمی، تورهای متعدد و برنامه هایی باشد که این افراد را به مدت بسیار بیشتری در محیط زندگی پر خطر "راک اند رول" نگه میدارد.

● تالار مشاهیر راک اند رول
بارها نام تالار مشاهیر راک اند رول (Rock and Roll Hall of Fame) را شنیده ایم و همچنین ثبت اسطوره های موسیقی راک و همچنین هنرمندان فعال در این عرصه در این تالار برای سپاس و حفظ نام و آثار این هنرمندان. این تالار مشاهیر و موزه آن در شهر کلیولند ایالت اوهایو آمریکا قرار گرفته است و مکانیست برای حفظ تاریخچه برترین هنرمندان و گروههای راک - تهیه کنندگان و دیگر اشخاصی که به نوعی با این سبک از موسیقی در ارتباط میباشند.

این موزه در سال ۱۹۸۳ افتتاح شد و در ابتدا مکان مشخصی برای آن تعیین نشده بود و بارها مکانش تغییر یافت، ممفیس - نیویورک - سین سیناتی و کلیولند. انتخاب این شهر به سختی صورت گرفت اما در انتخاب آن عواملی چون برپایی اولین کنسرت راک اند رول و همچنین محل فعالیت های Alan Freed یکی از پیشگامان این سبک از موسیقی بود.

همچنین در نظر سنجی (توسط روزنامه USA Today) که در میان علاقمندان به موسیقی گذاشته شده بود، از میان ۶۰۰ هزار رای، این شهر صد هزار رای را به خود اختصاص داد که در مجموعه نظر بر برپایی موزه در این شهر داده شد که روسای کلیولند با دادن اعتباری ۶۵ میلیون دلاری در آن زمان علاقمندی خود را برای ساخت این مجموعه نشان دادند.

در این ساختمان بخشهای مختلفی وجود دارد که میتوان به هفت قسمت اصلی تقسیم نمود. بخش اول محل برگزاری نمایشگاههای موقتی و همچنین نگهداری و نمایش تاریخچه موسیقی راک اند رول. در بخش نمایشگاه در هر زمانی یکی از دوره های تحول این موسیقی و یا بررسی زندگی یکی از هنرمندان با نشان دادن فیلم و غیره برگزار میشود.

در بخش دیگر به تاریخچه پیشرفت صنعت صدا اختصاص داده شد همراه با وسایل و تجهیزات گروههای مشهور از گذشته تا به حال. همچنین محلی برای مشاهده سالنهای اجرا در شهرها و زمانهای مختلف مانند شهر ممفیس در دهه ۵۰ و یا لیورپول و دیترویت و یا سانفرانسیسکو در دهه ۶۰ - لوس آنجلس در دهه ۷۰ - نیویورک و لندن در دهه ۷۰ و۸۰ و سیاتل در دهه ۹۰
طبقه سوم را باید اصلیترین جای مورد نظر ما دانست! جاییکه شما میتوانید امضای هنرمندان مختلف عرصه موسیقی راک را بر روی دیوارهای مشاهده نمایید!

طبقه آخر(راس هرم) نیز محل برگزاری نمایشگاه در زمینه زندگی و تاریخچه مشاهیر ثبت شده در تالار راک اند رول میباشد که میتوان به برگزاری نمایشگاههایی برای گروه ها و اشخاصی چون : Elvis Presley, The Supremes, The Who, John Lennon, U۲, Bob Dylan وThe Clash اشاره نمود.

اما جالب است بدانید که بیشتر از اینکه بحث و رقابت بر سر معرفی هنرمندان موسیقی و تقدیر از فعالیتهای آنها وجود داشته باشد، همیشه جدالی میان کمیته برگزاری مراسم که هر سال در نیویورک برگزار میشود با مسولین این موزه وجود دارد (حتی زمانی که در سال ۱۹۹۷ موزه و بنای آن به اتمام رسید) و در نهایت تصمیم بر آن شد تا هر سه سال مراسم در شهر کلیولند اجرا شود که از سال ۲۰۰۹ این اتفاق روی میدهد.

اما همیشه انتقاداتی بر روند کار این تالار وجود داشته است. مهمترین انتقاد این است که انتخاب نامزدها برای ثبت در تالار زیر نظر چند عده خاص و با تفکر و نظر شخصی آنها صورت میگیرد، اشخاصی چون Jann Wenner بعنوان بانی و بنیانگذار تالار مشاهیر راک اند رول و اعضای اصلی دیگر آن چون Suzan Evans و Dave Marsh و در انتخاب بیشتر از آنکه دیدی حقیقی نسبت به دنیای موسیقی راک داشته باشند، بر اساس میل و سلیقه شخصی عمل مینمایند.

انتخاب گروه ها و نوازندگانی که در دوره ای خاص مورد توجه بوده اند و در برهه ای خاص موفقیت تجاری داشته اند از یک سو و عدم توجه به پیشگامان و تاثیر گذاران سبکهای مختلف موسیقی راک، موجب این شده است که بسیاری از گروه ها اعتنای خاصی به این مراسم و انتخاب شدن از سوی این تالار نداشته باشند گروه S-e-x Pistols در سال ۲۰۰۶ از قرار گرفتن نامش در تالار مشاهیر جلوگیری نمود و با جف بک یکی از مشاهیر گیتار راک که نامش در تالار مشاهیر قرار نگرفت!

حتی نسب به سبک progressive rock نیز علاقمندی برای انتخاب گروههای در این سبک دیده نمیشود و شاید تنها نام پینک فلوید آنهم بالاجبار! در تالار قرار گرفته است.
در سال ۲۰۰۸ و در مراسمی در هتل والدورف آستوریا در نیویورک این اشخاص با اکثریت آرا بعنوان نفرات برگزیده تالار شناخته شدند: Leonard Cohen، The Dave Clark Five، Madonna، John Mellencamp، The Ventures و جالب است بدانیم که گاهی اعضای کمیته که مسوول انتخاب نامزدهای سالیانه هستند از ارائه لیست خود امتناع میورزند، در سال ۲۰۰۷ Joel Selvin یکی از اعضای اصلی به بهانه نبودن گروه و هنرمند موفق از دادن لیست خودداری نمود!
موسیقی راک

[دانه کولانه]

چقدر بهت گفتم شروین جان نرو سراغ این موسیقی گوش نکردی ..
!
بعد از مایکل جکسون باور کن نگرانتیم ...

[SHeRvin]

مرسی کورش ولی من حدمو رعایت کردم...چون خودمم با خوندن این مطلب نگران میشم...

[LP Girl]

خب اين مطالب رو قبول دارم، ستاره هاي راك بخاطر استفاده الكل يا مواد يا صداي گوشخراش موسيقي مريضي اعصاب و روان ميگيرن و مثه نمونه هايي كه جاكوب توضيح داد زودتر از بقيه ميميرن. اما براي مثال Ozzy Osbourn الان پاركينگ سون داره و بخاطر صداي بيش از حد تو كنسرت ها به اين روز دراومده، و حتي كنترل اعصاب و رفتارش دست خودش نيست، نميدونم اما زندگي آزي خيلي خنده دار شده، يه زماني شبكه MTV زندگيش رو نشون ميداد آزي حتي حرف زدنش هم به زور بود.

مرگ زودرس براي ستاره هاي راك به كنار، براي طرفداران موسيقي راك بيشتر هست، البته اگر حد خودشون رو رعايت نكنن. طرفداراي راك بعد از يه مدت و بيشتر سر دهن بيني سراغ الكل يا مواد مخدر ميرن، و از همه بدتر سر اشعار اجتماعي يا گاه گاه سياسي راك دست به كاراي جبران ناپذير ميزنن. من اون زمان سن كمي داشتم اما ميشنيدم كه سر انتشار فيلم The Wall از Pink Floyd چقدر از طرفدارا سر اين فيلم و حرفاي راجر و ديويد خودكشي كردن... خيلي ها زندگيشون از هم پاشيد.

البته اگر به ايران خودمون نگاه كنيم، خارج از مسئله راك و استفاده از مواد و ...، در كل هنرمندان زودتر از بقيه ميميرن، و يا به مرض هاي نا علاج مبتلا ميشن. بيشتر هنرمنداي ما در اثر كانسر مردن و بيشترشون كه سن بالا دارن به ترياك معتاد و كساني كه سن كمتري دارن به مواد هاي به روز اعتياد دارن.

ولي خب بايد تحسين كرد گروه هايي رو كه بعد از مدتي الكل و مواد رو كنار گذاشتن، خيلي از گروه هاي راك مثه لينكين پارك هستن كه علاوه بر اينكه خودشون از مواد يا الكل استفاده نميكنن، در اشعارشون تشويق ميكنن هرگز از اين جور چيزا استفاده نشه.

Rock Is Not Dead!

[SHeRvin]

درسته شادی جان و گروه های زیادی از راک به گفته ی خودت Ozzy Osbourn .... که ماهه پیش به عنوان ژوری برای خوانندگان راک در کانادا بود.........یا linkin park که البته با رپ هم اشنایی داره تبلیغاته ضد مواد میکنن...ولی بعضی هاشون اینطورین...مثلا نابغه ای مثل کرت کوبین خواننده ی گروه نیروانا و اکثر خوانندگان گروه راک...خیلی زود از دنیا رفتن یا حد اقل بیش از چند البوم محدود ندادن
ویلیام اکسل روز خواننده ی گروه guns n roses و امثال اینا
ولی گروه هایی مثل هامر فال یا متالیکا یا بون جووی و ....
چندین سال هم فعالیت میکنن ...
ولی حرفت قبوله چون خیلی از گروه ها ضد مواد هستن