گفتگو با استيو كارل، بازيگر انيميشن من نفرت‌انگيز

[LP Girl]

گفتگو با استيو كارل، بازيگر انيميشن «من نفرت‌انگيز»
انيميشن يعني راه رفتن روي لبه‌تيغ

از استيو كارل به عنوان يكي از مطرح‌ترين كمدين‌هاي دو دنياي سينما و تلويزيون اسم مي‌برند. در دوران كودكي، سردبير نشريه داخلي مدرسه خود بود و در همان زمان، نمايش‌هايي هم اجرا مي‌كرد. همين علاقه به بازيگري در بزرگسالي او را راهي دنياي تلويزيون كرد و خيلي زود به صورت يك چهره معروف تلويزيوني درآمد. موفقيت‌هاي او در كارهاي تلويزيوني‌اش (هم در مقام بازيگر و هم در مقام مجري) باعث شد تا صنعت سينما تصميم به همكاري با او بگيرد.

پس از حضور در نقش مكمل چند فيلم سينمايي (و از جمله «افسونگر» در سال 2005) نقش اصلي «مجرد چهل ساله» را در همين سال،‌به روي پرده سينماها فرستاد و تبديل به يك رقيب جدي براي بازيگران درجه يك كمدي سينما شد. اما موفقيت سينمايي باعث قطع همكاري او با دوستان تلويزيوني‌اش نشد. پس از حضور در فيلم‌هايي چون «شيرين شد»، «دن در زندگي واقعي» و «هورتون صداي هو را مي‌شنود» در انيميشن «من نفرت‌انگيز» به جاي كاراكتر اصلي قصه صحبت كرد. اين فيلم هفته قبل با افتتاحيه‌اي 56 ميليون دلاري در آمريكاي شمالي نمايش خود را آغاز كرد. اين در حالي است كه هزينه توليد آن حدود 69 ميليون دلار شده است. اكران اين فيلم با استقبال خوبي مواجه شده است، خصوصا آن كه در بازار انيميشن‌ها مجبور شد با «شرك» و «داستان اسباب بازي‌ها» رقابت كند.


سازندگان فيلم گفته‌اند كه شما به شيوه‌اي متفاوت از آنچه آنها خواسته بودند، به جاي كاراكتر اصلي قصه فيلم صحبت كرده‌ايد. چگونه احساس كرديد كه اين نوع صحبت كردن بهتر است؟


البته قضيه دقيقا همين چيزي نيست كه در رسانه‌هاي گروهي درج شده است. پس از خواندن فيلمنامه «من نفرت‌انگيز» متوجه شدم كه نويسندگان آن چه ايده بزرگ و درخشاني دارند و من كاملا در نوشته آنها غرق شدم. همكاري خيلي نزديكي با آنها كردم و بحث‌هاي خيلي زيادي در ارتباط با كاراكتر گورو داشتيم. نتيجه بحث‌ها مرا به اين نكته رساند كه شايد استفاده از يك لهجه بتواند كمك كند تا صداي بهتري را خلق كنم و چنين لهجه‌اي مي‌تواند باعث تفريح بيشتر شود. قبل از شروع كار در اتاق دوبله، چندين لهجه مختلف و متفاوت را مورد آزمايش قرار دادم. در حين تمرين به اين فكر افتادم كه اگر لهجه‌ام حال و هوايي اروپايي داشته باشد، شايد بتواند مخاطب بيشتري را جذب خود كند. البته رسيدن به اين نوع صدا، كار چندان ساده‌اي نبود؛ ولي هم خودم از نتيجه كار راضي‌ام و هم كارگردان فيلم. نويسندگان فيلمنامه هم اگرچه نوع بيان ديگري را برايم درنظر گرفته بودند، ولي از صداي جديدم احساس رضايت كردند.


مراحل رسيدن به اين صداي خاص مشكل بود؟ چه راهي را طي كرديد؟


طبيعتا كار ساده‌اي نبود، زيرا بايد به يك چيز جديد مي‌رسيدم، حتي بعضي وقت‌ها خودم هم دقيقا نمي‌دانستم چه چيزي مد نظرم است و مي‌خواهم به چه چيزي برسم. به غرايزم تكيه كرده بودم و اجازه مي‌دادم آنها مرا به مسيري ببرند كه فكر مي‌كنند درست است. وقتي شما يك كاراكتر انيميشني را پيش روي خود داريد، دقيقا نمي‌دانيد او چه جور صدايي بايد داشته باشد، ولي زماني كه مدتي را با آن سر كرديد، كم‌كم احساس مي‌كنيد برايتان موجود آشنايي است و مي‌توانيد با صدايي روي او صحبت كنيد كه نزديك‌تر به حالات و روحيات كاراكتر اوست.


در اكثر نقش‌هايي كه بازي كرده‌ايد، وجه كمدي آن غالب است و شما سعي داريد با نمك عمل كنيد. در انيميشن «مرا نكوهش كن» هم تقريبا همين حالت وجود دارد؛ ولي مي‌توان تفاوت‌هايي را هم در آن مشاهده كرد.


خلق يك كاراكتر در يك فيلم انيميشن جذابيت خاص و حكم تلاش همگاني و اشتراكي را دارد. هنگام بازي در يك فيلم زنده شما قدرت عمل زيادي داريد، ولي در يك كار انيميشن با محدوديت‌هاي بسيار زيادي روبه‌رو هستيد. هميشه قبل از شروع بازي در يك فيلم سينمايي بحث زيادي با كارگردان‌ها و فيلمنامه‌‌نويس‌ها مي‌كنم. اما براي اين انيميشن مجبور شدم حداقل دوبرابر هميشه وقت بگذارم. در يك فيلم انيميشن، اهميت زيادي دارد كه بداني آنها دقيقا چه چيزي مي‌خواهند و از تو چه انتظاراتي دارند. تازه پس از آن‌همه بحث و جدل، كار اصلي شروع مي‌شود و اين تو هستي كه بايد به تنهايي بار همه چيز را به دوش بكشي و تمامي بازي خود را در صدايت خلاصه كني. اما اين‌همه كار نيست. تو بايد هم به كارگردان و هم به تدوينگر اعتماد كني و نگران آن نباشي كه آنها مي‌خواهند چكار كنند و كارشان را چگونه انجام دهند. همكاري با يك فيلم انيميشن دنياي خاص خودش را دارد و چيزهاي تازه‌اي به آدم ياد مي‌دهد. در اين نوع كار است كه تو در مقام بازيگر تازه متوجه مي‌‌شوي رشته وسيعي از احتمالات و تصورات مختلف را پيش‌رو داري.


آيا فكر مي‌كنيد فيلم‌هاي انيميشن حكم يك كار تازه را براي بازيگران سينما دارند؟ زيرا نوع تازه‌اي از نقش را در آنها ارائه مي‌كنند.


خب، طبيعي است كه فيلم زنده و انيميشن متعلق به دو دنياي متفاوت هستند و بازيگر بايد نگاه متفاوتي به هر يك از اين دو نوع سينما داشته باشد. براي بازيگري كه هميشه جلوي دوربين بوده و از تمام اجزاي بدن براي بيان احساسات و عواطف خود استفاده كرده است، كار در يك فيلم انيميشن حكم چالش و دنياي تازه را دارد. اين يك دنياي سرشار از فانتزي و چيزهاي باور نكردني است. مي‌توان گفت همكاري با يك فيلم انيميشن تا حدودي مخاطره‌آميز است و مثل حركت بر لبه تيغ مي‌ماند.


همكاري با يك پروژه انيميشني كمك مي‌كند تا شما تمركز بيشتر و دقيق‌تري روي كاراكتر خود داشته باشيد. اين اتفاقي است كه معمولا زمان بازي در يك فيلم زنده نمي‌افتد و شما ضرورتي نمي‌بينيد كه نسبت به آن دقت خاصي داشته باشيد. اين مساله، بعضي وقت‌ها حتي خود شما را هم مي‌ترساند. اما اين ترس‌ها و اضطراب‌ها جذابيت‌ خاص خودش را دارد و شما دوست داريد تا حد امكان با اضطراب بيشتري روبه‌رو شويد و به كار خود ادامه دهيد.


آيا در طول كار فيلمبرداري كارهايتان، بداهه‌سازي هم مي‌كنيد؟


نكته بسيار مهم اين است كه شما در هر حال بايد از فيلمنامه پيروي كنيد. فيلمنامه محدوده كاري شما را مشخص مي‌كند و وظيفه اصلي شما اين است كه آنچه اين قصه و ديالوگ آن مي‌خواهد را دنبال كنيد. اما هر فيلمي حال و هواي خاص خودش را دارد و شايد در برخي جاها بتوان چيزهايي را به فيلمنامه اضافه يا كم كرد. بايد ديد اين كار و همچنين بداهه‌سازي به كمك كليت ماجرا مي‌آيد يا خير. اگر بداهه‌سازي باعث شود تا كار شكل بهتر و زيباتري به خودش بگيرد، كارگردان هم با انجام آن موافقت مي‌كند، اما اگر قرار باشد چنين اتفاقي نيفتد، كسي هم از بداهه‌سازي استقبال نخواهد كرد. معمولا گفته مي‌شود كه در كارهاي كمدي جاي كار زيادي براي بداهه‌سازي وجود دارد. اين درست است، اما در همان حال بايد مراقب بود كه اگر بداهه‌سازي درست از كار درنيايد، همه چيز را خراب مي‌كند.
اين نكته‌اي است كه در اين رابطه بايد خيلي دقيق به ياد داشت و به خاطر سپرد.


شما همزمان با سينما با رسانه تلويزيون هم همكاري داريد. اين همكاري را تا چه زماني ادامه خواهيد داد؟


خب، من يك سري قرارداد با تلويزيون دارم و بايد آنها را انجام دهم، ولي وقتي يك كار هنري خوب و پرطرفدار باشد، ديگر برايم اهميتي ندارد كه متعلق به سينماست يا تلويزيون. براي من نكته مهم اين است كه ارتباط نزديكي با تماشاگران داشته باشم. چه اشكالي دارد كه اين ارتباط از طريق تلويزيون ايجاد شود. به هر حال، من يك كمدين هستم و در رشته‌اي فعاليت مي‌كنم كه در هر دو رسانه سينما و تلويزيون مي‌توان از آن بهره گرفت. تا زماني با يك مجموعه و برنامه تلويزيوني همكاري مي‌كنم كه احساس كنم كاراكترم مي‌تواند در آن، نقش خوب و مهمي ايفا كند. وقتي ببينم توجه عمومي ديگر نسبت به آن كاراكتر كم شده يا دارد كم مي‌شود، نقشم را در آن مجموعه تمام مي‌كنم. فكر نمي‌كنم در چنين حالتي قطع همكاري‌ام با آن مجموعه، لطمه‌اي به من يا كليت آن مجموعه بزند. برعكس، اين اقدام باعث استحكام و بهتر شدن آن مجموعه و باارزش‌تر شدن نقش و هويت من خواهد شد. اين احتمال وجود دارد كه پس از مدتي من دوباره به آن مجموعه برگردم و اين به شرطي است كه واقعا نياز به چنين چيزي احساس ‌شود.


اين روزها بسياري از فيلم‌ها در نسخه‌هاي سه‌بعدي هم اكران عمومي مي‌شوند. نظر شما در اين رابطه چيست؟


تماشاگران استقبال خوبي از اين نسخه‌ها كرده و مي‌كنند. حتي بچه‌هاي من هم فيلم‌هاي سه‌بعدي را دوست دارند. تماشاي فيلم‌ها به اين شيوه بسيار بانمك و جذاب است، بخصوص وقتي كه آنها را با فرزندان خود تماشا مي‌كنيد. اين تكنيك بعد تازه‌اي به فيلم‌هاي سينمايي داده و آن را وارد مرحله نويني كرده است. خيلي جالب است كه هنگام تماشاي يك فيلم، خودتان را درون دنياي آن ببينيد و فاصله‌اي بين خود و آن فيلم احساس نكنيد. تكنولوژي سه‌بعدي باشكوه و خيره‌كننده است و تصورم اين است كه اين شيوه فيلمسازي همچنان به كار خود ادامه خواهد داد. زماني كه انيميشن ما در حال توليد بود، همه‌مان بر اين باور بوديم كه بايد آن را به شيوه سه‌بعدي هم روانه پرده سينماها كنيم. خوشبختانه استقبال بچه‌ها و خانواده‌هايشان از نسخه سه‌بعدي انيميشن ما هم خيلي خوب بوده است.



حالا كه صداي خود را به يك فيلم انيميشني قرض داده‌ايد، كدام نوع بازيگري را راحت‌تر مي‌دانيد، كار با محصولات انيميشن يا بازي در فيلم‌هاي زنده؟


سوال سختي است و نمي‌توان براحتي به آن جواب داد. طبيعي است كه اين دو نوع سينما تفاوت‌هاي خيلي زيادي با يكديگر دارند و هر يك حال و هوا و دنياي خاص و منحصر به فرد خود را داراست. يك فرق بسيار بزرگ فيلم‌هاي انيميشن با زنده در اين است كه شما هيچ همكاري و ارتباطي با بقيه بازيگران آن نداريد. شما در يك اتاق كوچك فقط بايد كار خودتان يعني صداپيشگي را انجام دهيد و در جريان كار بقيه همكاران خود قرار نمي‌گيريد. نمي‌توان اين تجربه ويژه را با بازي در جلوي دوربين مقايسه كرد، زيرا اين دو چندان شباهتي با يكديگر ندارند.



اين تجربه خاص چه ويژگي‌هايي دارد؟


من از پروسه كار در فيلم انيميشن به عنوان يك تمرين تصويري اسم مي‌برم كه در آن شما به قدرت تخيل خود اجازه پرواز مي‌دهيد. در اين حالت، شما نه تنها مجبوريد كاراكتر مورد نظر را از هر دو جنبه ظاهري و دروني (احساسي)‌ كشف و درك كنيد، بلكه بايد او را در وهله اول براي خودتان مجسم كنيد و تصميم بگيريد كه او بايد چه شكلي باشد. در اين وضعيت، شما چشم‌هاي خود را مي‌بنديد و آنچه را كه قرار است اتفاق بيفتد در ذهن خود ترسيم مي‌كنيد. در اين شيوه، شما يك جورهايي به آزادي مطلق مي‌رسيد.



اين روحيه كمدي را از كجا آورده‌ايد؟ منشا آن از كجاست؟


نمي‌دانم و نمي‌توانم درباره‌اش توضيحي به شما بدهم. از همان دوران كودكي علاقه زيادي براي خنداندن و سرگرم كردن ديگران داشتم. هميشه هم از سوي خانواده و اطرافيانم تشويق مي‌شدم. از همان ايام حس و حالي داشتم كه دلم مي‌خواست با حرف‌ها و كارهايم، آدم‌هاي دور و برم را خوشحال كنم و بخندانم. وقتي استقبال آنها را مي‌ديدم، روحيه مي‌گرفتم و تلاشم را در اين رابطه چند برابر مي‌كردم. احساسم اين است كه اين روحيه يك چيز خدادادي است و نمي‌توان آن را به زور در وجود كسي به وجود آورد.



حالا كه يك نقش كمدي را بازي مي‌كنيد، با نيت خنداندن تماشاچي اين كار را مي‌كنيد؟


خير. كاراكتري كه در حال بازي در يك نقش كمدي است، اصلا نبايد اين احساس را داشته باشد كه دارد كمدي بازي مي‌كند و قرار است تماشاچي را بخنداند. او بايد مثل يك بازيگر جدي و غيركمدي كار خودش را انجام دهد. حاصل كار او در دل مجموعه‌اي كه قرار دارد، باعث خنده تماشاچي مي‌شود و او احساس مي‌كند كه تو داري يك نقش كمدي را به شيوه خوبي اجرا مي‌كني. اما اگر بخواهي با نيت كمدي بودن نقش را بازي كني، آن وقت بازي‌ات خراب مي‌شود و نتيجه معكوسي مي‌دهد. در همين رابطه است كه من اصلا خودم را يك آدم بانمك در نظر نمي‌‌گيرم.


دوست داريد بچه‌هاتان هم وارد حرفه سينما شوند؟


آنها هنوز خيلي كوچك هستند و تصميم‌گيري درباره آنها كمي زود است. اما بحث اصلي اين است كه آنها بايد خودشان درباره آينده‌شان تصميم بگيرند. نمي‌خواهم چيزي را به آنها تحميل كنم. من بازيگري را دوست دارم و آنها در خانه‌اي بزرگ مي‌شوند كه عشق و علاقه به سينما در آن موج مي‌زند، ولي تصميم‌گيري نهايي با خود آنهاست.


با آن كه دستمزد شما اين روزها حدود 12 ميليون دلار است، ولي براي همكاري با انيميشن «من نفرت‌انگيز» آن را كاهش داده و 5 ميليون دلار گرفتيد. چرا؟


از يك طرف به اين دليل كه خيلي دوست داشتم با يك پروژه انيميشن همكاري كنم و از طرف ديگر، به خاطر بچه‌‌هايم. آنها دلبسته فيلم‌هاي انيميشن هستند و با اين كار مي‌خواستم آنها را خوشحال كنم.


پس حتما هم شما و هم آنها از شنيدن اين كه قسمت دوم اين انيميشن هم ساخته مي‌شود، خوشحال شده‌ايد؟


بله. تهيه‌كنندگان فيلم خيلي سريع خبر توليد دومين قسمت آن را اعلام كردند. استقبال تماشاگران از اين فيلم به قدري خوب و پيش‌بيني نشده بود كه همه ما را شگفت‌زده كرد.


و كار تازه چه داريد؟


تا پايان فصل تابستان، فيلم كمدي تازه‌ام «شام با اسموك‌ها» به روي پرده سينماها مي‌رود. جي روچ كارگردان آن است و اميد زيادي به موفقيت مالي و انتقادي آن مي‌رود. اين فيلم در شرايطي نمايش عمومي داده مي‌شود كه امسال شاهد اكران عمومي تعداد زيادي فيلم كمدي نبوده‌ايم.