|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
#1
09-04-2011
|
||||
|
||||
سهراب سپهری
آمدم از ره برویم چو کس نگشود رفتم
گرم پیکر امدم افسرده تارو پود رفتم جای آسودن چو نبود رهروان رنج سفر به آمدم از ره نشسته رو غبار آلود رفتم ساحل هستی نبرد از یاد من موج عدم را گر ز دریا آمدم دریا طلب چون رود رفتم بر سبک خیزان سینه زندان هستی تنگ آمد روزنی گر یافتم بیرون از آن چون دود رفتم در خور ماندن نداند هیچ روشن دل جهان را شبنمی بودمکه هم دیر آمدم هم زود رفتم بی نشان زین ره نشاید رفت از این منزل شتابان تا غبار کاروان در راه پیدا بود رفتم
ویرایش توسط Red : 09-04-2011 در ساعت 11:29 PM 
|
| کاربران زیر از Red به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#2
09-04-2011
|
||||
|
||||
نام شعر : دريا و مرد
تنها ، و روي ساحل، مردي به راه مي گذرد. نزديك پاي او دريا، همه صدا. شب، گيج در تلاطم امواج. باد هراس پيكر رو مي كند به ساحل و در چشم هاي مرد نقش خاطر را پر رنگ مي كند. انگار هي ميزند كه :مرد! كجا مي روي ، كجا؟ و مرد مي رود به ره خويش. و باد سرگران هي ميزند دوباره: كجا مي روي ؟ و مرد مي رود. و باد همچنان... امواج ، بي امان، از راه ميرسند لبريز از غرور تهاجم. موجي پر از نهيب ره مي كشد به ساحل و مي بلعد يك سايه را كه برده شب از پيكرش شكيب. دريا، همه صدا. شب، گيج در تلاطم امواج. باد هراس پيكر رو مي كند به ساحل و ...  
__________________
|
| کاربران زیر از hossein به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#3
09-04-2011
|
||||
|
||||
|
در قیر شب
دير گاهي است در اين تنهايي رنگ خاموشي در طرح لب است. بانگي از دور مرا مي خواند، ليك پاهايم در قير شب است. *** رخنه اي نيست در اين تاريكي: در و ديوار بهم پيوسته. سايه اي لغزد اگر روي زمين نقش وهمي است ز بندي رسته. *** نفس آدم ها سر بسر افسرده است. روزگاري است در اين گوشه پژمرده هوا هر نشاطي مرده است. *** دست جادويي شب در به روي من و غم مي بندد. مي كنم هر چه تلاش، او به من مي خندد. *** نقش هايي كه كشيدم در روز، شب ز راه آمد و با دود اندود. طرح هايي كه فكندم در شب، روز پيدا شد و با پنبه زدود. *** دير گاهي است كه چون من همه را رنگ خاموشي در طرح لب است. جنبشي نيست در اين خاموشي: دست ها، پاها در قير شب است. *****
|
| کاربران زیر از Red به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#4
09-04-2011
|
||||
|
||||
|
سر گذشت
مي خروشد دريا هيچكس نيست به ساحل پيدا لكه اي نيست به دريا تاريك كه شود قايق اگر آيد نزديك . *** مانده بر ساحل قايقي، ريخته بر سر او، پيكرش را ز رهي نا روشن برده در تلخي ادراك فرو . هيچكس نيست كه آيد از راه و به آب افكندش . و در اين وقت كه هر كوهه آب حرف با گوش نهان مي زندش، موجي آشفته فرا مي رسد از راه كه گويد با ما قصه يك شب طوفاني را . *** رفته بود آن شب ماهي گير تا بگيرد از آب آنچه پيوند داشت با خيالي در خواب *** صبح آن شب، كه به دريا موجي تن نمي كوفت به موجي ديگر چشم ماهي گيران ديد قايقي را به ره آب كه داشت بر لب از حادثه تلخ شب پيش خبر پس كشاندند سوي ساحل خواب آلودش به همان جاي كه هست در همين لحظه غمناك بجا و به نزديكي او مي خروشد دريا وز ره دور فرا مي رسد آن موج كه مي گويد باز از شبي طوفاني داستاني نه دراز *****
|
|
#5
09-04-2011
|
||||
|
||||
|
فانوس خيس
روي علف ها چكيده ام. من شبنم خواب آلود يك ستاره ام كه روي علف هاي تاريك چكيده ام. جايم اينجا نبود. نجواي نمناك علف ها را مي شنوم جايم اينجا نبود. فانوس در گهواره خروشان دريا شست و شو مي كند كجا مي رود اين فانوس ، اين فانوس دريا پرست پر عطش مست ؟ بر سكوي كاشي افق دور نگاهم با رقص مه آلود پريان مي چرخد. زمزمه هاي شب در رگ هايم مي رويد. باران پر خزه مستي بر ديوار تشنه روحم مي چكد. من ستاره چكيده ام. از چشم نا پيداي خطا چكيده ام: شب پر خواهش و پيكر گرم افق عريان بود. رگه سپيد مرمر سبز چمن زمزمه مي كرد. و مهتاب از پلكان نيلي مشرق فرود آمد. پريان مي رقصيدند. و آبي جامه هاشان با رنگ افق پيوسته بود. زمزمه هاي شب مستم مي كرد. پنجره رويا گشوده بود. و او چون نسيمي به درون وزيد. اكنون روي علف ها هستم و نسيمي از كنارم مي گذرد. تپش ها خاكستر شده اند. آبي پوشان نمي رقصند. فانوس آهسته بالا و پايين مي رود. هنگامي كه او از پنجره بيرون مي پريد چشمانش خوابي را گم كرده بود. جاده نفس نفس مي زد. صخره ها چه هوسناكش بوييدند! فانوس پر شتاب ! تا كي مي لغزي در پست و بلند جاده كف بر لب پر آهنگ؟ زمزمه هاي شب پژمرد. رقص پريان پايان يافت. كاش اينجا نچكيده بودم! هنگامي كه نسيم پيكر او در تيرگي شب گم شد فانوس از كنار ساحل براه افتاد. كاش اينجا- در بستر پر علف تاريكي- نچكيده بودم ! فانوس از من مي گريزد. چگونه برخيزم؟ به استخوان سرد علف ها چسبيده ام. و دور از من ، فانوس در گهواره خروشان دريا شست و شو مي كند.
__________________
|
|
#6
09-04-2011
|
||||
|
||||
|
خواب تلخ
مرغ مهتاب مي خواند. ابري در اتاقم مي گريد. گل هاي چشم پشيماني مي شكفد. در تابوت پنجره ام پيكر مشرق مي لولد. مغرب جان مي كند، مي ميرد. گياه نارنجي خورشيد در مرداب اتاقم مي رويد كم كم بيدارم نپنداريدم در خواب سايه شاخه اي بشكسته آهسته خوابم كرد. اكنون دارم مي شنوم آهنگ مرغ مهتاب و گل هاي چشم پشيماني را پرپر مي كنم. *****
|
|
#7
09-04-2011
|
||||
|
||||
|
دیوار
زخم شب مي شد كبود. در بياباني كه من بودم نه پر مرغي هواي صاف را مي سود نه صداي پاي من همچون دگر شب ها ضربه اي به ضربه مي افزود. *** تا بسازم گرد خود ديواره اي سر سخت و پا بر جاي، با خود آوردم ز راهي دور سنگ هاي سخت و سنگين را برهنه پاي. ساختم ديوار سنگين بلندي تا بپوشاند از نگاهم هر چه مي آيد به چشمان پست و ببندد راه را بر حمله غولان كه خيال رنگ هستي را به پيكرهايشان مي بست. *** روز و شب ها رفت. من بجا ماندم در اين سو، شسته ديگر دست از كارم. نه مرا حسرت به رگ ها مي دوانيد آرزويي خوش نه خيال رفته ها مي داد آزارم. ليك پندارم، پس ديوار نقش هاي تيره مي انگيخت و به رنگ دود طرح ها از اهرمن مي ريخت. *** تا شبي مانند شب هاي دگر خاموش بي صدا از پا درآمد پيكرديوار: حسرتي با حيرتي آميخت. *****
|
|
#8
09-04-2011
|
||||
|
||||
 رو به غروب ريخته سرخ غروب جابجا بر سر سنگ. كوه خاموش است. مي خروشد رود. مانده در دامن دشت خرمني رنگ كبود. سايه آميخته با سايه. سنگ با سنگ گرفته پيوند. روز فرسوده به ره مي گذرد. جلوه گر آمده در چشمانش نقش اندوه پي يك لبخند. جغد بر كنگره ها مي خواند. لاشخورها، سنگين، از هوا، تك تك ، آيند فرود: لاشه اي مانده به دشت كنده منقار ز جا چشمانش، زير پيشاني او مانده دو گود كبود. تيرگي مي آيد. دشت مي گيرد آرام. قصه رنگي روز مي رود رو به تمام. شاخه ها پژمرده است. سنگ ها افسرده است. رود مي نالد. جغد مي خواند. غم بياويخته با رنگ غروب. مي تراود ز لبم قصه سرد: دلم افسرده در اين تنگ غروب.
__________________
|
|
#9
09-04-2011
|
||||
|
||||
                   لب آب ديشب، لب رود، شيطان زمزمه داشت. شب بود و چراغك بود. شيطان ، تنها، تك بود. باد آمده بود، باران زده بود: شب تر ، گل ها پرپر. بويي نه براه. ناگاه آيينه رود، نقش غمي بنمود: شيطان لب آب. خاك سايه در خواب. زمزمه اي مي مرد.بادي مي رفت، رازي مي برد.
__________________
|
| کاربران زیر از hossein به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#10
09-04-2011
|
||||
|
||||
|
کفشهایم کو؟
چه کسی بود صدا زد سهراب؟ آشنا بود صدا؛ مثل هوا با تن برگ مادرم در خواب است و منوچهر و پروانه و شاید همهی مردم شهر شب خرداد به آرامی یک مرثیه از روی سر ثانیهها میگذرد و نسیمی خنک از حاشیهی سبز پتو خواب مرا میروبد بوی هجرت میآید بالش من پر آواز پر چلچلهها ست صبح خواهد شد و به این کاسهی آب آسمان هجرت خواهد کرد باید امشب بروم من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم حرفی از جنس زمان نشنیدم هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد هیچ کس زاغچهای را سر یک مزرعه جدی نگرفت من به اندازهی یک ابر دلم میگیرد وقتی از پنجره میبینم حوری -دختر بالغ همسایه- پای کمیابترین نارون روی زمین فقه میخواند چیزهایی هم هست؛ لحظه هایی پر اوج مثلا شاعرهای را دیدم آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش آسمان تخم گذاشت * و شبی از شبها مردی از من پرسید تا طلوع انگور چند ساعت راه است؟ باید امشب بروم! باید امشب چمدانی را که به اندازهی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست رو به آن وسعت بیواژه که همواره مرا میخواند یک نفر باز صدا زد: سهراب! کفشهایم کو؟
|
| کاربران زیر از Red به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 11:44 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.