|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر و ادبیات در این قسمت شعر داستان و سایر موارد ادبی دیگر به بحث و گفت و گو گذاشته میشود |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#1
04-30-2010
|
||||
|
||||
ادبیات تطبیقی چیست؟
ادبیات تطبیقی چیست؟
__________________
زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی بینم بر این تکرارِ در تکرار پایانی نمی بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می گردم ولی از خویش جز گَردی به دامانی نمی بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی قیمت! که غیر از مرگ، گردن بند ارزانی نمی بینم زمین از دلبران خالی است یا من چشم ودل سیرم؟ که می گردم ولی زلف پریشانی نمی بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می خواهد که من می میرم از این درد و درمانی نمی بینم استاد فاضل نظری 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#2
08-30-2011
|
||||
|
||||
|
آلفرد لرد تنیسون و حافظ
Tears, idle tears, I know not what they mean, Tears from the depth of some divine despair Rise in the heart, and gather to the eyes, In looking on the happy Autumn-fields, And thinking of the days that are no more. Fresh as the first beam glittering on a sail, That brings our friends up from the underworld, Sad as the last which reddens over one That sinks with all we love below the verge; So sad, so fresh, the days that are no more. Ah, sad and strange as in dark summer dawns The earliest pipe of half-awakened birds To dying ears, when unto dying eyes The casement slowly grows a glimmering square; So sad, so strange, the days that are no more. Dear as remembered kisses after death, And sweet as those by hopeless fancy feigned On lips that are for others; deep as love, Deep as first love, and wild with all regret; O Death in Life, the days that are no more. اشک اشک هایِ بیهوده معنایشان چیست نمی دانم اشکهایی از ژرفایِ نومیدیِ معنوی از قلب برمی خیزند و در چشمانم به هم می آیند آن دم که دشت هایِ سرزنده پاییز را از نظر می گذرانم و به روزهایِ خوبِ گذشته می اندیشم. باطراوت است چنان نخستین پرتویِ خورشید که بر بادبانِ کشتی می درخشد و یادِ یارانِ از دست رفته را زنده می کند اندوهناک است چنان آخرین پرتو که از پسِ بادبان غروب می کند و یادِ یاران را باز با خود به دوردست ها می برد چه اندوهناک است و چه باطراوت، آن روزگاران! آه، اندوهناک است و غریب چنان آوازِ زودهنگامِ پرندگانِ نیمه هشیار که در سحرگاهِ تاریکِ تابستان در گوشهای محتضر می خوانند چنان چشمانِ محتضر خیره به نوری که آرام آرام در قابِ چهارگوشِ پنجره ی خوابگه پدیدار می گردد چه اندوهناک است و چه غریب آن روزگاران! عزیز است بوسه هایی که پس از مرگِ یاران هم در یاد خواهد ماند حتی آن بوسه هایی که با لبهایی که مالِ دیگران بود، بر لبهایم نشست عمیق بود چنان عشق چنان عشقِ نخستین، و سرکش از حسرتی که در پسَ ش آمد آه مرگِ در زندگی، رفتند آن روزگاران! ترجمه از : خودم و اما حافظ هم می گوید... یاد باد آن روزگاران یاد باد کامم از تلخی غم چون زهر گشت بانگ نوش شادخواران یاد باد گر چه یاران فارغند از یاد من از من ایشان را هزاران یاد باد مبتلا گشتم در این بند و بلا کوشش آن حق گزاران یاد باد گر چه صد رود است در چشمم مدام زنده رود باغ کاران یاد باد راز حافظ بعد از این ناگفته ماند ای دریغا رازداران یاد باد
__________________
که ای بلندنظر! شاهباز سدره نشین
نشیمنِ تو نه این کنج محنت آباد است
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 09:17 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.