|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| رمان - دانلود و خواندن در این بخش رمانهای با ارزش برای خواندن یا دانلود قرار میگیرند |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#1
02-04-2011
|
||||
|
||||
رمان کفشهای غمگین عشق
رمان کفشهای غمگین عشق نویسنده : ر.اعتمادی فصل اول روي نيمكت سپيدي در باغ ارم شيراز لميده ام و به درياي سبز چمن باغ خيره شده ام...جويبارهاي كوچك آب جون زندگي از پيش رو يم ميگذرند.هواي جابخش بهار شيراز اعصاب خسته ام را با نرمش عطوفت آميزي نوازش ميدهد.دلم ميخواهد سالها و سالها همين جا روي نيمكت سپيد باغ ارم بنشينم و هستي خودم را در درياي سبز چمن باغ گم كنم اما مگر ميشود؟در ذهن خود به جستجو ميپردازم. -تا چند دقيقه ديگر دختري كه قرار است مرا در جريان يك تراژدي عميق بگذارد از راه ميرسد چشمان سياهش را بمن ميدوزد و ميگويد:بشهر ما خوش آمديد!من انگشتانم را روي لبهايم ميبرم و ميگويم هيس!.. تو را بخدا خلوت مرا با قصه ماهيهاي طلائي و غمگين كه برايم در در نامه ات تصوير كرده بودي بهم مزن!..من فقط آمده ام كه از نزديك با همه اتاقها .خوابگاهها.آزمايشگاهها.سلف سرويسها.حتي رستورانهاو ميعادگاههاي آن ماههياي طلايي درياچه زندگي آشنا شوم. و لابد در آن لحظه دختر مژگان بلندش را بر هم ميگذارد و ميگويد چشم!.. بوي بهار در سراسر باغ ارم پيچيده است...و انگار اين بوي خوش در يكايك اجزاي باغ از ريشه نامرئي درختان كهن سرو تا ساقه هاي نازك چمن و امواج چين دار و كوچك جويبارها حتي در رگ و ريشه جان من جاريست. از روبرو يك دختر و پسر آرام آرام در حاليكه پيكره هاي جوان و نازكشان مانند سروهاي باغ بنظر ميرسد مستقيما بسويم مي آيند نگاهي تند و خشمگين بمن مي اندازند انگار كه ميعادگاه عاشقانه شان را من غصب كرده ام ظاهرا ميخواهند با نگاه قهر آميزشان مرا تنبيه كنند اما در سكوت راهشان را كج ميكنند و بسوي يك نيمكت ديگر ميروند و در آنجا مينشينند.و من احساس ميكنم بوي خوش بهار چون رنگين كمان آنها را در حلقه بازوان نرم خود گرفته است...دستهايشان در التهاب فشردن يكديگر بيتاب است.چشمانشان جز غبار طلايي عشق در آن فضاي سبز و جادويي هيچ چيز ديگري نميبيند و پاهايشان بر گرده سبز چمن تصوير گنگ عشق و لذت داغ حيات را ميكشند... از خود ميپرسم آيا آن دختري كه از طريق يك نامه اكنون مدتهاست در ذهن من زندگي ميكند راه ميرود.حرف ميزند براي بيان حالات قشنگ عشق هزار ناز و بهانه ميتراشد يكروز هم چون اين زوج طلائي و شكوفان روي همين نيمكت سپيد سرش را روي شانه عشق خود خم كرده و با دستهاي پر التهابش تصويرهاي زيبايي از عشق زده است..؟ هميشه اين تصويرهاي زود گذر مرا به اقيانوس انديشه هاي گنگ زندگي ميكشاند و باز اين سوال پيش رويم نقش ميزند كه هستي ما از كجا رنگ ميگيرد و در كجا رنگ ميبازد؟ جلوه هاي زندگي آدميزاده با اينهمه نقشهاي سبز و سرخ و آبي چيست و آيا ما نويسندگان سر انجام ميتوانيم در متن اين نقوش حقيقت سرگذشت آدمي را دريابيم؟ صداي گرم دختركي جوان و شاداب را از پشت سرم ميشنوم.... -سلام آقا!... من مهتا هستم شما درست سر وقت آمديد!...كاش نامزد من اين همه وقت شناسي را از شما ياد ميگرفت... دستم را بسويش دراز ميكنم و ميگويم:بايد از هواپيما متشكر باشي!اين پرنده هاي آهنين بال تهران را به شيراز دوخته اند!... دختر كتابهايش را به سينه ميفشارد نگاهش را به چشمانم ميدوزد و ميگويد:يعني اين قصه اي كه برايتان نوشته بودم اينقدر ارزش داشت كه در ميان همه گرفتاريها يكسره از تهران به شيراز بيائيد؟ او دختر جوانيست كه بحوادث زندگي مثل همه دختران هم سن و سالش از ديدگاه رومانتيزم شيرين جواني مينگرد و من در حوادث رومانتيزم و شيرين جواني بدنبال حقيقت زندگي انسانها ميگردم ولي بهر صورت در اين ميعادگاه هر دو به يك اندازه به شوق و هيجان آمده ايم. ميخواهيد همه چيز را همين جا برايتان تعريف كنم؟ بساعت نگاه ميكنم :من بايد هر طور شده فردا به تهران برگردم..او بلافاصله متوجه ميشود و ميگويد:بله!شما خيلي گرفتاريد! از همين جا شروع ميكنيم مثلا همين نيمكت سفيد!اينجا هميشه ميعادگاه نوري بود من اغلب او را تا همين نزديكيها همراهي ميكردم بعد آنجا زير آن درخت سرو مياستادم و او مثل يك پري با پاهاي بلند و خوش تراش و آ ن پيكر آسماني در حاليكه موهاي سياهش كه تا كمرگاه ميرسيد بدست باد ميافشاند بسوي نيمكت ميدويد.. من خنوز تجربه شما را در عالم نويسندگي و تصوير پردازي ندارم ولي خيال ميكنم هيچوقت تابلويي به اين زيبايي كه حالا برايتان تعريف ميكنم نخواهم ديد.. يك دختر با موهاي بلند سياه با اندان بلند بالا و ظريف خندان و شاد در روزهاي طلائي پائيز از ميان غبار لطيف خورشيد صبح ميدويد و بعد در آغوش گرم عشق فرو ميرفت.. مهتا چشمهايش را در هم گذاشته است و ميخواهد همه آن حوادثي كه من از تهران تا شيراز با خواندن يك نامه بدنبالش آمده ام برايم تصوير كند.از روي نيمكت بلند ميشويم تا بسوي خابگاه شماره يك دختران دانشگاه حركت كنيم...چمنها مثل بستر نرمي زير پايمان ميخوابد و من ميپرسم:در كدام اتاق... او سوالم را بسبك دانشجويان تصحيح ميكند... در فلت بفرمائيد... حالا من بشما فلت نوري را نشان ميدهم...من و او با هم در يك فلت زندگي ميكرديم... ورود مرد به خوابگاه دختران دانشگاه ممنوع است هنگاميكه وارد اتاق پذيرائي خوابگاه ميشويم او لحظه اي ميايستد ميگويد:اينجا ستينك روم خوابگاه است... شما بايد حسابي چشم و گوشتان را باز كنيد چون نوري چه روزها كه در عاشق بيتاب خود را منتظر ميگذاشت.. دختر با استفاده ار يك فرصت بمن چشمكي مشزند و مرا براي لحظه دلهره آوري بذاخل فلت ميكشد صدايش را پايين ميگيرد و ميگويد:زور باشيد شما بايد حتما اتق نوري را تماشا كنيد حالا اينجا دختر ديگري زندگي ميكند من از او اجازه گرفته ام تا اتاق نوري را به شما نشان دهم شما بايد حتما بدانيد كه قهرمان داستانتان در اين اتاق زندگي ميكرد.. ..
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#2
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
فصل دوم
شوفاژ.كمد.لباس.ميز تحريرو حمام همه اينها در سوي ديگر تاق هم تكرار ميشود و به اين ترتيب در يك فلت دو اتاق براي زندگي دو نفر ساخته شده و نوري در اتاق سمت چپ زندگي ميكرده.مهتا دختري كه مرا از تهران به شيراز كشيده است و يكريز حرف ميزند تمام زواياي اتاق حتي تزئين ديواره هاي اتاق را بمن نشان ميدهد و ميگويد:نگاه كنيد اين نقاشي اوست! يك غزال زيبا با چشمان درشت سرمه كشيده و مژه هاي بلند كه تا روي ابروان حيوان بالا آمده است.غزال نگاه معصومانه اي دارد!نگاهيكه انگار پر از اشك و اندوه است! ما بنرمي و چون يك سايه از فلت ميگريزيم از پله هاي خوابگاه پايين ميائيم و من باز در درياي سبز چمن فرو ميروم .مشاهده همه آن مكانهايي كه محل عبور و مرور گذرگاه پروانه ظريفي بنام نوري بوده با اطلاعاتي كه قبلا از زندگي نوري داشتم مرا باز در عمقترين زواياي زندگي يك انسان و همه انسانها فرو ميبرد.هواي بلورين بهار را ميبلعم و با خود زمزمه ميكنم عشق عميقترين جلوه زندگي است و ما از راه شناسايي عشقها انسانها را بهتر و بيشتر ميشناسيم .احساس ميكنم كه با اين دختر كه امروز ميخواهد قصه زندگي بهترين دوستش را از قلم من جاري سازد ديگر بيگانه نيستم باراني از سوالات گوناگون بر سر و رويش ميريزم .او لبخندي ميزند و ميگويد:اوه.... صبر كن!هنوز بايد خيلي جاها را ببيني !مثلا كازبا.علي بابا.پارك سعدي.حافظيه!نصف وقت ؤقت آزاد نوري در اين پاتوقها ميگذشت! از فرصتي كه بدست آمده استفاده ميكنم و با يك تاكسي به ديدار حافظ ميروم. مهماندار من همه جا هست و همه جا از نوري حرف ميزند ببينيد!درست همينجا بود كه او دست بهرام را گرفت و پيش خواجه حافظ قسم خورد كه هميشه خدا مال او باشد...ببينيد اينجا همانجاست كه يك شاخه گل چيد و بموهاي بلندش زد و بعد سرش را در دامن من گذاشت و اشك ريخت! من سنگ صبور مهتا شده ام.او حرف ميزند مينالد و گاه ميخندد و زماني اشك ميريزد. بساعتم نگاه ميكنم ساعت ۵ بعدازظهر است و او هنوز هم از نوري ميگويد و من در ارامش به او گوش ميدهم زيرا راوي اين قصه دختر مهربان و ملايمي است كه اتفاقا خيلي خوب هم حرف ميزند. ساعت ۸ صبح است كه من با هواپيما از شيراز بسوي تهران باز ميگردم مهتا مهماندار من كه ديگر خسته و كوفته بنظر ميرسد در جلو پلكان هواپيما ميگويد:باز هم بر سر قولتان ايستاده ايد؟ -بله حتما مينوسم! در آخرين لحظه دستش به طرف كيف چرمي اش ميرود و دفتر چه اي كه قولش را داده در دستم ميگذارد. -بيا!اينهم دفترچه خاطرات نوري!ديگر با شماست كه با او چه بسازيد! من چشمانم را روي هم ميگذارم تا تصويري را كه از نوري ساخته است يكبار ديگر مرور كنم.چهره سپيد چشماني سياه با فروغي دلبرانه موهايي بلند و سياه كه روي پيشاني افشانده است ...لبخندي پر رنگ و پر از انرژي جواني ..آه اين دختر چقدر شيك است... -مطمئن باش !من بهيچ چيز دست نميزنم!من در زير و بم اين قصه ميخواهم بخودم كمك كنم تا انسانها را بيشتر و بهتر بشناسم!هر قصه اي هدفي دارد . هدف من در بيان اين قصه شناخت جلوه ديگري از زندگي انساني است!... مهماندار هواپيما اشاره ميزند: -آقا بس كنيد! من واژه خداحافظي را بر لب مي آورم چشمان او آشكارا به اشك نشسته است و ناگهان ميگويد:بيچاره نوري! من ديگر حرفي براي گفتن ندرم.سبزه هاي اطراف فرودگاه شيراز در بهار امسال به درياي سبز و خاطره انگيزي تبديل شده اند كه هر دل طوفان زده اي را آرامش ملكوتي ميبخشد.دلهايي كه از شنيدن سرگذشت انسان زيبايي چون نوري بدرد آمده و خسته شده است! -خداحافظ -خداحافظ موفق باشي! هواپيما بر روي شهر زيباي شيراز ميچرخد شيراز مثل يك طاووس رنگين پر روي زمين بال گشوده است.هنوز بوي بهار را از تن شسته و رنگين شيراز ميشنوم.هواپيما روي آرامگاه حافظ خوب من ميچرخد احساس ميكنم همه شيراز به يك تصوير بزرگ از حافظ تبديل شده و او با همان نگاه رندانه اش مرا بدرقه ميكند.از پنجره خم ميشوم تا شايد در پيشاني بلند حافظ نقش سرگذشت نوري را بخوانم اما پيشاني بلند او مدفن نقش زندگي انسانهاي بسياريست و يافتن تصوير زندگي يك انسان كوچك در ميان همه انسانهاي بزرگ كار دشواري است از ته قلب فرياد برميدارم! خداحافظ اي حافظ خوب يكبار ديگر خداحافظ! و براي چندمين بار دفترچه خاطرات نوري را ورق ميزنم ولي بگذاريد بخش اول داستان را از زبان مهتا تعريف كنم. *********** اوايل شهريورماه بود تابستان گرم و خشك هنوز از شهر شيراز دل نكنده بود ولي پاييز رنگين بال با نرمش محسوسي رد پاي خود را بر روي برگها ميگذاشت.وقتي آدم دستش را روي برگها ميكشيد انگار كه گيسوي طلايي پاييز را نرم و لغزنده زير دستهايش حس ميكرد...من در خوابگاه دختران دانشگاه و روي بستر خود كنار پنجره اي كه مشرف به محوطه چمن بود دراز كشيده بودم و از آنجا به جويبارهاي كوچك به نيمكتهاي سپيد و به درختان ناز سرو شيراز نگاه ميكردم.آنسال من زودتر از تمام دوره هاي تعطيلات تابستاني به شيراز باز گشته بودم تا قبل از بازگشت همكلاسيها به شيراز چند روزي استراحت كنم.همانطور كه روي بستر دراز كشيده بودم تلنگري به در خورد گفتم بفرماييد...در باز شد و دختري چمدان بدست در آستانه در بمن سلام كرد و گفت:سلام خانم!اگر اشتباه نگرده باشم شما همسايه جديد من هستيد! دختر همانطور كه ايستاده بود با چشمان درشت و سياهش به من خيره شد و گفت:بله!من دوست خوبي هستم! خنديدم و از جا بلند شدم -من نگفتم شما دوست خوبي نيستين! دختر موهاي بلند و سياهش را زا جلو چهره گرفت و با اينكه من دختر هستم ولي نتوانستم از كشيدن سوت حيرت خودداري كنم! -آه بخدا قسم كه امسال شما ملكه زيبايي دانشگاه شيراز ميشين! او ليبخندي زد و گفت:سم منو نميخواهين بپرسين! چند قدم بطرفش جلو رفتم و در همان لحظه احساس ميكردم كه هر قدر جلوتر ميروم در جاذبه بيشتري از جاذبه شخصي او قرار ميگيرم.از تمام تنش بوي مخصوص پيكر يم دختر زيبا بمشام ميزد انگار پوستش كه مثل گل ياس سفيد و نرم بودعطري مخصوص بهوا ميپراكند....
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#3
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
بسرعت نگاهي باطراف مياندازم در يك فلت ۲ اتاق با تجهيزات ساده ولي مدرن بچشم ميخورد يك تختخواب باريك كنار پنجره جالباسي..شوفاژ.كمد.لباس.ميز تحريرو حمام همه اينها در سوي ديگر تاق هم تكرار ميشود و به اين ترتيب در يك فلت دو اتاق براي زندگي دو نفر ساخته شده و نوري در اتاق سمت چپ زندگي ميكرده.مهتا دختري كه مرا از تهران به شيراز كشيده است و يكريز حرف ميزند تمام زواياي اتاق حتي تزئين ديواره هاي اتاق را بمن نشان ميدهد و ميگويد:نگاه كنيد اين نقاشي اوست!
يك غزال زيبا با چشمان درشت سرمه كشيده و مژه هاي بلند كه تا روي ابروان حيوان بالا آمده است.غزال نگاه معصومانه اي دارد!نگاهيكه انگار پر از اشك و اندوه است! ما بنرمي و چون يك سايه از فلت ميگريزيم از پله هاي خوابگاه پايين ميائيم و من باز در درياي سبز چمن فرو ميروم .مشاهده همه آن مكانهايي كه محل عبور و مرور گذرگاه پروانه ظريفي بنام نوري بوده با اطلاعاتي كه قبلا از زندگي نوري داشتم مرا باز در عمقترين زواياي زندگي يك انسان و همه انسانها فرو ميبرد.هواي بلورين بهار را ميبلعم و با خود زمزمه ميكنم عشق عميقترين جلوه زندگي است و ما از راه شناسايي عشقها انسانها را بهتر و بيشتر ميشناسيم .احساس ميكنم كه با اين دختر كه امروز ميخواهد قصه زندگي بهترين دوستش را از قلم من جاري سازد ديگر بيگانه نيستم باراني از سوالات گوناگون بر سر و رويش ميريزم .او لبخندي ميزند و ميگويد:اوه.... صبر كن!هنوز بايد خيلي جاها را ببيني !مثلا كازبا.علي بابا.پارك سعدي.حافظيه!نصف وقت ؤقت آزاد نوري در اين پاتوقها ميگذشت! از فرصتي كه بدست آمده استفاده ميكنم و با يك تاكسي به ديدار حافظ ميروم. مهماندار من همه جا هست و همه جا از نوري حرف ميزند ببينيد!درست همينجا بود كه او دست بهرام را گرفت و پيش خواجه حافظ قسم خورد كه هميشه خدا مال او باشد...ببينيد اينجا همانجاست كه يك شاخه گل چيد و بموهاي بلندش زد و بعد سرش را در دامن من گذاشت و اشك ريخت! من سنگ صبور مهتا شده ام.او حرف ميزند مينالد و گاه ميخندد و زماني اشك ميريزد. بساعتم نگاه ميكنم ساعت ۵ بعدازظهر است و او هنوز هم از نوري ميگويد و من در ارامش به او گوش ميدهم زيرا راوي اين قصه دختر مهربان و ملايمي است كه اتفاقا خيلي خوب هم حرف ميزند. ساعت ۸ صبح است كه من با هواپيما از شيراز بسوي تهران باز ميگردم مهتا مهماندار من كه ديگر خسته و كوفته بنظر ميرسد در جلو پلكان هواپيما ميگويد:باز هم بر سر قولتان ايستاده ايد؟ -بله حتما مينوسم! در آخرين لحظه دستش به طرف كيف چرمي اش ميرود و دفتر چه اي كه قولش را داده در دستم ميگذارد. -بيا!اينهم دفترچه خاطرات نوري!ديگر با شماست كه با او چه بسازيد! من چشمانم را روي هم ميگذارم تا تصويري را كه از نوري ساخته است يكبار ديگر مرور كنم.چهره سپيد چشماني سياه با فروغي دلبرانه موهايي بلند و سياه كه روي پيشاني افشانده است ...لبخندي پر رنگ و پر از انرژي جواني ..آه اين دختر چقدر شيك است... -مطمئن باش !من بهيچ چيز دست نميزنم!من در زير و بم اين قصه ميخواهم بخودم كمك كنم تا انسانها را بيشتر و بهتر بشناسم!هر قصه اي هدفي دارد . هدف من در بيان اين قصه شناخت جلوه ديگري از زندگي انساني است!... مهماندار هواپيما اشاره ميزند: -آقا بس كنيد! من واژه خداحافظي را بر لب مي آورم چشمان او آشكارا به اشك نشسته است و ناگهان ميگويد:بيچاره نوري! من ديگر حرفي براي گفتن ندرم.سبزه هاي اطراف فرودگاه شيراز در بهار امسال به درياي سبز و خاطره انگيزي تبديل شده اند كه هر دل طوفان زده اي را آرامش ملكوتي ميبخشد.دلهايي كه از شنيدن سرگذشت انسان زيبايي چون نوري بدرد آمده و خسته شده است! -خداحافظ -خداحافظ موفق باشي! هواپيما بر روي شهر زيباي شيراز ميچرخد شيراز مثل يك طاووس رنگين پر روي زمين بال گشوده است.هنوز بوي بهار را از تن شسته و رنگين شيراز ميشنوم.هواپيما روي آرامگاه حافظ خوب من ميچرخد احساس ميكنم همه شيراز به يك تصوير بزرگ از حافظ تبديل شده و او با همان نگاه رندانه اش مرا بدرقه ميكند.از پنجره خم ميشوم تا شايد در پيشاني بلند حافظ نقش سرگذشت نوري را بخوانم اما پيشاني بلند او مدفن نقش زندگي انسانهاي بسياريست و يافتن تصوير زندگي يك انسان كوچك در ميان همه انسانهاي بزرگ كار دشواري است از ته قلب فرياد برميدارم! خداحافظ اي حافظ خوب يكبار ديگر خداحافظ! و براي چندمين بار دفترچه خاطرات نوري را ورق ميزنم ولي بگذاريد بخش اول داستان را از زبان مهتا تعريف كنم. *********** اوايل شهريورماه بود تابستان گرم و خشك هنوز از شهر شيراز دل نكنده بود ولي پاييز رنگين بال با نرمش محسوسي رد پاي خود را بر روي برگها ميگذاشت.وقتي آدم دستش را روي برگها ميكشيد انگار كه گيسوي طلايي پاييز را نرم و لغزنده زير دستهايش حس ميكرد...من در خوابگاه دختران دانشگاه و روي بستر خود كنار پنجره اي كه مشرف به محوطه چمن بود دراز كشيده بودم و از آنجا به جويبارهاي كوچك به نيمكتهاي سپيد و به درختان ناز سرو شيراز نگاه ميكردم.آنسال من زودتر از تمام دوره هاي تعطيلات تابستاني به شيراز باز گشته بودم تا قبل از بازگشت همكلاسيها به شيراز چند روزي استراحت كنم.همانطور كه روي بستر دراز كشيده بودم تلنگري به در خورد گفتم بفرماييد...در باز شد و دختري چمدان بدست در آستانه در بمن سلام كرد و گفت:سلام خانم!اگر اشتباه نگرده باشم شما همسايه جديد من هستيد! دختر همانطور كه ايستاده بود با چشمان درشت و سياهش به من خيره شد و گفت:بله!من دوست خوبي هستم! خنديدم و از جا بلند شدم -من نگفتم شما دوست خوبي نيستين! دختر موهاي بلند و سياهش را زا جلو چهره گرفت و با اينكه من دختر هستم ولي نتوانستم از كشيدن سوت حيرت خودداري كنم! -آه بخدا قسم كه امسال شما ملكه زيبايي دانشگاه شيراز ميشين! او ليبخندي زد و گفت:سم منو نميخواهين بپرسين! چند قدم بطرفش جلو رفتم و در همان لحظه احساس ميكردم كه هر قدر جلوتر ميروم در جاذبه بيشتري از جاذبه شخصي او قرار ميگيرم.از تمام تنش بوي مخصوص پيكر يم دختر زيبا بمشام ميزد انگار پوستش كه مثل گل ياس سفيد و نرم بودعطري مخصوص بهوا ميپراكند.
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#4
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
شايد هم وجودش را از حرير و عطر بافته بودند.لبخندي زد و دستش را بطرفم دراز كرد
-نوري دختر خاك پاك تهرون! -اسم منم مهتاست ميپسندي؟ دختر خنديد و گفت:پسرها بايد بپسندند! -ولي بعضي اسمها واقعا به صاحبش برازند س مثلا نوري!تو واقعا يك پارچه نوري!اگر اخلاقت خوب نبود از همسايگي تو عذر ميخواستم !هيچ دختري در كنار تو فرشته خوشگل نميتونه خودشو نشون بده!...تازه خوشحالم كه نامزدي هم دارم و گرنه...نوري بلند بلند خنديد و حرف مرا قطع كرد... خوشحالم كه هم فلتي من يه دختر زنده دل و شادابيه! و بيدرنگ پرسيد:خوب من بايد چيكار كنم؟ او را مثلي شيئي شكننده روي تنها صندلي اتاقم نشاندم و گفتم:هيچي!بنشين تا من برم پسرها را خبر كنم!مطمئنم ميتينگ بزرگي زير پنجره اتاق من تشكيل ميشه.نوري خنديد و گفت:ميدوني پسرها آنقدر هم موجودات جدي نيستند اگر چه بدبختانه خودشون معتقدند كه از هر موجود جدي جديترند بنابراين بجاي صحبت از پسرها بهتره بريم اتاق من و يه كمي كمك كني تا سر و صورتي بكارام بدم. -چشم قربان. اولين ديدارمان سبب شد كه ما خيلي زود بسوي هم جذب شويم آشنايي ما در كمتر از ۲۴ ساعت به داغترين پيوندهاي دوستي تبديل شد.نوري مثل يك فانوس در تاريكي شب صحرا ميدرخشيداز يك خيال ظريفتر و از يك جويبار و از ستاره شب رويايي تر بود.ظريف بود امروزي بود شيك ميپوشيد قشنگ حرف ميزد و خوب احساس ميكرد تنش بوي يونجه هاي وحشي صحرا را ميداد طنين صدايش موسيقي نشئه انگيز مشرق زمين را در ذهن تداعي ميكرد در چشمانش دو خورشيد زنده و گرم خانه كرده بود كه خانه هاي مقابل را ميبست ميسوزاند و آتش ميزد.. خبر ورود او به دانشگاه بمبي بود كه در شعاع تركش خود همه را پروانه وار به آتش كشيد.در دانشگاه ما پسرهاي شيطان و ناقلا سنت مخصوصي در جلب دختران تازه وارد دارند .بگذاريد قضيه را بيشتر آفتابي كنم.معمولا دانشجويان تازه كه در كنكور قبول شده اند قبل از افتتاح دانشگاه در شهريور ماه خود را به شيراز ميرسانند تا يك دوره كوتاه مدت زبان ببينند و اين بيشتر بخاطر آنست كه اغلب دروس دانشگاه ما به زبان انگليسي است و دانشجويان تازه وارد بايد خيلي خوب زبان بدانند .معمولا دانشجويان سالهاي بالاي دانشگاه قبل از آنكه همه رقبا از راه برسند اينجا و آنجا سر راه تازه واردين سبز ميشوند و زبان انگليسي خود را به رخ ميكشند و چه بسا غنچه دوستيها و عشقها از همين شهريورماه داغ و دم كرده شكفته ميشود.و در آن شهريور ماه گرم و عطش زده ورود نوري به محوطه دانشگاه در بين پسرها موجي از هيجان و انتظار برانگيخت هر كس كه در خود قدرت زورآزمايي ميديد در سر راه نوري سبز ميشد بهر جا پا ميگذاشتيم وقتي براي صبحانه به سلف سرويس خوابگاه ميرفتيم وقتي براي ناهار به سلف سرويس دانشكده پزشكي سر ميزديم وقتي عصرها براي گشت و گذار و قدم به رستوران كازبا ميگذاشتيم همه جا با سيلي از پسران دانشجو روبرو ميشديم نامزدم مهران كه همه جا با ما بود بيشتر اوقات سربسر نوري ميگذاشت.. امسال سال اسكورت ماست! -خيلي مهم شديم نگاه كن!نگاه كن!پنجاه نفر دارن ما را اسكورت ميكنند! مهمانيها تعارفات خوش آمدگوييها همه جا بر قرار بود نوري كه هر روز شكفته تر و زيباتر ميشد با نگاه شيطانش به پسرها و بمن نگاه ميكرد و بعد شب وقتي در خوابگاه روي بستر دراز ميكشيديم سيگاري آتش ميزد و ميگفت:مهتا!عقيده ات درباره اين پسرها چيه؟ -بالاخره يكي از اينها را بدبخت ميكني. -ولي ميترسم زياديشون بشه...و بعد هر دو ميخنديديم نوري دختر پراحساسي بود زبان قلب و سخن نگاه را خوب ميفهميد اشتياق پسرها را كه بي پروا ميسوختند و جون مرغ سر كنده به در و ديوار ميكوبيدند ميفهميد لمس ميكرد و شبها وقتي تنها ميشديم پاهايش را به ديوار تكيه ميزد و ميگفت:دلم براشون ميسوزه ولي باور كن اينها چنگي بدل نميزنند!من كنارش مينشستم و موهاي خوشگلش را ميپيچيدم و ميگفتم:نوري آخه تو چه جور پسري را ميپسندي؟ نوري سرش را تكان ميداد و ميگفت:نميدونم!ولي اين بچه ها آدمو اقناع نميكنند!درست مثل يه خروار سيب زميني ميمونند كه خمشون عين هم هستن هر كدوم كه انتخاب كني فقط يه سيب هستن! -يا يه پسر؟ -آره فقط يه پسر اما يكشب وقتي از كلاس زبان به خوابگاه بازگشت دستم را گرفت و گفت:مهتا مهتا زود باش بيا جلو پنجره.حس كردم آتش اشتياق در چشمانش لهيب ميزند. -اون پسره را ببين -آه خداي من بهرام رو ميگي! مثل اينكه من در اداي اين جمله هيجان بيشتري بخرج داده بودم با عجله پرسيد:مگه چيه؟زود بگو.يالا زود باش بگو.برگشتم و خودم را در بستر انداختم نوري هم كنار من نشست و پرسيد:موضوع چيه ؟مگه پسره عيبي داره؟ رنگ تمنا سايه هيجان و طلوع عشق را كه در چشم هر دختري بهنگام انتخاب جفت ميتوانيد ببينيد در چشمان قشنگ و سياه نوري ميديدم ۰ نخ تنها عيبي نداره بلكه عيبش اينكه خيلي هم بي عيبه.نوري از جا بلند شد دوباره از پنجره به خوابگاه سرك كشيد و گفت:تو داري معما ميگي مهتا! خنده شيطنت آميزي سر دادم و گفتم:اطلاعات محرمانه خرج داره جونم. آتش اشتياق را هز چه بيشتر در اندام كشيده و بلند و آن چشمان غزال مانند تماشا ميكردم -لوس نشو مهتاب برام حرف بزن.. مثل مادر بزرگها پاهايم را بغل زدم و گفتم: -جونم بگه اين آقا پسر اولندش كه يه بچه ميليونره!دومندش خوشگلترين پسر دانشگاست!سومندش يه اتومبيل اسپورت خوشگل داره كه تو شيراز تكه!چهارمندش هر دختري كه تو دانشگاه ما درس ميخونه يا دلش ميخواد زن بهرام بشه يا شوهري مثل بهرام داشته باشه. نوري سوت بلندي كشيد و گفت:پس دندون طمع آقا خيلي گرده ولش كن بذار نصب همون دخترا بشه. با حيرت پرسيدم:يعني ميخواي بگي براي تو مهم نيست؟نوري مقابل آئينه نشست و در حاليكه خودش را با نگاه خريدارانه اي برانداز ميكرد گفت:ميدوني مهتا!دلم نميخواد چشم دخترا دنبال مرد من باشه. -پس يه كور . كچلشو پيدا كن. نوري در حاليكه شب بخير ميگفت گفت:دنبالش ميگردم.و بعد از اتاق خارج شد من بلند شدم و از پنجره به بيرون خيره شدم بهرام زير پنجره خوابگاه در وسط چمن ايستاده بود . مستقيما چشم به اتاق نوري داشت. فردا صبح در سلف سرويس نشسته بودم كه ناگهان متوجه نگاههاي تحسين آميز پسرها شدم.مسير نگاهشان را تعقيب كردم خداي من نوري با دامن سپيد و بلوز مشكي و آن پيكر خوش تراش بطرف سلف سرويس مي آمد درست مثل يك فرشته موهاي بلندش تا روي كمر پايين ميرفت گونه هايش برنگ گل ميدرخشيد راه نميرفت بلكه با ريتم آرام و قشنگي گام ميزد.حس ميكردم حتي هوا هم روي ياخته هاي لطيف پيكرش بوسه ميزند دخترهايي كه در كنار پسرها در سلف سرويس نشسته بودند همانقدر سراپاي نوري با تحسين برانداز ميكردند كه پسرها. نوري همانطور كه كيفش را در فضا تكان ميداد مستقيم بطرف ميز من آمد.عطري كه از موي بلند و پيكر جوانش بر ميخاست ناگهان در فضاي سلف سرويس شناور شد و مثل قويترين مواد مخدر اعصاب حاضرين را تخدير كرد.. بي اختيار گفتم:نوري چه خبرته؟ -مهتا چي ميخواي بگي؟ خنديدم و گفتم:تو منو كه دختر هستم حالي به حالي كردي آخه اين لباس.. نوري خنديد خنده اش مثل آفتاب صبح روشن شيرين و خالي از هر گناهي بود -خوب مگه چه عيبي داره؟ نوري بلند شد و بطرف ميز سلف سرويس براه افتاد من با نگاهم همچنان اين فرشته خوشگل و مهربان را تعقيب ميكردم كه ناگهان چشمانم با حيرت روي بهرام متوقف شد.تا آن لحظه بهرام را هيچوقت در سلف سرويس نديده بودم بهرام مستقيما بطرف ميز سلف سرويس رفت و پشت سر نوري ايستاد.نوري برگشت نگاهي به بهرام انداخت و بعد بي اعتنا بطرف جلو حركت كرد منكه آنها را زير نظر داشتم بي اختيار در دل گفتم :چقدر به هم مي آن. بهرام با آن چهره مردانه در باس اسپرت به يك شاهزاده رويايي شبيه تر بود تا يك دانشجو من از آن دسته آدمهايي هستم كه زيبايي انسانها هميشه مرا به هيجان مي آورد.وقتي نوري و بهرام در كنار هم ايستاده بودند انگار كه دو كبوتر سپيد و عاشق بر روي يك شاخه پر از شك.فه نشسته و شانه به شانه هم ميسائيدند.دلم ميخواست آنها منقارهايشان را بهم ميكوبيدند و هر كدام با منقار خود دانه اي در زمين دل آن ديگري ميكاشت اما نوري بي اعتنا به نگاههاي مشتاق و تشنه بهرام سيني صبحانه را گرفت و بسر ميز بازگشت نگاهي بمن انداخت و با عصبانيت گفت:هيچ خوشم نيامد.گفتم:ولي شما خيلي بهم مي اومدين.نوري سرش را تكان داد و گفت:باين زودي؟بگذار پرنده كمي هم در باغ گردش بكنه!با حيرت پرسيدم:يعني تو ميخواهي بهرام را جواب كني؟ نوري سكوت كرد و بعد سوال مرا مثل خيلي اوقات كه نميخواست بحث را دنبال كند بيجواب گذاشت و گفت:امروز ميتوني يه كمي با من زبان كار كني؟ -اوه حتما چون من امروز خيلي بيكارم مهران هم كه نيست. با هم قدم زنان به باغ ارم رفتيم هوا آرام و مثل يك درياچه ساكت بود پاييز پاشنه هاي رنگين خود را در باغ ارم گذاشته بود جويبارها با هياهوي شيرين خود در قلب ما جوانان آواز زندگي ميريختند.روي نيمكت سپيد و من دستها را زير سر حلقه كردم و گفتم:نوري من از داشتن دوستي مثل تو احساس غرور ميكنم.نوري چين قشنگي به پيشاني ريخت و ناگهان سر مرا در اغوش گرفت و بوسيد احساس ميكردم در آن پاييز بهار دوستي من و نوري شكوفا شده است.سالهل بود دلم ميخواست در بين همجنسانم دوست خوبي دست و پا كنم اما دنياي كوچك و حقير آنها حسادتها و چشم تنگيهايشان هميشه دلم را مي آزرد.اما نوري اينطور نبود دنياي نوري مثل دنياي لاله هاي صحرا پاك صادق و روشن بود نوري كتابش را روي سينه گذاشت و گفت: گاهي وقتها دلم تنگ ميشه براي ماما براي باب براي خونه قشنگمون كه توي سينه ي تپه هاي شمرون زير آفتاب برق ميزنه نميدوني چه مامان مهربون دارم چقدر دوستش دارم.. -لابد مامانت هم مثل خودت خوشگله؟ -مامانم يه دسته گله وقتي با هم به خيابان ميريم همه خيال ميكنند ما دو تا خواهريم مامان از من ريزه تره مث يه عروسك ميمونه .بابا هميشه وقتي مياد خونه دستهاشو ميگيره و ميبوسه و ميگه:عروسك ناهار چي داريم؟ در اين لحظه نگاهم را از روبرو بر ميگيرم و بچهره نوري ميدوزم دانه هاي الماس گون اشك روي گونه هاي گل بهي نوري به آرامي ميلغزند.احساس غربت احساس مشترك دانشجوياني است كه از شهر و ديار خود به اين نقطه از خاك وطن آمده اند.ما بچه هاي دانشگاه احترام خاصي به اين لحظات غربت زدگي ميگذاريم.وقتي دختري ميگريد ما سكوت ميكنيم تا درياي غصه او بخار شود و از آسمان چشمش باران ببارد.منهم سكوت كردم تا در آن لحظه چشمان قشنگ نوري ببارد نوري همانطور كه قطره قطره اشك ميريخت حرف ميزد. -وقتي به شيراز مي اومدم مادر منو بغل زد و گريه كرد ميدونستم براش سخته كه بعد از ۱۸ سال تنها دخترشو از خودش دور كنه پدرم با موهام بازي ميكرد و تند تند منو ميبوسيد ميدوني مهتا!دلم نميخواد اينجا كاري كنم كه قلب مهربون اونا را بشكنم فهميدي؟ در حاليكه همراه نوري و بياد پدر و مادرم اشك ميريختم پرسيدم:مقصودت بهرامه؟نوري سرش را روي شانه ام گذاشت و گفت:آره من از عشق ميترسم نميخوام خودمو به اين زودي داغون كنم. -ولي -ميدونم چي ميخواي بگي يكدختر جوان چطور ميتونه تنها بمونه؟دل جوونش خاموش بمونه؟اما من ميخوام بگردم زندگي را تجربه بكنم با آدمها حرف بزنم اما عشق بي عشق.. چشمانم را از اشك پاك كردم و بعد دستمال سپيدي را به نوري دادم. -خوب بسه ديگه مگه ميخواي رفوزه بشي؟نوري خنديد مثل يك گل سرخ شكفته شد.دو باره آن موج شادي و جواني كه در سراسر وجود اين دختر بارور بود او را در خود گرفت. -بقول شيرازيها ..ها بله..ها بله ولي يه خواهش دارم . -موضوع چيه ؟ -امشب بريم كازبا دلم براي شاديهاي جوانانه يه ذره شده.. -اي شيطون ميخواي همه را سوسك كني؟ وقتي ما مشغول خواندن جزوه هاي زبان بوديم ناگهان سايه بهرام را ديدم كه از پشت درختي به پشت درخت ديگري ميخزيد.نميخواستم دوباره دنياي آرام نوري را بهم بريزم.سكوت كردم اما پسرها دست بردار نبودند هر كدام به بهانه اي به ما نزديك ميشدند با بهانه هاي كودكانه تري سوال ميكردند و بعد نگاهشان را مثل دو نوار سرخ آتشين در چشمان نوري ميدوختند و بعد كه ميديدند نوري غرق مطالعه است راهشان را ميگرفتند و ميرفتند.آنشب من و نوري و مهران به كازبا رفتيم.نوري لباسي بلند ولي به رنگ شاد پوشيده بود كه زيبايي او را دو چندان مينمود.وقتي ما وارد كازبا شديم گروهي شام ميخوردند و عده اي شلنگ تخته مي انداختند.اما ناگهان مثل اينكه زمان متوقف شده بود همه حتي موسيقي هم از كار ايستاد.نامزدم مهران خنديد و با صداي بلند گفت:آزاد مشغول باشيد وقتي دور ميز نشستيم پسرها فرصت نفس كشيدن هم بما ندادند هر كدام از دوستان مهران به بهانه اي خودسان را بما ميرساندند.با مهران حرفي ميزدند ولي نگاهشان روي چهره نوري ميلغزيد نوري دوباره آن شادي كودكانه خود را پس از گريه كاملا باز يافته بود ميخنديد مثل قاصدكهاي بهار در فضاي كازبا ميلغزيد و ميچرخيد.او فانوس درخشان رستوران بود پيچ و تابهاي دل انگيزي كه در نگاه خود ميريخت بچه هاي خونسرد و مغرور دانشگاه را از پشت حصار ساكت و سرد خود بيرون كشيده بود و عده اي آشكارا و جمعي دزدانه اين پري تازه وارد دانشگاه را تماشا ميكردند و در هر نگاهي موجي از تمنا ميريخت. در ميان پسرهايي كه براي باز كردن سر صحبت به نورب نزديك شدند ناگهان چشمم به بهرام افتاد .اي خدا بهرام خودخواه بهرام متكبر بهرامي كه بي اعتنا پشت ميزش مينشست و پاها را بسبك آمريكاييها روي ميز ميگذاشت و هرگز از دختري تقاضا نميكردحالا در صف پسرها نوبت گرفته بود حس كردم براي يك لحظه نوري از اينكه با او همسخن شود در ترديد است اما بعد از جا بلند شد و با او به گفتگو مشغول شد.حس ميكردم كه بهران بدنبال كلماتي ميگردد تا سر حرف را با نوري باز كند.مهران گوشم را با دست كشيد و گفت:بدجنس فالگوش ايستادي؟ - نه عزيزم من بايد مواظب دختر مردم باشم صبر كن ببينم اين پسره گرگ چي تو گوش بره معصوم من زمزمه ميكنه.. صداي بهرام را شنيدم كه ميگفت:شما...شما كلاس باله ديدين؟
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#5
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
ساكنان حرم سر عفاف ملكوت
با من راه نشين باده مستانه زدند بعد با هم به كنار آرامگاه رفتيم من كتاب آسماني حافظ را به دست نوري دادم. -خوب فال بگير -بايد چي بگم؟ -خوب هر چي من ميگم تكرار كن. -چشم! -خوب بگو يا حافظ شيرازي -يا حافظ شيرازي -نه شوخي نه بازي -نه شوخي نه بازي -بر سر شاخه نبات -بر سر شاخه نبات -بر سر پير مراد -بر سر پير مراد -بگو كه عاقبت من و بهرام به كجا ميكشه؟ بگو كه عاقبت من و زنگيم به كجا ميكشه؟ اين عادت نوري بود كه هيچ وقت توي ذوق آدم نميزد ولي بهر صورت حرفش را هم ميزد.من از شرم سرخ شدم ولي او بدون اينكه كوچكترين تغييري در چهره اش بدهد چشمانش را بست و سر انگشتش را در لا به لاي اوراق كتاب حافظ گذاشت.براي يك لحظه حس كردم كه واقعا حافظ در كنار ما ايستاده و محو اينهمه زيبايي و جمال شده است باد خنك پاييزي گيسوان بلند نوري را نوازش ميكرد آسمان با رنگ قشنگ فيروزه اي پرنده هاي شيرين آرامگاه را در سينه خود بازي ميداد عطر گلهاي آرامگاه دماغ افسرده پاييز را به نشاط مي آورد دلم ميخواست مهران منهم در اينجا حضور داشت و من با همه احساس نرم دخترانه ام به او مي آويختم و ساعتها ميگريستم.. نوري چشمها و كتاب را با هم گشود و خواند... دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند وندر آن ظلمت شب آب حياتم دادند بعد كتاب حافظ را بر هم گذاشت و بمن نگاه كرد...برق اشك در چشمان درشت و قشنگش نشسته بو د نگاهش از هميشه شيرينتر و دوست داشتني تر بود. -چقدر خوبه چقدر زندگي خوبه كاش همه شعرا مثل حافظ بودند و زندگي را تقديس ميكردند .كاش همه آدمها مثل حافظ از كينه و نفرت خالي بودن ميدوني چي دلم ميخواد؟يه خونه قشنگ وسفيد رو يه تپه جنگلي كه هر روز صبح خورشيد از لا به لاي برگهاي سبز جنگل روي خونه قشنگ من نور بپاشه و بعد تموم پرنده هاي عالم تو آسمون خونه من پروازكنند آواز بخونند يه رودخانه آروم كه آبش از برگهاي درختهاي جنگل سبزتر باشه و از حاشيه خونه حركت بكنه يه جاده قشنگ جنگلي و يك اصطبل با نرده هاي سپيد و دو تا اسب با يالهاي بلند كه هر وقت دلم خواست سوار بشم و ساعت ها و ساعت ها توي جنگل بتازم بدون اينكه به انتهاي جنگل برسم. من بلافاصله پرسيدم :خوب او يكي اسبه را كي سوار ميشه؟ سوال من ناگهان او را از روياهاي گرم دخترانه اش بيرون كشيد دستم را گرفت و گفت:بلند شو بريم خيلي حرف زديم.. نوري همانقدر كه ناگهان در دنياي خلوت شاعرانه فرو ميرفت و سيماي يك شاعر غمگين و خيالپرداز را بخود ميگرفت به همان سرعت نيز ار آن دنيا بيرون ميخزيد و دوباره همان دختر شاد و پر شور و شيطان ميشد كه دلها را با لونديهاي خود به تاراج ميبرد...مردم در اطراف ما حلقه زده بودندو مردها و زائران خانه حافظ آنچنان مشتاقانه نوري را مينگريستند كه انگار شاخه نبات معشوقه حافظ است كه بر سر آرامگاه عاشق خود قدم گذاشته است. در ميان انبوه زائران ناگهان نگاه ما روي چهره بهرام ماسيد بهرام جلو آمد سلام كرد و گفت:من نميدونستم شما هم حافظ را دوست دارين..نوري نگاهي به من انداخت و گفت:خوب بريم.. من ميخواستم از بهرام خاداحافظي بكنم ولي او با عجلخ گفت:اتومبيل من جلو دره اگه بخواين شما را ميرسونم.من نگاهم را به چهره نوري دوختم. -چي ميگي نوري جان؟ -ولي من ميخوام يه كمي قدم بزنم ميخواي تو برو.. بهرام كه كاملا از اين جواب برافروخته شده بود بلافاصله گفت:من ميرم خداحافظ بهرام به سرعت از ما دور شد و من به نوري نگاه كردم ..نوري دستم را گرفت و فشرد -معذرت ميخوام مهتا من خيلي بد حرف زم نميدونم چرا از بهرام ميترسم... -ولي حقش نبود اينطوري تو ذوقش بزني. نوري باز سكوت كرد و بعد در ميان نگاه تعجب آلود من تاكسي را صدا زد و ما به خوابگاه برگشتيم. فرداي آنروز هنگامي كه به تنهايي از خوابگاه خارج ميشدم ناگهان با بهرام روبرو شدم او به اتومبيل خود تكيه زده بود و منتظر بود و همين كه مرا ديد بطرفم آمد. -سلام مهتا -سلام بهرام -ممكنه چند لحظه وقتتو بمن بدي؟ -بله اگر كاري از دستم ساخته باشه. بهرام و من بطرف نيمكتي در همان نزديكي رفتيم.ما روي نيمكت نشستيم هوا جور وخصوصي غمگين بوداز آن صبحهاي تابستان كه بوي پائيز شاعرانه شيراز را با خودش همراه دارد. گرفت و با حالتي عصبي گفت:آه پس اون از همون دسته دختراس كه ميخوان پسرا را تجربه كنن. من مفهوم اين جمله را خوب ميدانستم اين قضاوت دردناكي بود كه گاهي پسرا در حق دختراييكه تشنه تجربيات زندگي هستند بكار ميبردند و پشت اين جمله بظاهر مودبانه تصورات پليدي نهفته بود و من با خشونت جواب دادم:خواهش ميكنم بهرام! تو حق نداري درباره نوري اينطور قضاوت كني اون يه پريزاده يه ستارس كه هنوز دست هيچكس نتونسته تو آسمون لمسش بكنه. بهرام با سماجت گفت:مهتا چرا خودتو فريب ميري؟مگر تو نگفتي كه اون ميخواد همه چيزو تجربه بكنه. -ولي نه بشكل زننده اي كه تو تصورش را كردي چه جوري بگم اون ميخواد زندگي را تجربه بكنه.زندگي مقدسه زندگي غير از آلودگيهاس كه بعضي پسرا فكرشو ميكنن. بهرام سيگاري آتش زد و در حاليكه پريشانتر افكارش را ميكاويد گفت:ببين مهتا من سعي ميكنم مفهوم حرفهاي تو را بفهمم مقصود تو اينه كه اون نميخواد خودشو تو قفس احساسات يك مرد بندازه.يعني اينكه ميخواد در خارج از حصار بسته يك عشق به تماشا بايسته زندگي را لمس بكنه بسيار خوب ولي كدو آدميه كه وقت عبور از جنگلي گرفتار موجودات وحشي نشه؟ احساس ميكردم كه حسادت عاشقانه چشمهاي بهرام را به روي واقعيات بسته است.بنظر او نوري فقط يك راه در پيش داشت يا عشق او را بپذيرد يا مثل يك دستمال در دست پسران متعدد آلوده شود! در حالي كه ميخواستم به او ثابت كنم اگر دختري حاضر نيست فورا خود را تسليم يك مرد كند دليل آن نيست كه در دست مردان ديگر چركين شود. -ببين بهرام شايد من نتونستم ايده نوري را به تفهيم كنم پس بگذار زمان همه جيز را روشن بكنه. بهرام ته سيگارش را زير پا خاموش كرد نگاهي دوستانه بمن انداخت و گفت:ممكنه شانسي داشته باشم؟ لبخندي زدم و گفتم:بازم منتظر آينده ميشينيم. بهرام با لحني خسته گفت:ميبخشي!سلام منو به مهران نامزد خودت برسون.اميدوارم از من نرنجيده باشي وقتي بهرام از من دور شد احساس كرد م كه او براي نخستين بار در زندگي عاشق شده است پيام عشق رنگ و بوي عشق از چشمانش از حركت عصبي دستهايش از نگاه كردنش آشكارا خوانده ميشد من بارها پسراني را كه در تب عشق ميسوختند ديده بودم حتي در آنروزها كه نگاه مهران در تب عشق شعله ور بود بارها او را بدقت نگاه كرده بودم در هنگامه تب عشقي كه گريبانگير پسرها ميشد هميشه يك نوع التماس دادخواهي و معصوميت ميخواندم اما در چشمان بهران عصيان ميديدم و حتي ميترسيدم اين عصيان تب آلود همه چيز را بسوزاند و خاكستر كند در اين افكار بودم كه صداي گرم ودوستانه نوري بلند شد. -مهتا چه خبرته؟مگه ديشب كشتيهاي بابات تو اقيانوس هند غرق شده... به نوري نگاه كردم او در فاصله چند قدمي من ايستاده بود دنباله گيسوي بلندش با دست نسيم پاييز بنرمي موج ميگرفت لبخندش مثل الماس قلب را ميبريد و تمناي نوازش را در هر دلي بيدار ميكرد. آه خداي من تويي عزيزم چقدر خوشگل شدي !تو امسال بچه هاي دانشگاه را نفله ميكني. نوري خنديد و كنارم نشست بوسه اي روي گونه ام نشاند و گفت:اي دختر چشماتو درويش كن.راستي يه نامه از مامان داشتم خيلي سلام رسونده بود. -متشكرم عزيزم. -نوشته يكماه ديگه 2تا بليط رفت و برگشت با هواپيما برامون ميفرسته كه من و تو با هم بريم تهرون. -من چرا عزيزم؟ -براي اينكه تو بهترين دوست مني.مامان ميخواد بهترين دوست دنيا را ار نزديك ببينه. دستش را گرفتم و فشردم و قلبم از اين همه مهرباني و صداقت به لرزش در آمد. روزها از پس هم ميگذشتند زندگي با افسانه هايش در ما جوانان جاري بود فضاي آرام دانشگاه با ورود دسته دسته دانشجويان دوباره از هياهوي هميشگي لبريز ميشد دخترها و پسرها زير درختان بلند و كوتاه باغ بيكديگر خوش آمد ميگفتند.از تعطيلات خود با صداي بلند حرف ميزدندآنها چون آب چشمه ساران ميجوشيدند و راز زندگي را در زير حبابهاي جوشان دل خود در گوش هم نجوا ميكردند .حالا ديگر دانشگاه رسما افتتاح شده بود بچه ها طبق برنامه در كلاسهاي خود جا ميگرفتند دوستيهاي قديمي عميقتر ميشد و دوستيهاي جديد شكوفه ميزد.من و مهران در سال دوم نشسته بوديم و نوري در كلاس اول جا گرفته بود اما بمحض اينكه گلاس تعطيل ميشد ما با هم جفت ميشديم.با هم قدم ميزديم با هم به رستوران ميرفتيم ناهار ميخورديم عصرها با هم به گردش ميرفتيم و شب وقتي بخوابگاه برميگشتيم ساعتها در بستر دراز ميكشيديم و حرف ميزديم. همانطور كه انتظار ميرفت نوري چون الماس در انگشت دانشگاه شيراز درخشيدن گرفت.پسران دانشكده هاي مختلف دانشگاه دسته دسته به تماشاي نوري ميامدند هر جا كه نوري قدم ميگذاشت انگار كه خورشيد پرتوي از خود به آنجا افكنده است. دخترهاي دانشگاه هم در اين تحسين دسته جمعي شركت داشتند و زيبايي شكوهمند اين پريزاد دانشگاه ما آنقدر معصومانه و دلپذير بود كه نه تنها شعله هاي سرخ حسادت را در چشم دختران خاموش ميكرد بلكه آنها نيز همصدا با پسرها به تحسين اين زيباي لطيف ميپرداختند.نوري حتي مرزهاي زيبايي را در شهر خيالپرور شيراز شكسته بود وقتي عصر قدم زنان راهي خيابان زند ميشديم فوجي از مردان شيرازي سرود تحسين بر لب بدنبال ما حركت ميكردند. نوري حقيقتا نور و روشنايي چشمان شيراز بود پسرهاي همكلاس نوري از همان نخستين لحظات براي دوستي با نوري صف بستند هر كدام سعي ميكردند بنوعي خود را به نوري نزديك كنند و گاهي اين پسرهاي جوان و تازه بالغ براي جلب توجه نوري رفتار و حركات خنده آوري از خود نشان ميدادند.يكروز يكي از آنان نامه اي نقاشي شده را در لا به لاي كتاب نوري گذاشته بود و اين نقاشي آنقدر شيرين و ديدني بود كه نوري آنرا بديوار اتاقش كوبيده بود. پسر عاشق پيشه در اين تابلو براي اينكه احساساتش را نشان بدهد خودش را در حالي تصوير كرده بود كه سرش را با كارد جدا كرده و در كف دست گذاشته و بعلامت عشق پاك به نوري تقديم كرده بود! نوري مثل هر دختري كه ار محيط بسته و دخترانه دبيرستان وارد دانشگاه ميشوند با لذت كودكانه اي به فضا و محيط دانشگاه عشق ميورزيد پيوسته در بين همگلاسان ميخراميد و افسون ميريخت.
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#6
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
فصل فصل پاييز بود فصلي كه احساسات عاشقانه را بيشتر در قلب جوانان به عصيان مي اندازد و نوري گاه خسته از ابراز ان همه احساسات عاشقانه كه دائما نثارش ميشد به اتاقش پناه ميبرد و كتابهاي شعري كه مادرش مدام از تهران برايش مي خريد و پست مي كرد ميخواند.گاهي كه سرزده به اتاق نوري ميرفتم اشك هاي گرمش را مي ديدم كه مثل دانه هاي شبنم روي گونه هاي قشنگش مي لغزيد.1 شب وقتي در اتاق من نشسته بوديم ومثل هميشه از محيط دانشگاه با هم حرف ميزديم ناگهان از نوري پرسيدم
-راستي مدتيه از بهرام خبري نيست مثل اينكه تو دماغ پسره را حسابي به خاك ماليدي . نوري اول سكوت كرد و بعد شانه هايش را بالا انداخت و گفت - اون اقا به اندازه كافي سرگرمي دارن نوري اين جمله را طوري گفت كه حس كردم نظر خصمانه اي نسبت به بهرام پيدا كرده است -مقصودت چيه نوري نوري مثل هميشه خيلي مؤدبانه از پاسخ خودداري كرد و موضوع ديگري را مطرح كرد ولي وقتي به اتاقش رفت صداي راديو ضبطش بلند شد من ميدانستم كه نوري وقتي دلتنگ است يا از چيزي رنج ميبرد و موسيقي پناه مي برد و در ذهنم به دنبال رابطه اي بين موسيقي امشب و بهرام و نوري مي گشتم .بهرام بعد از ان گفتگو در باغ ارم ظاهرا ارام شده بود و كمتتر در اطراف نوري مي چرخيد و وقتي هم همه ي كلاس ها افتتاح شد خود را در ميان دوستان همكلاسي پنهان كرد . او چون سال گذشته هر روز با يكي از همكلاسان رنگارنگ خود سوار اتومبيل اسپرت قشنگش مي شد و به گردش ميرفت يا در رستوران ها ديده مي شد گاهي حس مي كردم او در نمايش دوستان رنگانگ خود به ديگران مخصوصا افراط ميكند. 1روز عصر من و مهران او را در كازبا كنار دختري ديديم و مهران با لحن فيلسوفانه اش خطاب به من گفت : -بعضي ها اينطوري انتقام شكستهاي خودشون را ميگيرند ! من از پشت پرده دود سيگار به بهرام نگاه كردم مهران راست ميگفت چون به محض اينكه بهرام ما را ديد در بروز حركات عاشقانه پيش از انكه شايسته ي او بود مبالغه مي كرد دختري كه در كنارش نشسته بود دختري قد بلند لاغر اندام و نسبتا زيبا بود . من او را ميشناختم اسمش نيلوفر بود ولي بچه ها او را نيلو صدا ميزدند .خيلي مهربان عاشق پيشه واندكي نا ارام بود بچه هاي دانشكده وقتي از او حرف مي زدند ميگفتند 1 سيمش سوخته !و اين اشاره به به سبك سري هايي بود كه گاه از خودش نشان ميداد اما انقدر مهربان بود كه هيچ كس توي ذوقش نمي زد . در همين لحظات ناگهان نوري بي خبر وارد كازبا شد و در حالي كه چهره اش مثل هميشه از خنده شكفته بود كنار من نشست . -حوصله ام سر رفت مگه اين بچه ها ادمو ول مي كنن مهران چشمكي رندانه اي زد و به بهرام اشاره كرد . بهرام طوري قرار گرفته بود كه اگر 1 زاويه 30 درجه ميچرخيد او را ميديد اما بهرام مستقيما در زاويه ديد من قرار داشت و من ميدديم كه بهرام از حضور نوري كاملا خود را باخته است رنگش سپيد شده بود و در تمام حركاتش بكنوع دستپاچگي و خود باختگي ريخته بود.اين حالت او آنقدر ناشيانه و آشكار بود كه نيلو هم متوجه شده بود و او را با نگاه پرسشگرش آزار ميداد.مهران براي نوري سفارش يك قهوه داد و نوري كتاب شعري كه مادرش پست كرده بود جلوي من گذاشت و گفت:مهتا بخون معركه س...اما من نگرانتر از آن بودم كه بتوانم گتاب شعر بخونم.بهرام براي اينكه توجه و شايد حسادت نوري را تحريك كند بلند بلند حرف ميزد و دست آخر وقتي ديدي نوري غرق در افكار خود و كتاب شعر است عمدا با دست ليوان آب سردش را از روي ميز بزمين انداخت و نوري ر متوجه خود كرد. هرگز آن لحظه عجيب را فراموش نميكنم.نوري بطرف صدا برگشت و ناگهان نگاهش روب چهره بهرام و نيلو ماسيد.نيلو بدون توجه به حضور ديگران روي پاي بهرام خم شد و مادرانه شلوار بهرام را كه خيس آب شده بود با دستمال خشك ميكرد و بهرام با لبخندي غرور آميز به ميز ما نگاه ميكرد و بعد مخصوصا از جا بلند شد و با مهران و من سلام عليك كرد و دست نيلو را گرفت و به سر ميز ما آمد. -اجازه ميدين پيش شما بنشينيم؟ مهران نگاهش را كه مملو از ترديد بود بمن دوخت اما بهرا م منتظر پاسخ مهران نشد و خودش كنار مهران و نيلو را كنار من نشاند.من به نوري نگاه كردم او با آرامش خاصي حضور بهرام و نيلو راتحمل ميكرد بهرام نگاهي به نوري انداخت و گفت:سلام نوري خانم ميبخشين من اصلا متوجه شما نشدم! بهرام كاملا تظاهر ميكرد يكريز حرف ميزد نيلوفر با ناباوري بدهان بهرام كه هميشه كم حرفترين بچه دانشگاه بود خيره خيره نگاه ميكرد.من منتظر يك فاجعه يك مصيبت بودم بهرام كتاب شعر را از روي ميز برداشت و نگاهي بر روي جلد كتاب انداخت. -آه از موج نوعي هاست خوب كدومتون زبون اين موج نوعي ها را ميفهمين؟ من به نوري نگاه كردمنوري موهاي بلندش را از پيشاني كنار زد و گفت:خوب معلومه شما شاگرد رشته ادبيات نيستين! بهرام ناگهان سرخ شد و لي سعي كرد با آرامش خود اين جمله طعنه آميز را تحمل كند. -آه پس كتاب ماي شماست معذرت ميخوام! نوري كه كاملا تحريك و برافروخته شده بود رو به بهرام كرد و گفت:من شنيدم كه نيلوفر خيلي خوب شعر ميفهمه خودش هم موج نوعيه!نيلوفر كه همچنان در مغزش بدنبال رابطه اي بين اين جملات خصمانه و اين رفتار عجيب ميگشت بزحمت لبخندي زد و گفت:آه بله نه!يعني من به شعر علاقه دارم.نوري كه حالا كاملا بر اعصابش مسلط شده بود خطاب به بهرام گفت:خوب چرا معلوماتتان را در زمينه شعر پيش خانم تكميل نميكنيد؟موج نو را بايد اول فهميد بعد حس كرد مگه نه خانم؟ نيلوفر همچنان دستپاچه و غير عادي گفت:بله اين يه واقعيته!وقتي يه موج نو از راه ميرسه خيلي ها نيمتونن خودشون رو با اون تطبيق بدن درست مثل موجي كه رو دريا يه مرتبه رو آدم سوار ميشه. توضيح مفصل نيلو در ميان جمع با سك.ت روبرو شد او گنگ و دستپاچه پرسيد:مگه من حرف بدي زدم؟نوري با لحن مهر آميزي گفت:نه بهيچوجه با وجود اين آدمها مختارن كه از موج نو خوششون بياد يا نياد؟بهرام كه بكلي درمانده شده بود خطاب به مهران گفتكمهران جان ببخش يكمرتبه يادم تومد كه يه قرار ديگه دارم اگه ممكنه شما نيلو را برسونين. مهران براي اينكه بهرام را از آن موقعيت دشوار خلاص كند دستش را بطرف بهرام دراز كرد . - بسيار خوب ما نيلو را صحيح و سالم ميرسونيم! نيلو كه از اين طرز رفتار بكلي گيج و منگ شده بود تقريبا فرياد زد:بهرام؟بهرام يعني چه؟كجا ميري؟ بهرام بدون توجه به اعتراض نيلو از در رستوران خود را به خارج افكند من به نوري نگاه كردم نوري خيره خيره نيلو را تماشا ميكرد.نيلو سرش را روي دست گذاشت و از لرزش شانه هايش پيدا بود كه اشك ميريزد.نوري با آن مهرباني خاص خود شانه هاي نيلو را بغل زد و او را نوازش كرد .-مهم نيست چيزه مهمي نيست. نيلو ناگهان سرش را از روي دست بلند كرد نگاهي بمن و مهران و نوري انداخت و با حالت غير عادي كه گاه گاه از ا بروز ميكرد گفت:اينجا چه خبره؟پس بهرام من كجا رفت:و بعد بدون اينكه منتظر پاسخي بشود كيفش را برداشت و از در كازبا خارج شد.وقتي نيلو ما را ترك كرد مدتي هر سه سكوت كرده بوديم مهران مرتبا به سيگارش پك ميزد من با ظرف بستني بازي ميكردم و نوري نگاه گنگ و غبار گرفته اش در فضا معلق و سرگردان بود.ميخواستم حرفي بزنم بنظرم نوري خيلي شكسته و رنجور مي آمد آن معصوميت خاصي كه در چشمان درشت و سياهش هميشه خانه داشت به مظلوميتي غريب تبديل شده بود توي چشمانش انگار رويا يا خوابي عميق ميگذشت دستهاي كشيده و هنرمند گونه اش روي ميز سرگردات و بي هدف جستجو ميكرد دلم ميخواست سرش را در سينه بگيرم و برايش زار بزنم...فرشته كوچك و معصوم من حسابي در سرزمين سنگلاخي سرنوشت حيران و سرگشته بود...كجا بود؟چه فكر ميكرد؟انديشه خام و تازه پرورده اش اكنون در جستجوي گشودن كدام معماي لاينحل سر ميكرد؟دستهاي قشنگش در كدام باغ انديشه ميوه حكمت زندگي را ميچيد؟ مهران كه روي هم رفته پسري ساكت و كم حرف است نگاهي پرسشگر بمن انداخت ميدانستم كه ميخواست بپرسد چه بايد كرد؟من شانه ام را بالا انداختم....مهران خطاب به نوري گفت:نوري متاسفم! نوري از سرزمين تصويرها خارج شد نگاهي بمن و مهران انداخت هنوز پيچهاي اضطراب در بركه چشمانش موج ترس و ترديد ميريختند بزحمت لبخندي زد و گفت:منم متاسفم! من براي آنكه به آن گفتگوي غم انگيز پايان دهم با سر و صدا گفتم:خوبه بسه ديگه چرا مثل عزادارها نشستيم از رستوران بريم بيرون يه كاري بكنيم يه شلنگ تخته اي بندازيم! من ميدانستم كه تنها يك عصيان ميتواند بار اندوهي كه بر دوش ظريف توري نشسته است بر زمين بريزد.نوري بدون ذره اي اعتراض از جا بلند شد مهران سيگارش را بمن داد و به شوخي گفت:عزيزم مواظب جاي دندانهايم روي ***** سيگار باش .مهران عادت داشت كه هنگام كشيدن سيگار ***** را گاز بزند و نقش دندانهايش را روي ***** حك كند و بعد جاي دندانهايش را رو ***** بهمه نشان دهد و با لحن فيلسوفانه اي زمزمه كند غرض نقشي است كز ما باز ماند! نميدانم چرا در آن لحظه منهم با حالتي عصبي دلم ميخواست سيگار را گاز بزنم و حتي چند لحظه بعد حس كردم كه ***** سيگار را دارم ميجوم.ما وارد خيابان شديم نوري بخود ميپيچيد ميلرزيد ميغريد .دنباله موهاي بلند و پيچانش را چ.ن آبشاري از شب اسرار آميز مشرق زمين روي شانه هايش ريخته بود آن موجود بلند و ظريف گاه مثل پرنده اي در فضا پرواز ميگرفت انگار كه كاكلي جنگلهاي نا آرام بود كه از ترس شبيخون شكارچي فرار ميكرد و جيغ ميكشيد... گاه چون زن هوسبازي هوا را از امواج عطر و زنانگي خود ميپوشاند كم كم دخترها و پسرها كه در كنار ما راه ميرفتند متوجه حالات عصيان زده نوري ميشدند الهه زيبايي دانشكده پس از آن حادثه همه خشم و خروش خود را در فضاي سرخ فام فرو ميريخت اگار من شاعر بودم در آن لحظه ميتوانستم زيباترين و فتنه انگيزترين تابلو را در تجسم يك عصيان خلق كنم.او درختي بود كه در شاخ و برگش طوفاني غلغله ميكرد او جامي بود كه در آن شراب سرخرنگ هستي ميجوشيد رودخانه اي بود كه دست افشان و پاي كوبان خود را بيترديد به سنگها و گدارها ميكوبيد و من اينهمه شور و لطافت را در زيباترين قالب هستي تماشا ميكردم.حالا روزگار درازي از آن حال و همواي جادوگرانه نوري ميگذرد اما هر وقت به كازبا ميرروم دست مهران را ميگيرم و ميگويم:نگاه كن نوري!آنوقت يك بار ديگر آن اندام زيبا آن دو چشم ستاره گون آن پروانه ظريف رقصان را ميبينم كه انگار در يكي از معابد قديم و در لحظه قرباني مقدس آخرين دم حيات را به سينه هاي جوان خود فرو ميدهد.در آن لحظه بود كه حس كردم نوري با همه قلب عاشق بهرام است.حس كردم او عليرغم ميل باطني اش در آشيانه عشق فرود آمده است. ساعت 11.5 شب بود كه به خوابگاه بازگشتيم چراغ اغلب اتاقهاي خوابگاه دختران خاموش بود مطمئنا اگر نيم ساعت ديگر تاخير داشتيم مورد بازخواست قرار ميگرفتيم...مهران تا ستينگ روم خوابگاه ما را همراهي كرد و آنجا به هر كدام از ما يك سيگار تعارف كرد و گفت:بياييد دختران حوا!اميدوارم امشب خوابهاي خوش ببينيد. اما وقتي ديد هيچ كدام از ما به اين شوخي بي نمكش نخنديديم لبخندي زد و گفت:آه ببخشيد!...حرف بدي زدم!....اميدوارم فقط امشب خوب بخوابين! من دلم براي اينهمه صداقت و محبت نامزدم سوخت.برگشتم و چهره اش را نوازش كردم و اين حركت من آنقدر سريع و گيج كننده بود كه مهران مثل ديوانه ها از خوابگاه بيرون دويد. در سكوت وارد فلت مشتركمان شديم نوري يكراست به اتاق خودش رفت و منهم بي حوصله ئارد اتاقم شدم.آنقدر بيحوصله كه بزودي همه چيز را در هم ريختم.اتاق من به جنگلي از اشيا آواره تبديل شده بود بزودي لباس خوابم را پوشيدم و بدون آنكه حوصله پاك كردن آرايش صورتم را داشته باشم سيگاري كه مهران بمن داده بود آتش زدم پيج راديو را باز كردم و خودم را روي بستر انداختم ...از پنجره هواي خنكي بداخل اتومبيل ميريخت گاهي آواز بلبل سرگشته اي را ميشنيدم كه در آن نيمه شب قصه عشق اسرار آميزش را سر ميداد...از راديو موسيقي نرم و ملايمي پخش ميشد و در همين لحظه در باز شد و نوري در لباس بلند و لغزان خواب در حاليكه موهايش را در طرفين چهره اش ريخته بود و فنجان قهوه اي در دست داشت در چهار چوب در قرار گرفت.وقتي نزديكتر شد بوي رخوت انگيز قهوه دماغم را پر كرد به نوري خيره شدم چشمانش مثل دو الماس در شب تاريك ميدرخشيد.لبهاي گوشت آلودش را روي گونه هام گذاشت و گفت:ميبخشي مهتا!حالم اصلا خوب نبود نميتوانستم تنها بمونم. او كنار من روي بسترم نشست.يك قطره اشك از چشمانش فرو چكيد و از روي گونه هايش كه سرخ و متورم شده بود راه گشود.. نوري از چيزي رنج ميبرد بايد با او حرف ميزدم.. -نوري خواهش ميكنم حرف بزن من بهترين دوست تو هستم! نوري از پس مه اشك نگاهش را بمن دوخت بعد سرم را در آغوش گرفت و بوسيد.. -آه!تو بهترين دوست مني!تو ميتوني بمن كمك كني! گفتم:ن.ري جان تو هر چه بخواهي هر كاري كه بخواي انجام ميدم!نوري روي بستر من جابجا شد پاهايش زا بغل زد و گفت:موضوع اينكه چيزي براي گفتن ندارم!پرسيدم :تو از جريان امشب ناراحت شدي؟ -نه!اصلا مهم نيست!بمن چه كه بهرام نيلو را دوست داره؟ دست نرم نوري را در مشت گرفتم و گفتم:نوري ولي تو ميدوني كه بهرام فقط تو را دوست داره اين فقط يكنوع تظاهره. نوري لبخند تمسخر آميزي زد . -آه تظاهر!تظاهر !چقدر از اين كلمه متنفرم. -ولي اون تو را دوست داره تو بايد اينو حس كني. نوري كاملا گيج و مضطرب بنطر ميرسيد انگار با خودش و همه آن احساسي كه پيكر او را در مشتهاي نيرومندش گرفته بود ميجنگيد... -من از كجا بدونم آه تازه اگرم بدونم چيزي در من تغير نميكنه چون من نميخوام خودمو باسارت بندازم.. او كاملا با خودش لجاجت ميكرد او بي آنكه خودش بخواهد عاشق شده بود عشق از چشمانش از نگاهش حتي از پوست تنش ميتراويد! -ببين عزيزم تو بيهوده مقاومت ميكني چشمان تو همه چيزو بمن ميگه اونا ار بهرام حرف ميزنن اونا از يه عشق بزرگ حرف ميزنن آخه چرا اينقدر لج ميكني؟ در اين لحظه ناگهان نوري خودش را بمن آويخت و با صداي بلند زار زد.او آنقدر همانجا و در آغوش من گريه كرد كه بخواب رفت و من تا نيمه هاي شب همانطور بي حركت مانده بودم كه خواب ناز اين دختر احساستي را بهم نزنم. با طلوع سپيده دم زتدگي باز در شكل عادي خود بحركت افتاد من و نوري مثل اينكه چنين اتفاقي نيفتاده عازم كلاس درس شديم...نوري بعد از آن خواب طولاني ارامش خود را بازيافته بود تا عصر آنروز حتي يك كلمه هم درباره ماجراي ديشب حرف نزد اواسط روز بود كه مهران با اصرار دنبال ماجراي ديشب از من پرسيد و من در چند كلمه سر و ته ماجرا را بهم آوردم مهران هم با لبخندي زوركي گفت:ميدان شما زنها مثل زنجير بهم بافته شدين باشه ولي اگر كمكي از دستم بر آد دريغ نميكنم. تمام روز ما به حرفهاي معمولي گذشت و شب خيلي زود به خوابگاه برگشتيم مهران اصرار داشت كه كمي با هم قدم بزنيم ولي نوري اين پيشنهاد را رد كرد و منهم صلاح ديدم كه نوري را تنها نگذارم.
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#7
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
محيط خوابگاه دخترانه يك محيط كاملا دوستانه و گرم و خواستني است ما دخترها همه به اسم كوچك يكديگر را صدا ميزنيم همه از قصه دلهاي هم آگاهيم گاه براي آنكه بتوانيم بار اندوه دوستان خود را سبك كنيم از هيچ فداكاري دريغ نميكنيم آنشب وقتي بچه ها فهميدند كه ما خيلي زود به خوابگاه آمده ايم همه در فلت ما جمع شده بودند هر دختري حرفي ميزدفاصله عقايد ما دخترا خوابگاه زياد است ولي هيچكدام روي عقيده خاص خود نمي ايستيم.خيلي زود بنفع طرف ديگر بحث را تمام ميكنيم و همين خصوصيت باعث آن شده است كه ما دوري از خانواده و زندگي در محلي غريب را به آساني تحمل كنيم.آنشب در فلت ما بيش از 15 دختر اجتماع كرده بودند از جكهاي مخصوصي كه دختران هيچوقت در جلو پسرها جرات تعريف كردنش را ندارند تا حرفها و پيامهاي بسيار بسيار خصوصي در فضاي هال ما پر پر ميزد .ما بيش از 2 ساعت وراجي كرديم و بعد بچه ها پراكنده شدند وقتي 2 نفري تنها شديم نوري آهي كشيد و گفت:مهتا من اين بچه ها را خيلي دوست دارم چقدر ساده و مهربونند.هنوز من در جستجوي جوابي براي اظهار نظر نوري بودم كه يكي از دخترها بداخل اتاق سرك كشيد و با لحن شيطنت آميزي به نوري گفت:آهاي ملاقاتي داري.
من و نوري بهم نگاه كرديم .نوري حيرت زده پرسيد:كيه؟از تهرون اومده؟ دختر چشمكي زد و گفت:خودت خوبه بري نگاه كني خوش بحالت. نوري كاملامردد بود ولي من بطرف در خروجي هلش دادم -برو دختر آدم خور كه نيومده. نوري از اتاق خارج شد ولي من طاقت نياوردم كه او را تنها بگذارم بدنبال او راه افتادم كه ناگهان از حيرت بر جا خشكيدم .بهرام بود! من ايستادم و نوري با قدمهاي شمرده جلو رفت بهرام سرش را پايين انداخته بود ولي سلام مودبانه اي كرد. -سلام نوري كه كاملا دستپاچه و رنگش سرخ شده بود پرسيد:با من كاري داشتين؟ بهرام آن پسر جوان كه در مقابل زيباترين دختران كوچكترين ضعفي از خود نشان نميداد تقريبا گنگ و لال مانده بود و بعد با لكنت زبان گفت:نه!يعني آره!ميخواستم از واقعه ديشب معذرت بخوام. نوري به آرامي روبروي بهرام نشست من از فاصله چند قدمي آنها را ميديدم .بهرام پيراهن اسپرت زرد رنگي پوشيده بود كه جذابيت مردانه اش را چند برابر ميكرد .موهاي سرش از حد معمول بلندتر بنظر ميرسيد كمتر بچشمان نوري نگاه ميكرد كلمات را گم ميكرد و بزحمت حرفهايش را ميزد. -من من باور كنيد منظوري نداشتم حادثه همينطوري ناگهاني پيش آمد. نوري با دست موهايش را كناري زد روي دست لطيف او نيز دانه هاي ريز عرق نشسته بود حس ميكردم كه هر 2 نفر با دامني پر از شكوفه هاي عشق بهم نزديك شده اند اما جرات اينكه يكي از شكوفه ها را بهم تعارف كنند نداشتند.نوري بزحمت گفت:عيبي نداره!من...من يعني البته.....بمن مربوط نيست.....يعني مربوط نبود! بهرام ناگهان سرخ شد و اين بار خيلي روشنتر گفت:ولي من خيال ميكردم براي شما مهمه كه اومدم عذرخواهي! نوري كه ناگهان متوجه شده بود اشتباه بزرگي در مكالمه مرتكب شده با عجله گفت:ببخشين!منظورم اين نبود !يعني مقصودم اينكه عيبي نداره!خوب معمولا از اين اتفاقات ميافته. بهرام كه حالا اندكي آرامتر شده بود گفت:موضوع اينكه نيلو دختري عجيب غريبه خودشو زيادي به آدم ميچسبونه. نوري در جواب گفت:خوب مگه عيبي داره!نيلو دختر خوبيه! بهرام دوباره برافروخته شد. -يعني شما توصيه ميكنيد كه من با نيلو..... نوري حرفش را قطع كرد و گفت:البته خودتون بايد تصميم بگيرين بالاخره اين به زندگي شما مربوطه! بهرام ناگهان از جا بلند شد و با لحن خشني گفت:خيال ميكردم بزندگي شما هم مربوطه!خوب....!...ميبخشين!من اشتباه كرده بودم. قبل از آنكه نوري حرفي بزند بهرام بسرعت ار در ستينگ روم خارج شد.و نوري را پريشان و افسرده بر جاي گذاشت.نوري هراسان به اطراف نگاه كرد و همينكه چشمش بمن افتاد خودش را بي پروا در آغوشم انداخت. -خدايا من چكار بايد بكنم؟ نوري را بداخل اتاق برگرداندم اما تا آمد دوباره اين ملاقات را توضيح بدهد گفتم:نوري جان من همه چيزو شنيدم! -پس من بايد چجور جواب ميدادم؟ -هيچي عزيزم اون براي اعتراف عشقش پيش تو آمده بود من بهرامو خوب ميشناسم ميخوام بگم اين شايد اولين باري بود كه براي اعتراف عشق پيش يك دختر آمده بود.اگه مهران آنقدر خوب نبود حتما حسوديم ميشد جاذبه تو وحشت انگيزه! نوري كه هاج و واج بدهان من خيره شده بود گفت:ولي من نميتونم...نميتونم....منكه از اول بتو گفته بودم. من خوب ميدانستم كه نوري چه جنگ طاقت فرسايي را با خودش شروع كرده است او از خاطره يك عشق لبريز بود و دلش در اشتياق تقدس آميزي ميلرزيد.در اينگونه حالات مزاحمش نميشدم و به بهانه اي اتاقش را ترك ميكردم تا او در روياهاي جواني به جستجوي خويش ادامه دهد. اما آنشب كمي بيشتر در اتاقش ماندم و گفتم:نوري تو نميخواهي در جشن تولد من شركت كني؟ نوري كه غرق در تفكرات رويا آميزش بود ناگهان از جا پريد و مرا در آغوش كشيد -عزيزم تو چه اصراري داري كه انقدر با خودت بجنگي؟ -ولي من نميخوام نميخوام! با عصبانيت خطاب به او گفتم:ولي تو بمن و خودت دروغ ميگي تو اونو دوست داري تو اونو ميپرستي ولي تو هم مثل هر موجود خودخواه ديگه اي ميخواي خويتو با حرفهاي عجيب و غريب و من در آوردي گول بزني اما مطمئن باش همانطور كه همه در جنگ با احساسات شكست خوردن تو هم شكست ميخوري!عشق سال و ماه نميشناسه عشق منتظر تصميم من و تو نميشه عشق وقتي از راه رسيد همه گذشته ها را ويران ميكند تو و اون هر دو تا عاشق هم هستين و اين بازيها هم بالاخره يه روز تموم ميشه. نوري ئستها را روي شقيقه اش فشرد و فرياد زنان گفت:من نميخوام نميخوام خداي من !... عشق بدبختي مياره عشق آدمو بيچاره ميكنه و بعد مثل آدمي كه در ميان امواج تنها و بي پناه افتاده باشد خودش را بمن رسانيد و بدستهايم چسبيده و گفت:مهتا خواهش ميكنم!خواهش ميكنم كمكم كن!من از اين عشق ميترسم من بمادرم بپدرم به همه قول دادم كه فقط درس بخوانم!من ميترسم. صداي گريه غم انگيز نوري در خوابگاه دختران پيچيده بود .اما ما دختران خوابگاه به اين زاريها و گريه ها عادت داريم هر وقت دختري در خوابگاه گريه ميكند شانه ها را بالا ميندازيم و ميگوييم:خوب بگذار سبك بشه! و حالا نوري اولين گريه بلند خود را در خوابگاه دختران سر داده بود و من سعي ميكردم او را كه اسير احساسات متضاد شده بود آرام كنم. از آنشب به بعد هر وقت به چشمان درشت و سياه نوري خيره ميشدم جادوي غم پنهاني عشق را در عمق آن ميديدم .نوري خاموش بود لبهاي قشنگش كه رنگ گيلاسهاي قرمز روشن را داشت بسته بود اما چشمانش حرف ميزد قصه ها ميگفت و گاه چنان در سكوت سكوت سنگين خود فرو ميرفت كه حرفهاي مرا نميفهميد. در قلب پاك و ساده دخترانه او من رويش جوانه هاي عشق را حس ميكردم آفتاب گرم جنوب ايران جوانه هاي عشق ار در مزرعه دل نوري ميپرورانيد.نوري بيشتر كتاب ميخواند قصه دلدادگيها و شوريدگيهاي عشاق را با سماجنت مخصوصي در كتابها دنبال ميكرد وقتي براي ديدن انتخاب ميكرد حتما عاشقانه بود تا باران گريه را بر گونه هايش جاري سازد.او در دستهاي مخملي و نرمش لاله هاي سرخ عشق را به آرامي پرورش ميداد .بعد از واقعه آنشب من بهتر ديدم كه نوري را آزاد بگذارمتا در آرامش خيال با احساس خود خلوت كند نوري چند روزي ساكت بود با اينكه من گرفتار درسهاي فشرده خودم بودم اما در فرصتهاي مناسب بهرام و نوري را زير نظر ميگرفتم بهرام هم وضعي مشابه نوري داشت.من گاه از نزديك و گاه از دور او را ميديدم كه آرام و ساكت از كلاس درس مستقيما به خوابگاه خود ميرود و در لاك سكوت خود ميشيند.كمتر او را در پاتوقهاي دانشجويان ميديدم م عجيب اينكه او هيچگونه تلاشي براي نزديك شدن به نوري هم نميكرد.گاهي جدايي و دوري آخرين دارويي است كه براي عشاق جوان تجويز ميشود.آنها براي اينكه آتش گرم و شعله خيز عشق را در قلبهاي خود خاموش كنند نااميدانه به دامن سكوت چنگ ميزنند در خلوت خود فرو ميروند چشمانشان را بروي معبود و معشوق خود ميبندند اما چگونه ميتوان چشم دل را بست و دلي را به حصار كشيد؟ به عقيده من قلبهاي جوان و عاشق هميشه در پروازند در خواب و رويا يا در بيداري آنها فانوس بدست در جستجوي آفتاب گرمي بخش عشق جاري هستند و فاطله راه را با بزرگ كردن حجم قلبهايشان پر ميكنند من ميدانستم كه همه تلاشهاي نوري و بهرام براي خاموش كردن اين حريق تند و سوزان بي نتيجه است.روزهايي بود كه منهم از مهران ميگريختم خود را به ديوار آهنين تنهايي ميبستم اما دل من پيوسته بطرز خيال انگيزي در پرواز بود و افسانه سكوت و فرار مرا نقش بر آب ميساخت.تا اينكه يك روز غروب وقتي كتابهايم را تا زده و روي نيمكت سپيد باغ ارم نشسته بودم ناگهان احساس كردم كه صدايي زنگي جادويي برخاست .انگار اين زنگها را بپاي صدها فرشته نامرئي و خيال انگيز بسته بودند و خالا آنها در كنار من ميرقصيدند و پاي ميكوبيدند در آن لحظه صداي زنگها همراه عطر گلهاي سرخ شيراز و درخشش الماس گون خورشيد صبح جنوب مرا در يك فضاي جادو انه قرار داد.احساس كردم ككه زنگها لحظه به لحظه شور انگيز تر مينوازند چشمانم رنگهايي ميبيند كه هيچگاه آنطور حقيقي نديده بودم نيمكتي كه رويش نشسته بودم ساقه هاي درختان زمين و چمنهاي زيبا حتي آبهايي كه از زير درختان ميگذشتند چون خميري نرم و منعطف بودند در آن فضاي نيم خفته و مستي بخش و در متن آواز دنگها ناگهان صداي گرم او را شنيدم كه ميگفت:تنهاييد؟ -بله تنها هستم! لحظه اي در آن هواي جادو زده و در آن فضاي مخملي و رويا انگيز سكوت برقرار شد و بعد همراه آواي جادويي زنكها باز آن صداي شيرين را شنيدم. -آيا نميخواهي به تنهاييت پايان دهي؟ مثل جادو زده ها گفتم:آيا تو حاضري مرا با تنهايي عوض كني؟ صداي او كه همچنان به قلبم نزديك ميشد با تمام قدرت تكرار كرد. بله بله بله. و بدينسان عشق پاي نرم و آارمبخش خود را بر قلبم گذاشت و من هرگز آن فضاي جادويي آن رنگها و آن صحنه آغاز را از ياد نميبرم.لحظه شكوفا شدن عشق در هر انساني لحظه تولد خلقت و هستي است انگار كه ما انسهانها در آن لحظه شاهد رويش اولين دانه حيات در سطح زمين هستيم و در آن روزها هر وقت من به چهره هاي خسته و غمگين بهرام و نوري خيره ميشدم آن رنگ معصومانه عشق را در چشمانشان ميديدم احساس ميكردم آنها نيز چون من و مهران گام به گام به لحظه شكوفايي عشق به رويش هستي بر سطح زمين به لحظه اي كه زنگها در گوشهايشان بصدا در آيد نزديكتر ميشوند در حاليكه خود آنها خيال ميكردند ذره ذره تابوت عشق را بسوي گورستان پيش ميبرند و اگر چندي بگذرد بادهاي رهگذر خاكستر تابوت عشقشان را هو بسرزمين فراموشي خواهند برد. صبح يكي از همين روزها نيلوفر را ديدم چشمان روشن و شفاف اين دختر بگودي نشسته بود.در حركاتش يكنوع سرگشتگي و هراس خوانده ميشد همينكه مرا ديد جلو آمد دستم را گرفت و بگوشه اي كشيد و مضطربانه پرسيد:مهتا تو اين روزها بهرامو ديد؟ گفتم بله گاهي اونو ميبينم! نيلوفر كه دختري غير عادي و عصبي بود با عجله از من سيگاري خواست آنرا آتش زد و بعد از يك سكوت ممتد گفت:بنظر تو عجيب نيست؟ -چي عجيب نيست؟ -اينكه بهرام اينطوري از همه فرار بكنه؟ آه!بله!درسته بهرامو كمتر ميشه ديد. نيلوفر بازويم را كشيد و در حاليكه اطرافش را نگاه ميكرد كه كسي صدايش را نشنود گفت:تو هيجي نشنيدي؟ -مقصود! -ميگن بهرام سخت خواطر خواس. منكه ميخواستك نيلوفر همه حرفهايش را بزند پرسيدم:عاشق كي؟ نيلو لبخندي زد و محكم به بازوي من كوبيد و گفت:چقدر خنگي مهتا!خب عاشق رفيق تو نوري ديگه! ناگهان نيلو ساكت شد دو سه پك عميق به سيگارش زد و گفت:مهم نيست براي من يكي مهم نيست اون هيچ وقت مال من يكي نبود هميشه دو تا شريك داشتم تازه خيلي خوشحال هم ميشم كه بالاخره يكنفر انتقام منو ميگيره!ميدوني ديروز كجا ديدمش؟ -كجا؟ -توي رستوران درجه 3 پشت بمن ايستاده بود ولي ماشينش جلو در بود من كاملا شناختمش! نيلو بعد بلند بلند خنديد و بدون اينكه با من خداحافظي كند از من دور شد حس كردم بهرام بكلي از گذشته هايش جدا شده است .بله! حالا بهرام درست مثل سفينه اي كه از مراحل مختلف گذشته باشد يك يكي طبقات موشك را جا گذاشته و اكنون در فضاي صاف و روشن آسمان عشق در پرواز بود.او در صفاي شاعرانه صبح در بستر آبي آسمانها هر لحظه بيشتر اوج ميگرفت.خود را در چشمه گرم و پاك عشق شستشو ميداد آلودگيها را از خود ميراند تا در يك صبح روشن در معبد مقدس عشق خود را قرباني سازد. نوري نيز به آخرين مرحله تقدس و تقواي عاشقانه رسيده بود خيلي كم حرف ميزد نگاهش عميقتر شده بود انگار هميشه در خواب راه ميرفت.بيشتر وقت بيكاري خود را در اتاقش بتنهايي ميگذرانيد.و هر وقت به اتاقش ميرفتم كتابي روي سينه اش بود و خيره خيره به آسمان مينگريست -جشن تولد تو!تولد تو؟آه خداي من!من چقدر خودخواه و احمقم!چطور من از همه چيز بيخبر بودم. دستش را گرفتم و گفتم:ببين نوري تو هنوز هم بهترين دوست مني! ناگهان نوري ساكت شد سرش را پايين انداخت و گفت:ميدونم مهتا! ميدونم كه دوست خوبي نيستم!من خيلي تو خودم فرو رفتم! دستي به گيسوان بلندش كشيدم -ميدوني نوري روزي كه تو پيش من اومدي خيلي خوشحال شدم!هنوز هم خيلي خوشحالم ولي يه وقت نگاه كردم ديدم تنها موندم!نوري عزيزه من بيشتر وقتش را تو اتاقش تنها ميگذرونه... من هرگز نميخواستم مزاحم بشم. نوري مرابغل زد سرش را روي شانه ام گذاشت من صداي و هق هق گريه ميشنيدم.كلمات بزحمت از دهانش كنده ميشد! -معذرت ميخوام مهتا معذرت ميخوم من خيلي خودخواه شدم من تلافي ميكنم شب تولد تو تلافي ميكنم. نوري واقعا به آنچه گفته بود عمل كرد نرگس يكي از دوستان ثروتمند شيرازي من پيشنهاد كرده بود كه سالگرد تولدم را در خانه او برگزار كنم.نوري كه از اين ماجرا اطلاع پيدا كرده بود پيشنهاد كرد كه تزيين سالن جشن را هم او بعهده بگيرد و از فرداي آنروز چنان در كار برگزاري جشن تولد من خود را غرق كرده بود كه انگار جشن تولد خودش را برگزار ميكند به محض اينكه دانشكده تعطيل ميشد دست دوست شيرازي ام را ميگرفت و عازم خانه اش ميشد.براي تزيين سالن وسواس عجيبي به خرج ميداد و در جزئيات دخالت ميكرد دوست شيرازي من از اينهمه شور و شوق حيرت زده بود و هر روز خبر تازه اي از سليقه هاي نوري ميداد.
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#8
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
نوري از من خواسته بود كه تا شب جشن مطلقا با به خانه نرگس نگذارم و منهم قبول كرده بودم .
مهران كمي ناراحت بود و غر ميزد او 2 سال بود كه با سليقه خودش جشن تولد مرا برپا ميكرد گفتم ببين مهران هر سكوتي نقطه پاياني دارد!نوري بعد از مدتي سكوت جشن مرا بهانه كرده و داره با زندگي آشتي ميكنه !خواهش ميكنم اين وسيله آشتي را از من نگير!بگذار خودشو حتي براي مدت كوتاهي هم كه شده فراموش كند ! آنروز مهران پاداش اينهمه دوستي و غمخواري را با موافقتي عاشقانه بمن داد. -باشه مهتا!اگه اينطوريه باشه!منهم مپل تو اين دختر رو دوست دارم من و مهران بين بچه هاي دانشگاه دوستان فراواني داشتيم ولي نتوانستيم بيش از 50 زوج را دعوت كنيم.نوري از طرف من دعوت شد و بهرام از طرف مهران با اينكه من در شادماني و غرور و برگزاري جشن تولدم بود ولي نميتوانستم از فكر برخورد بهرام و نوري در شب جشن خود را خلاص كنم.آيا آنها به آسا ني و سادگي از كنار هم ميگذرند يا در شب تولد من صداي زنگهاي تولد عشق را خواهند شنيد؟ مهمانان خود را براي ساعت 9 شب دعوت كرده بوديم ولي من و نوري و مهران از ساعت 7 قرار بود بمنزل نرگس برويم نوري آنروز بعداز ظهر از آمدن به كلاس خودداري كرد و مرا هم نگذاشت به كلاس بروم او تصميم گرفته بود كه خودش مرا آرايش كند وقتي ساعت 7 من از زير دست نوري بلند شدم به سليقه نوري آفرين گفتم حتي مهران مدتي مقابل من ايستاد و سوت كشان مرا تحسين كرد . نوري خود را بسيار دخترانه و ساده آرايش كرده بود پيراهن بلند و سپيدي كه او را چون تصوير فرشتگان رويايي و آسماني جلوه ميداد پوشيده بود وقتي 3 نفري وارد منزل نرگس شديم من از ديدن آنهمه سليقه و تزيين چنان ذوق زده شدم كه تا مدتها نوري را در آغوش گرفته و ميبوسيدم.سالن اشرافي خانه نرگس كه با كاغذها و فانوسهاي رنگي جلوه جواني گرفته بود .مشرف به يك باغ بزرگي بود باغي پر از سروهاي بلند و سبز شيراز... مهمانان به تدريج از راهم ميرسيدند بزودي سر و صدا و شور جوانها آن سالن بزرگ و اشرافي را به لرزه افكند اركسر جوانان دانشجو كه افتخارا در جشن تولد من شركت كرده بود خيلي زودتر از معمول شروع به نواختن كرد.دختران زيبا و دانشجو غرق در ناز و اداي دخترانه رمز جنون جواني را ميگشودند ... همه چيز در اوج هيجان بود موزيك سر و صدا و كلمات كه چون دانه هاي نقل و سكه جيرينگ جيرينگ در زير سقف سالن صدا مي كردند من و مهران در بين مهمانان مي چرخيديم و نوري مثل يك ملكه زيبا و در خشان و پر غرور در پذيرايي از مهمانان مبالغه ميكرد. 2ساعت از جشن گذشته بود كه ناگهان بهرام تنها و آرام وارد شد من از عمق سالن او را ديدم كه در چهار چوب در ايستاده بود و گردن ميكشيد انگار او در پي گمشده اي به داخل سالن آمده بود.من دست مهران را گرفتم و گفتم بريم بهرام اومده! مهران با شوخي و كنايه گفت:خدايا خودت به فرياد ما برس. من با سر و صدا از بهرام استقبال كردم و بعد دستش را كشيدم و او را به وسط سالن بردم.در آن هنگامه عجيب و آن سر و صدا كه خاص جوانان است من بدنبال نوي ميگشتم او كجا بود؟آيا ميدانست بهرام آمده است؟نه اون درباره مهمانان از من سوال كرده بود نه من توضيحي به او داده بودم.سر و صداي يك دسته از بچه هاي تازه وارد من و مهران را از بهرام جدا كرد.چند لحظه بعد من انقدر گرفتار دسته هاي تازه مهمانان شدم كه بكلي حضور بهرام را از ياد بردم كه ناگهان مهران دستم را گرفت و كشيد . -عزيزم معجزه اتفاق افتاد! -كدوم معجزه عزيزم؟آهان فهميدم تولد من در چنين شبي خود بزرگترين معجزه بوده است!! مهران خنديد و گفت:اوه اونكه مسلمه!ولي يك معجزه ديگه هم داره اتفاق ميفته نگاه كن! من به نقطه اي كه مهران در ميان جمعيت نشان ميداد نگاه كردم...آه خداي من نوري و بهرام در كنار هم نشسته بودند. نگاهشان در هم گره خورده بود آنچنانكه تيزترين و برنده ترين اسلحه هم نميتوانست اين گره را ببرد و بگشايد!حس كردم كه زنگ عشق سرانجام در گوش اين 2 موجود زيبا شيرين و خوب نواخته شده آنها هم براي نخستين بار لحظه رويش گياه هستي را در آغاز خلقت كائنات ميبينند! دلم ميخواست اركستر فورا آهنگ تولدت مبارك را بزند!بخاطر تولد من...بخاطر تولد عشق دوست من بخاطر زندگي جواني و اميد نتوانستم خودم را نگهدارم دست مهران را گرفتم و در كنار نوري و بهران نشستم.نوري بمن نگاه كرد نگاهش انگار پر از اشك و مملو از آفتاب و زندگي بود. چهره بهرام ميدرخشيد چه پر شكوه بود من دهانم را د گوش مهران گذاشتم و گفتم:ميبيني لحظه تولد يك عشق را ميبيني؟درست همانطور كه من و تو ديديم. مهران خوشقلب و مهربان من خنديد و گفت:من صداي زنگ را هم ميشنوم. من چون طلسم شدگان بر جا ميخكوب شده بودم و از خود پرسيدم:خدايا من چه ميبينم؟ آيا اين منظره با شكوه اين تابلو زيبا حقيقت دارد يا زائيده ذهنخيالباف من است؟ نوري در كنار بهرام چون پرنده اي نرم و سبك در پرواز بود... احساس ميكردم شب تاريك زندگي آندو زوج زيبا و كطلوب شكافته شده و نوري دلپذير و مقدس سراسر حيات اين 2 كبوتر سپيد و عاشق را روشن كرده است.بگذاريد اين صحنه را از دفترچه خاطرات نوري برايتان نقل كنم: در آنلحظه نميدانستم چه پيش آمده ؟همه چيز تند و سريع از جلو چشمانم عبور ميكرد من وسط سالن ايستاده بودم كه ناگهان بهرام در برابرم متوقف شد.نميدانم چگونه اين ديدار غير منتظره را توصيف كنم. حس كردم كه از دريچه چشمان بهرام يكدسته نور سرخ مستقيما بقلبم ميتابد و سينه ام را در حرارت مطبوعي ميسوزاند.دلم ميطپيد و ميسوخت و من در پناه بخار خاكستري رنگ اين حريق ناگهان ايستاده بودم و تسليم بي قيد و شرط خود را به چشم ميديدم. حس ميكردم نسيمي سحر آميز وزيدن گرفته است .در چشم انداز من درختان سبز و بلند و جويبارهاي لغزنده و نقره گون زير نور پاك و روشن خورشيد ميدرخشيد.همه غبارهاي كهنه و سياه بسرعت و با دستهاي نامرئي باد جارو ميشد و يكنوع سبكي نشاط انگيز يكنوع رخوت دلپذير تمام هستي مرا در بر ميگرفت. ميخواستم همه مرواريدهاي اشكم را رها سازم.ميخواستم با صداي بلند بگريم ميخواستم با همه قدرت فرياد بزنم اما قدرت هر نوع واكنش روحي و جسمي از من سلب شده بود. من در وسط سالن ايستاده بودم در حالي كه حس ميكردم روحم را از تن خسته خويش بيرون افكنده ام.من ميديدم كه در آن مجلس پر شكوه و زير تلالو چراغهاي روشن سالن تسليم و ساكت ايستاده ام و بهران با آرامش پايان ناپذيرش هر لحظه گامي ديگر بطرف من بر ميدارد.حس ميكردم از چشمان سياه او جادويي نامرئي بر پيكر من ميريزد و مرا به آخرين مرز عشق ميكشاند.بهرام باز هم جلوتر آمد نه!خدايا نگذار من دست و پا بسته در معبد عشق تسليم شوم. شبها و روزهاي زيادي من با خود جنيده ام.من در تنهايي خود با همه توانايي به جنگ عشق رفته ام.من زمستان را با بهار عشق تعويض كردم من براي فرار از وادي سرسبز عشق به كوير كوچ كردم و در پيله تنهايي خود را زنداني ساختم. به اميد اينكه هه سحر و جادوي عشق را باطل كنم.اما حالا در برابر آن نگاه عقاب آسا آن دستهاي پر تمنا كه مرا بخود ميخواند تسليم و آرام مانده ام من ميبينم كه نگاه بهرام مرا بسوي خود ميكشد. بعد نفس گرم بهرام چون نسيمي معطر روي چهره ام پخش ميشود.روح من دوباره در پيكرم فرو ميرود و آهسته و آرام قطره اشكي از چشمانم ميچكد.بهرام روي چهره من خم ميشود و ميپرسد:نوري گريه ميكني؟ او انقدر صميمي و ساده مرا مورد خطاب قرار ميدهد كه انگار سالهاست با هم عاشقانه ترين روابط را داريم. سرم را بلند ميكنم.حس ميكنم بوي ياس بوي عطر اقاقيا همه جا را پر كرده است.ميگويم:ما كجا هستيم؟بهرام با صدايي كه آشكارا ميلرزد ميگويد:روي زمين! -نه اشتباه ميكني ما روي ابرها راه ميرويم روي ابرها. من نفهميدم چگونه از سالن بداخل باغ كوچ كرديم.زير يك درخت بلند سرو روي يك نيمكت كوتاه و باريك كنار هم نشستيم حس ميكردم كه هر 2 از سنگيني بار كلمات بجان آمده ايم هر 2 ميخواهيم از عشق از دوري از فرارها و بازگشتها سخن بگوييم اما چگونه؟ هوا جور مخصوصي سبك و نرم بود.ستارگان آسمان خيال انگيز شيراز را آنقدر نزديك بخود مي ديدم كه حس ميكردم ميتوانم با دست آنها را بچينم .از پنجره سالن امواج موسيقي بدامن باغ ميريخت من از جا بلند شدم و گفتم:بهرام دلم ميخواد بسوي آسمان پرواز كنم دلم ميخواد سوار بر امواج رخوت انگيز موسيقي به معراج عشق بروم براستي انگار ما در دامن سياه شب به سفري گنگ و ناشناخته ميرفتيم. بهرام با نگاهي كه برق الماس عشق گرفته بود بمن نگاه كرد .من باكره پاك و نيالوده اي بودم.تا آنروز هيچ مرد جواني عشق رادر نگاه من قرائت نكرده بود و تا آنروز اجازه نداده بودم مردي در گوش من سخن از عشق بر زبان آورده و با نگاه پر تمنايش قصه هاي ناگفته عشق را در گوشم بخواند.حس ميكردم طلسم زندگي دخترانه ام شكسته ميشود.مرغان خوش آواز عشق در گوشم ميخوانند غنچه هاي طلايي رنگ ميشكفتند ستارگان در پهنه سياه آسمان برقش در آمده اند و من در كنار دروازه صبح طلايي ايستاده ام و به ترانه هاي مرموز و قشنگ عشق گوش ميدهم. هر 2 ميخواستيم اين سكوت مقدس را حفظ كنيم زيرا ما همه التهاب خود را حتي در تنفس نا آرام و ملتهب خويش ريخته بوديم.نميدانم چند ساعت گذشت بتدريج همهمه جوانان كه از پنجره هاي سالن بيرون ميريخت فروكش كرد و بعد موزيك متوقف شد.چراغها يكي پس از ديگري خاموش شدند.بهرام گفت:برويم! ما چنان جادوي هم شده بوديم كه جز سايه هاي خود هيچ چيز نميديديم .هر دو بي خداحافظي با مهمانان ار در بزرگ باغ خارج شديم.خيابان زند شيراز با همه وسعت خود در خاموشي فرو رفته بود.بهرام به ساعتش نگاه كرد:ساعت 2 بعد از نصف شبه! من مثل آدمهاي گيج و منگ به بهرام خيره شدم.او لبخندي زد و گفت:خيلي ديره نه؟
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#9
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
من فقط توانستم سرم را تكان بدهم و بعد هر دو براه افتاديم.مقصد ما نا معلوم بود .هدفي نداشتيم زيرا ما در هم و براي هم هدف بوديم.شايد اين عجيبترين جمله اي باشد كه از ديدار ديشب در اين دفترچه يادداشت ميكنم.
هيچوقت نميتوانم نام و يا منظره خيابانها و كوچه هايي كه از آن عبور كرديم بخاطر بياورم.تنها يادم هست كه ما بكنار يك نهر كوچك آب رسيديم و سر و صورت خود را با آب خنك شستشو داديم.بعد بهم نگاه كرديم هر دو براي نخستين بار در طليعه روشن صبح يكديگر را ديديدم. من اين قطعه كوچك را كه نوري از نخستين ديدار عاشقانه اش با بهرام در دفترچه خاطراتش نوشته است تا كنون دهها بار خوانده ام.در اين قطعه كه شور انگيزترين سنفوني عشقي را در گوش زمزمه ميكند بخوبي تمايل به تسليم و اعتقاد به عشق و آينده را حس ميكنم .اعتقادي كه از همان نخستين دديار مذهب نوري شد. من بارها گوشه و كنار مجلش را در جستجوي بهرام و نوري كاويدم ولي هيچ نشانه اي از آنها نديدم اتنتظار داشتم وقتي بخوابگاه بر ميگردم نوري را ببينم اما وقتي اتاق نوري را خالي يافتم از حيرت بر جا خشك شدم بستر نوري خالي بود.دلشوره عجيبي داشتم اما ناچار بودم سكوت خود را حفظ كنم زيرا اگر سر و صدا راه مي انداختم ممكن بود وضع از آنچه پيش بيني ميكردم بدتر شود.من در انتظار بازگشت نوري بدون اينكه لباس شبه تولدم را از تن خارج كنم روي بستر دراز كشيدم كه سر و صداي در فلت مرا از خواب بيدار كرد با عجله بطرف در دويدم. -نوري!نوري! صداي گرم و شاد نوري در فضا پيچيد. -واي خدا مرگم بده تو هنوز لباستو در نياوردي؟ آه من چقدر دوست بدي ام .با شتاب جلو رفتم و دست نوري را در دستهايم گرفتم. -نوري نوري تو كجا بودي؟ نوري راه نميرفت ميرقصيد پرواز ميكرد از چشمانش رنگ تب ميتراويد.گونه هايش برنگ گلهاي سرخ شيراز در آمده بود.خوشبختي!بله خوشبختي مثل يك قوس و قزح در اطراف وجود اين دختر زيبا شيرين و گرم حلقه زده بود. در زندگي هر كس خوشبختي فقط يك بار بطور كامل حلول ميكند و در آن لحظه خوشبختي مثل خوني در رگهاي انسان ميدود مثل شيره حياتي كه در ساقه هاي گياهان در جرشانست و در همه هستي و موجوديت يك انسان جاري مشود. من نوري مثل موجودي مقدس در آغوش گرفتم و گفتم:عزيزم تولد عشقت مبارك. نوري مرا بوسيد دستش را در جيب انداخت چهره ملوس و شيرينش را بصورت من نزديك كرد و ناگهان با صداي بلند به گريه افتاد.آه اين گريه غير از گريه اندوه و گريه غم بود اين گريه از هر قهقه اي شور انگيز تر بود. نوري سرش رادر آغوش من گذاشته بود و ميگريست و منهم بي اختيار با او اشك ميريختم.در آن لحظه به عشق خودم مي انديشيدم به مهران آن پسر ساده فيلسوف و متفكري كه مرا بي نهايت دوست دارد. ما دختران چه موجودات ساده دل و بردباري هستيم چقدر كوچك و آرام هستيم و پسران چقدر زود ميتوانند اين موجودات خام و مهربان را خوشحال و خوشبخت كنند.نوري همانطور كه اشك ميريخت به چشمان من نگاه كرد و گفت:من از هيچ چيز نميترسم ديگر از هيچ چيز نميترسم. سرش را در ميان دستهايم فشردم و گفتم:بله عزيزم! تو ديگه از هيچ چيز نميترسي چون از امروز عاشقي! عاشقي!آنهم عاشقي پاك و مقدس . در اين لحظه ناگهان چشمان نوري روي هم افتاد و به خواب عميقي فرو رفت.آه چه صورت آرامي. يك خورشيد خوشبختي.
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
#10
02-04-2011
|
||||
|
||||
|
رمان کفشهای غمگین عشق
از آنروز زندگي در فلت ما رنگ و جلوه ديگري داشت.آپارتمان ما كلبه عشق بود كلبه اي كه در كارت پستالهاي رنگي و در وسط چمنهاي سبز و روي يك تپه زير نور خورشيد ميدرخشيد از كلبه ما هميشه آواز عشق بفضا ميرفت.من براي مهرانم ميخواندم نوري شور انگيز ترين ترانه ها را سر ميداد و يك لحظه هم سرود گرمي بخش عشق از لبهاي ما نمي افتاد .حالا ما 2 زوج كامل بوديم نوري و بهرام من و مهران صبحها با هم به كلاس ميرفتيم ظهر ها در سلف سرويس ناهار ميخورديم عصرها هم سري به كتابخانه ميزديم و شب را در پاتوق هاي دوستانه دانشجويي ميگذرانديم.
اما عشق نوري و بهرام كه در آغاز راه بود طراوت و شكوه بيشتري داشت آنها هميشه در هم بودند در هم مي پيچيدند قلبهاي جوانشان بيتابي ميكرد اگر بهرام دقيقه اي تاخير ميكرد رنگ نوري از چهره قشنگش ميپريد. بيتاب ميشد دانه هاي درشت اشك را با سخاوت بر گونه ميريخت.وقتي بهرام از راه ميرسيد قهر عاشقانه نوري دل او را خون ميكرد.ساعتها به التماس مينشست نوري را عاشقانه ميبوئيد تا او را به حرف در آورد. -عزيزم عزيزم آخر چرا تو انقدر بيتابي ميكني؟ -براي اينكه عاشقم! -خب منم عاشقم ولي اگر تو جايي گرفتار باشي و تاخير كني من فقط منتظرت ميشم. -تو بله عزيزم براي اينكه تو فقط عاشقي اما من ديوانه ام! آنوقت من و مهران شاهد بحثهاي مفصلي بوديم كه نوري و بهرام بر سر اينكه كداميك عاشقترند راه مي انداختند.بر پيشاني صاف و بلند بهرام عرق مينشست دستهايش ميلرزيد تا ثابت كند او بيشتر از نوري پايبند عشق است و نوري آنقدر اشك ميريخت و افسانه هاي دل انگيزي از عشق خود ميبافت تا بهرام برتري عشق او را قبول كند.جنون وديوانگي اين زوج بي پايان بودساعتهايشان را با هم ميزان ميكردند تا درست ساعت 3 بعد از نيمه شب زنگ بزند و هر 2 از خواب بيدار شوند و مدت نيمساعت به يكديگر فكر كنند! اغلب شبها زنگ ساعت اتاق نوري مرا از خواب بيدار ميكرد او بمحض شنيدن صداي زنگ از خواب ميپريد در وسط بسترش مينشست و بعد عكس بهرام را از روي ميز بر ميداشت و تماشا ميكرد بعد دوباره با رضايت كامل به بستر ميرفت. پيوند آشنايي و عشق نوري و بهرام چنان گره خورده بودكه همه بچه هاي دانشگاه عشق آنها را تحسين ميكردند. وقتي آنا در محوطه دانشگاه قدم ميزدند عطر عشق را بهمه دلها ميريختند همه از عشق آنها صحبت ميكردند هر كس اظهار نظري ميكرد دخترها از سر حسادت سعي ميكردند با انواع تهمتها عقده اي كه در رگهايشان ميجوشيد آرام كنند.اما وقتي سينه به سينه نوري ميايستادند و آن معصوميت كودكانه و آن صداقت عاشقانه كه از چهره زيباي نوري ميتراويد ميديدند آرام ميشدند. پسرها با نوعي حسرت به بهرام و نوري خيره ميشدند اما انها آنقدر بهم مي امدند و چنان مناسب هم بودند كه جاي هيچ ترديدي باقي نميگذاشت.روزها از پي ميگذشتند و عشق نوري و بهرام هر روز شور و هيجان بيشتري ميگرفت آنها در درون خويش رنج ميبردند ذره ذره آب ميشدند ولي با اشتياق بار سنگين اينهمه عشق و پيوستگي را بدوش ميكشيدند يكروز نوري بمن گفت: -مهتا ميخواستم چيزي بگم! بگو عزيز! -آنوقتها كه من عليه عشق بودم زجر زيادي ميكشيدم. -خوب هر كسي طعم رنجهاي عشق را چشيده! -ولي امروز من از عشق رنج ميكشم! نوري در اينجا ساكت شد و بعد از چند لحظه سكوت اينطور ادامه داد . -هميشه چيزي در من ميدرخشيد چيزي مثل خورشيد گرم و داغ اگر چه خورشيد حيات بخشه ولي وقتي خورشيد را از آسمون پايين بكشي و تو قلبت كار بگذاري تو رو ميسوزونه قطره قطره آبت ميكنه اين همون رنج عشقه رنجي كه بر اثر قدرت و فشار عشق در بطن آدم متولد ميشه. بعضي اوقات هم بهرام پيش من اعتراف ميكرد و ميگفت:گاهي فكر ميكنم تحمل يك كوره آتش از تحمل اين عشق آسونتره!هر وقت فكر ميكنم ممكنه يه روز ار نوري جدا بشم مثل اينكه تو تنم زلزله افتاده باشه خورد و له ميشم. و من اغلب با احساس افتخار از اينهمه شور و عشق كه در قلبهاي جوان نوري و بهرام ميطپيد در برابر حرفها و شايعاتي كه عامل مهمش حسادت جوانانه بود دفاع ميكردم اما در ميان ايندسته از جوانان گاهي اوقات بطرز عجيبي از كنايه ها و نيشخندهاي پرويز ميترسيدم. او تنها جواني بود كه در محوطه دانشگاه ما از نظر چهره اندام و جذابيت مردانه با بهرام برابري ميكرد فوق العاده خوشتيپ بود معاشرتي و ظاهرش بيش از بهرام مهربان بود.آنقدر مهربان كه سنگدل ترين و سخت ترين دختران را با زبان نرمش رام ميكرد. پرويز خوب حرف ميزد خوب استدلال ميكرد خوب رفتار ميكرد جذابيت مردانه را با ظرافت يك هنرمند آميخته بود عميق و يكپارچه بود جسارتش در اجراي هر پيشنهادي گاهي قلبها را از ترس و هيجان در سينه منفجر ميساخت كافي بود در يك لحظه دختري را از اوج هيجان ظريف و عاشقانه به تنگناي كوبنده هيجان قهرماني بكشد. پرويز با مران دوست بود اما روابط چندان نزديكي نداشتند مهران در دوستي با او احتياط خاصي نشان ميداد و بيشتر هم تتصادفي يكديگر را ميديدند و معمولا در پاتوقهاي دانشجويي با هم روبرو ميشدند و سلام عليكي ميكردند اما چند روز بود كه ما هر روز پرويز را ميديديم به محض اينكه وارد رستوران كازبا ميشديم پرويز از زمين سبز ميشد و آنقدر گرم و پر شور و خواستني بود كه در كمتر از چند دقيقه جمع كوچك 4 نفري ما را در مشتهاي خود ميگرفت يكوقت ميديديم كه 3 ساعت است بدهان گرم او چشم دوخته ايم و او با لحن گرم و شوخش حرافي ميكند! -ميدونيد من درباره عشق عقيده اي كاملا مخالف با نظريات فيلسوفان مادي دنياي امروز دارم.من معتقدم كه عشق يعني آميختگي كامل يعني فناي در هم!بدستهاي من نگاه كنيد .من همين حالا فنجان شير را در فنجان چاي خالي ميكنم.يك ظرف شير يعني مايعي از خانواده لبنيات و يك ظرف چاي مايعي از مشروبات معطر و غير الكلي!هر كدام داراي خاصيت جداگانه و كاملا متمايزي هستند!شير ماده اي است سپيد رنگ با طعمي كاملا مستقل و از پستان پر بركتيك گوسفند با گاوي دوشيده شده است و چاي مايعي است قهوه اي رنگ و گس از ساقه هاي گياهي بدست آمده است تصور كنيد كه آنها در يك ديدار تصادفي همديگر را ديده اند و مثل ما انسانها قلبهايشان را با سخاوت به يكديگر تقديم كرده اند حالا ميخواهند هميدگر را لمس كنند دستهاي هم رت بفشترند.حالا من اين 2 موجود را بهم نزديك ميكنم .آها فنجان شير كه نقش زن را بازي ميكند در فنجان چاي كه در اين محاسبه و اسندلال نقش مرد را اجرا مينمايد خالي ميكنم!خوب حالا آنها مثل دو عاشق صادق يكديگر را لمس ميكنند ميبويند اما ميخواهم ببينم آيا در اين اوج احساس عاشقانه و در اين آميختگي هر كدام بتنهايي موجوديت خود را حفظ كرده اند؟آيا شير همان مايع سپيد رنگي است كه دخترك دهاتي با دستهاي قشنگش از پستان گاو دوشيده؟ايا چاي همان مايعي است كه از برگهاي يك گياه بدست آمده؟خير خانمها و آقايان! اين زوج پس از تركيب عاشقانه هر كدام ماهيت اصلي خود را فراموش كرده و به عنصري ديگر تبديل شده اند آنها پس از شيفتگي عاشقانه بمرحله تكامل انتزاج و آميختگي رسيده اند. حالا چيزي كه در فنجان منست يك تركيب تازه است كه ديگر نه چاي است نه شير!من عشق يك زن و يك مرد را اينگونه توجيه ميكنم!يعني آنچنان آميختگي و پيوستگي كه هر دو نه بعنوان دو موجود جداگانه بلكه آميخته اي از دو موجود باشند! آنروز وققتي استدلال عجيب و شاعرانه پرويز را درباره عشق گوش ميداديم من در چشمان درشت وسياه نوري يكنوع تحسين و شيفتگي خاص ميديدم تنها من كه يك زن هستم معني اين نگاه را ميفهميدم. نگاهي كه پر از شوريدگي تسليم و هيجان بود.نوري عاشق بود نوري ديوانه وار بهرام را دوست داشت .او روزهاي زيادي با خود جنگيده بود تا عشق را بخانه دلش راه ندهد اما بعد از تسليم در عشق زيادت طلب بود بيش از آنچه يك عاشق پر شور مثل بهرام به او هديه ميكرد ميطلبيد. او انقدر تشنه بود كه گاهي بمن ميگفت:مهتا دلم ميخواد پوست سينه ام را بشكافم و بعد بهرام را زير پوستم جاي دهم! چنين موجود عاشقي كه در اشتياقي غير عادي ميسوخت اكنون در مقبل حرافي و سخنوري مردي قرار گرفته بود كه تمام آن آميختگي تقدس و هيجان يك عشق كامل را برايش تصوير ميكرد.آنشب وقتي من بخوابگاه آمدم ناگهان از نوري پرسيدم:تو درباره استدلال پرويز چه ميگويي؟ نوري با اشتياق خاصي گفت:عالي بود عالي دلم ميخواست برايش يكساعت كف ميزدم! بعد سيگاري آتش زد و كنار بستر من نشست و گفت:دلم ميخواست من و بهرام اينطور آميخته ميشديم اين يعني عشق كامل زنده باد پرويز. پاييز بر سر شيراز خيمه زده بود غم روياي فصل رنگها به آرامي روي قلبهاي ما جوانان پنجه ميكشيد شيراز بطرز غم انگيزي آرام شده بود درختان چنان به آدم نگاه ميكردند كه انگار سرود وداع ابدي ميخواندند.قلبهاي ملتهب ما در سينه بيتابي ميكرد غبار غم روي پيشاني شهر نشسته بود.آبشارهاي شادي كه توريستهاي ثروتمند در فصل تابستان در شهر شيراز سرازير ميكردند به جويبار باريكي تتبديل شده بود. خط سبز درختان جاده ها و باغها با رگه قرمز خون پاييزي منظره درد آلودي يافته بود.من و نوري با اينكه هر روز در كنار عشاق خود شانه به شانه راه ميرفتيم ولي با ترديد و ترس به آينده نگاه ميكرديم حس ميكرديم تمام شهر حتي كلبه عشق ما در تاريكي فرو رفته است.شبها كمتر به جايي ميرفتيم و بيشتر در خوابگاه خود مينشستيم و در تنهايي پاييز زده خود و گاه زير نم بارانهاي پاييزي و يا در سايه گرفته ابر به صداي غم آلود خوانندگان محبوب خود گوش ميداديم م بعد اغلب نوري سرش را روي شانه ام ميگذاشت و آرام آرام اشك ميريخت. -مهتا ميدوني چيه؟من خيلي ميترسم خيلي! موهاي قشنگ و ابريشمين او را كه هميشه روي شانه هاي خوش تركيبش موج ميزد نوازش ميكردم و ميگفتم:از چي مترسي نوري؟آخه چرا ميترسي؟ نوري سرگشته و شورانگيز جوابم ميداد:نميدونم از چي ولي ميترسم. -آخه ترس آدم بايد دليلي داشته باشه نوري؟ -آه دليل بله دليل دارم خوب فكر كن اگر فردا بهرام ديگه از من خوشش نياد چي ميشه ؟اگه اون منو ول بكنه و بره من با اين دل ديوونه چه بكنم؟اگه بهرام بذاره بره من ميميرم!بخدا ميميرم دلت برام نميسوزه مهتا؟ حس ميكردم نوري دچار يكنوع خود آزاري شده.هميشه حتي در اوج لذت آنلحظه كه احساس گرم و عطشناك بهرام به اوج ميرسيد ناگهان چشم در چشمش ميدوخت و ميپرسيد:بهرام بهرام اگه يه روزي از پيشم بري چي ميشه؟ بهرام برايش صدها قسم و آيه نازل ميكرد با صميمانه ترين كلمات ممكن به او اطمينان ميبخشيد. -عزيزم من بايد به چه زبوني با چه كلامي بتو بگم به اندازه تموم دنيا تموم خلقت تموم كائنات دوستت دارم!آه تو بگو!من از ديدن تو از تماشاي اينهمه زيبايي كه فقط در موجودي مثل تو جمع شده سر گيجه ميگيرم. اين عطر نفسها اين پوست سپيد اين پيكره خوش تراش نه !بخدا تو را براي اين بدنيا آوردن كه يك نمونه كامل خلقت به مردم نشون بدن!آخه چطور ميشه من قلبي به اين پاكي عشقي به اين معصوميت دستهايي به اين نازكي و لطيفي را بگذارم و برم؟ اما نوري به آساني ترس موهوم خود را رها نميكرد دستهايش را مثل 2 پيچك بلند در هم ميپيچيد با همه قدرت و صلابتي كه در عشق و اسمش متبلور بود فرياد ميكشيد:نه باز هم بگو من ميترسم! بهرام باز هم با ملايمت از قلب طلايي عاشق خوداز صفاي عشق خود در گوش نوري زمزمه ميكرد:نوري فقط اينو بدون كه من هم بي تو ميميرم!باور كن صداقتمو باور كن! نوري اينبار گريه كنان ميگفت:بهرام بهرام به كاري بكن من باورم بشه يالله عاشقت داره ميميره ! بهرام نوري را ميگذاشت و فرار ميكرد. آنوقت نوري گريه كنان پيش من مي آمد مثل بچه يتيم و غربت زده اي سرش را روي دامنم ميگذاشت و با صداي بلند ميگريست:ديدي من حق داشتم بترسم بالاخره بهرام همين روزها از پيش من ميره! من نوري را در آغوش ميگرفتم مثل بچه اي او را نوازش ميدادم و سعي ميكردم به كمك استاد روانشناس دانشگاه او را دلداري بدهم.كابوس ترس و تنهايي را از او دور كنم نوري با كلمات و جملات تسلي بخش من بخواب ميرفت و وقتي صبح فردا چشمهايش را باز ميكرد اول بديدن بهرام ميرفت.با آن چشمان درشت و عاشق كشش در چشمان بهرام نگاه ميكرد و ميگفت:بهرام منو ببخش!آخه من خيلي دوستت دارم! بهرام آنقدر در برابر زيبايي مستي آفرين نوري ضعيف بود كه بدون يك كلمه اعتراض تسليم ميشد و در عالم رويا دست نوري را ميگرفت و بقول خودش در ميان ابرها پرواز ميكرد. اما اين صحنه ها همه ترديدها و اضطرابات موهوم نوري را از دلش بيرون ميكرد.نوري هر لحظه در مرداب چسبنده تر ديد و اضطراب پيش ميرفت.وقتي همه او را محاصره ميكرديم تا در قلبش دانه هاي اطمينان به عشق و پايداري بهرام را بكاريم آوقت كنار پنجره خوابگاه مينشست و دستهاي قشنگش را زير چانه ميزد و با افكار درد آلود ديگري خود را مشغول ميداشت. -مهتا فكرشو بكن بهرام ماشينش رو خيلي تند ميرونه اگه يكروز اتفاقي بيفته آه خداي من فكرشو بكن اون با ماشينش تو دره بيفته نه! خداي من! از پي اين كابوس ساعتها مينشست و گريه ميكرد و من ناچار كنارش مينشستم و او را نوازش ميدادم. -نوري آخه چرا خودتو با اين افكار شكنجه ميدي جرا؟ -براي اينكه من بهرامو ميپرستم!بهرام خداي منه!اگه يه روز مجسمه خداي آدم رو طاقچه بشكنه تكليف بنده اش چي ميشه؟ جالا خوب ميدانستم كه چرا نوري از عشق ميگريخت و خود را در اتاقهاي خوابگاه محبوس ميكد .اين طبع سودا زده و رويايي اين لطافت احساس كه از نرمي به قطره هاي اشك ميمانست چگونه بار سنگين عشق را به منزل ميرساند ؟؟بتدريج وحشت از پايان كار اين عشق در دلم خيمه ميزد.گاهي از اين موضوع با نامزد فيلسوف مآبم حرف ميزدم. -مهران تكليف اين عشق چي ميشه؟ مهران سرش را تكان ميداد:ميدوني ما بايد فقط بانتظار عبور زمان بنشينيم!فقط زمانه كه ممكنه اين آتشو اندكي خاموش بكنه! من از اينهمه خونسردي به تنگ ميامدم و فرياد ميكشيدم:زمان! زمان! آه تو هم كه با اين تكيه گاه ذهني ات حوصلمو سر بردي. مهران با لبخندي مرا آرام ميكرد و ميگفت:تو خيال ميكني كه تنها نوريه كه تو اين تب عجيب و غريب هذيون ميگه!بهرام هم همينطوره!ديروز پيش من درد و دل ميكرد اون هم تو تنهايي با وحشت و ترس روبروست انگار كه گرگي در زاويه مخفي باغ عشق آن دو نفر كمين كرده و هر لحظه آماده حمله س!و اونا فقط صداي زوزه گرگو ميشنون و وحشت ميكنن! با دسپاچگي پرسيدم:بهرام بتو چي ميگفت؟ -بهرام؟نگرانه ميگفت:همش ميترسم يه روز نوي منو بزاره و بره يا خدايي نكرده بلايي سر خودش بياره ميبيني درست عين همون اضطرابي كه نوري را در مشتش ميگيره و ميچلونه! -خب ديگه چي ميگفت؟ -هيچي ميگفت مهران قلب من آنقدر نرمه آنقدر نرمه كه اگر يك قطره اشك نوري روشن بيفته از اونطرفش بيرون ماياد! وقتي آنروز بحث ما پايان گرفت و مهران از پيشم رفت من مدتها درباره تشبيهي كه مهران درباره عشق اين دو موجود زيبا و كتمل كرده بود فكر ميكردم!در كدام زاويه باغ عشق آنها گرگي كمين كرده بود؟صداي زوزه اين گرگ از كجا به گوششان ميرسيد؟و ناگهان چهره پرويز در كابوسهايم ظاهر شد انگار كه سر پرويز را روي تنه يك گرگ كار گذاشته بودند.فرياد زدم اين كارو نكن! اين كارو نكن!
__________________
Nunca dejes de soñar
هرگز روياهاتو فراموش نكن
|
|
| برچسب ها |
| کفشهای غمگین عشق, عشق |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 10:19 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.