نقش اسپانسر و مد در فوتبال جهان

[SonBol]

نقش اسپانسر و مد در فوتبال جهان

به نظر می رسد در هیچ دوره ای به مانند اواسط دهه ۹۰ روح پاک و بی آلایش فوتبال دچار تشویش نشده و دامن بازی جوانمردانه لکه دار نشده است. در آن برهه چنان فضایی حاکم بود که دیگر حتی مجالی برای فکر کردن راجع به وقایع ترسناک دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ باقی نماند. دلیل بسیار ساده است. اینترنت از سرویس پلیسی آمریکا به جهان بیرون عرضه شد و به مدد آن، حدود ۱۰ سال است که ریزترین جزئیات را در اختیار داریم و البته عجله زیادی برای دانستن بیشتر نکات زندگی شخصی فوتبالیست ها داریم. با عمیق شدن در اخلاق و رفتارهای فوتبالیست های بزرگ یک دهه اخیر، متوجه علاقه زیاد آنها به خودنمائی می شویم؛ این افراد به طور واضح از چنین اتهامی لذت می برند و ما آنها را در حالی می بینیم که در اطراف با تبلیغ مد لباس های مختلف، جایگاه یگانه میان مردم یافته اند. انتخاب برترین گروه های عرصه مدگرایی، مشکل است با این حال در نظر نهایی، افرادی که در ادامه، شرح آنها را خواهید خواند، برگزیده شدند. شما در صحت آنها شک نکنید. ما، این چنین کلکسیون خود را معرفی می کنیم:

● ۱۹۹۵؛ چلسی
بله آنها لباسی از چرم به تن داشتند. تلفیقی از اشکال گرافیکی و میوه نارنگی، چلسی بین سال های ۱۹۹۴ تا ،۱۹۹۶ ۲ مهاجم بزرگ بین المللی را در اختیار داشت. این ۲ نفر مارک هیوز و رودگولیت بودند. تیم قبل از حضور فردی به نام آبراموویچ اوضاع خوشی داشت. قبل از پیدا شدن سر و کله مرد روس، چلسی این توان را داشت که هر جنس بد و نامرغوبی را با بهترین مدل عوض کند. رودگولیت، افسانه هلندی کسی که پیش از آن با لباس روسونری نمایش های فراموش نشدنی را رقم زده بود، برخلاف آنچه گفته می شود، چندان به ظاهر صورت خود رسیدگی نمی کرد و فارغ از هر گونه نمایش مد بود اسپانسر جدید باشگاه یعنی سامسونگ نمی توانست ۵۰ میلیون یورو بپردازد تا فقط نام خود را مقابل چشم علاقه مندان فوتبال ظاهر کند.

● ۱۹۹۶؛ منچستریونایتد
در آن سال بازار خیاط هایی که آخرین مدل لباس را برای باشگاه های مطرح می دوختند داغ بود و این بار برخلاف تصور، منچستریونایتد هدایت این موج جدی عهده دار شد. شیاطین سرخ بخت مساعدی نداشتند. آنها غالباً از جین و سایر اقلام پارچه استفاده می کردند. منچستریونایتد قراردادهای کلان تجاری خود را از چشمان ممیزان مالیاتی دور نگه می داشت یا حداقل دستور سرآلکس فرگوسن اینگونه بود. این یکی از بهترین تصمیمات عمر مربیگری فرگوسن بود. تغییر غیرمحسوس، افسانه های زیادی را پدید آورد. بازیکنان منچستریونایتد تصور می کردند تنها نظر فرگی درست است. تعویض پیراهن موفقیت می آورد. بچه های شهر صنعتی انگلستان درست فکر می کردند و موضوع پیش پا افتاده ای چون عوض کردن یونیفورم، مانند کرایه یک هواپیما برای رسیدن هرچه سریع تر به مقصد عمل کرد.

● ۱۹۹۷؛ یوونتوس
آنها می گویند اروپایی ها عقاید لیبرالی تندی دارند که این نتیجه خطی است که فوتبال ترسیم کرده است. به این معنا که حضور در سطوح ظاهری مانند قدمی رو به جلو در فاصله ای دور است. طی سال ۱۹۹۷ یوونتوس به مانند سال های قبل تصمیم داشت تغییراتی در ترکیب بندی رنگ سیاه و سفید خود ایجاد نماید. سران باشگاه به این منظور ستارگان تیم را کاملاً متقاعد نمودند. تاریخ نیز از تصمیم آنها دفاع می کرد. باشگاه در فصل ۱۸۹۹ (سال تأسیس) با پیراهنی غیر از رنگ لباس امروزی به میدان می رفت و فقط در سال ۱۹۰۳ طرحی جدید جایگزین آن شد. یووه توسط یک انگلیسی به نام جان ساوج تأسیس شد. او هوادار تیم سنتی ناتس کانتی بود و به همین خاطر رنگ پیراهن این تیم را جایگزین رنگ صورتی نمود. از آن پس تورینی ها همان لقبی را یافتند که در انگلستان به نیوکاسل اطلاق می شود: کلاغ ها! یووه با پیراهن سفید و مشکی اوج گرفت. آنها در همه جا با لقب بیانکونری شناخته می شوند و دیگر در کمتر محله ای نام اولیه تیم کالر روزا (بنفش ها) به یاد آورده می شود.

● ۱۹۹۸؛ مکزیک، کامپوس
خورخه کامپوس سنگربان وقت مکزیک به ۴ دلیل فوق العاده مشهور شد: قامتی کوتاه، دروازه بانی نمونه، توانایی هایش در بازی با توپ، حضور در جایی غیر از دروازه، و تنوع طلبی در نوع لباس. شما هرگز نمی توانستید تصور کنید او برای حضور در بازی بعدی از چه لباسی استفاده می کند. کامپوس در جام جهانی ۱۹۹۸ خود را به شکل طاووس درآورده و به جهت رنگ روشن لباسش مورد اعتراض قرار گرفت. هر چند مکزیک سقوط کرد اما کامپوس به عنوان یک نمایش گر مد عالی باقی ماند. لباس پوشیدن و تنوع طلبی برای کامپوس یک کار بزرگ و تفریحی، مناسب بود. شاید او با عمل خود نوعی اعتراض و حتی توهین به شخص خاصی را مدنظر داشت. هیچ گونه بحث و منازعه ای راجع به سازندگان آزتک ها(مکزیکی ها) وجود ندارد. پیراهن تیم ملی مکزیک مقدس تلقی می شد اولیاف منطقه زندگی خود را به لباس های فاخر اهالی پارک دوپرنس پاریس ترجیح می داد. لباس های کامپوس هرگز مانند قد و قامت او کوچک و جلف نبود!

● ۱۹۹۹؛ باز هم کامپوس
در بازی مکزیک طی مسابقات جام ملت های آمریکای جنوبی مقابل پرو، کامپوس اطراف چشم های خود را به شکل عجیب با نقش و نگارهای مختلف پوشانده بود. او مد جدیدی با استانداردهای فوق العاده بالا به راه انداخته بود! چشم بندی مخصوص که کامپوس به چشم داشت، مانع دید کامل وی برای نواختن صحیح شوت های مستقیم می شد با این حال، خودآزاری عجیب وی، بسیار کمتر از نمایش جالب درون دروازه مردم را متحیر می کرد. سال ۲۰۰۱ معیارها تغییر یافت. بازی های کامپیوتری یوفا و فیفا به بازار عرضه شد اما آن چیزی که ثابت ماند این نکته بود ؛ محبوبترین شخصیت پلی استیشن، خورخه کامپوس مکزیکی بود. محصولات پرفروش با چهره او پرفروش تر می شد. علاقه کامپوس برای پوشیدن لباس های پرزرق و برق ناشی از نوع دیدگاه مردم محله ای بود که وی در آنجا به دنیا آمد و رشد کرد شگفت زده خواهید شد اگر بشنوید، روح بزرگ مکزیکی ها، علاقه ای به رقابت برای کسب عنوان سلطان پارچه ها ندارد!

● ۲۰۰۰؛ شفیلد ونزدی
در انگلستان شیوه حضور یک اسپانسر فوتبال تفاوت زیادی با نوع مأنوس آن در آمریکای جنوبی و حتی سایر نقاط اروپا دارد. اینجا از بیلبوردهای تبلیغاتی خبری نیست و باشگاه ها برای پیروزی در عرصه تجارت احتیاج به هوش برتر و انتخاب مناسب دارند. رکوردداران حضور اسپانسرهای مختلف، تیم هایی نظیر برایتون و وست بروم هستند. شرکتی به نام « نیوکاسل بران آله» مدت های مدیدی حمایت مالی نیوکاسل را برعهده داشت. از این لحاظ شفیلدونزدی در سال ۲۰۰۰ داستانی جالب را پشت سر گذاشت. آنها به عنوان تیمی که از دسته بالاتر به دسته اول سقوط کردند احتیاج فوری به جذب اسپانسر داشتند. عاقبت رئیس بانک (Chups-Chupa) موافقت خود را اعلام کرد و از آن پس لوگوی این اسپانسر، به شکل برجسته ای روی لباس آبی و سفید باشگاه خودنمایی می کرد. ترکیب رنگ بندی این اسپانسر صورتی و زرد بود و وقتی روی پیراهن باشگاه ثبت می شد، ترکیب ناهمگونی را به وجود می آورد. عاقبت رؤسای بانک موردنظر تصمیم گرفتند رنگ موردنظر خود را تغییر دهند. ۳ بار چنین کاری تکرار شد اما اتحاد موردنظر به دست نیامد. باشگاه به مانند یک طفل شیرخوار به این اسپانسر وابسته بود... اتفاقات بعدی، باشگاه را رو به تشنج برد. عقاید سنتی نفی شده است اما هواداران از اینکه حتی نام باشگاه محبوب خود را زیر سایه این اسپانسر می دیدند، آتش می گرفتند. ثمره اعتماد بیجا، باشگاه را به حال و روز فعلی انداخته است.

● ۲۰۰۱؛ ایتالیا
اگر شما یک ورزشکار باشید، می توانید با پوشیدن لباس تیم ملی ایتالیا صاحب اندام زیباتری شوید. این همان نیت اصلی کاپا (Kappa) اسپانسر پیراهن آتزوری است. آنها از نوع لباس کش دار (استرج) بهره می برند که قابلیت پائین آمدن تا زیر زانوها را دارا است. مردم از سبک های جدید سخن می گویند اما کاپا در عرصه نوآوری پیشتاز است. شاید از جنبه زیبایی لباس، تیم ملی ایتالیا جالب توجه باشد، اما از لحاظ ورزش توجیه چندانی وجود ندارد. مردم پول می دهند تا به استادیوم های فوتبال آمده و از بازی لذت ببرند و نه اینکه مسابقات پرورش اندام را تماشا کنند!
فوتبال ایتالیا با اتخاذ شیوه عجیب خود بخت های بسیاری از دست داده است. تیم ملی ولز و باشگاه تاتنهام نیز مشابه چنین لباس هایی را به تن می کنند. آنها برای باقی ماندن در عرصه مد نهایت فعالیت خود را انجام می دهند، برخی مسایل باید
غیر واقعی به نظر بیایند!

● ۲۰۰۲؛ کامرون
موضوع فقط در کاپا و ایتالیا خلاصه نمی شود. کامرون و پوما نیز دست کمی از آنها ندارند. در آن سال ، پوما طرحی برای شیرهای رام نشدنی در نظر گرفت که در نوع خود عجیب بود. این شرکت اصرار داشت کامرون با لباس سبز رنگ بدون آستین، مسابقاتش را برگزار کند. بازی با آستین حلقه ای خوش یمن بود. اولین تورنمنت با فتح دوباره جام ملت های آفریقا همراه شد اما با دستور فیفا بر غیرقانونی بودن پوشش لباس کامرونی ها رؤیای حضور ایده جدید پوما در جام جهانی نقش بر آب شد. آنها حقه ای جدید را امتحان کردند؛ پوشش سیاه رنگی را به عنوان آستین لباس خود برگزیدند. پوما به طور غیرمستقیم یوفا را مجبور ساخت تا چنین لباسی را تأیید کند. خط اریبی بر پیراهن تیم افزوده شد و در نهایت کار لباس جدید به اتمام رسید. کامرون پس از حذف بزرگ سال ۲۰۰۲ از فیفا درخواست کرد که اجازه دهد در بازی های قاره ای از لباس های قبلی استفاده کند. بلاتر پیشنهاد آنها را رد کرد، اما شیرهای رام نشدنی تمکین نکرده و بدون اجازه فیفا با آستین های حلقه ای بازی های مقدماتی جام جهانی را پیگیری کردند. عاقبت فیفا به تقلب آنها پی برد و ۶ امتیاز از حساب آنها کم کرد. این پایان قصه بود.
آتلتیکو بیلبائو می تواند در لیگ اسپانیا بازی کند اما به هر حال یک تیم باسکی است و خود را موظف نموده فقط از بازیکنان این منطقه در تیم خود بهره ببرد نه از کشورهای خارجی و نه از اسپانیا! این باشگاه سمبلی برای آزادی و استقلال منطقه جدائی طلب باسک است. باشگاه در سال ۲۰۰۴ صدمین سال تأسیس خود را جشن گرفت. در خلال مراسم، خوزه ماریا آرتی رئیس باشگاه گفت: بیلبائو فراتر از یک تیم ورزشی است. بیلبائو احساس یک منطقه محسوب می شود. باشگاه ما مانند نمایش یک اپرا است که درباره راه منطقی آزادی صحبت کرده و آن را آنالیز می کند. در عرصه پیراهن باشگاه، آنها همکاری ویژه ای با « داریو اورزایی» دارند. او یک طراح محلی است که در جشن ۱۰۰ سالگی به خوبی آنالیز رهایی را با طرح جدیدش نشان داد. طرح اصلی لباس بیلبائو قرمز و سفید است و گاهی اوقات از لباس دوم خود که به رنگ ارغوانی است استفاده می کند. آنها مثال درست این فرضیه هستند که چرا نقش پیراهن نشان دهنده همه اعتقادات یک باشگاه است. ظاهراً لباس جدیدی در راه است. این اتفاق جدید در جام یوفای سال آینده به منصه ظهور می رسد و تا آن زمان «دلی میسیوم» پر رفت و آمد خواهد بود.

● ۲۰۰۵؛ وردربرمن
جوانان امروزی برای هر رفتاری هزاران توجیه دارند. ناکامی تیم ها نیز حاصل کارهای زننده آنها است. وقت آن رسیده که پلیس محلی لباس های سنتی سبز و سفید وردربرمن را ضبط کند. اسپانسر باشگاه( کاپا ) در ابتدای سال قصد داشت طی نشستی موضوع تغییر پیراهن باشگاه را به اطلاع رؤسای باشگاه برساند اما اتفاقات بعدی مانع حصول این امر شد. افراد گروه با پاسخ قاطع رؤسای تیم روبرو شدند. آنها فصل گذشته با این پیراهن هر ۲ جام را بالای سر بردند.این گروه طرح ویژه ای ارائه دادند. شرکت فوق اعلام کرد وردربرمن از این پس به جای لباس سبز از رنگ ملایم تری استفاده نماید. اتمام حجت کاپا مسئولان قهرمان دوگانه آلمان را راضی نمود. بله رنگ نارنجی کاپا مورد پذیرش قرار گرفت و ثابت شد که چگونه یک جوک می تواند روزی به واقعیت تبدیل شود. اگر خود را با تغییرات وفق دهید غالباً نتایج بهتری عاید شماخواهد شد. وردربرمن با بی علاقگی تمام این واقعیت را پذیرفته است.