|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
#1
08-23-2009
|
|||
|
|||
مشاعره سیمین بهبهانی و ابراهیم صهبا
سیمین بهبهانی
بانوی غزل ایران  سیمین بـِهْبَهانی در تاریخ ۲۸ تیر۱۳۰۶ درتهران به دنیا آمد .وی نویسنده و غزل‌سرای معاصر می باشد . او به خاطر سرودن غزل فارسی در وزن‌های بی‌سابقه به «نیمای غزل» معروف است. سیمین خلیلی معروف به «سیمین بهبهانی» فرزند عباس خلیلی (شاعر و نویسنده و مدیر روزنامه اقدام) و حاج میرزا حسین حاج میرزاخلیل مشهور به میرزا حسین خلیلی تهرانی که از رهبران مشروطه بود عموی پدر او و علامه ملاعلی رازی خلیلی تهرانی پدربزرگ اوست. است. پدرش عباس خلیلی (۱۲۷۲ نجف - ۱۳۵۰ تهران) به دو زبان فارسی و عربی شعر می‌گفت و حدود ۱۱۰۰ بیت از ابیات شاهنامه فردوسی را به عربی ترجمه کرده بود و در ضمن رمان‌های متعددی را هم به رشته تحریر درآورد که همگی به چاپ رسیدند.مادر او فخر عظما ارغون (۱۳۱۶ ه.ق - ۱۳۴۵ ه.ش) دختر مرتضی قلی ارغون (مکرم السلطان خلعتبری) از بطن قمر خانم عظمت السلطنه (فرزند میرزا محمد خان امیر تومان و نبیره امیر هدایت الله خان فومنی ) بود. فخر عظما ارغون فارسی و عربی وفقه و اصول را در مکتبخانه خصوصی خواند و با متون نظم و نثر آشنایی کامل داشت و زبان فرانسه را نیز زیر نظر یک مربی سوئیسی آموخت. او همچنین از زنان پیشرو و از شاعران موفق زمان خود بود و درانجمن نسوان وطن خواه عضویت داشت و مدتی هم سردبیر روزنامه آینده ایران بود. او همچنین عضو کانون بانوان و حزب دموکرات بود و به عنوان معلم زبان فرانسه در آموزش و پرورش خدمت می‌کرد.پدر و مادر سیمین که در سال ۱۳۰۳ ازدواج کرده بودند، در سال ۱۳۰۹ از هم جدا شدند و مادرش با عادل خلعتبری (مدیر روزنامه آینده ایران) ازدواج کرد و صاحب سه فرزند دیگر شد.سیمین بهبهانی ابتدا با حسن بهبهانی ازدواج کرد و به نام خانوادگی همسر خود شناخته شد ولی پس از وی با منوچهر کوشیار ازدواج نمود. او سال‌ها در آموزش و پرورش با سمت دبیری کار کرد.او در سال ۱۳۳۷ وارد دانشکده حقوق شد، حال آنكه در رشته ادبیات نیز قبول شده بود. در همان دوران دانشجویی بود که با منوچهر کوشیار آشنا شد و با او ازدواج کرد. سیمین بهبهانی سی سال-از سال ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۶۰- تنها به تدریس اشتغال داشت و حتی شغلی مرتبط با رشتهٔ حقوق را قبول نکرد.در ۱۳۴۸ به عضویت شورای شعر و موسیقی در آمد . سیمین بهبهانی ، هوشنگ ابتهاج ، نادر نادرپور ، یدالله رویایی ، بیژن جلالی و فریدون مشیری این شورا را اداره می‌کردند . در سال ۱۳۵۷ عضویت در کانون نویسندگان ایران را پذیرفت .در ۱۳۷۸ سازمان جهانی حقوق بشر در برلین مدال کارل فون اوسی یتسکی را به سیمین بهبهانی اهدا کرد . در همین سال نیز جایزه لیلیان هیلمن / داشیل هامت را سازمان نظارت بر حقوق بشر (HRW) به وی اعطا کرد. شعر معروف دوباره میسازمت وطن در سال پنجاه و نه توسط وی سروده شد. آثار : سه‌تار شکسته (۱۳۳۰/۱۹۵۱) جای پا (۱۳۳۵/۱۹۵۴) چلچراغ (۱۳۳۶/۱۹۵۵) مرمر (۱۳۴1/۱۹۶۱) رستاخیز (۱۳۵۲/۱۹۷۱) خطی ز سرعت و از آتش (۱۳۶۰/۱۹۸۰) دشت ارژن (۱۳۶۲/۱۹۸۳) گزینه اشعار (۱۳۶۷) درباره هنر و ادبیات (۱۳۶۸) آن مرد، مرد همراهم (۱۳۶۹) کاغذین‌جامه (۱۳۷۱/۱۹۹۲) کولی و نامه و عشق (۱۳۷۳) عاشق‌تر از همیشه بخوان (۱۳۷۳) شاعران امروز فرانسه (۱۳۷۳) [ترجمه فارسی از اثر پیر دوبوادفر ، چاپ دوم :۱۳۸۲] با قلب خود چه خریدم؟ (۱۳۷۵/۱۹۹۶) یک دریچه آزادی (۱۳۷۴/۱۹۹۵) مجموعه اشعار (۲۰۰۳) يكي مثلا اين كه(۲۰۰۵) شعر ” آزار ” اثر سیمین بهبهانی: یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم در پیش چشمش ساغری ، گیرم ز دست دلبری از رشک آزارش دهم ، وز غصه بیمارش کنم بندی به پایش افکنم ، گویم خداوندش منم چون بنده در سودای زر ، کالای بازارش کنم گوید میفزا قهر خود ، گویم بخواهم مهر خود گوید که کمتر کن جفا ، گویم که بسیارش کنم هر شامگه در خانه ای ، چابکتر از پروانه ای رقصم بر بیگانه ای ، وز خویش بیزارش کنم چون بینم آن شیدای من ، فارغ شد از احوال من منزل کنم در کوی او ، باشد که دیدارش کنم جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی: یارت شوم ، یارت شوم ، هر چند آزارم کنی نازت کشم ، نازت کشم ، گر در جهان خوارم کنی بر من پسندی گر منم ، دل را نسازم غرق غم باشد شفا بخش دلم ، کز عشق بیمارم کنی گر رانیم از کوی خود ، ور باز خوانی سوی خود با قهر و مهرت خوشدلم کز عشق بیمارم کنی من طایر پر بسته ام ، در کنج غم بنشسته ام من گر قفس بشکسته ام ، تا خود گرفتارم کنی من عاشق دلداده ام ، بهر بلا آماده ام یار من دلداده شو ، تا با بلا یارم کنی ما را چو کردی امتحان ، ناچار گردی مهربان رحم آخر ای آرام جان ، بر این دل زارم کنی گر حال دشنامم دهی ، روز دگر جانم دهی کامم دهی ، کامم دهی ، الطاف بسیارم کنی جواب سیمین بهبهانی به ابراهیم صهبا : گفتی شفا بخشم تو را ، وز عشق بیمارت کنم یعنی به خود دشمن شوم ، با خویشتن یارت کنم؟ گفتی که دلدارت شوم ، شمع شب تارت شوم خوابی مبارک دیده ای ، ترسم که بیدارت کنم جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی: دیگر اگر عریان شوی ، چون شاخه ای لرزان شوی در اشکها غلتان شوی ، دیگر نمی خواهم تو را گر باز هم یارم شوی ، شمع شب تارم شوی شادان ز دیدارم شوی ، دیگر نمی خواهم تو را گر محرم رازم شوی ، بشکسته چون سازم شوی تنها گل نازم شوی ، دیگر نمی خواهم تو را گر باز گردی از خطا ، دنبالم آیی هر کجا ای سنگدل ، ای بی وفا ، دیگر نمی خواهم تو را جواب رند تبریزی به سیمین بهبهانی و ابراهیم صهبا : صهبای من زیبای من ، سیمین تو را دلدار نیست وز شعر او غمگین مشو ، کو در جهان بیدار نیست گر عاشق و دلداده ای ، فارغ شو از عشقی چنین کان یار شهر آشوب تو ، در عالم هشیار نیست صهبای من غمگین مشو ، عشق از سر خود وارهان کاندر سرای بی کسان ، سیمین تو را غمخوار نیست سیمین تو را گویم سخن ، کاتش به دلها می زنی دل را شکستن راحت و زیبنده ی اشعار نیست با عشوه گردانی سخن ، هم فتنه در عالم کنی بی پرده می گویم تو را ، این خود مگر آزار نیست؟ دشمن به جان خود شدی ، کز عشق او لرزان شدی زیرا که عشقی اینچنین ، سودای هر بازار نیست صهبا بیا میخانه ام ، گر راند از کوی وصال چون رند تبریزی دلش ، بیگانه ی خمار نیست ویرایش توسط ساقي : 07-02-2010 در ساعت 08:13 PM 
|
| جای تبلیغات شما اینجا خالیست با ما تماس بگیرید | |
|
|
|
|
#2
08-29-2009
|
|||
|
|||
یا رب تو را یاری دهد تا سخت آزارش کنی
زجرش دهی،رنجش دهی، از بند آزادش کنی یا رب تو را یاری دهد تا سخت آزارش کنی یک بوسه نه ، صد بوسه ای، بی میل و افزارش کنی یا رب تو را یاری دهد تا سخت آزارش کنی قهری برد ، منت کشی، ای وای ، درمانش کنی
|
| کاربران زیر از شبستان به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#3
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
اشعار سيمين بهبهاني
نگاه دار
نگاه دار ، که عمری به راه چون تو سواری فشانده چشم سرشکی ، نشانده اشک غباری به لوح سینه خیالم کشیده نقش عزیزی بدان عزیز نماید ، نشانه ها که تو داری کرم نما و فرودآ که پیش دیده ی حیرت همان خیال محالی که در کناری و یاری چو واگذاشته ام خلق را ز خویش به عمری کنون سزد که به خلقم ز خویش وانگذاری چنان به بوی دارد تنم هوای شکفتن که گل ز سنگ بر آرم گرم به خاک سپاری به خنده گفت اگر جز تو را عزیز بدارم مرا عزیز بداری ؟ به گریه گفتم ... آری " سیمین بهبهانی "
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#4
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
تسکین
نیمه شب در بستر خاموش سرد ناله کرد از رنج بی همبستری سر ، میان هر دو دست خور فشرد از غم تنهایی و بی همسری رغبتی شیرین و طاقت سوز و تند در دل آشفته اش بیدار شد گرمی خون ، گونه اش را رنگ زد روشنی ها پیش چشمش تار شد آرزویی ، همچو نقشی نیمه رنگ سر کشید و جان گرفت و زنده شد شد زنی زیبا و شوخ و ناشناس چهره اش در تیرگی تابنده شد دیده اش در چهره ی زن خیره ماند ره ، چه زیبا و چه مهر آمیز بود چنگ بر دامان او زد بی شکیب لیک رویایی خیال انگیز بود در دل تاریک شب ، بازو گشود وان خیال زنده را در بر گرفت اشک شوقی پیش پای او فشاند دامنش را بر دو چشم تر گرفت بوسه زد بر چهره ی زیبای او بوسه زد ،اما به دست خویش زد خست با دندان لب او را ، ولی بر لبان تشنه ی خود نیش زد گرمی شب ، زوزه ی سگ های شهر پرده ی رؤیای او را پاره کرد سوزش جانکاه نیش پشه ها درد بی درمان او را چاره کرد نیم خیزی کرد و در بستر نشست بر لبان خشک سیگاری نهاد داور اندیشه ی مغشوش او پیش او ، بنوشته ی مغشوش او پیش او ، بنوشته طوماری نهاد وندر آن طومار ، نام آن کسان کز ستم ها کامرانی می کنند دسترنج خلق می سوزند و ، خویش فارغ از غم زندگانی می کنند نام آنکس کز هوس هر شامگاه در کنار آرد زنی یا دختری روز ، کوشد تا شکار او شود شام دیگر ، دلفریب دیگری او درین بستر به خود پیچید مگر رغبتی سوزنده را تسکین دهد وان دگر هر شب به فرمان هوس نو عروسی تازه را کابین دهد سردی ی تسکین جانفرسای او چون غبار افتاد بر سیمای او زیر این سردی ، به گرمی می گداخت اخگری از کینه ی فردای او
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#5
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
فرشته ی آزادی
سال ها پیش از این ، فرشته ی من بند بر دست و مهر بر لب داشت در نگاه غمین دردآمیز گله ها از سیاهی شب داشت سال ها پیش از این ، فرشته ی من بود نالان میان پنجه ی دیو پیکرش نیلگون ز داغ و درفش چهره اش خسته از شکنجه ی دیو دیو ، بی رحم و خشمگین ،او را نیزه در سینه و گلو کرده مشتی از خون او به لب برده پوزه ی خود در آن فرو کرده زوزه از سرخوشی برآورده که درین خون ، چه نشئه ی مستی ست وه ، که این خون گرم و سرخ ، مرا راحت جان و مایه ی هستی ست زان ستم های سخت طاقت سوز خون آزادگان به جوش آمد ملتی کینه جوی و خشم آلود تیغ بگرفت و در خروش آمد مردمی ، بند صبر بگسسته صف کشیدند پیش دشمن خویش تا سر اهرمن به خک افتد ای بسا سر جدا شد از تن خویش نوجوان جان سپرد ومادر او جامه ی صبر خویش چک نکرد پدرش اشک غم ز دیده نریخت بر سر از درد و رنج خک نکرد همسرش چهره را به پنجه نخست ناشکیبا نشد ز دوری ی دوست زانکه دانسته بود کاین همه رنج پی آزادی فرشته ی اوست اینک اینجا فتاده لاشه ی دیو ناله از فرط ضعف بر نکشد لیک زنهار ! ای جوانمردان که دگر دیو تازه سر نکشد
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#6
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
فوق العاده
نیمی از شب می گذشت و خواب را ره نمی افتاد در چشم ترم جانم از دردی شررزا می گداخت خار و سوزن بود گفتی بسترم بر سرشکم درد و غم می بست راه می شکست اندر گلو فریاد من بی خبر از رنج مادر ، خفته بود در کنارم کودک نوزاد من خیره گشتم لحظه یی بر چهره اش بر لب و بر گونه و سیمای او نقش یاران را کشیدم در خیال تا مگر یابم یکی مانای او شرمگین با خویش گفتم زیر لب با چه کس گویم که این فرزند توست ؟ وز چه کس نالم که عمری رنج او یادگار لحظه یی پیوند توست ؟ گر به دامان محبت گیرمش همچو خود آلوده دامانش کنم ننگ او هستم من و او ننگ من ننگ را بهتر که پنهانش کنم با چنین اندیشه ها برخاستم جامه و قنداق نو پوشاندمش بوسه یی بر چهر بی رنگش زدم زان سپس با نام مینا خواندمش ساعتی بگذشت و خود را یافتم در گذرگاهش و در پشت دری شسته روی چون گل فرزند را با سرشک گرم چشمان تری از صدای پای سنگینی فتاد لرزه بر اندام من ، سیماب وار طفل را افکندم و بگریختم دل پر از غم ، شانه ها خالی ز بار روز دیگر کودکی بازش خبر می کشید از عمق جان فریاد را داد می زد : ای ! فوق العاده ای خوردن سگ ، کودک نوزاد را
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#7
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
ناشناس
آه ، ای ناشناس ناهمرنگ بازگو ، خفته در نگاه تو چیست ؟ چیست این اشتیاق سرکش و گنگ در پس دیده ی سیاه تو چیست ؟ چیست این ؟ شعله یی ست گرمی بخش چیست این ؟ آتشی ست جان افروز چیست این ، اختری ست عالمتاب چیست این ؟ اخگری ست محنت سوز بر لبان درشت وحشی ی تو گرچه نقشی ز خنده پیدا نیست لیک در دیده ی تو لبخندی ست که چو او ، هیچ خنده زیبا نیست شوق دارد ، چو خواهش عاشق از لب یار شوخ دلبندش شور دارد ، چو بوسه ی مادر به رخ نازدانه فرزندش آه ، ای ناشناس ناهمرنگ نگهی سخت آشنا داری دل ما با هم است پیوسته گرچه منزل زما جدا داری آه ، ای ناشناس ! می دانم که زبان مرا نمی دانی لیک چون من که خواندم از نگهت از رخم نقش مهر می خوانی
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#8
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
هدیه ی نقره
هدیه ات ، ای دوست !دیشب تا سحر ارم بود و با من راز گفت بی زبان با صد زبان شیرین و گرم قصه ها در گوش جانم بز گفت قصه ها از آرزو های دراز کز تباهی شان کسی آگه نشد نقل ها از اشک ها کاندر خفا جز نثار خک سر در ره نشد من ، درین نقش و نگار دلفریب رازتلخ زندگانی دیده ام چشم های خسته از اندوه و رنج چهره های استخوانی دیده ام ددیه ام آن کارگاه تیره را با فضای تنگ دود آلود او. رنگ دارد نفرت آور دود او درد دل ها ناله ها تک سرفه ها همصدای تق تق ابزار کار می کند برپا هیاهوی عجیب سینه سوز و جانگداز و مرگبار ددیه ام آن قطره ی خونی که ریخت بر درخشان نقره یی از سینه یی پاره یی دل بود و خونش کرده بود بیم فردایی ، غم دوشینه یی سایه ی ترسی به چهری نقش بست وای ! اگر دانند از بیماریم کودکان را از کجا نانی برم روزگار تنگی و بیکاریم ؟ دیده ام آن طفل کارآموز را با رخ در کودکی پژمرده اش گاه ، همچون اخگری سوزان شود چهر از استاد سیلی خورده ا ش اشک ریزد اشک دردی جانگداز زان دو چشم چون دو الماس سیاه بیم عمری زندگی با درد و رنج می تراود زان توانفرسانگاه آب و رنگ هدیه ات ای نازنین از سرشک دیده و خون دل است بازگرد و بازش از من بازگیر زانکه بهر من قبولش مشکل است گرچه بود این هدیه زیبا و ظریف چشم ظاهر بین سیمین کور بود وانچه را با چشم باطن دید او آوخ آوخ ، از ظرافت دور بود
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#9
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
جیب بر
هیچ دانی ز چه در زندانم ؟ دست در جیب جوانی بردم ناز شستی نه به چنگ آورده ناگهان سیلی ی سختی خوردم من ندانم که پدر کیست مرا یا کجا دیده گشودم به جهان که مرا زاد و که پرورد چنین سر پستان که بردم به دهان هرگز این گونه ی زردی که مراست لذت بوسه ی مادر نچشید پدری ، در همه ی عمر ، مرا دستی از عاطفه بر سر نکشید کس ، به غمخواری ، بیدار نماند بر سر بستر بیماری من بی تمنایی و بی پاداشی کس نکوشید پی یاری ی من گاه لرزیده ام از سردی ی دی گاه نالیده ام از گرمی ی ی تیز خفته ام گرسنه با حسرت نان گوشه ی مسجد و بر کهنه حصیر گاهگاهی که کسی دستی برد بر بناگوش من و چانه ی من داشتم چشم ، که آماده شود نوبتی شام شبی خانه ی من لیک آن پست ، که با جام تنم می رهید از عطش سوزانی نه چنان همت والایی داشت که مرا سیر کند با نانی با همه بی سر و سامانی خویش باز چندین هنر آموخته ام نرم و آرام ز جیب دگران بردن سیم و زر آموخته ام نیک آموخته ام کز سر راه ته سیگار چسان بردارم تلخی ی دود چشیدم چو از او نرم ، در جیب کسان بگذارم یا به تیغی که به دستم افتد جامه ی تازه ی طفلان بدرم یا کمین کرده و از بار فروش سیب سرخی به غنیمت ببرم با همه چابکی اینک ، افسوس دیرگاهی است که در زندانم بی خبر از غم نکامی ی خویش روز و شب همنفس رندانم شادم از اینکه مرا ارزش آن هست در مکتب یاران دگر که بدان طرفه هنرها که مراست بفزایند هزاران دگر
|
| کاربران زیر از deltang به خاطر پست مفیدش تشکر کرده اند : | ||
|
#10
08-31-2009
|
|||
|
|||
|
بستر بیماری
همراز من ! ز ناله ی خود هر چند چشم تو را نخفته نمی خواهم یک امشبم ببخش که یک امشب نالیدن نهفته نمی خواهم بر مرغ شب ز ناله ی جانسوزم امشب طریق ناله بیاموزم تب ، ای تب ! از چه شعله کشی در من ؟ آتش به خرمنم ز چه اندازی؟ شب ، ای شب ! از سیاهی تو آوخ من رنگ بازم و تو نمی بازی مردم ز درد ، رنجه مرا بس کن بس کن دگر ، شکنجه مرا بس کن عمری به سر رسید ، سراسر رنج حاصل ز عمر رفته چه دارم ؟ هیچ امشب اگر دو دیده فرو بندم از بهرکودکان چه گذارم ، هیچ این شوخ چشم دختر گل پیکر فردا که را خطاب کند مادر ؟ راز درون تیره ی من داند این سایه یی که بر رخ دیوار است این سایه ی من است و به خود پیچد او هم ، چو من ، دریغ که بیما است آن پنجه های خشک ، چه وحشت زاست وان گیسوی پریش ، چه نازیباست پاشدیه ام به خک و ، نمی دانم شیرین شراب جام چه کس بودم بس آرزو که در دل من پژمرد آهنگ ناتمام چه کس بودم ؟ در عالمی ز نغمه ی پر دردم آشوب دردخیز به پا کردم حسرت نمی برم که چرا جانم سرمست از شراب نگاهی نیست یا از چه روی ، این دل غمگین را الفت به دیدگان سیاهی نیست شد خک ، این شرار و به دل افسرد وان خک را نسیم به یغما برد زین رنج می برم که چرا چون من محکگوم این نظام فراوان است بندی که من به گردن خود دارم دیگر سرش به گردن ایشان است آری ! به بند بسته بسی هستیم از دام غم نرسته بسی هستیم همبندی های خسته و رنجورم پوسیدنی است بند شما ، دانم فردا گل امید بروید باز در قلب دردمند شما ، دانم گیرم درخت رنگ خزان گیرد تا ریشه هست ، ساقه نمی میرد
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت خطی
|
|
اکنون ساعت 08:57 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.