جوشکاری پتکه ‏ای و جوش استیلن

[bigbang]

دانش پژوهان عزیز، یکی از مهارت های پرکاربرد که در بسیاری از پروژه ها مورد استفاده قرار می گیرد، مهارت جوشکاری پتکه ‏ای و جوش استیلن است که در زیر توضیحاتی در مورد آن ارائه می شود.


مقدمه:

در تاریخ زندگی انسان، سرانجام زمانی فرا رسید که نیاز به اتصال فلزات به هم، به صورت نیازی مهم، به ویژه برای فلزکاران عصر مفرغ و عصر آهن مطرح شد. در میان روش های اولیه ‏ای که برای حل این مشکل ابداع شد، می ‏توان به روش های زیر اشاره کرد: ریخته ‏گیری یک فلز روی فلز دیگر؛ قرار دادن دو فلز در کنار یکدیگر و ریختن فلز مذاب بین آن ها، تا سبب شود فلزات مورد نظر ذوب شوند و به هم بچسبند؛ گرم و گداخته کردن سرهای قطعاتی که باید به هم متصل شوند، قرار دادن آن ها روی هم و چکش کاری است.

روش اخیر که جوشکاری پتکه ‏ای نامیده می ‏شود، تا قرن نوزدهم که جوشکاری ذوبی ابداع شد، از همه روش ها متداولتر بود. در طی سال ها، فرایند جوشکاری ذوبی، از لحاظ تکنولوژی و تجهیزات، تحولات شگرفی یافته است. اکنون انواع مختلف فرایند های دستی، نیمه خودکار و کاملاً خودکار، از جمله فرایند هایی که در آن ها از روبات استفاده می ‏شود، رواج یافته است. در این فصل با همه این فرایند ها سر و کار نداریم، بلکه فقط جوشکاری پتکه ‏ای، جوش استیلن و برشکاری با شعله اکسی استیلن را شرح می ‏دهیم. در هر مورد به اطلاعات مربوط به مواد و تجهیزات، اصول و فنون مورد استفاده و مهارت های عملی اشاره می‏ کنیم.

جوشکاری پتکه ‏ای:

فن اتصال دو قطعه فلز، از طریق کوبیدن آن ها روی هم، یکی از قدیمی ترین فنون جوشکاری است. در صنعت از این روش هنوز برای اتصال قطعات آهن ورزیده، فولاد کم کربن و فولاد کربن متوسط استفاده می شود.



در کارگاه آموزشی، فرایند جوشکاری پتکه‏ای را به ترتیب زیر انجام دهید:
۱٫‏ سر قطعه ‏هایی را که می ‏خواهید به هم متصل کنید نشانه بزنید.
۲٫ سر قطعه ‏ها را در کوره گرم و گداخته کنید.
۳٫ سر گداخته قطعه ها را روی سندان چکش کاری کنید تا ضخیم شود. این فرایند را چاق سازی یا پهن سازی می نامند.
۴٫ سرهای چاق سازی شده را به صورت فارسی یا نیمانیم شکل دهید.
۵٫ سرهای فارسی شده را در کوره گرم کنید تا گداخته و مومسان شوند.
۶٫ آن ها را به سرعت از کوره درآورید و روی سندان قرار دهید، به طوری که یک سر روی سر دیگر قرار گیرد. برای نگه داشتن یکی از قطعه ها به وردست نیاز دارید.
۷٫ به محل اتصال تنکار بمالید.
۸٫ با استفاده از چکش سنگین یا پتک، قطعات را روی هم بکوبید تا یکپارچه شوند. شاید ناگزیر شوید عملیات گرمکاری و کوبش را چند دفعه تکرار کنید تا اتصال کامل شود. وقتی قطعات سرد شدند دیگر آن ها را چکش کاری نکنید تا ترک نخورند.


جوشکاری گازی:

جوشکاری ذوبی یکی از روش های اتصال دائمی قطعات فلزی است. این فرایند شامل ذوب کردن فلزات مبنا و ایجاد حوضچه مذاب، مخلوط کردن آن ها با هم و سرد کردن مخلوط است.

الف

ب

ج

د

ه

در این فرایند ممکن است از فشار نیز استفاده شود. وقتی پر کردن درز اتصال مورد نظر باشد می توان از فلز پرکن یا سیم جوش استفاده کرد. با ابداع فنون مدرن جوشکاری، استفاده از این فرایند در حوزه های متفاوتی مانند کشتی سازی، پل سازی، صنعت ساختمان، اتومبیل سازی، راه آهن، هواپیما سازی و حتی ساخت فضا پیماها رواج یافته است.

جوشکاری گازی یکی از فرایندهای جوشکاری ذوبی است. در این فرایند، شعله ای با دمای بالا برای ذوب کردن فلزات مبنا لازم است که در نتیجه سوختن مخلوطی از گاز اکسیژن و گازی سوختنی به نسبت های مختلف ،بسته به نوع شعله مورد نیاز ، تولید می شود.

فندک جوشکاری:

راه صحیح روشن کردن مشعل، استفاده از فندک جرقه زن یا فندک جوشکاری است. این فندک را می توان با یک دست به کار انداخت و در دست دیگر مشعل را نگه داشت. جرقه به وسیله سنگ فندک تعبیه شده در بازوی متحرک فندک، در نتیجه اصطکاک با صفحه زبر، ایجاد می شود.

عینک جوشکاری:

در هنگام جوشکاری، همواره باید عینک جوشکاری به چشم بزنید.

این عینک مانع رسیدن نور شدید شعله وحوضچه فلز مذاب به چشم

شما می شود و در برابر جرقه از چشمتان محافظت می کند.

قاب عینک جوشکاری از نوعی پلاستیک ساخته می شود که جرقه آن را نمی سوزاند. روی این قاب دو جفت شیشه نصب می شود. یک جفت شیشه بیرونی، که شیشه محافظ نام دارد و معمولاً شیشه شفاف با کیفیت اپتیکی است. این شیشه مانع آسیب دیدن شیشه داخلی می شود. هر گاه ترشحات فلز مذاب به این شیشه آسیب برساند، باید آن را تعویض کرد. اگر این کار انجام نشود، دید جوشکار کاهش می‏یابد. شیشه داخلی، که شیشه جوشکاری نام دارد معمولاً سبز رنگ است. شدت رنگ این شیشه ها متفاوت است و با شماره مشخص می شود.