نیایش و لحظه های تامل

[amir ahmadi]

خدایا از این نفس زشتی پسند که به بدیهایم وا می داردو بر خطا سبقت می گیرد در طاعت و سپاست سستی می کند و در طلب دنیا حریصانه می دود به بلایی اندک بی تاب می شود و چون خیری به او رسد دست به احسان نمی برد به تو شکایت می کنم.

خدایا از دشمنی این نفس بدخواه که گمراهم می کند به هوا پرستی ام می کشاند و به دوستی دنیایم می کشاند تا مرا از بندگی و قرب تو جدا کند و از طاعت تو بازم دارد به تو شکایت می کنم.

[amir ahmadi]

بار الها نعمت های پی در پی تو مرا از شکرت غافل کرد و فیضان و جوشش دریای کرم و بخشندگی ات مرا از سپاس تو ناتوان ساخت و با این حال کوتاهی ام در شکرو سپاس تو مرا از بارگاه کرمت دور نساخت که تو سراسر مهری و رافت و کرم و احسان.

[amir ahmadi]

خدایا بر دل من وقار و سکینه ای ببخش که جز نور عشق تو را نپذیرد و جز پرتو محبت تو را در نیابد ای مهربان ترین مهربانان.

مناجات خمس عشر.

[amir ahmadi]

انچه مرا و تو را و همه ادمها را از همه موجودات دیگر این عالم هستی جدا می کند برتری می دهد و متمایز می سازد وجود دو بعدی و دوسویه ماست که سویی در اتصال و انس با عالم خاک است و مانوس با انچه خاکی است و دنیایی و سویی در اتصال و انس با خداست و مانوس با انچه خدایی و افلاکی است.ما در کشمکش این دو نیمه و در میان دو راهی اسمان و زمین مختاریم که کدام سو را برگزینیم و تمنای کدام نیمه وجود خود را اجابت کنیم.

[amir ahmadi]

ای فرزند ادم انچه تو را کرامت می بخشد و تو را در سبد هستی گل سر سبد می نماید و انچه مایه شرافت و بزرگی و برتری تو در میان جمیع مخلوقات می شود افرینش قدسی توست .خلقتی جدای از خلقت همه مخلوقات و دمیدن نسیم قدسی روح الهی در تو _تو را ورای همه مخلوقات جا می دهد.

[amir ahmadi]

خداوند ادمی را افرید و در جام وجودش از میل به راستی ها و کجی ها جرعه ای ریخت .او را بر سر کوهی نشانید تا ان شود که خود اختیار کند به انجا رسد که خود برگزیند و بر ان مقام نشیند که خود بخواهد.

[amir ahmadi]

چه شتابی هست در نهاد ما ادمیان إچه عجولانه گام بر می داریم با این گذر تند زمان و این گذر پر شتاب عمر.کاش این لحظه ها را که در ان فرصت بودن یافته ایم از دست نمی دادیم .کاش نه انتظار فردا و نه حسرت گذشته امروزمان را از بین نمی برد.کوچکترها در ارزوی بزرگ تر شدن و بزرگترها در اندیشه انچه از دست داده اند.

[amir ahmadi]

گاهی انقدر بخیل و تنگ دستیم که در انچه از ان ما نیست هم بخل می ورزیم .راستی جز عمل ما که خود انتخابش کرده ایم و خود به ان عمل کرده ایم چیست که از ان ما باشد.مال ما باشد و ما مالک ان باشیم .ما ادمها در همه انچه که مال ما نیست بخل می ورزیم .ادمی گاه ان قدر بخیل است که اگر سرچشمه های دارایی های دنیا در دستش باشد از هراس کاستنش ذره ای نمی بخشد.ماادمها گاهی انقدر بخیل می شویم حتی در ادای یک سلام.

[amir ahmadi]

وهستند انسانهایی که در نگاهشان در دارایی شان و حتی در جانشان بی هیچ هراسی بخل نمی ورزند .انسانهایی که وجودشان یکسره لطف و بخشش و جود و عطاست و از نگاهشان و از دستهاشان همیشه مهر و مهربانی فرو می ریزد و بخشندگی راز ماندگاری ان چیزی است که از ان ما نیست.

[amir ahmadi]

در شگفتم از انکه هیچ ندارد و کبر می ورزد .حیرانم از انکه درمانده ترین است و فخر می فروشد .در حیرتم از انکه به قدر نفسی توان بیشتر ماندن ندارد و بزرگی می کند ما ادمها به چه داشته ای یا توانی این همه مغرور و به کدام دارایی پایدار این همه تکبر می کنیم .امدن مان رفتن مان زیبایی مان سلامتمان دارایی مان وتوانمان روی کدام می توانیم حساب کنیم ؟بر کدام مالکیم و توان ماندگار کردنش را داریم؟بر کدامیک مسلطیم و بر نگه داشتنش قادر. جز عمل انسان و جز تکامل روح او چیست که بران فخر بورزد و بزرگی کند.