شبانه وه! چه شب‌هاي ِ سحرْسوخته
من
خسته
در بستر ِ بي‌خوابي‌ي ِ خويش
در ِ بي‌پاسخ ِ ويرانه‌ي ِ هر خاطره را کز تو در آن
يادگاري به‌نشان داشته‌ام کوفته‌ام.
کس نپرسيد ز کوبنده وليک
با صداي ِ تو که مي‌پيچد در خاطر ِ من:
«ــ کيست کوبنده‌ي ِ در؟»
هيچ در باز نشد
تا خطوط ِ گُم و رويائي‌ي ِ رُخسار ِ تو را
بازيابم من يک بار ِ دگر...
آه! تنها همه‌جا، از تک ِ تاريک، فراموشي‌ي ِ کور
سوي ِ من داد آواز
پاسخي کوته و سرد:
«ــ مُرد دل‌بند ِ تو، مَرد!»
□
راست است اين سخنان:
من چنان آينه‌وار
در نظرگاه ِ تو اِستادم پاک،
که چو رفتي ز برم
چيزي از ماحصل ِ عشق ِ تو بر جاي نماند
در خيال و نظرم
غير ِ اندوهي در دل، غير ِ نامي به زبان،
جز خطوط ِ گُم و ناپيدائي
در رسوب ِ غم ِ روزان و شبان...
□
ليک ازين فاجعه‌ي ِ ناباور
با غريوي که
ز ديدار ِ به‌ناهنگام‌ات
ريخت در خلوت و خاموشي‌ي ِ دهليز ِ فراموشي‌ي ِ من،
در دل ِ آينه
باز
سايه مي‌گيرد رنگ
در اتاق ِ تاريک
شبحي مي‌کشد از پنجره سر،
در اجاق ِ خاموش
شعله‌ئي مي‌جهد از خاکستر.
□
من درين بستر ِ بي‌خوابي‌ي ِ راز
نقش ِ رويائي‌ي ِ رُخسار ِ تو مي‌جويم باز.
با همه چشم تو را مي‌جويم
با همه شوق تو را مي‌خواهم
زير ِ لب باز تو را مي‌خوانم
دائم آهسته به‌نام
اي مسيحا!
اينک!
مرده‌ئي در دل ِ تابوت تکان مي‌خورد آرام‌آرام...
|