|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
#1
04-07-2008
|
||||
|
||||
در قير شب
ديرگاه است در اين تنهايي رنگ خاموشي در طرح لب است بانگي از دور مرا مي خواند ليك پاهايم در قير شب است رخنه اي نيست در اين تاريكي : در و ديوار بهم پيوسته سايه اي لغزد اگ روي زمين نقش وهمي است زبندي رسته نفس آدم ها سربسر افسرده است روزگاري است در اني گوشه پژمرده هوا هر نشاطي مرده است دست جادويي شب در به روي من و غم م بندد مي كنم هر چه تلاش او به من مي خندد تنش هايي كه كشيدم در روز شب زراه آمد و با دود اندود طرح هايي كه فكدم در شب روز پيدا شد و با پنبه زدود ديرگاهي است كه چون من همه را رنگ خاموشي در طرح لب است جنبشي نيست در اين خاموشي : دست ها ٬ پاها در قير شب است.
__________________
|
|
#2
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
دود مي خيزد
دود مي خيزد زخلوتگاه من كس خبر كي يابد از ويرانه ام؟ با درون سوخته دارم سخن كي به پايان مي رسد افسانه ام؟ دست از دامان شب برداشتم تا بياويزم به گيسوي سحر خويش را از ساحل افكندم در اب ليك از ژرفاي دريا بي خبر بر تن ديوارها طرح شكست كس دگر رنگي در اين سامان نديد چشم مي دوزد خيال روز و شب از درون دل به تصوير اميد تا بدين منزل نهادم پاي را از دراي كاروان بگسسته ام گر جه مي سوزم از اين آتش به حان ليك بر اين سوختن دل بسته ام تيرگي پا مي كشد از بام ها صبح مي خندد به راه شهر من دود مي خيزد هنوز از خلوتم با درون سوخته دارم سخن
__________________
|
|
#3
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
باغ ما در طرف سايه ي دانايي بود
باغ ما جاي گره خوردن احساس و گياه باغ ما نقطه ي برخورد نگاه قفس و آينه بود باغ ما شايد قوسي از دايره ي سبز سعادت بود ميوه ي كال خدا را آن روز ميجويدم در خواب آب بي فلسفه ميخوردم توت بي دانش ميچيدم تا اناري تركي برميداشت دست فواره ي خواهش ميشد تا چلوپي ميخواند سينه از ذوق شنيدن ميسوخت گاه تنهايي صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد شوق مي آمد دست در گردن حس مي انداخت فكر بازي ميكرد زندگي چيزي بود مثل يك بارش عيد يك چنار پرسار زندگي در آن وقت صفي از نور و عروسك بود يك بغل آزادي بود زندگي در آن وقت حوض موسيقي بود...
__________________
|
|
#4
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
گوش كن
جاده صدا ميزند از دور قدمهاي ترا چشم تو زينت تاريكي نيست پلك ها را بتكان كفش به پا كن و بيا و بيا تا جاييكه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد و زمان روي كلوخي بنشيند با تو و مزامير شب اندام ترا مثل يك قطعه ي آواز به خود جذب كند پارسايي است در آنجا كه ترا خواهد گفت: بهترين چيز رسيدن به نگاهيست كه از حادثه ي عشق تر است
__________________
|
|
#5
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
سهراب سپهري شعر مي سرود - نقاشي مي كرد ٬ نثر هم مي نوشت ٬ شعر هم ترجمه مي كرد. در زير ترجمه وي را مي اورم اميدوارم مورد پسند قرار گيرد.
اشعار ژاپني شب === با آنكه نمي دانم در پي صبح شب باز خواهد آمد با اينهمه ٬ طلوع آفتاب چه نفرت آور است ٬ دريغا! شاعر: فوجي واروني جي نولو پيام == در پهنه بيكران اقيانوس پاروزنان به سوي جزاير دور دست مي روم به دوستانم خبر دهيد اي قايقهاي ماهيگيري! شاعر: تاكامورا رود == به سان رودخانه مي ناتو كه از قله كوهستان تسوكوبا سرازير مي شود عشق من كه هر آن قزوني مي يابد اكنون رودي ژرف و پنهاور شده است شاعر: يوزي تنهايي ==== با چشم دلسوزي به يكديگر بنگريم اي درخت گيلاس كوهستان! بيرون از گلهاي تو دوستي برايت نيست. شاعر: گيوسن گلهاي بهاري ======= در روزهاي بهاري در آن هنگام كه پرتو آسمان ابدي بدين سان زيباست براي چه گلها با دلي بي آرام از هم جدا مي شوند؟ شاعر: تومونوري
__________________
|
|
#6
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
دره خاموش
سكوت ٬ بند گسسته است كنار دره ٬ درخت شكوه پيكر بيدي در آسمان شفق رنگ عبور ابر سپيدي نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر ز خوف دره خاموش نهفته جنبش پيكر به راه مي نگرد سرد٬ خشك ٬ تلخ ٬ غمين چو مار روي تن كوه مي خزد راهي به راه ٬ رهگذري خيال دره و تنهايي دوانده در رگ او ترس كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم: زهر شكاف تن كوه خزيده بيرون ماري به خشم از پس هر سنگ كشيده خنجر خاري غروب پرزده از كوه به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر غمي برگ پر از وهم به صخره سار نشسته است درون دره تاريك سكوت بند گسسته است.
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 02:42 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.