|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|
|
#1
04-07-2008
|
||||
|
||||
باغ ما در طرف سايه ي دانايي بود
باغ ما جاي گره خوردن احساس و گياه باغ ما نقطه ي برخورد نگاه قفس و آينه بود باغ ما شايد قوسي از دايره ي سبز سعادت بود ميوه ي كال خدا را آن روز ميجويدم در خواب آب بي فلسفه ميخوردم توت بي دانش ميچيدم تا اناري تركي برميداشت دست فواره ي خواهش ميشد تا چلوپي ميخواند سينه از ذوق شنيدن ميسوخت گاه تنهايي صورتش را به پس پنجره مي چسبانيد شوق مي آمد دست در گردن حس مي انداخت فكر بازي ميكرد زندگي چيزي بود مثل يك بارش عيد يك چنار پرسار زندگي در آن وقت صفي از نور و عروسك بود يك بغل آزادي بود زندگي در آن وقت حوض موسيقي بود...
__________________
|
|
#2
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
گوش كن
جاده صدا ميزند از دور قدمهاي ترا چشم تو زينت تاريكي نيست پلك ها را بتكان كفش به پا كن و بيا و بيا تا جاييكه پر ماه به انگشت تو هشدار دهد و زمان روي كلوخي بنشيند با تو و مزامير شب اندام ترا مثل يك قطعه ي آواز به خود جذب كند پارسايي است در آنجا كه ترا خواهد گفت: بهترين چيز رسيدن به نگاهيست كه از حادثه ي عشق تر است
__________________
|
|
#3
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
سهراب سپهري شعر مي سرود - نقاشي مي كرد ٬ نثر هم مي نوشت ٬ شعر هم ترجمه مي كرد. در زير ترجمه وي را مي اورم اميدوارم مورد پسند قرار گيرد.
اشعار ژاپني شب === با آنكه نمي دانم در پي صبح شب باز خواهد آمد با اينهمه ٬ طلوع آفتاب چه نفرت آور است ٬ دريغا! شاعر: فوجي واروني جي نولو پيام == در پهنه بيكران اقيانوس پاروزنان به سوي جزاير دور دست مي روم به دوستانم خبر دهيد اي قايقهاي ماهيگيري! شاعر: تاكامورا رود == به سان رودخانه مي ناتو كه از قله كوهستان تسوكوبا سرازير مي شود عشق من كه هر آن قزوني مي يابد اكنون رودي ژرف و پنهاور شده است شاعر: يوزي تنهايي ==== با چشم دلسوزي به يكديگر بنگريم اي درخت گيلاس كوهستان! بيرون از گلهاي تو دوستي برايت نيست. شاعر: گيوسن گلهاي بهاري ======= در روزهاي بهاري در آن هنگام كه پرتو آسمان ابدي بدين سان زيباست براي چه گلها با دلي بي آرام از هم جدا مي شوند؟ شاعر: تومونوري
__________________
|
|
#4
04-07-2008
|
||||
|
||||
|
دره خاموش
سكوت ٬ بند گسسته است كنار دره ٬ درخت شكوه پيكر بيدي در آسمان شفق رنگ عبور ابر سپيدي نسيم در رگ هر برگ مي دود خاموش نشسته در پس هر صخره وحشتي به كمين كشيده از پس يك سنگ سوسماري سر ز خوف دره خاموش نهفته جنبش پيكر به راه مي نگرد سرد٬ خشك ٬ تلخ ٬ غمين چو مار روي تن كوه مي خزد راهي به راه ٬ رهگذري خيال دره و تنهايي دوانده در رگ او ترس كشيده چشم به هر گوشه نقش چشمه وهم: زهر شكاف تن كوه خزيده بيرون ماري به خشم از پس هر سنگ كشيده خنجر خاري غروب پرزده از كوه به چشم گم شده تصوير راه و راهگذر غمي برگ پر از وهم به صخره سار نشسته است درون دره تاريك سكوت بند گسسته است.
__________________
|
 |
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 02:50 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.