اشعاری از صغیر اصفهانی

[MAHDI]

امام حسن مجتبی(ع)


کنید ماتمیان گریه در عزای حسن***که شد بلند به ماتم ز نو لوای حسن


اگر گذشت محرم رسید ماه صفر***حسینیان بخروشید در عزای حسن


پی تسلی زهرا خوش آنکه میگرید***گهی برای حسین و گهی برای حسن


برد بار ملالی حسن که بردن آن***ز ما سوی نتواند کسی سوای حسن


غمی که داشت حسن دردل حزین شرحش**زمن مجوکه حسن داندوخدای حسن


کند به دشمن خود بهر حفظ دین بیعت***مقام حلم تماشا کن و رضای حسن


بچشم اهل نظر سر زد آن عصا کز ظلم***فرودبرد همان کوردل به پای حسن


چه دیده بود ازاو خصم او که دائم بود***به قصد جان به اندوه مبتلای حسن


فغان که رنگ زمرد ز سوده ی الماس***پدید شد به لب لعل جانفزای حسن


به حق او بنگر جور چرخ و طغیانش

که بعد قتل عدو کرد تیر بارانش

[MAHDI]

شکایت از فلک

ویران شوی که ترک وفا کردی ایفلک***بیرون زحدخویش جفاکردی ای فلک

هر چند ظلم و جور و عداوت که داشتی***ظاهر به حق آل عبا کردی ای فلک

شرم از خدا نکردی و کشتی حسین را***این ظلم با عزیز خدا کردی ای فلک

زخمش هزارونهصدوپنجاه ویک به تن***با یک تن ضعیف چهاکردی ای فلک

دستت بریده باد که دست برادرش***از پیکر شریف جدا کردی ای فلک

ناکام کشتی اکبر او را ز راه کین***از این مره کام روا کردی ای فلک

عیشت عزا که عشرت نوکدخدای او***از جور بیشمار عزا کردی ای فلک

آن عترتی که محرم ایشان ملک نبود***حاضر ببزم آل زنا کردی ای فلک

آن سر که بود زینت آغوش مصطفی***درشام زیب طشت طلا کردی ای فلک

بس کن صغیر جان ملائک بسوختی

زین آتشی که از سخنت بر افروختی

[MAHDI]

در مناقب و مصائب حضرت علی ابن موسی الرضا(ع)


اگر بلند تر از هر مقام عرش علاست***بسی بلندتر از عرش آستان رضاست


طواف کعبه کند هر کسی و این کعبه***مطاف اهل دل وقبله گاه اهل صفاست


هزار جان گرامی فدای آن درگاه***که بهر بوسه ی آنقامت سپهر دو تاست


بگو بزایر قبر رضا به خویش ببال***که خاک مقدم تو کحل چشم اهل سماست


خموش خواست کند دشمن اینچراغ ولی***فزود روشنی آن چرا که نورخداست


هنوز میدهد ازجان ودل رضا بقضا***شهیکه بنده ی فرمان اوقدرچو قضاست


از آن زمان که اثرکرد زهر برجگرش***هنوزسوزش آن زهر دردل زهراست


شها اگر چه بدرگاه حق صغیر بود***گناهکار ولی کلب آستان شماست


امیدوارهمین بر شما نه امروز است**که هم بلطف شما چشم اوبه روز جزاست


غرض بهر دو جهان یاری از شما خواهد

رهائی از غم و اندوه و ابتلا خواهد

[MAHDI]

این اشعار بجهت محفظه قرآنی که جهت حرم مطهر حضزت امام رضا(ع) تهیه گردیده سروده شده


دلا دانی چرا گردون گردان***چنین گردد بروز و شب شتابان


پی فرمانبری پیوسته گردد***بگرد گنبد شاه خراسان


سلیل مرتضی فرزند زهرا***گل گلزار احمد سر سبحان


امام انس جان سلطان ثامن***که ضامن گشت بر وحش بیابان


کند لطف عمیمش در جهانی***ز هفتاد و دو ملت مشکل آسان


پی حاجت بخاک آستانش***خلایق التجا دارند از جان


به هر کاری از اوخواهند همت***بهر دردی از او جویند درمان


در آفاق و درانفس همچو خورشید***همی انوار فیضش هست تابان


بصحن و بارگاهش بین که باشد***بچشم اهل بینش عرش رحمان


ز قرآن ها که بینی در حریمش***حدیثی را رساند حق به برهان


بلی جدش رسول الله فرمود***نمیگردد جدا عترت ز قرآن


که تا وارد شوند این هر دو بر من***کنار کوثر اندر باغ رضوان


صغیر از آستانش رخ نتابد***که امید گدا باشد بسلطان


نه تنها مدح او گوید که عمریست***به آباء و به اجدادش ثنا خوان

[deltang]

آشنایی با استاد صغیر اصفهانی

استاد شاعر عارف مرحوم محمد حسین صغیر اصفهانی در سال 1312 ه.ق(1273ه.ش) مطابق با روز میلاد امام علی (ع) در شهر پر گهر اصفهان دیده به دار فانی گشود .
وی که از کودکی خواندن و نوشتن را بسیار دوست می داشت در سن پنج سالگی به همراه دایی اش به مکتب خانه رفت .

ولی در همان روز به علت قصور سن معلم مکتب خانه از یکی از دانش آموزان خواست تا او را به خانه ببرد و او نیز چنین کرد . آن روز اولین و آخرین روز تحصیل استاد در مکتب بود .
پس از آن روز از روی سیاه مشق بچه هایی که به مکتب می رفتند شروع به نوشتن کرد و در اندک مدتی به طور کامل قادر به خواندن و نوشتن شد .
پس از اینکه توانایی خواندن و نوشتن رابه دست آورد نزد آقای ملاعلی کچویی به فراگیری قرآن پرداخت و در کنار استاد خود دو بار قرآن را ختم کرد .
استاد صغیر شبی در خواب وجود مقدس پنج تن آل عبا(علیهم السلام) را به همراه حضرت خضر(ع) مشاهده نمودند . در حالیکه گریان بودند دست به دامن حضرت خضر(ع) شدند و حضرت نیز عصا و عبایی به ایشان عطا کردند و پس از آن اشعار در مدح اهل البیت(علیهم السلام) بر زبانشان جاری شد .
ایشان در طول زندگی ساده و پر برکتشان مراحل سیر و سلوک عرفانی را درنوردیدند تا به بالا ترین درجات عرفانی رهنمون شوند .
عشق و علاقه سرشاری که در وجود ایشان نسبت به اهل البیت(علیهم السلام) وجود داشت به گونه ای بود که حتی تیره دلان و اوباش دوران خود را نیز به خود جلب کرده بود و سبب هدایت بسیاری از آنان به راه راست و حقیقت عشق گشته بود .

استاد صغیر چند روز قبل از وفاتشان فرمودند ( دیشب در عالم رویا حضرت فاطمه زهراء(س) را مشاهده نمودم که به من فرمودند :آن قصیده ای که در مورد من سروده ای بخوان . عرض کردم بی بی جان کدام یک را بخوانم ؟ حضرت چند بیت این قصیده را خواندند :
امروز عالمی ز تجلی منور است میلاد با سعادت زهرای اطهر است
نوری کزآن حدیقه جنت منوراست نور جمال زهره زهرای اطهراست
....................
( دیوان صغیر اصفهانی صفحه 37)
پس از گفتگویی حضرت فرمودند :وفات تو با شهادت من توام است .))
سر انجام استاد صغیر پس از 78 سال زندگی با برکت خود در روز اول جمادی الثانی 1390 قمری مطابق با ایام شهادت حضرت فاطمه زهرا(س) دیده از دار فانی بست درحالیکه ذکر بسم الله الرحمن الرحیم و یا علی(ع) بر زبانشان جاری بود . شادی روحشان صلوات اللهم صل علی محمد و آل محم عمری است که دم به دم علی می گویم در حال نشاط و غم علی می گویم

تا حال علی گفته ام ان شاء الله درباقی عمر هم علی می گویم

روحش شاد يادش گرامي

[deltang]

با مــــــژه روبد غبــــــــار، حــــور بهشتي از حـــرم و صحن باصفاي ابــــــاالفضل

ذكر سمـاواتيان ثنـاي اباالـــفـــــضل خيل ملك خادم سراي اباالفضل
گر بهشان ميبــــــرندرشگ خلـايــــــق فخر به شاهان كند گداي ابـــــاالفضل

هيــــــچ ز بيگــــــانگي به حق نبــــرد راه هر كـــه نگردد آشنـــــاي اباالفضل

پا مكش از درگهش كه عقــــــده گشايي هست به دست گره گشاي ابـاالفضل

غم نبــــرد راه بر دلــــش به صف حشــــر هر كــه بود در دلش ولاي ابـــــاالفضل

زآمدنش از حــــرم به جــــــانب ميــــــدان آب روان بود مـــدعـــــــاي ابـــــاالفضل

ورنه كه ميبرد جـــــان ز قوم جفـــــا جـــو از دم شمشير جان گزاي ابــــاالفضل

آب ننوشيــد بي حسيـــن و عجب نيست اين روش از همت و حياي ابــــاالفضل

شست به راه حسين دست و دل از جان اجر ابـــالفضل با خــــداي ابـــــاالفضل

پاس وفـــــا داشت آنچنــــان كه بمــاندند اهل وفـــا مات بر وفـــاي ابـــــاالفضل

با شــــه دين جز به نــــــام سيـــد و مولا باز نشد لعل جـــــانفزاي ابـــــــالفضل

آه از آندم كه شــــد بلنـــــد به ميــــــدان نالهء جـــــانسوز يا اخاي ابــــــاالفضل

گشت كــــمان قد شاه دين چو عيان ديد غرقه بخون قامت رساي ابــــــاالفضل

در دوجهـــــان از طريق بنــــــده نـوازي

چشم صغير است بر سخاي اباالفضل