راه‌اندازي شبكه‌ي ملي اينترنت از سال 89

[رزیتا]

اينترنت ملي چيست؟ نقدهايي در باب اينترنت ملي

واقعيت اينترنت ملي چيست؟ آيا ما ايراني‌ها قرار است از نو اينترنت را اختراع كنيم؟
درواقع اگرچه مطالعات مفهومي طرح اينترنت ملي در مركز تحقيقات مخابرات ايران به پايان رسيده، اما با وجود ابهام‌هاي مطرح شده از سوي مجلس، رسانه‌ها و كارشناسان، هنوز جزييات اين طرح در اختيار افكار عمومي قرار نگرفته است. از اين منظر شايد بجز مهندس عبدالمجيد رياضي، دبير شوراي عالي فناوري اطلاعات، كسي مزايا و فوايد آن را نداند ! شايد از لابه لاي سخنان و اظهارات ايشان بشود فهميد كه منظور از اينترنت ملي چيست؟
به طور كلي وجود دلايل مختلف سبب شده كه بحث اينترنت ملي، پرسش‌هاي بسياري را در ذهن موافقان و مخالفان ايجاد كند. ‌پرسش‌هايي از اين دست كه آيا اينترنت قابل ملي شدن است؟
اگر اينترنت قابليت ملي شدن را دارد چرا ديگر كشورها به سراغ چنين موضوعي نرفته‌اند و اگر اينترنت آنچنان كه مسوولان وزارت ارتباطات بر آن تاكيد مي‌كنند بدون يكپارچه شدن قابليت توزيع مناسب را در كشور ندارد چرا مسوولان اينقدر دير به اين فكر افتاده‌اند و آيا صرف هزينه سنگين يك ميليارد دلاري و چه بسا بيشتر مي‌تواند تضميني بر استفاده صحيح از اين شبكه در كشور باشد؟
دكتر علي اكبرجلالي، استاد دانشگاه مي‌گويد با اينترنت ملي آشنايي ندارد و چنين واژگاني را در دنيا مشاهده نكرده‌است. وي مي‌افزايد: فناوري اطلاعات و ارتباطات براي برداشتن مرزهاي جغرافيايي و تسهيل امكانات دسترسي به دانش جهاني براي همگان است و وقتي بحث از اينترنت ملي مي‌كنيم اين موضوع زماني ارزشمند است كه خود را در مجموعه اينترنت جهاني يا قدرت ببينيم و اين موضوع انفعال ما و جدا شدن از جامعه جهاني نشود. به گفته دكتر سياوش شهشهاني، مدير دامنه‌‌‌هاي اينترنتي فارسي و دات آي آر (.ir)، ابتدا لازم است چند موضوع از هم تفكيك شود. اگر با اينترنت ملي بخواهند سرعت و ظرفيت ترافيك داخلي را تقويت كنند و به نوعي صرفه‌جويي در مسير ترافيك ايجاد شود، مشكلي نيست. در تمام كشورهاي دنيا چه آنها كه از سطح بالاي اينترنت بهره مي‌برند، چه كشورهاي متوسط همه از اين روش يعني نقطه تماس داخلي استفاده مي‌كنند و مركز ما از سال‌ها‌ قبل اين طرح را دنبال مي‌كرد، چرا كه اعتقاد داشتيم با افزايش روز افزون كاربران اينترنتي بايد يك نقطه تماس داخلي داشته باشيم؛ ولي گاهي به نظر مي‌آيد بعضي كساني كه در طرح اينترنت ملي شريك هستند با چنين تفكري جلو نيامده‌اند و تفكر بر سر توليت است به جاي اين‌كه مطرح شود اگر ما نقطه تماس داخلي داشته باشيم اين كار به نفع مصرف كننده داخلي است.
به همين علت فكر مي‌كنم بايد بكوشيم اين تمايل به انحصار و توليت را كنار بگذاريم و به سوي منافع استفاده كننده گام برداريم. داشتن نقطه تماس داخلي هيچ ربطي به اينترنت ملي ندارد. داشتن يك شبكه منسجمIP در كشور باعث مي‌شود اگر زماني مورد تحريم واقع شديم، بدون مشكل بتوانيم كارهايمان را انجام دهيم؛ ولي اگر منظور از اينترنت ملي اين باشد كه به دور كشور ديواري بكشيم، با خارج از كشور ارتباطي نداشته باشيم يا همه اتصالات از يك كانال محدود و حفاظت شده صورت بگيرد به نظر كار چندان معقولي نيست به علت اين‌كه منابع مفيد بيرون از كشور بسيار بيشتر از منابع داخلي است و در واقع با اين كار خودمان را از منابع محروم كرده‌ايم؛ بنابراين بايد بدرستي مشخص شود اينترنت ملي با چه هدفي قرار است راه‌اندازي شود.
رمضانعلي صادق‌زاده، رئيس كميته ارتباطات مجلس نيزبا بيان اين‌كه كلمه اينترنت ملي از نظر واژه‌هايي كه در آن به كار رفته نامأنوس است، مي‌گويد: اينترنت به مفهوم شبكه بين‌المللي است كه يك كلمه ملي به آن اضافه شده و مي‌شود شبكه بين‌المللي ملي كه اين هم ملموس نيست؛ همچنين مهندس پارسا، دبير سابق انجمن خدمات دهندگان اينترنت مي‌گويد: اينترنت ملي يك تركيب مبهم و متناقض است. اگر دوستان واقعاً قصد مشخص دارند بهترين نام براي اين شبكه داخلي، شبكه ملي انتقال اطلاعات بود كه دقيقاً مصداق همين هدفي است كه اشاره مي‌كنند. پارسا همچنين ابراز مي‌كند: در حال حاضر اين نگراني وجود دارد كه ايجاد شبكه ملي دسترسي به اينترنت و سايت‌هاي خارجي را كاناليزه كند. در اين صورت ما شبكه‌اي خواهيم داشت كه در واقع يك شبكه محلي و اينترانت است كه بر پايه قوانين و پروتكل‌هاي اينترنتي بنا شده است.
به هرحال بسياري اعتقاد دارند كه شبكه اينترنت ملي اساسا ضرورت چنداني نداشته و صرف اين كه نام آن مي‌توانست تقابلي را در برابر اينترنت ايجاد كند، مطرح شده است تا از اين طريق نيز بتوان تقابلي را با حاكمان اصلي اينترنت ايجاد كرد؛ اما به نظر مي‌رسد حتي اگر كشور به دنبال حفظ نوعي استقلال در عرصه حاكميت اينترنتي بود، مي‌توانست مسيرهاي قابل قبول‌تري را دنبال كند، به عنوان نمونه دنبال كردن مذاكرات در عرصه حاكميت اينترنتي كه ايران بخصوص در جريان اجلاس جامعه اطلاعاتي به شكل مرتب آن را دنبال كرده بود و همچنين رايزني و مذاكره با بخشي از نهادهاي حاكم بر اينترنت نيز مي‌توانست و مي‌تواند امتيازهاي فراوان‌تري را براي كشور به همراه داشته باشد.
به هرحال آنچه همه بر آن تاكيد دارند اين است كه شبكه ملي، حال اسم آن را چه اينترنت بناميم چه اينترانت، مي‌تواند تا اندازه‌اي پاسخگوي بخشي از نيازهاي فني كشور باشد، اما به نظر مي‌رسد اولويت‌هاي بيشتري در زمينه اينترنت در كشور وجود دارد كه توجه به آنها بسيار ضروري احساس مي‌شود.
منبع :جام جم آنلاين

[رزیتا]

مقدمه

world wide web همانطور که از نامش پیداست به شبکه جهانی وب مشهور است و در این شبکه دسترسی همه به هر نوع از اطلاعات در هر جای جهان امکان پذیر است.این شبکه که در پایان دهه 1960 با اتصال چند دستگاه کامپیوتر به یکدیگر آغاز شده بود به سرعت گسترش یافت و جای خود را در میان سایر کشورها نیز باز کرد و به سرعت نام شبکه جهانی را به خود گرفت و در سال 1990 همه گیر شد.

اینترنت مقوله ای است که در جریان دسترسی آزاد به اطلاعات برای همگان ایجاد شده و این امکان را به وجود آورده است تا همه بتوانند برای دستیابی به مطالب مورد نیاز خود از آن استفاده کنند.

با ظهور این پدیده و همه گیر شدن استفاده از آن، ایران نیز به این سمت روی آورد و شرایط را برای دسترسی به این شبکه هرچند با مشکلات فراوان ناشی از فقدان زیرساخت های مناسب و سیاستگذاری های صحیح مهیا کرد.

اکنون که روند دسترسی به این شبکه در کشور رشد فزاینده ای به خود گرفته و مسایل حاشیه ای ناشی از قطعی های مکرر و هزینه های بالا، ذهن کاربران و مسوولان را به خود مشغول کرده است، خبری مبنی بر راه اندازی "اینترنت ملی" شنیده شد.

برای همگان در تعریف اینترنت، جهانی بودن امری تثبیت شده است و هرگاه قرار بوده این شبکه، ملی و یا بومی شود از آن به عنوان اینترانت یاد شده است که امری بدیهی نیز به شمار می رود.

شبکه ای یک میلیارد دلاری

قصه از این قرار است که قرار شده شبکه اینترنت ملی با بودجه یک میلیارد دلاری راه اندازی شود تا به وسیله آن هزینه استفاده از اینترنت تا 90 درصد کاهش یابد.این شبکه که قرار است ظرف سه سال آینده راه اندازی شود، در ابتدای امر بحثی ناپخته عنوان شده بود که تخصیص میزان بودجه خواسته شده برای آن در لایحه بودجه امری دشوار به نظر می آمد.اما سرانجام پس از بررسی هایی که مدت زمان زیادی به طول نینجامید، بودجه خواسته شده از سوی کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی تصویب شد تا برای راه اندازی این شبکه در اختیار وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات قرار گیرد.


اینترنت ملی یا اینترانت ملی

اینترنت ملی که در ابتدای امر به اذعان بسیاری همان اینترانت ملی است که به اشتباه معادل سازی شده جای سوال های بسیاری داشت و هرکس در موقعیت خود به نقد آن و یا ارایه نظراتی برای بهبود ارایه بهتر آن برخاسته بود. اینترنت ملی را به نوعی می توان اینترنت بومی سازی شده و یا نسخه ای ایرانی و محلی از اینترنت جهانی دانست که قرار است سیاست های داخی بر آن حاکم شود.


شاید گامی برای *****ینگ قوی

اما با همه این تفاسیر، با توجه به سیاستگذاری های داخل کشور، در راه اندازی اینترنت ملی برای کشور، کاربران از هم اکنون اعمال محدودیت ها و *****گذاری ها را محسوس می بینند. همه کاربران داخلی خاطره قشنگی از اعمال سیاست های داخلی در کشور دارند که نتیجه آن اجرای *****ینگ شد که "عبدالمجید ریاضی" معاون فناوری اطلاعات وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات به خبرنگار اعتماد ملی گفت: با راه اندازی شبکه اینترنت ملی، دسترسی ها محدود نمی شود و *****ینگ داخلی بر اساس فرهنگ، ارزش ها و باورهای کشور انجام می شود و عمده کار *****ینگ روی مسایل اخلاقی است.
وی از پاسخ به چگونگی اجرای *****ینگ در مورد سایت های سیاسی در شبکه اینترنت ملی سر باز زد.


اینترنت ملی، شبکه ای توانمندساز


ریاضی گفت: زمینه و بستر برای راه اندازی این شبکه طوری فراهم می شود که توسعه چنین شبکه ای که توانمندساز است و ظرفیت های بسیار بالایی دارد و موجب توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می شود، بتوان از آسیب ها و تهدیدهایی که دارد مصون بمانیم و بوانیم از آن با کمترین هزیته بیشترین بهره برداری را داشته باشیم.


وی ادامه داد: شرکت های مختلفی با اخذ مجوزهای مختلف در این حوزه فعال هستند و هرکدام به نحوی در این زمینه قسمتی از کار را برعهده دارند.


دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات تصریح کرد: ارتباط ما از داخل کشور به خارج از کشور از مسیرهای مختلف و متعددی صورت می گیرد بطوریکه قریب به 38 مجوز ICP داده شده که این شرکت ها مجاز بودند ارتباط با شبکه اینترنت را از یک نقطه داخل ایران به خارج از ایران برقرار کنند.


وی اضافه کرد: از سوی دیگر شرکت دیتا هم به همین طریق از مسیرهای مختلف ارتباطی با شبکه جهانی دارد بنابراین نقاط اتصال ما به خارج از کشور و مسیرهایی که به اینترنت جهانی متصل می شویم، متعدد و گوناگون است.



میزبانی سایت ها در داخل

به گفته ریاضی، بسیاری از سایت های داخلی در خارج از کشور میزبانی می شود و میزبانی تمام اطلاعات و نرم افزارهای کاربردی در این زمینه به صورت کامل در خارج از کشور انجام می شود ومدیریت و حاکمیت کل شبکه جهانی اینترنت در دست کشور خاصی است و تسلط کامل بر این موضوع دارد.


وی گفت: اگر یک کاربر در سطح کشور که به یکی از ISPها یا ICPها وصل شده بخواهد به اطلاعات موجود در یک سرور دیگر وصل شود، کاربر بایستی از یک مسیر به شبکه اینترنت جهانی وصل شود و از مسیر دیگر به سروری که اطلاعات مورد نیاز وی بر روی آن قرار دارد، متصل شود که این کار به این معنی است که از لحاظ اقتصادی دوبار هزینه مسیر و پهنای باند را برای دسترسی به اطلاعات داخلی که در خارج میزبانی شده است، می پردازیم.


ریاضی یادآور شد: دومین سرورها یا خادم نام های دامنه با پسوند .ir که داخل ایران است اما از طریق خطوط ارتباطی اینترنت به شبکه جهانی خارج از کشور وصل است که بدین ترتیب اگر ما به هر طریقی ارتباطمان با شبکه جهانی اینترنت قطع شود حتی کاربرهای داخل کشور نمی توانند مقصد خود را یا سایت هایی که در داخل کشور میزبانی شده، پیدا کنند و عملا شبکه از کار می افنند و ارتباطات خود را از دست می دهیم.


شبکه اینترنت، شبکه ای ناامن

به گفته دبیر شورای عالی فناوری اطللاعات، مجموعه این مسایل باعث می شود که از شبکه اینترنت برخوردار باشیم منتهی شبکه ای که هزینه بسیار زیادی برای ما دارد و قابل اعتماد و اطمینان نیست و اگر زمانی ارتباط ما با خارج از کشور قطع شود، شبکه داخلی ما هم دچار صدمه می شود. وی تصریح کرد: در داخل کشور شبکه های گوناگون و متعددی داریم که هیچ کدام با هم ارتباط ندارند و شرکت هایی که مجوز PAP دریافت کرده اند، با یکدیگر ارتباط ندارند و هرکدام دارای یک شبکه مجزا هستند و بعضا با یک پهنای باند نسبتا کم و پایینی به شبکه جهانی اینترنت متصل هستند.


ریاضی گفت: یک شبکه یکپارچه که توانمندی های شبکه اینترنت را داشته باشد در داخل کشور نداریم و آنچه که تاکنون سرمایه گذاری شده به صورت پراکنده بوده و یک مدیریت منسجمی بر آنها حاکم نبوده است.


22 میلیون کاربر در برنامه چهارم

وی افزود: اگر بخواهیم طبق برنامه به اهدافی که در برنامه چهارم برای وزارت ارتباطات و سایر دستگاه ها دیده شده، دست پیدا کنیم باید تا پایان برنامه چهارم 22 میلیون کاربر داشته باشیم که از این تعداد، حدود 5/1 میلیون کاربر پیش بینی شده که از طریق خطوط ADSL باشد و بقیه از طریق خطوط Dial Up به اینترنت متصل باشند. از سوی دیگر 1200 نقطه علمی و دانشجویی شامل مجموعه دانشگاه ها و مراکز تجمع دانشجویی و همچنین 1200 بیمارستان و کلینیک باید به اینترنت متصل شوند.


به گفته وی، مجموعه این نیازمندی ها نیاز به برقراری ارتباطی با پهنای باند زیاد دارد که می بایست خدمات مورد نیاز خود را به صورت امن دریافت کنند.


نیاز به پهنای باند چند صد گیگابایتی


در مجموع ما به پهنای باند چند صد گیگابایت بر ثانیه نیاز داریم که اگر بخواهیم از طریق توسعه شبکه موجود اینترنت به همین روش ادامه دهیم ناگزیریم که هزینه هنگفتی را در مقیاس ملی متحمل شویم که این هزینه ها می بایست در خارج از کشور هزینه شود.

وی ادامه داد: این در حالیست که اطلاعات ما هم از داخل کشور به خارج از کشور منتقل می شود و از نظر امنیتی هم مشکلات فراوانی برای کشور بوجود خواهد آمد.

ریاضی، راه اندازی اینترنت ملی را از جمله راهکارهای موجود برای فائق آمدن به این موضوع و رفع مشکل عنوان کرد که این شبکه مشابه توانمندی های شبکه اینترنت در داخل کشور و در ارتباط با اینترنت پرسرعت جهانی نیز است.


ویژگی های اقتصادی

وی، حفظ استقلال، جابه جایی ارتباطات و پهنای باند به صورت داخلی و حفظ اطلاعات در داخل کشور را از مزایای این شبکه ذکر کرد و گفت: اگر این شبکه را اجرا کنیم برای هر کاربر و هر ارایه دهنده خدمات می توانیم پهنای باند بالای را اختصاص دهیم و تمام کاربری ها و سرویس های الکترونیکی را می توان بر روی این شبکه پیاده کرد در نتیجه هزینه های بسیار زیادی صرفه جویی خواهد شد.

معاون فناوری اطللاعات وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات یادآور شد: آن دسته از ارتباطات خارجی هم که کاربران نیاز دارند، طبیعتا بخاطر اتصال و ارتباطی که شبکه اینترنت ملی با شبکه اینرنت جهانی دارد، وجود خواهد داشت و کاربرانی که بخواهند به خارج از کشور دسترسی داشنه باشند و به اطلاعات مورد نیازشان برسند به سادگی می توانند اطلاعات مورد نیازشان را دریافت کنند.


اما بخش اعظمی از ارتباطاتی که به خارج از کشور می رفت و برمی گشت و یا از طریق خارج از کشور تامین می شد، می توان آنها را در داخل تامین کرد.


وی با اشاره به هزینه بالای تامین ارتباطات از ماهواره و تاخیر ناشی از انتقال اطلاعات گفت: از ویژگی های منحصر به فرد این شبکه این است که انتقال پاکت های اطلاعاتی در 30 تا 40 میلی ثانیه انجام می شود که این افزایش سرعت ناشی از انجام جابه جایی ها در داخل و پهنای باند زیاد شبکه است.


ریاضی تصریح کرد: روی این شبکه یکپارچه که اقصی نقاط کشور را می پوشاند و تمام شبکه های فرعی مانند PAP و ADSL به عنوان لایه دسترسی روی این شبکه قرار می گیرند، تمام کاربرها و تمام سرویس دهنده ها به هر طریقی از هر کسی یک خط ارتباطی بگیرند به این شبکه اینترنت ملی وصل هستند و تبادل اطلاعات و تعاملات بین دو نقطه از روی این شبکه با کیفیت و سرعت بالا انجام می شود.


راه حلی برای راه اندازی سریعتر دیتاسنترها

به گفته دبیر شورای عالی فناوری اطلاعات، روی این شبکه تعداد زیادی دیتاسنتر پیش بینی شده که در هنگام طراحی شبکه اینترنت ملی این دیتاسنترها با ظرفیت بالا و استانداردهای موجود در دنیا ایجاد می شود.در این شبکه سه کلاس دیتاسنتر توسط بخش خصوصی بر حسب ضرورت و امکانانی که باید باشند ایجاد می شود تا هزینه های زیادی را متحمل نشویم.


آدرس های IP سامان می یابند


ریاضی به بحث آدرس های IP که حدود 25 شرکت مختلف در کشور به صورت مستقل آنها را واگذار می کند، اشاره کرد و گفت: در این زمینه نیز مدیریت منسجم نداریم که باعث می شود ناهماهنگی هایی در سطح کشور بوجود بیاید و این به عدم یکپارچگی شبکه ملی دامن می زند و موجب بروز مشکل می شود.به گفته وی، با ایجاد شبکه اینترنت ملی، آدرس دهی IP و مدیریت آدرس های IP نیز به نحو مطلوبی انجام خواهد شد.


بکارگیری شبکه فیبرنوری


از جمله مزایای راه اندازی شبکه اینترنت ملی این است که بر روی شبکه فیبرنوری پیاده سازی می شود که قسمت آن موجود است و بیشتر تلاش ها باید بر روی طراحی شبکه، تامین تجهیزات و طراحی نرم افزار صورت گیرد که به زمان زیادی نیاز ندارد.به گفته معاون وزیر ارتباطات، با استفاده از امکانات موجود اقداماتی در سطح شهر تهران آغاز شده که در چند ماه اینده به نتیجه می رسد و بخش کوچکی از شبکه اینترنت ملی در تهران اجرا خواهد شد.


چه تضمینی هست؟


برکسی پوشیده نیست که راه اندازی شبکه اینترنت ملی، توانایی های داخلی را افزایش می دهد و عرصه ای برای ظهور و بروز توانایی های کارشناس های داخلی خوهد بود.افزایش امنیت اطلاعات و کاهش نگرانی های ناشی از تعطیلی سایت های ایرانی که در خارج از کشور میزبانی می شود، از دیگر مزایایی است که راه اندازی هرچه سریعتر این شبکه را بیش از پیش آشکار می سازد.


اما چه تضمینی وجود دارد که این شبکه که قرار است با هزینه یک میلیار دلاری راه اندازی شود، همچون شبکه اینترانت داخلی که هنوز نتوانسته ایم از پس راه اندازی آن بربیاییم، عمل کند؟


امید می رود مسوولان با راه اندازی این شبکه، درصدد اعمال صد درصد سیاست های داخلی حکومت نباشند و قدرت تشخیص و تمیز را نیز برای کاربران قائل باشند و آنها بتوانند آزادانه آنچه را که به نفع مملکت است، در پیش بگیرند.


امیدواریم مسوولان راه چاره ای بیندیشند تا در لفافه راه اندازی این شبکه، بودجه کشور روانه جوی های آب نشود و شاهد به ثمر رسیدن پروژه ای تا آخرین مراتب فازبندی آن باشیم.



نوشته: فاطمه ملکی

[رزیتا]

شما مي‌دانيد اينترنت ملي چيست؟

سعید ارکان‌زاده یزدی:وزير جديد ارتباطات و فناوري اطلاعات در 15 شهريور ماه، در مراسم معارفه خود از پيگيري راه‌اندازي «اينترنت ملي»اي سخن گفت كه قرار بود تا امسال تماما راه بيفتد و همه كاربران داخل كشور را به هم متصل كند و همه نيازهايي را كه كاربران ايراني را به اينترنت وابسته كرده، رفع كند. هنوز بسياري از كارشناسان حوزه فناوري اطلاعات نفهميده‌اند كه اين اينترنت ملي يا شبكه ملي اينترنت چيست. 566 ميليارد تومان بودجه در سه سال اخير خرج شده اما كسي اينترنت ملي را نديده است.
عبدالمجيد رياضي دبير وقت شوراي عالي فناوري اطلاعات كشور، اولين نفري بود كه در بهمن ماه سال 84 از اينترنت ملي سخن گفت. كارشناسان فناوري اطلاعات براي اولين بار در همين روزها اصطلاح «اينترنت ملي» را شنيده بودند وگرنه نمونه‌اي از آن را در خارج از ايران نديده بودند. اينترنت بزرگ‌ترين شبكه رايانه‌اي جهان بود و كاربران تمام دنيا را از راه پروتكل‌هاي مشخص و با فناوري مشخصي به هم وصل مي‌كرد. تا آن تاريخ هيچ كشوري پيدا نشده بود كه بخواهد شبكه‌اي ملي براي خود درست كند و نام آن را اينترنت بگذارد. در خوشبينانه‌ترين حالت، كارشناسان تصور كردند منظور از اينترنت ملي در سخنان دبير شوراي‌عالي فناوري اطلاعات، يك شبكه داخلي است كه كاربران را به هم متصل مي‌كند و برخي خدماتي را كه اينترنت ارائه مي‌دهد مثل ايميل، براي كاربران به نمايش مي‌گذارد. اما وقتي ديدند دبير شوراي‌عالي و نيز وزير ارتباطات دكتر محمد سليماني در سخنان خود از اينترنت ملي سخن مي‌گويند، تلاش كردند بفهمند اينترنت ملي چيست اما هنوز چند روزي نگذشته بود و كارشناسان درباره مفهوم اينترنت ملي به نتيجه‌اي نرسيده بودند كه خبر رسيد اجراي اين پروژه حدود يك ميليارد دلار يعني 900 ميليارد تومان هزينه دارد و هزينه‌ آن نيز در بودجه سال 85 از مجلس درخواست شده است.
در اواخر سال 84 مجلس به‌طور فشرده، بودجه سال بعد را بررسي مي‌كرد و در كميسيون تلفيق درخواست 900 ميليارد توماني براي ايجاد اينترنت ملي مطرح شد. نمايندگان نمي‌دانستند اين پديده چيست و به دليل نبود توجيهي درباره مفهوم اينترنت ملي از تصويب بودجه آن جلوگيري كردند. آنها حتي با اختصاص بودجه‌اي براي مرحله مطالعاتي اينترنت ملي نيز موافقت نكردند.
از آن سوي ماجرا، وزارت ارتباطات به شدت تلاش مي‌كرد به منتقدان خود درباره اينترنت ملي اطلاعات بدهد؛ در بهمن‌ماه 84 رياضي دبير شوراي عالي فناوري اطلاعات كه معاون فناوري اطلاعات وزارت ارتباطات نيز بود، گفت اينترنت ملي روي شبكه‌ فيبر نوري سوار خواهد شد. او افزود با ايجاد اين شبكه، ارتباطات پرسرعت با شبكه اينترنت جهان، با حفظ استقلال به گونه‌اي انجام خواهد شد كه ارتباطات داخلي به صورت داخلي جابه‌جا شود و به خارج از كشور منتقل نشود. در ارديبهشت‌ماه سال 85 معاون سازمان صداوسيما نيز كه سازمان متبوعش در ارائه خدمات اينترنتي داراي امتيازات انحصاري زيادي است، با اشاره به اينترنت ملي گفت اينترنت ملي تنها شبكه‌اي است كه علاوه بر دسترسي آسان، «كنترل دقيقي» بر روي منابع داشته و بايد از مديريت با كيفيتي برخوردار باشد.
نمايشگاه الكامپ سال 85 شروع شد و در آنجا نيز معاون فناوري وزارت ارتباطات به اينترنت ملي پرداخت: «اينترنت ملي ابرشبكه‌ا‌ي است كه به شبكه‌ جهاني اينترنت متصل است و در سراسر ايران گسترش پيدا مي‌كند. شبكه‌ موجود در كشور ما به شدت وابسته به شبكه‌ جهاني اينترنت است كه حاكميت آن در دست ما نيست و اين وابستگي، نه‌تنها هزينه‌هاي زيادي را بر كشور تحميل مي‌كند بلكه از نظر پايداري و امنيت نيز غير قابل اعتماد است.» دو ماه بعد سليماني وزير ارتباطات گفت «در حال حاضر بيش از 95 درصد ارتباطات اينترنتي كاربران با درون كشور است و شبكه‌ ملي اينترنت اين ارتباطات را سر و سامان مي‌دهد.»
كارشناسان دانشگاهي حوزه فناوري اطلاعات و ارتباطات، دانشجويان اين رشته و حرفه‌اي‌هايي كه از اين راه خرج زندگي خود را در مي‌آوردند، با روبه‌رو شدن با اين سخنان حدس زدند كه احتمالا منظور وزارت ارتباطات از اينترنت ملي، يك شبكه رايانه‌اي در سراسر كشور است كه شاهراه‌هاي آن با كابل نوري به هم پيوند خورده و به همين علت، رايانه‌هاي اين شبكه مي‌توانند با سرعت بسيار بالايي با هم ارتباط داشته باشند. مسوولان اين وزارتخانه مي‌گفتند چون طبق آمار آنها، بسياري از ارتباطات اينترنتي در ايران مربوط به داخل كشور است،‌ با ايجاد يك شبكه ملي مي‌توان در هزينه‌هاي گرفتن خدمات شبكه‌اي از خارج كشور صرفه‌جويي كرد و همان كار را در داخل با هزينه‌ كمتري انجام داد. اما مشكل اين بود كه اين پروژه با اين توصيفات ديگر اينترنت نبود و يك شبكه اينترانت داخلي بود كه كاركردهاي خاص خود را داشت و اصلا چه از لحاظ مفهومي، چه از لحاظ كاركردي و چه از لحاظ مخاطب قابل مقايسه با اينترنت نبود.
عده‌اي ديگر از كارشناسان فناوري اطلاعات معتقد بودند وزارت ارتباطات مي‌خواهد با راه‌اندازي يك شبكه اينترانت داخلي، سطح تماس شهروندان با اينترنت جهاني را محدود يا اصلا به كل قطع كند. عده‌اي از متخصصان مي‌گفتند در اين صورت نه‌تنها مشكلات موجود در فناوري اطلاعات در ايران بيشتر خواهد شد بلكه ايران با منزوي كردن خود در صورت قطع اينترنت، روز به روز عقبگرد علمي و فرهنگي خواهد داشت. عده‌اي ديگر از كارشناسان مي‌گفتند كه به فرض اگر ايران بخواهد ارتباط خود را با اينترنت جهاني قطع كند و خودش يك شبكه اينترانت داخلي به نام اينترنت ملي راه بيندازد، محتواي اين شبكه را چگونه مي‌تواند فراهم كند؛ هر شبكه اطلاعاتي بايد محتواي غني‌اي داشته باشد تا كاربران بتوانند از آن براي انواع كارهاي آموزشي، پژوهشي، حرفه‌اي، تفريحي و روزمره خود بهره ببرند و اگر شبكه فقط تعدادي رايانه با فيبرهاي نوري متصل به هم باشد، كاربردي نخواهد داشت.
برخي اوضاع را خيلي بدتر نيز ديده بودند و مي‌گفتند وزارت ارتباطات اينترنت را قطع خواهد كرد و تنها به برخي از محتواهاي موجود در اينترنت اجازه خواهد داد كه در شبكه ملي اينترانت وارد شوند و به اين ترتيب مثل كتاب و فيلم بايد دولت درباره ورود اطلاعات به منازل ايرانيان تصميم بگيرد و لابد در آن صورت مثلا به هر كه مي‌خواهد يك آدرس ايميل بدهد، مشخصات كامل او را مي‌گيرد و كنترل و فضاي امنيتي بسيار بيشتر خواهد شد. اما پس از اين گمانه‌زني‌ها، مسوولان وزارت ارتباطات چند بار اعلام كردند كه با ايجاد اينترنت ملي قرار نيست اتصال به اينترنت جهاني قطع شود. در همين دوران بود كه به تدريج در ادبيات روزنامه‌نگاران حوزه فناوري اطلاعات، اينترنت ملي جاي خود را به شبكه اينترانت ملي داد تا اشتباه مفهومي وزارت ارتباطات تا حدودي جبران شود.
هنوز به خوبي مشخص نشده بود اينترنت ملي چيست كه در اول مهرماه سال 85، اولين دبيرستان كشور در منطقه 19 تهران با حضور رئيس‌جمهور به شبكه اينترنت ملي متصل شد. در همان روز اعلام شد كه همه دبيرستان‌هاي كشور به اينترنت ملي متصل مي‌شوند اما معلوم نبود با اين اتصال چه خدمات و محتواهايي در اختيار دانش‌آموزان قرار خواهد گرفت. به موازات اين اتفاقات، وزارت ارتباطات تلاش مي‌كرد با تصويب هيات دولت هر طور كه ممكن است پروژه اينترنت ملي را به سرانجام برساند و وقتي كه موفق نشد نظر مجلس را در اختصاص بودجه به اين طرح جلب كند، چند ماه بعدتر تصميم گرفت از منابع داخلي وزارت ارتباطات 566 ميليارد تومان در طول سال‌هاي 86، 87 و 88 براي راه‌اندازي كامل طرحي كه اين بار شبكه ملي اينترنت نام گرفته بود، هزينه كند.
در تيرماه سال 87 معاون فناوري اطلاعات وزارت ارتباطات گفت كه حدود 50 درصد زيرساخت‌هاي مورد نياز براي شبكه ملي اينترنت درست شده اما به دليل ضعف‌هاي زيرساختي هنوز اتصال آن همگاني نشده است. زمان گذشت تا دوره چهارساله وزير ارتباطات تمام شد و وزير جديدي از مجلس راي اعتماد گرفت. معاون برنامه‌ريزي وزير سابق در جلسه توديع سليماني، در شرح خدماتي كه وزارت ارتباطات در اين چهار سال انجام داده بود به «ايجاد و توسعه شبكه ملي اينترنت» نيز اشاره كرد. رضا تقي‌پور وزير جديد نيز به اينترنت ملي اشاره كرد و گفت كه به «توسعه اينترنت ملي كه كاربران را به دور از دغدغه‌هاي فرهنگي و امنيتي به استفاده از ابزار‌هاي اين فناوري ترغيب كند» ادامه خواهد داد. اين حرف‌ها وقتي زده مي‌شد كه پس از چهار سال كسي اينترنت ملي را نديده بود و كمتر كسي مي‌دانست كه واقعا چيست.