گرامافون

[SonBol]

گرامافون یا فونوگراف وسیله ای است که برای تولید مجدد صداهایی که قبلا روی صفحاتی ظبط شده اند مورد استفاده قرار می گیرد. گرامافون به درستی نوازنده ی ثبت کننده نامیده می شود و صداهای مختلف را به منظور گوش دادن به آهنگ ها، خواندن شعر، گفتگو ها و مکالملت نمایشی و مواردی مشابه ثبت و ضبط می نماید. ایستگاه های رادیویی نیز از این وسیله برای ثبت کردن امواج رادیویی بهره می گیرند.فونوگراف 2 نوع می باشند که عبارتند از :
نوع اول که صدا را در یک شیار مارپیچ در سطح یک صفحه گرد پلاستیکی ذخیره می کند و همان طور که صفحه گرد روی فونوگراف با یک حرکت وضعی به دور خود می چرخد ، یک سوزن روی شیار حرکت می کند و صداهای ظبط شده را به علائم الکتریکی تبدیل می نماید و در نهایت برای این که صدا ها قابل فهم باشند علائم الکتریکی مجددا به صدا تبدیل می گردد.
نوع دوم صدا روی یک صفحه فشرده و متراکم به صورت روز عددی یا رقمی و با استفاده از فرورفتگی ها ریز روی صفحه ضبط و ذخیره می شود. پرتویی از نور که شعاع لیزری نامیده می شوندبه دیسک منعکس شده و درنتیجه فرورفتگی های روی صفحه شکسته و به ضربانی از نور و همچنین علائم الکتریکی تبدیل می شوند.سپس به قسمت سخنگو فرستاده شده و مجددا به صدا تبدیل می گردند.
اولین فونوگراف در سال 1877 توسط مخترع آمریکایی توماس.آ.ادیسون اختراع شد که دارای یک استوانه و غلطک فلزی بود که در لفافی از قلع پیچیده و صدای روی این غلطک فلزی ضبط می شد و یک سوزن متصل به دیافرام در رو به روی غلطک جا می گرفت.
این وسیله توسط دو دانشمند دیگر به ترتیب در سال های 1875 و 1887 بهبود قابل ملاحظه ای یافت. در سال 1925 ظبط صوت های الکتریکی در گرامافون ها به کار گرفته شد. تغییر شاخص دیگر در گرامافون ها در سال 1984صورت پذیرفت که دیسک هایی با جلای لاک شیشه ای تولید گشتند جایگزین صفحه های پلاستیکی شدند.

[دانه کولانه]

صفحه گرامافون ساخته و پرداخته کیست؟

توماس ادیسن در سال 1877 پر کردن صفحه ی گرامافون را اختراع کرد. او برای این کار از دو موضوع استفاده کرد. اولا ملاحظه نمود صفحه ی نازکی که داخل گوشی تلفن کار گذاشته اند و قتی که شخصی از طرف دیگر صحبت میکند به ارتعاش در می آید همان وقت این فکر به نظرش آمد که سوزنی به وسط صفحه نصب کند و از روی قدرت سوزن تشخیص دهد که تناسب قدرت صدا و میزان بیرون آمدگی سوزن چیست؟
ثانیا دقت او به این متوجه شد که حروف مورس (خط و نقطه) روی نوار کاغذی اثر می گذارد در ضمن صدای خاصی هم ایجاد می کند که برای مامور تلگراف قابل درک است و شباهت به حرف زدن انسان دارد. و بعد فکر کرد: اگر صدای انسان قادر است سوزنی را به حرکت در آورد چرا همان صدا نتواند از حرکت سوزن به وجود آید.
پس از آزمایش های زیاد یک استوانه فلزی بسیار نازک تهیه کرد. و صفحه ی متحرک حاصل از صدا که شامل سوزن است را مقابل آن قرار داد. سوزن را به وسیله صدا به حرکت در آورد و استوانه را مقابل آن به چرخش در آورد. سوزن همنگام گردش استوانه اصوات را به شکل شیاری روی پوشش حلبی نازک در می آورد. به این ترتیب در سال 1877 اولین صدای روی صفحه گرامافون استوانه ای ثبت شد و دوباره به صدا مبدل گشت.
در سال 1895 صنعتگری به نام ((امیل برینز)) نخستین صفحه ی گرامافون را به صورت صفحه ی دایره به بازار عرضه کرد. امروزه صفحات گرامافون را از مواد پلاستیکی می سازند که ساده تر و ارزان تر تهیه میشود که البته به تدریج cd جانشین صفح ی گرامافون شد.
منبع: www.hrw.com

[دانه کولانه]

این هم در مورد صفحه گرامافون

صفحه ي گرامافون

صفحك گرد ، صاف و نازكي ( معمولاً از جنس وينيل ) كه بر يك يا هر دو طرف آن ، شيار چرخشي ممتدي كه صداها در آن ضبط مي شوند حك شده است . با گردش صفحك بر روي دستگاه پخش ( record player ) ، شيار مذكور باعث لرزش يك سوزنك مي شود و اين لرزش ، ضربات الكتريكي در يك كارتريج توليد مي كند كه مي توان با تقويت ، آن ها را به صدا تبديل كرد . رايج ترين سرعت پخش ، 33 دور در دقيقه است ، اما صفحك هاي 78 ، 45 ، و 66 دور در دقيقه نيز توليد مي شدند . صفحك هاي فشرده ي صوتي جاي صفحه هاي گرامافون را در بازار خرده فروشي مضبوطات صوتي گرفته اند؛ اما صفحه هاي دست دوم ، كه بعضي هايشان ارزش گردآوري دارند ، هنوز داراي بازار هستند . در كتابخانه ها ، صفحه هاي « وينيل » عمدتاً به خاطر ارزش آرشيوي حفاظت مي شوند . در « قواعد فهرستنويسي انگلو امريكن - ويراست 2 » واژه ي « ديسك صوتي » ( در ناحيه ي « توصيف ظاهري » ركورد كتابنگاشتي ) براي صفحه ي گرامافون به كار مي رود ، و كلمه ي « قياسي » به عنوان نوع ضبط ذكر مي شود

[دانه کولانه]

The phonautograph

The earliest known invention of a phonographic recording device was the phonautograph, invented by Frenchman Édouard-Léon Scott de Martinville and patented on March 25, 1857. It could transcribe sound to a visible medium, but had no means to play back the sound after it was recorded. The device consisted of a horn or barrel that focused sound waves onto a membrane to which a hog's bristle was attached, causing the bristle to move and enabling it to inscribe the sound onto a visual medium. Initially, the phonautograph made recordings onto a lamp-blackened glass plate. A later version (see image) used a medium of lamp-blackened paper on a drum or cylinder. Another version would draw a line representing the sound wave on a roll of paper. The phonautograph was a laboratory curiosity for the study of acoustics. It was used to determine the frequency of a given musical pitch and to study sound and speech; it was not widely understood until after the development of the phonograph that the waveform recorded by the phonautograph was a record of the sound wave that needed only a playback mechanism to reproduce the sound.

Phonograph theory
Charles Cros, a French scientist, produced a theory (April 18, 1877) concerning a phonograph, but he did not manufacture a working model. His theory was submitted to the French Academy of Sciences, and was read to the public in December 1877, by which time Edison had produced a working model. Cros and Edison apparently discovered their theories independently

The first phonograph

Thomas Alva Edison announced his invention of the first phonograph, a device for recording and replaying sound, on November 21, 1877 and he demonstrated the device for the first time on November 29 (it was patented on February 19, 1878 as US Patent 200,521). Edison's early phonographs recorded onto a tinfoil sheet phonograph cylinder using an up-down ("hill-and-dale") motion of the stylus. The tinfoil sheet was wrapped around a grooved cylinder, and the sound was recorded as indentations into the foil. Edison's early patents show that he also considered the idea that sound could be recorded as a spiral onto a disc, but Edison concentrated his efforts on cylinders, since the groove on the outside of a rotating cylinder provides a constant velocity to the stylus in the groove, which Edison considered more "scientifically correct". Edison's patent specified that the audio recording was embossed, and it was not until 1886 that vertically modulated engraved recordings using wax coated cylinders were patented by Chichester Bell and Charles Sumner Tainter. They named their version the Graphophone. Emile Berliner patented his Gramophone in 1887. The Gramophone involved a system of recording using a lateral (back and forth) movement of the stylus as it traced a spiral onto a zinc disc coated with a compound of beeswax in a solution of benzine. The zinc disc was immersed in a bath of chromic acid; this etched the groove into the disc where the stylus had removed the coating, after which the recording could be played.
In May 1889, the first "phonograph parlor" opened in San Francisco. Customers would sit at a desk where they could speak through a tube, and order a selection for one nickel. Through a separate tube connected to a cylinder phonograph in the room below, the selection would then be played. By the mid-1890s, most American cities had at least one phonograph parlor.
By 1890, record manufacturers had begun using a rudimentary duplication process to mass-produce their product. While the live performers recorded the master phonograph, up to ten tubes led to blank cylinders in other phonographs. Until this development, each record had to be custom-made. Before long, a more advanced pantograph-based process made it possible to simultaneously produce 150 copies of each record. However, as demand for certain records grew, popular artists still needed to re-record and re-re-record their songs. Reportedly, the medium's first major African-American star George Washington Johnson was obliged to perform his “The Laughing Coon” (or "Laughing Song") literally thousands of times in a studio during his recording career. Sometimes he would sing "The Laughing Coon" more than fifty times in a day, at twenty cents per rendition. (The average price of a single cylinder in the mid-1890s was about fifty cents.)