اندر حکایات زندگی دکتر حسابی

[bigbang]

نان خشک کوچه های بیروت غذای ما بود

دکتر : در بیروت به هر مغازه ای سر میزدم تا بار انها را حمل کنم و پولی را برای تهیه داروی مادرم فراهم آورم . با مشکلات توانستم گواهی نجات غریق بگیرم و در تابستان کنار دریای مدیترانه ، بچه های دیگر را آموزش بدهم و پولی برای ادامه زندگی بدست بیاورم ، چرخ زندگی ما میچرخید، اما زمانی که بیکار میشدیم ، با برادرم کوچه های بیروت را میگشتیم و از پشت در خانه ها ، نان خشک جمع میکردیم نان ها را به خانه می آوردیم و آنها را میشستیم . پس از شستن و تمیز کردن نانها آنها را روی پارچه پهن میکردیم تا دوباره خشک شوند ، سپس همین نان ها را جای غذا میخوردیم .

نیایش شبانه زیر لحاف و انفجار کشیش

از شدت فقر ، هیچ امکانی برای تحصیل ما وجود نداشت . سرانجام با مشکلات و دوندگی های فراوان ، در مدرسه ای که شبانه روزی و رایگان بود ثبت نام کنیم . این مدرسه برای کشیشهای فرانسوی بیروت بود . آنها ما رابه شرطی ثبت نام کردند که تعلیمات مسیحی را در مدرسه یاد بگیریم و فقط به زبان فرانسوی صحبت کنیم . با این حال من و برادرم در آن مدرسه شبانه روزی دین و آداب دینی و سنتی خودمان را کنار نگذاشتیم . هر شب بعد از آنکه در خوابگاه مدرسه به بستر خواب میرفتیم تا بخوابیم با برادرم که تختخواب او کنار تختخواب من بود لحاف را روی سرمان میکشیدیم و خیلی آرام و یواشکی دعا میخواندیم .
دعاهایی مثل (امن یجیب ) و((نادعلی)) و و ........... که از مادرمان آموخته بودیم .
یک شب کشیشی که رد خوابگاه قدم میزد صدای دعا خواندن ما را شنید او با خشم و اخم غیر قابل توصیف به کنار تختخواب ما آمد و با صدای بلند گفت : (( میخورمتان ، می جومتان ، قورتتان میدهم ، و بعد بالا می آورمتان ))
فقط خدا میداند آن شب چه قدر ترسیدیم . از آن شب به بعد ، دیگر جرات نکردیم زیر لحاف هم دعا بخوانیم ، فقط توی دلمان دعا میخواندیم .