روزی که امیرکبیر گریست

[SonBol]

روزی که امیرکبیر گریست

در سال 1264 قمري، نخستين برنامه‌ي دولت ايران براي واكسن زدن به فرمان اميركبير آغاز شد.
در آن برنامه، كودكان و نوجواناني ايراني را آبله‌كوبي مي‌كردند. اما چند روز پس از آغاز آبله‌كوبي به امير كبير خبردادند كه مردم از روي ناآگاهي نمي‌خواهند واكسن بزنند.. به‌ويژه كه چند تن از فالگيرها و دعانويس‌ها در شهر شايعه كرده بودند كه واكسن زدن باعث راه ‌يافتن جن به خون انسان مي‌شود

هنگامي كه خبر رسيد پنج نفر به علت ابتلا به بيماري آبله جان باخته‌اند، امير بي‌درنگ فرمان داد هر كسي كه حاضر نشود آبله بكوبد بايد پنج تومان به صندوق دولت جريمه بپردازد.

او تصور مي كرد كه با اين فرمان همه مردم آبله مي‌كوبند. اما نفوذ سخن دعانويس‌ها و ناداني مردم بيش از آن بود كه فرمان امير را بپذيرند. شماري كه پول كافي داشتند، پنج تومان را پرداختند و از آبله‌كوبي سرباز زدند. شماري ديگر هنگام مراجعه مأموران در آب انبارها پنهان مي‌شدند يا از شهر بيرون مي‌رفتند روز بيست و هشتم ماه ربيع الاول به امير اطلاع دادند كه در همه‌ي شهر تهران و روستاهاي پيرامون آن فقط سي‌صد و سي نفر آبله كوبيده‌اند.

در همان روز، پاره دوزي را كه فرزندش از بيماري آبله مرده بود، به نزد او آوردند. امير به جسد كودك نگريست و آنگاه گفت: ما كه براي نجات بچه‌هايتان آبله‌كوب فرستاديم. پيرمرد با اندوه فراوان گفت: حضرت امير، به من گفته بودند كه اگر بچه را آبله بكوبيم جن زده مي‌شود.


امير فرياد كشيد: واي از جهل و ناداني، حال، گذشته از اينكه فرزندت را از دست داده‌اي بايد پنج تومان هم جريمه بدهي.

پيرمرد با التماس گفت: باور كنيد كه هيچ ندارم. اميركبير دست در جيب خود كرد و پنج تومان به او داد و سپس گفت: حكم برنمي‌گردد، اين پنج تومان را به صندوق دولت بپرداز چند دقيقه ديگر، بقالي را آوردند كه فرزند او نيز از آبله مرده بود.

اين بار اميركبير ديگر نتوانست تحمل كند. روي صندلي نشست و با حالي زار شروع به گريستن كرد.

در آن هنگام ميرزا آقاخان وارد شد. او در كمتر زماني اميركبير را در حال گريستن ديده بود.


علت را پرسيد و ملازمان امير گفتند كه دو كودك شيرخوار پاره دوز و بقالي از بيماري آبله مرده‌اند. ميرزا آقاخان با شگفتي گفت: عجب، من تصور مي‌كردم كه ميرزا احمدخان، پسر امير، مرده است كه او اين چنين هاي‌هاي مي‌گريد. سپس، به امير نزديك شد و گفت: گريستن، آن هم به اين گونه، براي دو بچه‌ي شيرخوار بقال و چقال در شأن شما نيست. امير سر برداشت و با خشم به او نگريست، آنچنان كه ميرزا آقاخان از ترس بر خود لرزيد.

امير اشك‌هايش را پاك كرد و گفت: خاموش باش. تا زماني كه ما سرپرستي اين ملت را بر عهده داريم، مسئول مرگشان ما هستيم.


ميرزا آقاخان آهسته گفت: ولي اينان خود در اثر جهل آبله نكوبيده‌اند امير با صداي رسا گفت: و مسئول جهلشان نيز ما هستيم.

اگر ما در هر روستا و كوچه و خياباني مدرسه بسازيم و كتابخانه ايجاد كنيم، دعانويس‌ها بساطشان را جمع مي‌كنند.

تمام ايراني‌ها اولاد حقيقي من هستند و من از اين مي‌گريم كه چرا اين مردم بايد اين قدر جاهل باشند كه در اثر نكوبيدن آبله بميرند.

ببخشین میناجون دستکاریش کردم
خواستم بزرگتر بشه و قسمتهای مهمش رو رنگی کنم تا بهتر خونده بشه.

[امیر عباس انصاری]

میناجان معذرت میخوام پستت رو تغییر فونت و رنگ دادم
به عنوان یک ایرانی حقیقتا و از صمیم قلب در مقابل امیر کبیر به حالت کرنش و احترام می ایستم و پشت سرش حقیقتا بهش وفادارم و ایکاش بود تا در خدمتش بود و به اون و در کنار اون به ملتم خدمت می کردم و افسوس که از این دست مردان بزرگ و آزاده و آزاد اندیش خیلی کم پیدا میشوند
و چقدر دنیا به این مردها احتیاج داره
مقایسه کنید:
چرچیل، موسولینی، هیتلر، آریل شارون، موشه دایان، بوش پدر و پسر، صدام، بن لادن، ملامحمد عمر، پل پوت، قذافی، چنگیز، آتیلا، تیمور، و...

حالا این نامها:
دکتر محمود حسابی، پروفیور انیشتین، دکتر رابرت اوپنهایمر، مهماتما گاندی، نلسون ماندلا، زکریای رازی، الکساندر فلمینگ، ابن بطوطه، لئونارد داوینچی، خضرت مولوی، حضرت حافظ، والا مقام حضرت خیام، والا مقام جناب سعدی، گوته، شکسپیر، انتوان چخوف، داستایوسکی، شولوخف، فدریکو فلینی، سر چالز چاپلین، حتی ورزشکاران، زین الدین زیدان، بابی چارلتون، و....

ما آدمها میمیرم
غافل از اینکه نتیجه اعمال و افکار و گفتار ماست که یادگاری جاودان از ما میسازه
یادگاری خوب
ویا
یادگاری بد

امیر کبیر برای همین کبیر بود چون از صمیم قلب ایرانی بود
در زمان صدارت او در رژیم خاک برسر و نالایق قاجار ایران با کمترین مشکلات دست به گریبان بود و این مرد حقیقتا مرد بود
مرد بود
مرد بود
اشک امون نمیده این کیبرد رو ببینم والا هزار بار می نوشتم مرد بود
من نژاد پرست نیستم ولی به شدت وطن پرستم
هشت سال خون جوانانمون ریخته شد یه وجب خاکمون تاراج نشد
اگه یه امیر کبیر داشتیم
آخ اگه....
امیر عباس در نبود امیر کبیر گریستن را روا می داند.