|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
12-25-2007
|
||||
|
||||
سرودِ مردی که تنها به راه می‌رود
۱ در برابر ِ هر حماسه من ايستاده بودم. و مردي که اکنون با ديوارهاي ِ اتاق‌اش آوار ِ آخرين را انتظار مي‌کشد از پنجره‌ي ِ کوتاه ِ کلبه به سپيداري خشک نظر مي‌دوزد; به سپيدار ِ خشکي که مرغي سياه بر آن آشيان کرده است. و مردي که روزهمه‌روز از پس ِ دريچه‌هاي ِ حماسه‌اش نگران ِ کوچه بود، اکنون با خود مي‌گويد: «ــ اگر سپيدار ِ من بشکفد، مرغ ِ سيا پرواز خواهد کرد. «ــ اگر مرغ ِ سيا بگذرد، سپيدار ِ من خواهد شکفت ــ و دريانوردي که آخرين تخته‌پاره‌ي ِ کشتي را از دست داده است در قلب ِ خود ديگر به بهار باور ندارد، چرا که هر قلب روسبي‌خانه‌ئي‌ست و دريا را قلب‌ها به حلقه کشيده‌اند. و مردي که از خوب سخن مي‌گفت، در حصار ِ بد به زنجير بسته شد چرا که خوب فريبي بيش نبود، و بد بي‌حجاب به کوچه نمي‌شد. چرا که اميد تکيه‌گاهي استوار مي‌جُست و هر حصار ِ اين شهر خشتي پوسيده بود. و مردي که آخرين تخته‌پاره‌ي ِ کشتي را از دست داده است، در جُست‌وجوي ِ تخته‌پاره‌ي ِ ديگر تلاش نمي‌کند زيرا که تخته‌پاره، کشتي نيست زيرا که در ساحل مرد ِ دريا بيگانه‌ئي بيش نيست. ۲ با من به مرگ ِ سرداري که از پُشت خنجرخورده است گريه کن. او با شمشير ِ خويش مي‌گويد: «ــ براي ِ چه بر خاک ريختي خون ِ کساني را که از ياران ِ من سياه‌کارتر نبودند؟ و شمشير با او مي‌گويد: «ــ براي ِ چه ياراني برگزيدي که بيش از دشمنان ِ تو با زشتي سوگند خورده بودند؟ و سردار ِ جنگ‌آور که نام‌اش طلسم ِ پيروزي‌هاست، تنها، تنها بر سرزميني بيگانه چنگ بر خاک ِ خونين مي‌زند: «ــ کجائيد، کجائيد هم‌سوگندان ِ من؟ شمشير ِ تيز ِ من در راه ِ شما بود. ما به راستي سوگند خورده بوديم...» جوابي نيست; آنان اکنون با دروغ پياله مي‌زنند! «ــ کجائيد، کجائيد؟ بگذاريد در چشمان ِتان بنگرم...» و شمشير با او مي‌گويد: «ــ راست نگفتند تا در چشمان ِ تو نظر بتوانند کرد... به ستاره‌ها نگاه کن: هم اکنون شب با همه‌ي ِ ستاره‌گان‌اش از راه در مي‌رسد. به ستاره‌ها نگاه کن چرا که در زمين پاکي نيست...» و شب از راه در مي‌رسد بي‌ستاره‌ترين ِ شب‌ها! چرا که در زمين پاکي نيست. زمين از خوبي و راستي بي‌بهره است و آسمان ِ زمين بي‌ستاره‌ترين ِ آسمان‌هاست! ۳ و مردي که با چارديوار ِ اتاق‌اش آوار ِ آخرين را انتظار مي‌کشد از دريچه به کوچه مي‌نگرد: از پنجره‌ي ِ رودررو، زني ترسان و شتاب‌ناک، گُل ِ سرخي به کوچه مي‌افکند. عابر ِ منتظر، بوسه‌ئي به جانب ِ زن مي‌فرستد و در خانه، مردي با خود مي‌انديشد: «ــ بانوي ِ من بي‌گمان مرا دوست مي‌دارد، اين حقيقت را من از بوسه‌هاي ِ عطش‌ناک ِ لبان‌اش دريافته‌ام... بانوي ِ من شايسته‌گي‌ي ِ عشق ِ مرا دريافته است!» ۴ و مردي که تنها به راه مي‌رود با خود مي‌گويد: «ــ در کوچه مي‌بارد و در خانه گرما نيست! حقيقت از شهر ِ زنده‌گان گريخته است; من با تمام ِ حماسه‌هاي‌ام به گورستان خواهم رفت و تنها چرا که به راست‌ْراهي‌ي ِ کدامين هم‌سفر اطمينان مي‌توان داشت؟ هم‌سفري چرا بايدم گزيد که هر دم در تب‌وتاب ِ وسوسه‌ئي به ترديد از خود بپرسم: ــ هان! آيا به آلودن ِ مرده‌گان ِ پاک کمر نبسته است؟» و ديگر: «ــ هوائي که مي‌بويم، از نفس ِ پُردروغ ِ هم‌سفران ِ فريب‌کار ِ من گندآلود است! و به‌راستي آن را که در اين راه قدم بر مي‌دارد به هم‌سفري چه حاجت است؟»
__________________
|
|
#2
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
از مرزِ انزوا چشمان ِ سياه ِ تو فريب‌ات مي‌دهند اي جوينده‌ي ِ بي‌گناه! ــ تو مرا
هيچ‌گاه در ظلمات ِ پيرامون ِ من بازنتواني‌يافت; چرا که در نگاهِ تو آتش ِ اشتياقي نيست. مرا روشن‌تر مي‌خواهي از اشتياق ِ به من در برابر ِ من پُرشعله‌تر بسوز ورنه مرا در اين ظلمات بازنتواني‌يافت ورنه هزاران چشم ِ تو فريب‌ات خواهد داد، جوينده‌ي ِ بي‌گناه! بايست و چراغ ِ اشتياق‌ات را شعله‌ورتر کن. □ از نگفته‌ها، از نسروده‌ها پُرَم; از انديشه‌هاي ِ ناشناخته و اشعاري که بدان‌ها نينديشيده‌ام. عقده‌ي ِ اشک ِ من درد ِ پُري، درد ِ سرشاري‌ست. و باقي‌ي ِ ناگفته‌ها سکوت نيست، ناله‌ئي‌ست. اکنون زمان ِ گريستن است، اگر تنها بتوان گريست، يا به رازداري‌ي ِ دامان ِ تو اعتمادي اگر بتوان داشت، يا دست ِ کم به درها ــ که در آنان احتمال ِ گشودني هست به روي ِ نابه‌کاران. بااين‌همه به زندان ِ من بيا که تنها دريچه‌اش به حياط ِ ديوانه‌خانه مي‌گشايد. اما چه‌گونه، به‌راستي چه‌گونه در قعر ِ شبي اين‌چنين بي‌ستاره، زندان ِ مرا ــ بي‌سرود و صدا مانده ــ بازتواني‌شناخت؟ □ ما در ظلمت‌ايم بدان خاطر که کسي به عشق ِ ما نسوخت، ما تنهائيم چرا که هرگز کسي ما را به جانب ِ خود نخواند، ما خاموش‌ايم زيرا که ديگر هيچ‌گاه به سوي ِ شما بازنخواهيم آمد، و گردن‌افراخته بدان جهت که به هيچ چيز اعتماد نکرديم، بي‌آن‌که بي‌اعتمادي را دوست داشته باشيم. □ کنار ِ حوض ِ شکسته درختي بي‌بهار از نيروي ِ عصاره‌ي ِ مدفون ِ خويش مي‌پوسد. و ناپاکي آرام‌آرام رخساره‌ها را از تابش بازمي‌دارد. عشق‌هاي ِ معصوم، بي‌کار و بي‌انگيزه‌اند. دوست‌داشتن از سفرهاي ِ دراز تهي‌دست بازمي‌گردد. زير ِ سرتاق‌هاي ِ ويران‌سراي ِ مشترک، زنان ِ نفرت‌انگيز، در حجاب ِ سياهِ بي‌پرده‌گي‌ي ِ خويش به غم‌نامه‌ي ِ مرگ ِ پيام‌آوران ِ خدائي جلاد و جبرکار گوش مي‌دهند و بر ناکامي‌ي ِ گنداب ِ طعمه‌جوي ِ خويش اشک مي‌ريزند. خداي ِ مهربان ِ بي‌برده‌ي ِ من جبرکار و خوف‌انگيز نيست، من و او به مرزهاي ِ انزوائي بي‌اميد رانده شده‌ايم. اي هم‌سرنوشت ِ زميني‌ي ِ شيطان ِ آسمان! تنهائي‌ي ِ تو و ابديت ِ بي‌گناهي، بر خاک ِ خدا، گياه ِ نورُسته‌ئي نيست. □ هرگز چشمي آرزومند به سرگشته‌گي‌تان نخواهد گريست، در اين آسمان ِ محصور ستاره‌ئي جلوه نخواهد کرد و خدايان ِ بيگانه شما را هرگز به پناه ِ خود پذيره نخواهند آمد. چرا که قلب‌ها ديگر جز فريبي آشکاره نيست; و در پناه‌گاه ِ آخرين، اژدها بيضه نهاده است. چون قايق ِ بي‌سرنشين، در شب ِ ابري، درياهاي ِ تاريک را به جانب ِ غرقاب ِ آخرين طي کنيم. اميد ِ درودي نيست... اميد ِ نوازشي نيست...
__________________
|
|
#3
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
چشمانِ تاريک چشمان ِ تو شب‌چراغ ِ سياه ِ من بود،
مرثيه‌ي ِ دردناک ِ من بود مرثيه‌ي ِ دردناک و وحشت ِ تدفين ِ زنده‌به‌گوري که من‌ام، من... □ هزاران پوزه‌ي ِ سرد ِ ياءس، در خواب ِ آغازنشده به‌انجام رسيده‌ي ِ من، در روياي ِ ماران ِ يک‌چشم ِ جهنمي فرياد کشيده‌اند. و تو نگاه و انحناهاي ِ اثيري‌ي ِ پيکرت را هم‌راه بردي و در جامه‌ي ِ شعله‌ور ِ آتش ِ خويش، خاموش و پرصلابت و سنگين بر جاده‌ي ِ توفان‌زده‌ئي گذشتي که پيکر ِ رسواي ِ من با هزاران گُل‌ميخ ِ نگاه‌هاي ِ کاوش‌کار، بر دروازه‌هاي ِ عظيم‌اش آويخته بود... □ بگذار سنگيني‌ي ِ امواج ِ ديرگذر ِ درياي ِ شب‌چراغي‌ي ِ خاطره‌ي ِ تو را در کوفته‌گي‌ي ِ روح ِ خود احساس کنم. بگذار آتش‌کده‌ي ِ بزرگ ِ خاموشي‌ي ِ بي‌ايمان ِ تو مرا در حريق ِ فريادهاي‌ام خاکستر کند. خاربوته‌ي ِ کنار ِ کوير ِ جُست‌وجو باش تا سايه‌ي ِ من، زخم‌دار و خون‌آلود به هزاران تيغ ِ نگاه ِ آفتاب‌بار ِ تو آويزد... □ در دهليز ِ طولاني‌ي ِ بي‌نشان هزاران غريو ِ وحشت برخاست هزاران دريچه‌ي ِ گم‌نام برهم کوفت هزاران دَر ِ راز گشاده شد و جادوي ِ نگاه ِ تو، گُل ِ زرد ِ شعله را از تارک ِ شمع ِ نيم‌سوخته ربود... هزاران غريو ِ وحشت در تالاب ِ سکوت رسوب کرد هزاران دريچه‌ي ِ گم‌نام ازهم‌گشود، و نفس ِ تاريک ِ شب از هزاران دهان بر رگ ِ طولاني‌ي ِ دهليز دويد هزاران دَر ِ راز بسته شد، تا من با الماس ِ غريوي جگرم را بخراشم و در پس ِ درهاي ِ بسته‌ي ِ رازي عبوس به استخوان‌هاي ِ نوميدي مبدل شوم. □ در انتهاي ِ اندوه‌ناک ِ دهليز ِ بي‌منفذ، چشمان ِ تو شب‌چراغ ِ تاريک ِ من است. هزاران قفل ِ پولاد ِ راز بر درهاي ِ بسته‌ي ِ سنگين ميان ِ ما به‌سان ِ ماران ِ جادوئي نفس مي‌زنند. گُل‌هاي ِ طلسم ِ جادوگر ِ رنج ِ من از چاه‌هاي ِ سرزمين ِ تو مي‌نوشد، مي‌شکفد، و من لنگر ِ بي‌تکان ِ نوميدي‌ي ِ خويش‌ام. من خشکيده‌ام من نگاه‌مي‌کنم من دردمي‌کشم من نفس‌مي‌زنم من فرياد برمي‌آورم: ــ چشمان ِ تو شب‌چراغ ِ سياه ِ من بود. مرثيه‌ي ِ دردناک ِ من بود چشمان ِ تو. مرثيه‌ي ِ دردناک و وحشت ِ تدفين ِ زنده‌به‌گوري که من‌ام، من...
__________________
|
|
#4
12-25-2007
|
||||
|
||||
|
حرفِ آخر
به آنها که براي ِ تصدي‌ي ِ قبرستان‌هاي ِ کهنه تلاش مي‌کنند نه فريدون‌ام من، نه ولاديميرم که گلوله‌ئي نهاد نقطه‌وار به پايان ِ جمله‌ئي که مقطع ِ تاريخ‌اش بود ــ نه بازمي‌گردم من نه مي‌ميرم. زيرا من ]که ا.صبح‌ام و ديري نيست تا اجنبي‌ي ِ خويشتن‌ام را به خاک افکنده‌ام به سان ِ بلوط ِ تن‌آوري که از چهارراهي‌ي ِ يک کوير، و ديري نيست تا اجنبي‌ي ِ خويشتن‌ام را به خاک افکنده‌ام به‌سان ِ همه‌ي ِ خويشتني که بر خاک افکند ولاديمير[ ــ وسط ِ ميز ِ قمار ِ شما قوادان ِ مجله‌ئي‌ي ِ منظومه‌هاي ِ مطنطن تک‌خال ِ قلب ِ شعرم را فرومي‌کوبم من. چرا که شما مسخره‌کننده‌گان ِ ابله ِ نيما و شما کشنده‌گان ِ انواع ِ ولاديمير اين بار به مصاف ِ شاعري چموش آمده‌ايد که بر راه ِ ديوان‌هاي ِ گردگرفته شلنگ مي‌اندازد. و آن‌که مرگي فراموش شده يک‌بار به‌سان ِ قندي به دل‌اش آب شده است ــ از شما مي‌پرسم، پااندازان ِ محترم ِ اشعار ِ هرجائي!ــ: اگر به جاي ِ همه ماده‌تاريخ‌ها، اردنگي به پوزه‌تان بياويزد با وي چه توانيد کرد؟ □ مادرم به‌سان ِ آهنگي قديمي فراموش شد و من در لفاف ِ قطع‌نامه‌ي ِ ميتينگ ِ بزرگ متولد شدم تا با مردم ِ اعماق بجوشم و با وصله‌هاي ِ زمان‌ام پيوند يابم. تا به‌سان ِ سوزني فروروم و برآيم و لحاف‌پاره‌ي ِ آسمان‌هاي ِ نامتحد را به يک‌ديگر وصله‌زنم تا مردم ِ چشم ِ تاريخ را بر کلمه‌ي ِ همه ديوان‌ها حک کنم ــ مردمي که من دوست مي‌دارم سهم‌ناک‌تر از بيش‌ترين عشقي که هرگز داشته‌ام!ــ : □ بر پيش‌تخته‌ي ِ چرب ِ دکه‌ي ِ گوشت‌فروشي کنار ِ ساتور ِ سرد ِ فراموشي پُشت ِ بطري‌هاي ِ خمار و خالي زير ِ لنگه‌کفش ِ کهنه‌ي ِ پُرميخ ِ بي‌اعتنائي زن ِ بي‌بُعد ِ مهتابي‌رنگي که خفته است بر ستون‌هاي ِ هزاران‌هزاري‌ي ِ موهاي ِ آشفته‌ي ِ خويش عشق ِ بدفرجام ِ من است. از حفره‌ي ِ بي‌خون ِ زير ِ پستان‌اش من روزي غزلي مسموم به قلب‌اش ريختم تا چشمان ِ پُرآفتاب‌اش در منظر ِ عشق ِ من طالع شود. ليکن غزل ِ مسموم خون ِ معشوق ِ مرا افسرد. معشوق ِ من مُرد و پيکرش به مجسمه‌ئي يخ‌تراش بَدَل شد. من دست‌هاي ِ گران‌ام را به سندان ِ جمجمه‌ام کوفتم و به‌سان ِ خدائي در زنجير ناليدم و ضجه‌هاي ِ من چون توفان ِ ملخ مزرع ِ همه شادي‌هاي‌ام را خشکاند. و مع‌ذلک ]آدمک‌هاي ِ اوراق‌فروشي![ و مع‌ذلک من به دربان ِ پُرشپش ِ بقعه‌ي ِ امام‌زاده کلاسيسيسم گوسفند ِ مسمّطي نذر نکردم! □ اما اگر شما دوست مي‌داريد که شاعران قي کنند پيش ِ پاي ِتان آن‌چه را که خورده‌ايد در طول ِ ساليان، چه کند صبح که شعرش احساس‌هاي ِ بزرگ ِ فردائي‌ست که کنون نطفه‌هاي ِ وسواس است؟ چه کند صبح اگر فردا هم‌زاد ِ سايه در سايه‌ي ِ پيروزي‌ست؟ چه کند صبح اگر ديروز گوري‌ست که از آن نمي‌رويد زَهرْبوته‌ئي جز ندامت با هسته‌ي ِ تلخ ِ تجربه‌ئي در ميوه‌ي ِ سياه‌اش؟ چه کند صبح که گر آينده قرار بود به گذشته باخته‌باشد دکتر حميدي شاعر مي‌بايست به‌ناچار اکنون در آب‌هاي ِ دوردست ِ قرون جانوري تک‌ياخته باشد! □ و من که ا.صبح‌ام به خاطر ِ قافيه: با احترامي مبهم به شما اخطار مي‌کنم ]مرده‌هاي ِ هزارقبرستاني
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 05:12 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.