علی بداغی شاعری معاصر و خوش ذوق (معرفی مجموعه اشعار و ابیات و کتب علی بداغی)

[امیر عباس انصاری]

گرچه جمعه ست و
به ظاهر
كوچه‌اي در وحشتِ آمدشدِ نفرت‌برانگيزِ قُرُقچي‌هاي قوماً انكرالاصوات آب و
نوچه‌هاي نعشه‌ي نان نيست
هيچ كس
گوشش
بدهكارِ
صداي پچ‌پچِ پاييزيِ پروانه‌ها
با باد و باران نيست
علي بداغي



شاعر كه شدي
خسته‌اي از هر جنگي
آن گونه
كه حتّي اگرت
دشنه ببارد
فلك و
زمين
به دشنام آيد
دستت
بنمي‌رود
به سوي سپري
يا
سنگي
ديگر
تويي و
تراكمِ
دلْ‌تنگي
علي بداغي



دودكشِ درهمِ هي‌ديده‌به‌ديدارِدود!
كاش
هميشه
كَمكي سرد بود!
علي بداغي



كودكي
پاشيده بر ديوار
گنجشكي
به سنگ
...
شاخه نجوا مي‌كند:
”نفرين به جنگ!“
علي بداغي



به عبورِ آبيِ ابري
اعتباري نبود.
پس
نشستيم در معبرِ طوفان
حتّي بشارتِ غباري نبود.
خسته و خاموش
رو به آفاقِ افسانه آورديم
شيهه‌ي هيچ اسبِ بي‌سواري نبود.
كه مي‌داند؟
شايد
اشتباه فهميديم
و از نخست
قراري نبود.
علي بداغي



ماه
آن بالا
چه حالي مي‌كند!
شيشه‌ي شيرِ شبش را
كودكي
در دهانِ گربه
خالي مي‌كند.
علي بداغي



در شهر
وِلوِله‌اي برپا ست
خانه‌هاي نه‌چندان‌سال‌خورده را حتّي
مي‌ستيزند و
مي‌سازند
و ديوانه‌اي نشسته روي درخت
رد پاي پرسشش
بر جبين‌هاي خيسِ عابران جاري ست:
”راست مي‌گويند
كه ديوانگان تنها ساكنانِ كوچه‌هاي سبزِ پروازند؟“
...
مي‌ستيزند و
مي‌سازند
علي بداغي



آسمان
پيشاني‌اش را
زد به سنگ.
دستِ كودك
رنگي و
در دفترِ او
يك تفنگ.
علي بداغي



متراكم شده‌ام.
تُنُك آبي تاريك
ترْكِ تكرارِ تكاني تَك‌وتوك
كه اگر ماتَرَكِ تَرْكِ تَكَلّم تَرَكي بردارد
مي‌تَرَكم.
تَرْكم كن!
علي بداغي



در شگفت از شاپرك‌هاي به چشمِ كودكان شايد شرير
دخترك
در كوچه‌اي
هِن‌هِن كنان
مي‌گذارد دست بر زنگِ دري.
شاپرك‌ها هم‌چنانِ آه و
مي‌ريزد عرق
در حصارِ دستِ او
نيلوفري.
مي‌شود در باز و
روي بسترش
مادري خم گشته
مي‌گويد:
پري!
علي بداغي



مانده آيا در خيالت
هيچ از آن با هم نشستن
در نشيبِ آبشاران و
شقايق‌هاي شاد؟
يا همين را نيز
نان
رخصت نداد؟
خوش به حالت!
خوش به حالت!
كاش ما را نيز
سهمي از بسيارِ نسيان بود و
دل دادن به باد!
نفرت و نفرين به ... بگذر!
باز فوجي از كبوترهاي گفتم‌رفته‌ياد
گام بر پرچينِ چشمانم نهاد!
علي بداغي



كوچه از خِش‌خِشِ دامانِ استعاره‌اي
لب‌ريز.
پنجرا را باز مي‌كنم:
پاييز!
علي بداغي



كودكي
دل ْ‌نگران
زل‌زده در بركه‌ي آب.
لبِ گل ميزي گرد
ماهيِ كوچكِ نازي
در خواب.
مات و مبهوتِ تماشا
مهتاب.
علي بداغي



كودكي
در امتدادِ جويِ باريكي
روان
با نگاهي دردناك و
گام‌هايي پُرشتاب
...
نعشِ گنجشكي
بر آب
علي بداغي



شاعر هم كه نباشي و
اهلِ آباديِ باد و باران و دلْ‌تنگي
مگر مي‌شود
بي ترانه تاب آورد
در غباري
كه قُمريِ عاشق
در منتهي‌اليه غربتي غمْ‌بار
با ترديد
مي‌نشيند
روي پرچينِ پيرِ بي‌رنگي
و دست از دامنِ زمين
رها نمي‌كند
با تمامِ تلاشِ كودكان
سنگي؟
علي بداغي



حاصلِ حوصله‌ام را
گردبادِ بي‌قراري
برد.
باز
در كوچه‌پس‌كوچه‌هاي خيال
چشمم
به خاطره‌ي خيس و كهنه‌سالي
خورد.
علي بداغي



كاش
يك تنگِ غروب
كه من از كوچه‌ي آشتي كنان
مي‌گذشتم خاموش
گونه‌ام رد قدم‌هاي ”مگر خاطره‌هم مي‌ميرد!؟“
تو از آن سويِ همان كوچه ...
خدايا!
نفسم مي‌گيرد!
علي بداغي

[امیر عباس انصاری]

ساده دل
چون غنچه
گُلْ‌برگِ تنش را
از هراسِ تلخِ طوفانِ نگاهي ناگهان
با حجابِ سبزِ روياهاي خود
پوشيده بود
بي‌خبر
از اين كه احساسم
زلالِ عشق را
در نمي‌دانم كدامين سوي صحراي خيال
از ميانِ چشمه‌ي ترديدِ چشمانش
شبي
لاجرعه
از فرطِ عطش
نوشيده بود
علي بداغي



كودكم
وارفته‌بود.
گربه
از حوضِ بزرگِ خانه‌ي همسايه
بالا رفته بود.
علي بداغي



پاسِ احساسي
كه خارستانِ خاموشِ خيالم را
به‌خاكستركشيد و
ريخت
در شريانِ تنگِ شعرهايم
باز
شور زندگي
شاخه‌اي مريم
برايش بردم و
شرمندگي
علي بداغي





راستي!
گيريم
هر خنجر كه در پهلوي باورها نشست
نوشداروي شرابي
شيوني
شعري
به كارش مي‌كني
دل كه چركين شد
چه كارش مي‌كني!؟
علي بداغي



بر نمي‌آيد به غير از ”دوستت مي‌دارم“ از دستم
حس و حالي هست
پس
هستم
علي بداغي



باورم كن
باورم كن
رهگذارِ كوچه‌هاي خيسِ رويا و خيال و خاطرات و حيرت و موسيقي و حسّ و كلام
باورم كن
باورم كن
از فشارِ بغض
ديگر
در نمي‌آيد صِدام.
با نگاهت
ايمنم كن
تا بگويم:
”دوستت دارم!“
همين و
والسلام!
علي بداغي



دوستت دارم!
و مي‌دانم كه مي‌داني
خيالت
سطرْ سطرِ خيسِ احساسِ تو را
از دفترِ ترديدِ چشمانت
نمي‌شد خواند؟
ديوانه!
دوستت دارم!
و مي‌دانم كه مي‌داني
نمي‌داني ولي شايد
تماشاي تو در بي‌انتهاي كوچه‌ي بارانيِ رويا
چه دنيايي ست!
دوستت دارم!
و مي‌دانم كه مي‌داني
نمي‌دانم ولي
آيا تو هم
باريكه راه‌هاي خيال و خاطراتم را
ستونِ يادبود خنجر و خون و جراحت مي‌كني يا ...
يگذريم!
اين دمِ آخر
خيالم را
با كلامي خيس
راحت مي‌كني؟
علي بداغي



هي نپرس آخر چرا
اين همه پروانه و پرواز را
لابه‌لاي دفترِ خيسِ تصاويرِ خيالي خسته
در سيلابْ‌گيرِ خنده‌اي خاكستري
جا كرده‌اي
باغِ طوفان‌ْ‌رُفته را
آيا
تماشا كرده‌اي؟
علي بداغي



بي‌تو باران
ديگر آن پيغام‌دارِ لحظه‌هاي ناب نيست
خشكسالان خيالم را ببين
هيچ
الّا
بي‌دريغا ريزِ هرگز
روي بامِ خواب نيست
علي بداغي



شاعر كه مي‌شوي
برادرت
باد است و
خواهرت
بنفشه‌اي بي‌قرار
در غروبِ غربت‌آلودِ گندم‌زاران.
و خانه‌ات؟
خانه‌ام؟
مي‌دانم كه نمي‌آيي
امّا بنويس:
حوالي ديروز
كوچه‌ي شهيدْ شقايقِ پيشين
يك در مانده به انتهاي آخرين بن‌بست
شماره‌ي
باران.
علي بداغي



ذرّه‌بين
مبهوت و
در آشوبِ انگشتانِ كودك
شاپرك
آزرده‌خاطر
در تلاش و پيچ و تاب
با دلي پُردرد
در مرزِ سَحر
مي‌كند اين پا و آن پا
آفتاب
علي بداغي



شاعري
سردرگريبان
در كنارِ تخته سنگي
در مسيرِ ماسه‌ها
افتاده بود.
قهرمانش را
لبِ دريا
به كشتن داده بود.
علي بداغي



نگهبان
در سوتِ خود دميد و
كودك دو پا قرض كرد
تا خانه.
ديدني بود
رقصِ پروانه!
علي بداغي