مشاعره با شعر نو

[مستور]

دیر کردی
از لالایی کودکی
تا خیرگی این آفتاب
انتظار ترا داشتم
در شب سبز شیکه ها صدایت زدم
در سحر رودخانه
در آفتاب مرمرها
و در این عطش تاریکی
صدایت میزنم شاسوسا
این دشت آفتابی را شب کن
تا من راه گمشده را پیدا کنم
و در چا پای خودم خاموش شوم

[افسون 13]

مرگ نزدیک است
خویش هر خویشتن است
رؤیای پروازی شبانه
مرحله ای از سفر است

[مستور]

تعمیر سکوت
گیجم کرد
دیدم که درخت هست
وقتی که درخت هست
پیداست که باید بود
باید بود و رد روایت را
تا متن سپید
دنبال کرد

[افسون 13]

در پناه صخره ی عادت
روز را به شب می رسانیم
و باید های بیهوده را با نبایدهای پوسیده
پیوند می زنیم
تا امروز همان باشیم
که دیروز بوده ایم

[مستور]

مثل یک اتفاق سفید
بر لب برکه بود
حجم مرغوب خود را
در تماشای تجرید می شست
چشم
وارد فرصت آب می شد
طعم پاک اشارات
روی ذوق نمکزار
از یاد می رفت

[افسون 13]

تبسمی بر لب
و نیمه دلی آفتابی
اما در دوردست های روح
بارانی ، بی امان می بارد
و هراسی به اندازه ی ابدیت
فاصله ی این دوگانگی را
رنگ خاکستر می زند

[مستور]

روزنه ای به رنگ


در شب تردید من برگ نگاه
می رود با موج خاموشی کجا
ریشه ام از هشیاری خورده خاک
من کجا خاک فراموشی کجا
دور بود از سبزه زار رنگها
زورق بستر فراز موج خواب
پرتویی آیینه را لبریز کرد
طرح من آلوده شد با آفتاب
اندهی خم شد فراز شط نور
چشم من در آب میبیند مرا
سایه ترسی به ره لغزید و رفت
جویباری خواب می بیند مرا
در نسیم لغزشی رفتم به راه
راه نقش پای من از یاد برد
سرگذشت من به لبها راه نیافت
ریگ باد آورده ای را باد برد

[افسون 13]

دستت سایبان چشمم شد
در این کویر سوزان
زمانیکه چشمهایم
عاشقانه ترکهای زمین را می نگرد
و با این نظم
که تکرار پیوستگی است
یگانه می شود

[مستور]

در این دهلیز ها انتظاری سرگردان بود
«من»دیرین روی این شبکهای
سبز سفالی خاموش شد
در سایه آفتاب این درخت اقاقیا
گرفتن خورشید را
در ترسی شیرین تماشا کرد

[ماهین]

...درد های من نگفتنی
درد های من نهفتنی است
درد های من
گرچه مثل درد های مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نام هایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند
من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند
انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است
درد های پوستی کجا ؟
درد دوستی کجا ؟
...

قیصر امین پور