متون ادبی عاشقانه

[رزیتا]

چند نکته براي دوست داشتن



اول : دوست داشتن زيادي ... حسودي مياره .... حسودي زيادي مشکل بوجود مياره ... مشکلات زيادي امراض زياد تري بوجود ميآورد پس سعي کن هرکي رو به اندازه دوست داشته باشي نه بيشتر

دوم: اگر کسي رو آنقدر دوست داشتي که مجبور شدي بندازيش توي قفس ... واسش بهترين قفس رو تهيه کن . نه کمترينش رو

سوم: اگر کسي خيلي دوستت دارد و هر کاري کردي بد ديد ... و ديدش بجاي خوب به بدي کشيده شد فقط برايش دليل قانع کننده نيار برايش عشقت رو بيار تا با عشقت به يقيين برسه

مراقب افکارت باش آنها به گفتار تبديل مي شوند
مراقب گفتارت باش آنها به کردار تبديل مي شوند
مراقب کردارت باش آنها به عادات تبديل مي شوند
مراقب عاداتت باش آنها به شخصيت تبديل مي شوند
مراقب شخصيتت باش آن سرنوشتت خواهد شد

[رزیتا]

پرندگان مهاجر هم از تو خبر ندارند




نه شكوفه ها و نه بهار؛ هيچ چيز جز تو نخواهدتوانست جاي خالي تو را پركند.بهار را اگر پارسال ازدست داده بوده ايم، امسال آراسته تر بازيافته ايم، گاهي پنجره هاي شكسته اتاق خلوت خود را بازمي گذارم بدان اميد كه نسيم رهگذري شتابان بوي تو را بازآرد؛ يا برگرد و يا مرا نيز بخوان كه داشتن تو طراوتي روح افزا نثار آسمان بهشتي زندگي مي كند.

گلدان سفالي كه گوشه اتاق پر از تنهايي من خالي مانده است يادگار دوران از خاك برآمده بربادرفته اي است كه چون ساز شكسته اي فضاي حزن انگيز زندگي را بوي غربت بخشيده است.

ديرزماني است نه شعري سروده ام و نه داستاني از آهوها و پرستوها خوانده ام، شب هنگام كه خواب بر چشمانم پيروز مي شود در شهر خوابهاي قشنگ خيالي، عاشقانه در جست وجوي تو هستم چنانكه لبهاي سوخته از عطش، آب را؛ احساس مي كنم در گوشه اي دور در اين شهر رؤيايي در آن دوردستها مرا مي پايي و خود را از من پنهان مي كني و دوست داري همينطور در تمام شب با ديدگان كاوشگر خويش بگردم و آنگاه كه صبح نزديك، سرمي رسد چشم مي گشايم به اميد آنكه خلوت اتاق را شكسته باشي و يا پشت درچوبي اين خانه سنگي، منتظر. اگر اين چشم به راهي من نبود، دوست مي داشتم هرآينه همان چشم برهم نهادن براي خواب شبانگاهي، آغاز پرواز بلند پرترانه من باشد.

سراغ تو را بارها از پرندگان مهاجر گرفته ام، گاه آواره بيابانها شده ام و يا كنار چشمه ها و رودهاي پرخروش، نشسته و گريسته ام، خيال مي كردم تو گمشده من هستي؛ آنگاه كه درماندم يافتم كه من گمشده تو هستم با اينكه مرا مي بيني و صداي پاي مرا مي شنوي.

كاش پيراهني از تو برجاي مي ماند و بوي بهشت را از آن مي شنيدم ولي نه پيراهني و نه ردپايي و نه آواز زيبايي، هيچ چيز به يادگار نگذاشتي، فقط ديدم كه شتابان رفتي و شنيدم كه ديگر هيچ خبري از تو نشنيدند و دريغ از فرصتي كه زخم پاهاي پياده تو را بوسه باران نكردم هنگامي كه به معراج بي بازگشت عشق مي رفتي اي كاش مي دانستم و يا به من بازگو مي كردي كه ديگر برنمي گردي. شايد در دم قالب تهي مي كردم و با جانم به دنبالت راه مي افتادم. هرچند مي دانستم كه به گردپاهاي برهنه پرشتابت هم نمي رسيدم.

گاهگاهي اتاق خلوت به هم ريخته من، چون زندان تنگ و تاريك و بي پنجره با من سخن مي گويد: نه هم صحبتي دارد و نه همنشيني، آري، گاهي پشت در اين زندان، صداي پايي مي آيد، آرام آرام آرام تصورمي كنم كه اين صدا، پيام رهايي من است و گاهي خيال آنكه شايد زنداني ديگري نيز مي خواهد به من بپيوندد؛ مي ترسم با اين خيالها بگويند؛ «ديوانه»؛ ديوانه تلألؤ آفتاب سرزمين بيداري و نسيم پرجنب و جوشي كه بوي عشق را در بيكرانگي اين سرزمين جاري كند.

گاهگاهي خواسته ام به كاروانيان عشق بپيوندم و در نشاني هايي كه احتمال نشان پاي تو باشد، بنشينم و سجده كنم ولي با آئينه اي زنگ زده و غبارگرفته، نتوانستم زيبايي ها را ببينم، پرواز پرنده ها را، سيرنشدن ماهيها را از آب، بارش باران را، اشك يتيمان را، ناله پرسوز باد را، آه بيوه زنان را... و از سجده بازماندم.

زماني ديگر خواسته ام پيش امام عاشقان بروم و سروها و كوهها را و اتصال شعاع آفتاب را به آفتاب به تماشا بايستم و اتصال شديد روح مؤمن را با روح خدا بنگرم، سرهاي بريده را، دستهاي علمدار را، پرچم عشق را و سپس نامه اي بنويسم و بگريم و بگويم: «تنها ماندم» شايد پاسخي بشنوم. سستي كردم و تماشا را ازمن گرفتند.

اگر صداي زنگ در به صدا درآيد، بي درنگ به سوي درمي پرم، شايد توباشي و بوي بهشت را با خود آورده باشي ولي وقتي مي بينم پستچي است نخست يأس سراپاي وجودم را آتش مي زند و ناگاه به خيال آنكه نامه اي از تو رسيده باشد خوشحال مي شوم شايد مرا دعوت كرده باشي.

[رزیتا]

آزادي



اي آزادي، تو را دوست دارم، به تو نيازمندم، به تو عشق مي ورزم، بي تو زندگي دشوار است، بي تو من هم نيستم، هستم، اما من نيستم، يک موجودي خواهم بود تو خالي، پوک، سرگردان، بي اميد، سرد، تلخ، بي زار، بدبين، کينه دار، عقده دار، بي تاب، بي روح، بي دل، بي روشني، بي انتظار بيهوده، مني بي تو، يعني هيچ! اي آزادي، به مهر تو پرورده ام، اي آزادي قامت بلند و آزاد تو، مناره زيباي معبد من است. اين آزادي، کبوتران معصوم و رنگين تو، دوستان همراز و آشناي من اند، کبوتران صلح و آشتي اند، پيک هاي همه مژده ها و همه پيام هاي نويد و اميد و نوازش ما اند. اي آزادي کاش با تو زندگي مي کردم، با تو جان مي دادم، کاش در تو مي ديدم، در تو دم مي زدم، در تو مي خفتم، بيدار مي شدم، مي نوشتم، مي گفتم، حس مي کردم بودم
اي آزادي، من از ستم بيزارم، از بند بيزارم، از زنجير بيزارم، از زندان بيزارم، از حکومت بيزارم، از بايد بيزارم، از هر چه و هر که تو را در بند مي کشد بيزارم زندگيم به خاطر توست، جوانيم به خاطر تو است و بودنم به خاطر تو است
اي آزادي، مرغک پرشکسته زيباي من، کاش مي توانستم تو را از چنگ پاسداران وحشت، سازندگان شب و تاريکي و سرما، سازندگان ديوارها و مرزها و زندان ها و قلعه ها رهايت کنم. کاش قفس ات را مي شکستم و در هواي پاک بي ابر و بي غبار بامدادي پروازت مي دادم، اما ... دست هاي مرا نيز شکسته اند، زبانم را بريده اند، پاهايم را در غل و زنجير کرده اند و چشمانم را نيز بسته اند ... وگرنه، مرا با تو سرشته اند، تو را در عمق خويش، در آن صميمي ترين و راستين من خويش مي يابم، احساس مي کنم، طعم تو را در هر لحظه در خويش مي چشم، بوي تو را همواره در فضاي خلوت خويش مي بويم، آواي زنگدار و دل انگيزت را که به سايش بال هاي فرشته اي در دل ستاره ريز آسمان شب هاي تابستان کوير مي ماند همواره مي شنوم، هر صبح با سرانگشتان مهربان خيالم گيسوان زنده و زبان دارت را که بي تاب دست هاي من اند، به نرمي و محبت شانه مي زنم، همه روز را با توام، گام به گام، همچون سايه با تو همراهم، هرگز تنهايت نمي گذارم، همه جا، همه وقت تو را در کنارم و مرا در کنارت مي بينند، بر سر سفره آن که در صندلي خالي پهلويت نشسته منم، نمي بيني؟ هستم، چشم هايت را درست بگشاي، نه آن چشم ها که با آن سلطان مي بيني، متولي را مي بيني، با آن چشم هايت که تنها براي ديدن من اند، با آن چشم ها که تنها من در تو مي بينم ... آن که پنهاني لقمه اي در دهانت مي نهد منم، آن که ناگهان ليواني بر لبت مي گذارد منم، آن که برايت سيب پوست کنده و کنار دستت ريز کرده است منم، ناگهان سرت را برگردان تا مرا ببيني، پيش از آن که فرصت آن را داشته باشم که بگريزم، غيب شوم ... و هر عصر، عصرهاي آرام و مهربان تابستان، عصرهاي گرفته و عبوس زمستان، آنگاه که تنها و غمگين در زندانت بر تخت افتاده اي و خود را بيزار و سرد و بي انتظار رها کرده اي، آن که در کنارت شب نامه ها، مقاله ها، کتاب ها، رساله ها، شعرها، داستان ها ترانه ها، تصنيف هاي بسياري را که در زير نگاه هاي دژخيمان و در روزهاي پروحشت و شب هاي پرهول حکومت جبارانه کينه توز تو و من، نوشته است و سروده است و هر کدام را زنداني و تعقيبي و شکنجه اي در پي ديده است، برايت مي خواند منم و تو آرام گوش مي دهي و هر لحظه تعجبي، هر لحظه لبخندي، هر لحظه خنده قاه قاه بلندي، هر لحظه از جا پريدني، دور خود چرخ زدني، خود را به آينه رساندني و خود را در آن حال در آينه ديدني و خود را نديدني و هر لحظه در من خيره ماندني و باور کردني و ... باور نکردني و گاه اعتراضي ... اخمي، نيمه قهري، بي درنگ نوازشي به علامت عذرخواهي اي و لبخند مهرباني به علامت شرمندگي اي ... و بعد سؤالي و بعد جوابي و بعد شکي و بعد ترديدي و بعد تصميمي و بعد حرفي و بي درنگ سرخ شدني و سپس سکوتي و چه سکوتي! و بعد برخاستني و سر به زير افکندني و در انديشه فرورفتني و لباس پوشيدني و از خانه بيرون رفتني و منم تن که در اين ساعت ها، در اين عصرها با توام و تو تنها نيستي، تو را هرگز تنها نمي گذارم و تو ... که مرا کم مي شناسي، اي که همه زندگيم از آن تو بوده است و از آن تواست که هرگز تسليم اختناق و غضب و استبداد نبوده ام و بندبندم اگر بگسلند دل از تو نمي پردازم که تو دل مني و سرشته در آب و گل مني و شکنجه ها جز مهر تو را در من نيفزوده است و زندان ها جز هواي تو را در سر من نياورده است. دشمني ها و وحشت ها و تبعيض ها جز وفاي تو را در من استوارتر ساخته است
اي آزادي، چه زندان ها برايت کشيده ام! و چه زندان ها خواهم کشيد و چه شکنجه ها تحمل کرده ام و چه شکنجه ها تحمل خواهم کرد، اما خود را به استبداد نخواهم فروخت، من پرورده آزادي ام، استادم «علي» است، مرد بي بيم و بي ضعف و پرصبر و پيشوايم مصدق، مرد آزاد، مردي که هفتاد سال براي آزادي ناليد، من هر چه کنند جز در هواي تو دم نخواهم زد

[رزیتا]

آموخته ام ...



آموخته ام ... که بهترين کلاس درس دنيا، کلاسي است که زير پاي پيرترين فرد دنياستآموخته ام ... که وقتي عاشقيد، عشق شما در ظاهر نيز نمايان مي شود
آموخته ام ... که تنها کسي که مرا در زندگي شاد مي کند کسي است که به من مي گويد: تو مرا شاد کردي
آموخته ام ... که داشتن کودکي که در آغوش شما به خواب رفته، زيباترين حسي است که در دنيا وجود دارد
آموخته ام ... که مهربان بودن، بسيار مهم تر از درست بودن است
آموخته ام ... که هرگز نبايد به هديه اي از طرف کودکي، نه گفت
آموخته ام ... که هميشه براي کسي که به هيچ عنوان قادر به کمک کردنش نيستم دعا کنم
آموخته ام ... که مهم نيست که زندگي تا چه حد از شما جدي بودن را انتظار دارد، همه ما احتياج به دوستي داريم که لحظه اي با وي به دور از جدي بودن باشيم
آموخته ام ... که گاهي تمام چيزهايي که يک نفر مي خواهد، فقط دستي است براي گرفتن دست او، و قلبي است براي فهميدن وي
آموخته ام ... که راه رفتن کنار پدرم در يک شب تابستاني در کودکي، شگفت انگيزترين چيز در بزرگسالي است
آموخته ام ... که زندگي مثل يک دستمال لوله اي است، هر چه به انتهايش نزديکتر مي شويم سريعتر حرکت مي کند
آموخته ام ... که پول شخصيت نمي خرد
آموخته ام ... که تنها اتفاقات کوچک روزانه است که زندگي را تماشايي مي کند
آموخته ام ... که خداوند همه چيز را در يک روز نيافريد. پس چه چيز باعث شد که من بينديشم مي توانم همه چيز را در يک روز به دست بياورم
آموخته ام ... که چشم پوشي از حقايق، آنها را تغيير نمي دهد
آموخته ام ... که اين عشق است که زخمها را شفا مي دهد نه زمان
آموخته ام ... که وقتي با کسي روبرو مي شويم انتظار لبخندي جدي از سوي ما را دارد
آموخته ام ... که هيچ کس در نظر ما کامل نيست تا زماني که عاشق بشويم
آموخته ام ... که زندگي دشوار است، اما من از او سخت ترم
آموخته ام ... که فرصتها هيچ گاه از بين نمي روند، بلکه شخص ديگري فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد
آموخته ام ... که آرزويم اين است که قبل از مرگ مادرم يکبار به او بيشتر بگويم دوستش دارم
آموخته ام ... که لبخند ارزانترين راهي است که مي شود با آن، نگاه را وسعت داد
آموخته ام ... که نمي توانم احساسم را انتخاب کنم، اما مي توانم نحوه برخورد با آنرا انتخاب کنم
آموخته ام ... که همه مي خواهند روي قله کوه زندگي کنند، اما تمام شادي ها و پيشرفتها وقتي رخ مي دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستيد
آموخته ام ... که بهترين موقعيت براي نصيحت در دو زمان است: وقتي که از شما خواسته مي شود، و زماني که درس زندگي دادن فرا مي رسد
آموخته ام ... که کوتاهترين زماني که من مجبور به کار هستم، بيشترين کارها و وظايف را بايد انجام دهم

آموخته ام ... که هيچ کس در نظر ما کامل نيست تا زماني که عاشق بشويم

آموخته ام ... که زندگي دشوار است، اما من از او سخت ترم

آموخته ام ... که فرصتها هيچ گاه از بين نمي روند، بلکه شخص ديگري فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد

آموخته ام ... که لبخند ارزانترين راهي است که مي شود با آن، نگاه را وسعت داد

آموخته ام ... که نمي توانم احساسم را انتخاب کنم، اما مي توانم نحوه برخورد با آنرا انتخاب کنم

آموخته ام ... که همه مي خواهند روي قله کوه زندگي کنند، اما تمام شادي ها و پيشرفتها وقتي رخ مي دهد که در حال بالا رفتن از کوه هستيد

آموخته ام ... که کوتاهترين زماني که من مجبور به کار هستم، بيشترين کارها و وظايف را بايد انجام دهم

[رزیتا]

آن دوست داشتن




خواه زيبا باشي و خواه خردمند. خواه توانگر باشي و خواه نيرومند و گشاده دست.همه اينها تا زماني كه آن "آن" را نداشته باشي كه راز زيبايي زيبايان و نيك بختي نيك بختان به شمار ميرود؛سود چنداني عايدت نخواهد شد

راز همه چيز در آن سازي است كه از دل نغمه جهان برخاسته است

اين "آن" را با تلاش و فكر و هنر نميتوان كسب كرد! حتي زيبايي زيبايان نيز اگر از آن آتش گرمي بخش بري باشد، سود چنداني نخواهد داشت

براي من فقط يك چيز مهم است و آن "آن" يعني همان چيزي كه ارمغان خداست.همان كه گاه عقاب را در آسمان رهبري ميكند و گاه شمشير را در غلاف نگاه ميدارد

[رزیتا]

اعترافهاي عاشقانه



چه سخت است دل كندنچه سخت است فراموش كردن، بي خيال شدن، خود را به آن راه زدن
اين سختي، تقاص سكوت است
تقاص فاصله اي است كه سكوت خالق آن است

دانه هاي درشت برف آرام و بي صدا روي زمين مي نشيند. صداي گهگاه برخورد قطرات ناشي از آب شدن برف با لبه بيروني قاب پنجره است كه سكوت را مي شكند و من را به خود مي آورد
هفت روز گذشت و گويي فضاي سياه حاكم بر اتاق كوچك من مقاوم تر از هجوم سپيدي بيرون است
هفت روز گذشت و نامه بدون نام و نشان روي ميز كه مي دانم متعلق به كيست، يك ماه است كه دست نخورده خاك مي خورد. . دقيقا سي و سه روز
هفت روز است كه اتاق را ترك نكرده ام. در اين روزهاي تنهايي كه مي دانم خواهند ماند و تمام جانم را خواهند گرفت، تاب سپيدي را ندارم. تاب روشنايي و نور و طلوع را ندارم
تاب ديدن شادي بچه هاي دبستاني در روزهاي تعطيلي مدارس بخاطر بارش برف را ندارم
تاب شادي فروش يك هفته اي آخرين كتابي كه يك سال تمام وقتم را گرفت تا بتوانم عقده هاي فروخورده ام را با عنوان «اعترافات عاشقانه» به نوعي خالي كنم و آنرا به او كه باورم نكرد تقديم كنم را ندارم
نامه بي نام و نشان روي ميز راحتم نمي گذارد. مي دانم كه طاقت نخواهم آورد. سي و سه روز لجبازي بس است
برف همچنان آرام و بي سر و صدا مي بارد
به سراغ نامه مي روم. مثل هميشه توي پاكت و اينبار لاي گزارش كذايي پروژه پايان ترم. اسم او در كنار اسمم روي جلد پروژه آرامم مي كند
پاكت را باز مي كنم. تر و تميز مثل هميشه روي يك طرف كاغد كلاسور خوش خط و خوانا و باز مثل هميشه بدون شماره صفحه
ده صفحه كلاسور جلوي رويم است. همه چيز عادي است اما
صفحه اي كه روي همه صفحات قرار دارد برخلاف هميشه با « به نام خالق عشق» آغاز شده است
نمي دانم ولي اولين بار است كه دوست دارم نوشته اي از او را تا انتها بخوانم. آن هم نه يكبار بلكه صدهزار بار. تا شايد بتوانم براي هميشه همه چيز و همه كس را فراموش كنم
پشت ميز كوچكم مي نشينم. روي ميز را مرتب مي كنم. همه چيز بايد آراسته باشد. براي خواندن و شنيدن آماده ام. او با آخرين نوشته اش رفت

به نام خالق عشق
سلام به شكيبايي و صبر
مي دانم كه برف عمرش كوتاه است و سپيدي اش جاودان
مي دانم كه با رفتن پاييز سپيدي مي آيد، ترنم دلپذير عشق مي آيد، قدم زدنهاي عاشقانه روي زمين برفي در تنهايي غريبانه سكون مي آيد، اما اين را هم مي دانم كه بهار نخواهد آمد. تا، روز آخر زمستان را نبينيم بهار را ايمان نخواهم آورد و مطمئن باش تا روز آخر زمستان فرسنگها فاصله است
مي خواهم اعتراف كنم. اعترافهاي عاشقانه ام را اعتراف كنم
حال كه ديگر نخواهمت ديد و چشمم به چشمهاي هميشه منتظرت نخواهد افتاد، توان نوشتن اعترافهاي فروخروده ام را مي يابم
به ترم آخر نرسيده رفتني شدم
يا دانشكده مرا تاب نياورد، يا من دنيا را، يا دنيا نوشته هايم را، يا نوشته هايم انتظار تو را، صبر و استقامت شش ساله تو را
با اينكه مي توانستي زودتر از اينها از اين خراب شده لعنتي بري و همه چيز را پشت سرت به خاك بسپاري، ماندي
شايد نذر و نيازها و دعاهاي من بود كه مستجاب شد تا تو يك ترم ديگر بماني و صد و خورده اي از پول فروش كتابت رو دو دستي تقديم مسئول ثبت نام بكني. و بگذار اعتراف كنم وقتي كارنامه ات رو ديدم و وقتي اونو جلوي روي من پاره كردي و با خشم و بدون خداحافظي رفتي، از خوشحالي رفتم يه كلاس خالي پيدا كردم و هزار بار روي تخته سياه نوشتم: خدايا دوستت دارم
سرزنشهاي من بخاطر افتادن واحدهايت همه اش به خاطر لجبازي بود
اما، تو جدي گرفتي
حتي آن يك هفته اي كه نمي خواستم چهره زيبايت را ببينم همه اش از خوشحالي بود. نمي خواستم ببينمت چون هيچ دلم نمي خواست كه مجبور بشم فيلم بازي كنم و علي رغم ميل باطني ام با تو رفتار كنم
نمي دانم چطور اين ترم هم گذشت و باز، تو6 واحد رو گذاشتي براي ترم دوازدهم و ماندي. ماندي تا اسمم در كنار نام زيبايت در پروژه پايان ترم هر دويمان حك شده و زركوب به يادگار بماند
وقتي هنگام ارائه پروژه در كمال خودخواهي هشتاد درصد پروژه را تحقيقات گسترده و وتلاش شبانه روزي خودم به تنهايي عنوان كردم مي خواستم براي بار آخر چهره عصباني ات را ببينم
مي خواستم براي بار آخر، دل سير خشم و نفرت را در چهره منحصر بفردت ببينم تا بتوانم فراموشت كنم... كه تو فراموشم كردي. و اينبار با جديت تمام رفتي كه رفتي
اگر نگاهت نمي كردم و يا خودم را مي زدم به اون راه كه انگار نديدمت منتظر بودم بيايي... بيايي تا
و تو ديگر نيامدي
روز امتحان آخر از اول صبح منتظرت بودم .... منتظر بودم سوالي را كه مدتها پيش از من پرسيدي و گفتم نمي دانم بگويم كه مي دانم و خوب هم مي دانم
و تو نيامدي و من سر جلسه امتحان نرفتم تا شايد تو بيايي و تو نيامدي و اولين صفر كارنامه چهارساله دوران دانشجويي ام بخاطر تو بود. فقط به خاطر تو.... و تنها صفري است كه عاشقانه دوستش دارم
آن صفر توي كارنامه را به خاطر تو دوست دارم
ديگر نمي توانم بنويسم
آخرين نوشته ام هم درباره تو بود. تويي كه طنين صدايت ونوازش دستهايت، سنگيني خاك را كنار خواهد زد و آرامش را برايم به ارمعان آورد
تحمل اين زندگي رو ندارم. از خودم بدم مي آد
بس است
شايد خاطرات بيادماندني گذشته آرامم كند
تنهايم نگذار


و آن آتش سوزي وحشتناك بود كه او را برد و او ناباورانه رفتنش را خود رقم زد و ناله و شيون بود كه سكوت را شكست
او ديگر نيست كه ببيند اعترافات عاشقانه ام با نام زيباي او آغاز شده است
او ديگر نيست كه بداند من هيچ گاه دانشگاه را تمام نخواهم كرد
او نيست كه وقتي مرا از دور مي بيند وانمود كند كه مرا نديده
و
او هيچگاه بهار را ايمان نياورد

[رزیتا]

- اين دونفر - و -سفر-



اين دونفر
به چکار مي آيد/ نسيم!
وقتي زني در روز اول پاييز سوزانده خودش را
جز اينکه
بارور کند دشت را از اين خاکستر

نسيم به چه کار مي آيد؟
اينجا
امسال که خوشبختي بزرگتر نيست
از شليک آن گلوله در شقيقه يک مرد

چرا؟! نسيم مثل هر سال بر نمي گردد
و منتظر نمي گذارد شانه هاي مرده را
بر پيکر قطور اين درخت
وقتي حقيقي است همه چيز
هم من
هم تو
هم اين دونفر
که وحشت کرده چشمهاي شان چه پهن و گشوده
هنگام مرگ




سفر

زنگ نمي زنم

چمدان را بسته ام

پرده را کشيده ام

و بر سراسر اين بال

که گفته اند راز خلقت است

پرواز را

به حجم ناديدني پيوند زده ام



در ستون باد

که ممارست است در مسير

در طنين

که تنها گياه نروئيدني است

بازمانده ام

و مانوس با ماهياني که پهلويشان را

شکافته بود

سنگ هاي رودخانه در آستانه

نشسته ام

وامانده و در راه



چه مرگ

در خلوت اين خيال تهي

که در تنگ ناي سوزن و نخ

آواز مي خواند

پيوسته مرا در بلندي اعماق خود

يافته است.

[رزیتا]

اي غايب از نظر!



بارها از خود پرسيده‏ام که جاي تو در کجاست؟آن سوي مرزهاي خيالي يا در انتهاي يک ذهن مغشوش که دغدغه تو، او را به باورهاي بلندش اميدوارتر مي‏سازد.
اما نه!
با خود مي‏گويم جاي تو هميشه دردل است؛ هماني که همواره به ياد تو در کنج قفس سينه دلتنگي مي‏تپد و در هر تپش يادي از تو دارد.
همان دلي که شيداي توست و بي‏قرار از فراق تو.
آري، همان دل کوچک تشنه.
تشنه مهرباني‏هاي تو در سرزميني که هيچ کس تشنه مهرباني نيست.
رو به قبله مي‏ايستم و هر آن منتظر بانگ توام تا با لبيک دعوتت، به وصال آرمان ديرينه‏ام برسم.
آري اي غايب از نظر!

[رزیتا]

تفسيري از ميلاد



ميلاد روزيست که تن به زندگي راي مثبت داد
ميلاد روزيست که رويا جايش را به حقيقت داد
ميلاد روزيست که مژگانم براي نخستين بار با گريه اشنا شد
ميلاد ساعتي است که حنجره براي اولين بار تن به گريه داد
ميلاد يعني خنده همه به گريه در انزواي من!
ميلاد يعني روزي که خدا براي خنده اش مرا يه زمين کذائي داد
ميلاد يعني روز شروع انتظار کشيدن قبر براي ورود من
ميلاد يعني زماني که زندگي از ترس مرگ به تنفس راه داد
ميلاد روز شکست خوردن من برار مرگ است
ميلاد روز تسليم شدن من به مرگ است
ميلاد روزيست که ساعت شني عمرم شروع به ريختن شن عمرم ميکند؟
بريز اي ساعت که سوختم من
بريز اي ساعت که بي صدا افروختم من
بريز اي ساعت تا زمان معين.... بريز بريز بري
هميشه گفتم ميگم خواهم گفت لعنت بر تو اي زندگي .تولد.روز .شب.ساعت شني


پاورقي
گرچه ميدانم تلخ است اشعار من زيرا در خلوت انزوا زنده بگور است افکار من

[رزیتا]

دوست داشتن از عشق برتر است



دوست داشتن از عشق برتر است . عشق يک جور جوشش کور است و پيوندي از سر نابينائي ، اما دوست داشتن پيوندي خود آگاه و از روي بصيرت روشن و زلال . عشق بيشتر از غريزه آب ميخورد و هرچه از غريزه سر زند بي ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع ميکند و تا هرجا که يک روح ارتفاع دارددوست داشتن نيز همگام با آن اوج ميابد
عشق در قالب دلها در شکل ها و رنگ هاي تقريبا مشابهي متجلي ميشود و داراي صفات و حالات و مظاهر مشترکي است ، اما دوست داشتن در هر روحي جلوه خاص خويش دارد و از روح رنگ ميگيرد و چون روح ها برخلاف غريزه ها هر کدام رنگي و ارتفاعي و بعدي و طعمي و عطري ويژه خويش دارد ، مي توان گفت که به شماره هر روحي ، دوست داشتني هست
عشق با شناسنامه بي ارطبات نيست و گذر فصل ها و عبور سالها بر آن اثر ميگذارد ، اما دوست داشتن در وراي سن و زمان و مزاج زندگي ميکند و بر آشيانه بلندش روز و روزگار را دستي نيست
عشق در هر رنگي و سطحي ، با زيبائي محسوس ، در نهان يا آشکار ، رابطه دارد . چنانکه " شوپنهاور" ميگويد : (( شما بيست سال بر سن معشوقتان بيفزائيد ، آنگاه تاثير مستقيم آنرا بر روي احساستان مطالعه کنيد ))!
اما دوست داشتن چنان در روح غرق است و گيج و جذب زيبائي هاي روح که زيبائي هاي محسوس را به گونه اي ديگر ميبيند . عشق طوفاني و متلاطم و بوقلمون صفت است ، اما دوست داشتن آرام و استوار و پروقار و سرشار از نجابت
عشق با دوري و نزديکي در نوسان است ، اگر دوري به طول بينجامد ضعيف ميشود ، اگر تماس دوام يابد به ابتذال ميکشد .و تنها با بيم و اميد و تزلزل و اضطراب و (( ديدار و پرهيز )) ، زنده و نيرومند ميماند . اما دوست داشتن با اين حالت نا آشناست . دنيايش دنياي ديگريست


عشق جوششي يکجانبه است ، به معشوق نمي انديشد که کيست ، يک خود جوشي ذاتي است ، و از اين رو هميشه اشتباه ميکند . در انتخاب به سختي ميلغزد و يا همواره يکجانبه ميماند و گاه ميان دو بيگانه ناهماهنگ ، عشقي جرقه ميزند و چون در تاريکي است و يکديگر را نميبينند ، پس از انفجار اين صاعقه است که در پرتو روشنائي آن چهره يکديگر را ميتوانند ديد و در اينجاست که گاه پس از جرقه زدن عشقعاشق و معشوق که در چهره هم مينگرند ، احساس ميکنند هم را نميشناسند و بيگانگي و نا آشنائي پس از عشق که درد کوچکي نيست فراوان است
اما دوست داشتن در روشنائي ريشه ميبندد و در زير نور سبز ميشود و رشد ميکند و از اين روست که همواره پس از آشنائي پديد ميايد . و در حقيقت در آغاز دو روح خطوط آشنائي را در سيما و نگاه يکديگر ميخوانند ، و پس از ((آشنا شدن)) است که ((خودماني)) ميشوند - دو روح ، نه دو نفر ، که ممکن است دو نفر با هم در عين رو در بايستي ها احساس خودماني بودن کنند و اين حالت به قدري ظريف و فرار است که به سادگي از زير دست احساس و فهم ميگريزد - و سپس طعم خويشاوندي و بوي خويشاوندي و گرماي خويشاوندي از سخن و رفتار و کلام يکديگر احساس ميشود و از اين منزل است که ناگهان ، خود بخود ، دو همسفر به چشم ميبينند که به پهندشت بيکرانه مهرباني رسيده اند و آسمان صاف و بي لک دوست داشتن بر بالاي سرشان خيمه گسترده است و افقهاي روشن و پاک و صميمي (( ايمان)) در برابرشان باز ميشود و نسيمي نرم و لطيف - همچون روح يک معبد متروک که در محراب پنهاني آن ، خيال راهبي بزرگ نقش بر زمين شده و زمزمه درد آلود نيايش مناره تنها و غريب آنرا به لرزه در مياورد هر لحظه پيام الهان هاي تازه آسمانهاي ديگر و سرزمين هاي ديگر و عطر گلهاي مرموز وجانبخش بوستانهاي ديگر را به همراه دارد و خود را ، به مهر و عشوه اي بازيگر و شيرين و شوخ ، هر لحظه ، بر سر و روي ايندو ميزند
عشق جنون است و جنون چيزي جز خرابي و پريشاني ((فهميدن)) و ((انديشيدن)) نيست . اما دوست داشتن در اوج معراجش از سرحد عقل فراتر ميرود و فهميدن و انديشيدن را نيز از زمين ميکند و با خود به قله بلند اشراق ميبرد
عشق زيبائي هاي دلخواه را در معشوق ميافريند و دوست داشتن زيبائي هاي دلخواه را در دوست ميبيند و ميابد


عشق يک فريب بزرگ و قوي است و دوست داشتن يک صداقت راستين و صميمي ، بي انتها و مطلق
عشق در دريا غرق شدن است و دوست داشتن در دريا شنا کردن
عشق بينائي را ميگيرد و دوست داشتن ميدهد
عشق خشن است و شديد و در عين حال ناپايدار و نامطمئن و دوست داشتن لطيف است و نرم و در عين حال پايدار و سرشار از اطمينان
عشق همواره با اشک آلوده است و دوست داشتن سراپا يقين است و شک ناپذير
از عشق هرچه بيشتر ميشنويم سيرابتر ميشويم و از دوست داشتن هر چه بيشتر ، تشنه تر
عشق هرچه ديرتر ميپايد کهنه تر ميشود و دوست داشتن نو ت
عشق نيروئيست در عاشق ، که او را به معشوق ميکشاند ؛ دوست داشتن جاذبه ايست در دوست ، که دوست را به دوست ميبرد . عشق تملک معشوق است و دوست داشتن تشنگي محو شدن در دوست
عشق معشوق را مجهول و گمنام ميخواهد تا در انحصار او بماند ، زيرا عشق جلوه اي از خود خواهي يا روح تاجرانه يا جانورانه آدميست ، و چون خود به بدي خود آگاه است ، آنرا در ديگري که ميبيند ؛ از او بيزار ميشود و کينه برميگيرد . اما دوست داشتن ، دوست را محبوب و عزيز ميخواهد و ميخواهد که همه دلها آنچه را او از دوست در خود دارد ، داشته باشند . که دوست داشتن جلوه اي از روح خدائي و فطرت اهورائي آدميست و چون خود به قداست ماورائي خود بيناست ، آنرا در ديگري که ميبيند ، ديگري را نيز دوست ميدارد و با خود آشنا و خويشاوند ميابد
در عشق رقيب منفور است و در دوست داشتن است که (( هواداران کويش را چو جان خويشتن دارند )) که حصد شاخصه عشق است چه ، عشق معشوق را طعمه خويش ميبيند و همواره در اضطراب است که ديگري از چنگش بربايد و اگر ربود ، با هردو دشمني ميورزد و معشوق نيز منفور ميگردد و دوست داشتن ايمان است و ايمان يک روح مطلق است ، يک ابديت بي مرز است ، از جنس اين عالم نيست
عشق ريسمان طبيعي است و سرکشان را به بند خويش در مياورد تا آنچه آنان ، بخود از طبيعت گرفته اند بدو باز پس دهند و آنچه را مرگ ميستاند ، به حيله عشق ، بر جاي نهند ، که عشق تاوان ده مرگ است و دوست داشتن عشقي است که انسان ، دور از چشم طبيعت ، خود ميافريند ، خود بدان ميرسد ، خود آنرا ((انتخاب)) ميکند . عشق اسارت در دام غريزه است و دوست داشتن آزادي از جبر مزاج . عشق مامور تن است و دوست داشتن پيغمبر روح . عشق يک (( اغفال )) بزرگ و نيرومند است تا انسان به زندگي مشغول گردد و به روزمرگي که طبيعت سخت آنرا دوست ميدارد سر گرم شود و دوست داشتن زاده وحشت از غربت است و خود آگاهي ترس آور آدمي در اين بيگانه بازار زشت و بيهوده .عشق لذت جستن است و دوست داشتن پناه جستن . عشق غذاخوردن يک حريص گرسنه است و دوست داشتن (( همزباني در سرزمين بيگانه يافتن )) است