|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
|||||||
| شعر در این بخش اشعار گوناگون و مباحث مربوط به شعر قرار دارد |
 |
|
|
ابزارهای موضوع | نحوه نمایش |
|
|
|
#1
02-16-2010
|
|||
|
|||
تمامی اشعار مريم حيدر زاده
تمامی اشعار مریم حیدرزاده
اين روزا اين روزا عادت همه رفتن ودل شكستنه درد تموم عاشقا پاي كسي نشستنه اين روزا مشق بچه ها يه صفحه آشفتگيه گرداي رو آينه ها فقط غم زندگيه اين روزا درد عاشقا فقط غم نديدنه مشكل بي ستاره ها يه كم ستاره چيدنه اين روزا كار گلدونا از شبنمي تر شدنه آرزوي شقايقا يه شب كبوتر شدنه اين روا آسمونمون پر از شكسته باليه جاي نگاه عاشقت باز توي خونه خاليه اين روزا كار آدما دلهاي پاك رو بردنه بعدش اونو گرفتن و به ديگري سپردنه اين روزا كار آدما تو انتظار گذاشتنه ساده ترين بهانشون از هم خبر نداشتنه اين روزا سهم عاشقا غصه و بي وفاييه جرم تمومشون فقط لذت آشناييه اين روزا توي هر قفس يكي دو تا قناريه شبها غم قناريها تو خواب خونه جاريه اين روزا چشماي همه غرق نياز شبنمه رو گونه هر عاشقي چند قطره بارون غمه اين روزا ورد بچه ها بازي چرخ و فلكه قلباي مثل دريامون پر از خراش و تركه اين روزا عادت گلها مرگ و بهونه كردنه كار چشماي آدما دل رو ديونه كردنه اين روزا كار رويامون از پونه خونه ساختنه نشونه پروانگي زندگي ها رو باختنه اين روزا تنها چارمون شايد پرنده مردنه رو بام پاك آسمون ستاره رو شمردنه اين روزا آدما ديگه تو قلب هم جا ندارن مردم ديگه تو دلهاشون يه قطره دريا ندارن اين روزا فرش كوچه ها تو حسرت يه عابره هر جا يكي منتظر ورود يه مسافره اين روزا هيچ مسافري بر نمي گرده به خونه چشاي خسته تا ابد به در بسته مي مونه اين روزا قصه ها همش قصه دل سوزوندنه خلاصه حرف همه پر زدن و نموندنه اين روزا درد آدما فقط غم بي كسيه زندگيشون حاصلي از حسرت و دلواپسيه اين روزا خوشبختي ما پشت مه نبودنه كار تموم شاعرا فقط غزل سرودنه اين روزا درد آدما داشتن چتر تو بارونه چشماي خيس و ابريشون همپاي رود كارونه اين روزا دوستا هم ديگه با هم صداقت ندارن يه وقتا توي زندگي همديگر و جا مي ذارن جنس دلاي آدما اين روزا سخت و سنگيه فقط توي نقاشيا دنيا قشنگ و رنگيه اين روزا جرم عاشقي شهر دل و فروختنه چاره فقط نشستن و به پاي چشمي سوختنه اسم گلا رو اين روزا ديگه كسي نمي دونه اما تو تا دلت بخواد اينجا غريب فراوونه اين روزا فرصت دلا براي عاشقي كمه زخماي بي ستاره ها تشنه ياس مرهمه اين روزا اشك مون فقط چاره ي بي قراريه تنها پناه آدما عكساي يادگاريه اين روزا فصل غربت عشق و يبدهاي مجنونه بغضاي كال باغچه منتظر يه بارونه اين روزا دوستاي خوبم همديگر رو گم ميكنن دلاي پاك و ساده رو فداي مردم ميكنن اين روزا آدما كمن پشت نقاب پنجره كمتر ميبيني كسي رو كه تا ابد منتظره مردم ما به همديگه فقط زود عادت مي كنن حقا كه بي وفايي رو خوب هم رعايت ميكنن درسته كه اينجا همه پاييزا رو دوست ندارن پاييز كه از راه ميرسه پا روي برگاش مي ذارن اما شايد تو زندگي يه بغض خيس و كال دارن چند تا غم و يه غصه و آرزوي محال دارن اين روزا بايد هممون براي هم سايه باشيم شبا يه كم دلواپس كودك همسايه باشيم اون وقت دوباره آدما دستاشون رو پل ميكنن درداي ارغواني رو با هم تحمل مي كنن اگه به هم كمك كنيم زندگي ديدني ميشه بر سر پيمان مي مونن دوستاي خوب تا هميشه اما نه فكر كه ميكنم اين كار يه كار ساده نيست انگار براي گل شدن هنوز هوا آماده نيست 
|
|
#2
02-16-2010
|
|||
|
|||
پيغام
اوني که گفته بود پيشم مي مونه کسي که من دلم مي خواد همونه اوني که تو پاييز واسم قسم خورد فقط با من هميشه مهربونه اون کسي که با ذوق و شوق به من گفت بايد که وايساد جلوي زمونه اوني که گفت قسمت همش دروغه يه چيزيه درست مث بهونه اوني که ماجراي عاشقيشو گلدون اطلسي مونم مي دونه اون کسي که مي گفت ستاره هامون تو بهترين نقطه ي کهکشونه اون که مي گفت توکل دوتامون به لطفاي خداي آسمونه اون که مي گفت دق مي کنه اگر که پاي کس ديگري در ميونه اون که مي گفت چاره فقط سکوته واسه جواب حرف عاشقونه نمي دونم چي شد که رفت و آخر پيغام فرستاد من مي رم ديوون
|
|
#3
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
نامه بي جواب
سلام بهونه قشنگ من براي زندگي آره باز منم همون ديوونه ي هميشگي فداي مهربونيات چه مكني با سرنوشت دلم برات تنگ شده بود اين نامه رو واست نوشت حال من رو اگه بخواي رنگ گلاي قاليه جاي نگاهت بد جوري تو صحن چشمام خاليه ابرا همه پيش منن اينجا هوا پر از غمه از غصه هام هر چي بگم جون خودت بازم كمه ديشب دلم گرفته بود رفتم كنار آسمون فرياد زدم يا تو بيا يا من و پيشت برسون فداي تو! نمي دوني بي تو چه دردي كشيدم حقيقت رو واست بگم به آخر خط رسيدم رفتي و من تنها شدم با غصه هاي زندگي قسمت تو سفر شد و قسمت من آوارگي نمي دوني چه قدر دلم تنگه براي ديدنت براي مهربونيات نوازشات بوسيدنت به خاطرت مونده يكي هميشه چشم به راهته يه قلب تنها و كبود هلاك يه نگاهته من مي دونم همين روزا عشق من از يادت ميره بعدش خبر ميدن بيا كه داره دوستت ميميره روزات بلنده يا كوتاه دوست شدي اونجا با كسي بيشتر از اين من و نذار تو غصه و دلواپسي يه وقت من و گم نكني تو دود اون شهر غريب يه سرزمين غربته با صد نيرنگ و فريب فداي تو يه وقت شبا بي خوابي خستت نكنه غم غريبي عزيزم زرد و شكستت نكنه چادر شب لطيف تو از روت شبا پس نزني تنگ بلور آب تو يه وقت ناغافل نشكني اگه واست زحمتي نيست بر سر عهد مون بمون منم تو رو سپردم دست خداي مهربون راستي ديروز بارون اومد من و خيالت تر شديم رفتيم تو قلب آسمون با ابرا همسفر شديم از وقتي رفتي آسمونمون پر كبوتره زخم دلم خوب نشده از وقتي رفتي بد تره غصه نخور تا تو بياي حال منم اين جوريه سرفه هاي مكررم مال هواي دوريه گلدون شمعدوني مونم عجيب واست دلواپسه مثه يه بچه كه بار اوله ميره مدرسه تو از خودت برام بگو بدون من خوش ميگذره ؟ دلت مي خواد مي اومدم يا تنها رفتي بهتره از وقتي رفتي تو چشام فقط شده كاسه خون همش يه چشمم به دره چشم ديگم به آسمون يادت مي آد گريه هامو ريختم كنار پنجره داد كشيدم تو رو خدا نامه بده يادت نره يادت ميآد خنديدي و گفتي حالا بذار برم تو رفتي و من تا حالا كنار در منتظرم امروز ديدم ديگه داري من رو فراموش مي كني فانوس آرزوهامونو داري خاموش ميكني گفتم واست نامه بدم نگي عجب چه بي وفاست با اين كه من خوب مي دونم جواب نامه با خداست عكساي نازنين تو با چند تا گل كنارمه يه بغض كهنه چند روزه دائم در انتظارمه تنها دليل زندگي با يه غمي دوست دارم داغ دلم تازه ميشه اسمت و وقتي مي آرم وقتي تو نيستي چه كنم با اين دل بهونه گير مگه نگفتم چشمات رو از چشم من هيچ وقت نگير حرف منو به دل نگير همش مال غريبيه تو رفتي و من غريب شدم چه دنياي عجيبيه زودتر بيا بدون تو اينجا واسم جهنمه ديوار خونمون پر از سايه ي غصه و غمه تحملي كه تو دادي ديگه داره تموم ميشه مگه نگفتي همه جا ماله مني تا هميشه دلم واست شور مي زنه اين دل و بي خبر نذار تو رو خدا با خوبيات رو هيچ دلي اثر نذار فكر نكني از راه دور دارم سفارش ميكنم به جون تو فقط دارم يه قدري خواهش ميكنم اگه بخوام برات بگم شايد بشه صد تا كتاب كه هر صفحه ش قصه چند تا درده و چند تا عذاب مي گم شبا ستاره ها تا مي تونن دعات كنن نورشونو بدرقه پاكي خنده هات كنن يه شب تو پاييز كه غمت سر به سر دل مي ذاره مريم همون كسي كه بيشتر از همه دوست داره
|
|
#4
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
فاصله
گفتي كه مرا دوست نداري گله اي نيست بين من و عشق تو ولي فاصله اي نيست گفتم كه كمي صبر كن و گوش به من كن گفتي كه نه بايد بروم حوصله اي نيست پرواز عجب عادت خوبيست ولي حيف تو رفتي و ديگر اثر از چلچله اي نيست گفتي كه كمي فكر خودم باشم و آن وقت جز عشق تو در خاطر من مشغلهاي نيست فتي تو خدا پشت و پناهت به سلامت بگذار بسوزند دل من مساله اي نيست مي دونم زندگي پر از سواله مي دونم رسيدن به تو خياله مي دونم تو ميگي يه روزي مال من ميشي اما موندت محاله مي دونم تو ميگي شبا دعامون مي كني چشمه چات زلاله مي دونم توي آسمون سرنوشت ما ماه كاملمهلاله مي دونم تو ميگي پرنده شيم بريم هوا غصه ما دو تا باله مي دونم چشم من پر از غم نبودنت دل تو پر از ملاله مي دونم طاقتم ديگه داره تموم ميشه صبر تو رو به زواله مي دونم آره مي ري و نمي پرسي كه اين دل عاشق در چه حاله مي دونم يك فكر ديگر امشب تمام خويش را از غصه پرپر ميكنم گلدان زرد ياد را با تو معطر ميكنم تو رفته اي و رفتنت يك اتفاق ساده نيست ناچار اين پرواز را اين بار باور ميكنم يك عهد بستم با خودم وقتي بيايي پيش من يه احترام رجعتت من ناز كمتر مي كنم يك شب اگر گفتي برو ديگر ز دستت خسته ام آن شب براي خلوتت يك فكر ديگر ميكنم صحن نگاهت را به روي اشتياقم باز كن من هم ضريح عشق را غرق كبوتر ميكنم شعريست باغ چشم تو غرق سكوت و آرزو يك روز من اين شعر را تا آخر از بر ميكنم گر چه شكستي عهد را مثل غرور ترد من اما چنان ديوانه ام كه با غمت سر ميكنم زيبا خدا پشت و پناه چشمهاي عاشقت با اشك و تكرار و دعا راه تو را تر ميكنم
|
|
#5
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
رفع زحمت
حافظ كنار عكس تو من باز نيت ميكنم انگار حافظ با من و من با تو صحبت ميكنم وقت قرار ما گذشت و تو نمي دانم چرا دارم به اين بد قوليت ديريست عادت ميكنم چه ارتباط ساده اي بين من و تقدير هست تقدير و ويران ميكند من هم مرمت مي كنم در اشتباهي نازنين تو فكر كردي اين چنين من دارم از چشمان زيبايت شكايت مي كنم نه مهربان من بدان بي لطف چشم عاشقت هر جاي دنيا كه روم احساس غربت مي كنم بر روي باغ شانه ات هر وقت اندوهي نشست در حمل بار غصه ات با شوق شركت ميكنم يك شادي كوچك اگر از روي بام دل گذشت هر چند اندك باشد آن را با تو قسمت ميكنم خسته شدي از شعر من زيبا اگر بد شد ببخش دلتنگ و عاشق هستم اما رفع زحمت ميكنم بين آدم ها ه قدر فاصله اينجاست بين آدمها چه قدر عاطفه تنهاست بين آدمها كسي به حال شقايق دلش نمي سوزه و او هنوز شكوفاست بين آدمها كسي به خاطر پروانه ها نمي ميرد تب غرور چه بالاست بين آدمها و از صداي شكستن كسي نمي شكند چه قدر سردي و غوغاست بين آدمها ميدان كوچه دل ها فقط زمستانست هجوم ممتد سرماست بين آدمها ز مهرباني دل ها دگر سراغي نيست چه قدر قحطي روياست بين آدمها كسي به نيست دل ها دعا نمي خواند غروب زمزمه پيداست بين آدمها و حال آينه را هيچ كسي نمي پرسد هميشه غرق مداراست بين آدمها غريب گشتن احساس درد سنگيني ست و زندگي چه غم افزاست بين آدمها مگر كه كلبه دل ها چه قدر جا دارد چه قدر راز و معماست بين آدمها چه ماجراي عجيبي ست اين تپيدن دل و اهل عشق چه رسواست بين آدمها چه مي شود همه از جنس آسمان باشيم طلوع عشق چه زيباست بين آدمها ميان اين همه گلهاي ساكن اينجا چه قدر پونه شكيباست بين آدمها تمام پنجره ها بي قرار بارانند چه قدر خشكي و صحراست بين آدمها و كاش صبح ببينم كه باز مثل قديم نياز و مهر و تمناست بين آدمها بهار كردن دل ها چه كار دشواريست و عمر شوق چه كوتاست بين آدمها ميان تك تك لبخندها غمي سرخ ست و غم به وسعت يلداست بين آدمها به خاطر تو سرودم چرا كه تنها تو دلت به وسعت درياست بين آدمها
|
|
#6
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
براي چشمانت
هوا ترست به رنگ هواي چشمانت دوباره فال گرفتم براي چشمانت اگر چه كوچك و تنگ است حجم اين دنيا قبول كن كه بريزم به پاي چشمانت بگو چه وقت دلم را ز ياد خواهي بر د اگر چه خوانده ام از جاي جاي چشمانت دلم مسافر تنهاي شهر شب بو هاست كه مانده در عطش كوچه هاي چشمانت تمام آينه ها نذر ياس لبخندت جنون آبي در يا فداي چشمانت چه مي شود تو صدايم كني به لهجه موج به لحن نقره اي و بي صداي چشمانت تو هيچ وقت پس از صبر من نمي آيي در انتظار چه خاليست جاي چشمانت به انتهاي جنونم رسيده ام اكنون به انتهاي خود و ابتداي چشمانت من و غروب و سكوت و شكستن و پاييز تو و نيامدن و عشوه هاي چشمانت خدا كند كه بداني چه قدر محتاج ست نگاه خسته من به دعاي چشمانت كاش مي شد كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گامها تقسيم كرد كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد كاش ميشد با نسيمشامگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد كاش مي شد با خزان قلبها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد كاش ميشد در سكوت دشت شب ناله غمگين باران را شنيد بعد دست قطره هايش را گرفت تا بهار آرزو ها پر كشيد كاش مي شد مثل يك حس لطيف لا به لاي آسمان پر نور شد كاش ميشد چادر شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد كاش مي شد از ميان ژاله ها جرعه اي از مهرباني را چشيد در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نامهرباني را نديد كاش ميشد با محبت خانه ساخت يك اطاقش را به مرواريد داد كاش مي شد آسمان مهر را خانه كرد و به گل خورشيد داد كاش ميشد بر تمام مردمان پيشوند نام انسان را گذاشت كاش مي شد كه دلي را شاد كرد بر لب خشكيده اي يك غنچه كاشت كاش ميشد در ستاره غرق شد در نگاهش عاشقانه تاب خورد كاش مي شد مثل قوهاي سپيد از لب درياي مهرش آب خورد كاش ميشد جاي اشعار بلند بيت ها راساده و زيبا كنم كاش مي شد برگ برگ بيت را سرخ تر از واژه رويا كنم كاش ميشد با كلامي سرخ و سبز يك دل غمديده را تسكين دهم كاش ميشد در طلوع باس ها به صنوبر يك سبد نسرين دهم كاش ميشد با تمام حرف ها يك دريچه به صفا را وا كنم كاش ميشد در نهايت راه عشق آن گل گم گشته را پيدا كنم سرنوشت من و چشمهايت ايكاش در چشم هايت ترديد را ديده بودم يا از همان روز اول از عشق ترسيده بودم ايكاش آن شب كه رفتم از آسمان گل بچينم جاي گل رز برايت پروانگي چيده بودم گل را به دست تو دادم حتي نگاهم نكردي آن شب نمي داني اما تا صبح لرزيده بودم آن شب تو با خود نگفتي كه بر سرمن چه آمد با خود نگفتي ز دستت من باز رنجيده بودم انگار پي برده بودي ديوانه ات گشته ام من تو عاشق من نبودي و دير فهميده بودم از آن شب سرد پاييز كه چشم من به تو افتاد گفتم ايكاش شب ها هر گر نخوابيده بودم از كوچه كه مي گذشتيم حتي نگاهم نكردي چشمت پي ديگري بود اين را نفهميده بودم آن شب من و اشك و مهتاب تا صبح با هم نشستيم ايكاش يك خواب بد بود چيزي من ديده بودم تو اهل آن دوردستي من يك اسير زميني عشق زمين و افق را ايكاش سنجيده بودم بي تو چه شبها كه تا صبح در حسرت با تو بودن اندوه ويرانيت را تنها پرستيده بودم وقتي صدا كردي از دور با عشوه اي نادرت را آن لهجه نقره اي را ايكاش نشنيده بودم انگار تقصير من بود حق با تو و آسمان است وقتي كه تو مي گذشتي از دور خنديده بودم اما به پروانه سوگند تنها گناهم همين ست جاي تو بودم اگر من صد بار بخشيده بودم بايد برايت دعا كرد آباد باشي و سرسبز ايكاش هرگز نبيني چيزي كه من ديده بودم اندوه بي اعتناي چه يادگار عجيبي ست اما چه شب ها كه آن را از عشق بوسيده بودم حالا بدان تو كه رفتي در حسرت بازگشت يك آسمان اشك آن شب در كوچه پايشده بودم هر گز پشيمان نگشتم از انتخاب تو هرگز رفتي كه شايد بدانم بيهوده رنجيده بودم حالا تو را به شقايق ديگر بيا كوچ كافيست جاي تو بودم اگر من اين بار بخشيده بودم
|
|
#7
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
مي توان
مي توان در كوچه هاي زندگي پاسخ لبخند را با ياس داد مي توان جاي غروب عشق را به طوع ساده احساس داد مي توان در خلوت شبهاي راز فكر رسم آبي پرواز بود مي توان با حرفي از جنس بلور شوق را به هر دلي دعوت نمود مي توان در آرزوي كودكي با حضور يك عروسك سهم داشت مي توان گاهي به رسم ياد بود در دلي يك شاخه نيلوفر گذاشت مي توان از شهر شب بو ها گذشت عابر پس كوچه هاي نور بود مي توان همسايه مهتاب شد فكر زخم غنچه اي رنجور بود مي توان با لطف دست پنجره مهربان گنجشكها را دانه داد مي توان وقتي خزان از ره رسيد يك كبوتر را به كنجي لانه داد مي توان در قلب هاي بي فروغ لحظه اي برقي زد و خورشيد شد مي توان در غربت داغ كوير آن ابري كه مي باريد شد برگرد برگرد بي تو بغض فضا وا نمي شود يك شاخه ياس عاطفه پيدا نمي شود در صفحه دلم تو نوشتي صبور باش قلبم غبار دارد و معنا نمي شود بي تو شكست و پنجره رو به آسمان غم در حريم آبي دل جا نمي شود درياي تو پناه نگاه شكسته است هر دل كه مثل قلب تو دريا نمي شود مي خواستم بچينم از آن سوي دل گلي اما بدون تو كه گلي وا نميشود درديست انتظار كه درمان آن تويي اين درد تلخ بي تو مداوا نمي شود زيباترين گلي كه پسنديده ام تويي گل مثل چشمهاي تو زيبا نمي شود بي تو شكسته شد غزل آشناييم اين رسم مهرباني دنيا نمي شود گفتي صبور باش و به آينده بنگر پروانه كه صبور و شكيبا نمي شود شبنم گل نگاه مرا بار شسته است دل در كنار ياد تو تنها نمي شود گلدان ياس بي تو شكست و غريب شد گلدان بدون عشق شكوفا نمي شود باران كوير روح مرا مي برد به اوج اما دلم بدون تو شيدا نمي شود رفتي و بي تو نام شكفتن غريب شد ديگر طلوع مهر هويدا نمي شود روياي من هميشه به ياد تو سبز بود رفتي و حرفي از غم رويا نمي شود رفتي و دل ميان گلستان غريب ماند ديگر بهار محو تماشا نمي شود يك قاصدك كنار من آمد كمي نشست گفتم كه صبح اين شب يلدا نمي شود دل هاي منتظر همه تقديم چشم تو امروز بي حضور تو فردا نمي شود جادوي نگاهت چه مي شد گر دل آشفته من هر چشم تو عادت نمي كرد و اي كاش از نخست آن چشمهايت مرا آواره غربت نمي كرد چه زيبا بود اگر مرغ نگاهت ميان راز چشمان تو مي ماند تو مي ماندي و او هم مثل يك كوچ ز باغ ديده ات هجرت نمي كرد تمام سايه روشن هاي احساس پر از آرامش مهتابيت بود و ليكن شاعر آينه ها هم به خوبي رك اين وسعت نمي كرد زماني كه تو رفتي پاكي ياس خلوص سبز گلدان را رها كرد چه زيبا بود اگر از اولين گام نگاهم با دلت صحبت نمي كرد تو پيش از آنكه در دل پاگذاري تمام فال هايم رنگ غم داشت ولي تو آمدي و بعد از آن دل بدون چشم تو نيت نمي كرد هجوم لحظه هاي بي قراري مرا تا عمق يك پرواز مي برد و جز با آسمان ديدگانت دلم با هيچ كس خلوت نمي كرد نگاهم مثل يك مرغ مهاجر به دنبال حضورت كوچ مي كرد به غير از انتظارت قلب من را اين گونه بي طاقت نمي كرد تو مي ماندي كنار لحظه هايم ولي اين شادماني زود مي رفت و تا مي خواست دل چيزي بگويد تو مي رفتي و او فرصت نمي كرد دلم از پشت يك تنهايي زرد نگاهش را به چشمان تو مي دوخت ولي قلب تو قدر يك گل سرخ مرا به كلبه اش دعوت نمي كرد و حالا انتهاي كوچه شعر منم با انتظاري مبهم و زرد ولي ايكاش جادوي نگاهت غزل هاي مرا غارت نمي كرد
|
|
#8
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
بهانه
گفتي كه به احترام دل باران باش باران شدم و به روي گل باريدم گفتي كه ببوس روي نيلوفر را از عشق تو گونه هاي او بوسيدم گفتي كه ستاره شو دلي روشن كن من همچو گل ستاره ها تابيدم گفتي كه براي باغ دل پيچك با ش بر ياسمن نگاه تو پيچيدم گفتي كه براي لحظه اي دريا شو دريا شدم و ترا به ساحل ديدم گفتي كه بيا و لحظه اي مجنون باش مجنون شدم و ز دوريت ناليدم گفتي كه شكوفه كن به فصل پاييز گل دادم و با ترنمت روييدم گفتي كه بيا و از وفايت بگذر از لهجه بي وفاييت رنجيدم گفتم كه بهانه ات برايم كافيست معناي لطيف عشق را فهميدم تو يعني تو يعني گونه هاي غنچه اي را به رسم مهرباني ناز كردن تو يعني كوچه باغ آرزو را به روي گام ياسي باز كردن تو يعني وسعت معصوم دل را به معناي شكفتن هديه دادن تو يعني بوته اي از رازقي را ميان حجم گلداني نهادن تو يعني جستجوي آبي عشق تو يعني فصل پاك پونه بودن تو يعني قصه شوق كبوتر تو يعني لذت سبز شكفتن تو يعني با تواضع راز دل را به يك نيلوفر بي كينه گفتن تو يعني وسعتي تا بي نهايت تو يعني نغمه موزون باران تو يعني تا ابد آيينه بودن براي خاطر دلهاي ياران تو يعني در حضور نيلي صبح گلي را به بهار دل سپردن تو يعني ارغواني گشتن و بعد هزاران دست تنها را فشردن تو يعني مثل شبنم عاشقانه گلوي ياس ها را تازه كردن تو يعني حجم روياي گلي را ميان كهكشان اندازه كردن تو يعني پونه را زير باران ميان كهكشان اندازه كردن تو يعني بي ريا چون ياس بودن و يا به شهر شبنم ها رسيدن تو يعني انتظار غنچه ها را ميان شهر رويا خواب كردن تو يعني غصه هاي زرد دل را به رنگ نقره مهتاب كردن تو يعني در سحرگاهي طلايي به يك احساس تشنه آب دادن تو يعني نسترن هاي وفا را به رسم مهرباني تاب دادن تو يعني غربت يك اطلسي را ز شوق آرزو سرشار كردن تو يعني با طلوع آبي مهر صبور و شوق آرزو سرشار كردن تو را آن قدر در دل مي سرايم كه دل يعني ترا زيبا سرودن فداي تو شقايق احساس و روياي بي آغاز سرودن
|
|
#9
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
يك سبد آرزوي كال
كاشكه يه روز با همديگه سوار قايق مي شديم دور از نگاه ادما هر دومون عاشق مي شديم كاش آسمون با وسعتش تو دستامون جا مي گرفت گلاي سرخ دلمون كاش بوي دريا مي گرفت كاش تو هواي عاشقي ليلي و مجنون مي شديم باد كه تو دريا مي وزيد ما هم پريشون مي شديم كاش كه يه ماهي قشنگ براي ما فال م يگرفت برامون از فرشته ها امانتي بال مي گرفت با بال اون فرشته ها تو آسمون پر مي زديم به شهر بي ستاره ها به آرومي سر مي زديم شب كه مي شد امانت فرشته ها رو مي داديم مامونو مي بستيم و به ياد هم مي افتاديم كاشكه تو درياي قشنگ خواب شقايق مي ديديم خواب دو تا مسافر و عشق و يه قاشق مي ديدم كاشكه مي شد نيمه شب با همديگه دعا كنيم خداي آسمونا رو با يك زبون صدا كنيم بگيم خداي مهربون ما رو ز هم جدا نكن هرگز به عشق ديگري ما رو مبتلا نكن كاش مقصد قايق ما يه جاي دور و ساده بود كه عكس ماه مهربون رو پنجره اش افتاده بود كاش اومجا هيچ كسي نبود يه وقتي با تو دوست بشه تو نازنين من بودي مثل حالا تا هميشه كاشكه به جز من هيچ كسي اين قدر زياد دوست نداشت يا كه دلت عشق منو اول عشقاش مي گذاشت كاش به پرنده بودي و من واسه تودونه بودم شك ندارم اون موقع هم اين جوري ديوونه بودم كاش تو ضريح عشق تو يه روز كبوتر مي شدم يه بار نگاه مي كردي و اون موقع پر پر مي شدم كاش گره دستامونو اين سرنوشت وا نمي كرد كاش هيچ كدوم از ما دو تا هيچ دوستي پيدا نمي كرد كاش كه مي شد جدايي رو يه جايي پنهون بكنيم خاراي زرد غصه رو از ريشه ويرون بكنيم كاش كه با هم يه جا بريم كه آدماش آبي باشن شباش مثه تو قصه ها زلال و مهتابي باشن كاشكه يه روز من و تو رو تو دريا تنها بذارن تو قايق آرزوها يه روز مارو جا بذارن اون وقت با لطف ماهيا دريا رو جارو بزنيم بسوي شهر آرزو بريم و پارو بزنيم بريم يه جا كه آدماش بر سر هم داد نزنن به خاطر يه بادبادك بچه ها فرياد نزنن بريم يه جا كه دلها رو با يك اشاره نشكنن بچه ها توي بازيشون به قمريا سنگ نزنن جايي كه ما بايد بريم پشت در زندگيه عادت مردمش فقط عشقه و آشفتگيه چشمامونو مي بنديم و با هم ديگه مي ريم سفر يادت باشه اينجا هوا غرق يه دلواپسيه اما از اينجا كه بريم فقط گل اطلسيه ترو خدا منو بدون شريك شادي و غمت مثل هميشه عاشقت مثل گذشته مريمت پيمان سبز آن روز در نگاه تو و خنده بهار مي شد به منتهاي شكفتن اشاره كرد مي شد ميان چشمك ياس و نسيم صبح ل را فداي چشم نجيب ستاره كرد هر صبح با صداي تو بيدار مي شوم در قلب من هميشه مي آيد صداي تو هر چه نگاه عاطفه و اشك شبنم ست با قطره هاي ساكت باران فداي تو اي انتظار خسته گل هاي رازقي تو يادگار ميخك و ياس و شقايق ي تو بردي از ميان سكوتم دل مرا تو معني سرودن پاك حقايقي تو جاده رسيدن قلبي به آسمان من بي تو ذره ذره بدان آب مي شوم تا سرزمين سبز تجسم مي آيم و در بين راه عاشق مهتاب مي شوم تو با وفاترين افق دور مبهمي يادت كنار ساحل دل تاب مي خورد هر قوي تشنه اي كه ترك مي خورد دلش از بركه لطيف دلت آب مي خورد نقاشي تمام افقهاي عالمي نقاشي ام بدون تو بي رنگ مي شود در شعر من هميشه تو معناي بودني قلب غزل براي تو دلتنگ مي شود تو قصه مهاجرت غم ز شهر عشق تو ماندني ترين گل خوشبوي ميخكي تنها تو بال عاطفه را ناز ي كني تو مهربان ترين گل زيباي پيچكي تب مي كند بدون تو احساس پاك عشق جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس كنار دلم مي نشيند و روح مرا روانه پرواز ميكند هر وقت شهر پنجره ها باز ميشود من ابتداي نام ترا گوش مي كنم وقتي به عشق مي رسم از لذت نگاه غم را به حرمت تو فراموش ميكنم آن لادني كه كاشته اي در دلم هنوز گاهي دلش براي دلت شور مي زند پروانه اي ز باغ تبسم مي آيد و دل را به سوي شمع پر از نور مي زند احساس من هميشه پر از قطره هاي عشق قلبم بدون نام تو دلگير مي شود هر صبح نغمه هاي من و قلب عاشقم بر برگ هاي عاطفه تكثير مي شود تو بهترين حكايت گل هاي نرگسي با چشم تو نگاه پر از ياس مي شود در لا به لاي عاطفه هاي نوازشت عطر نجيب خاطره احساس مي شود تا آخرين نگاه به ياد توام بدان دل هر چه مي كند همه آن براي تو قلب مرا كه برده اي و رفته ام ز دست قلب تمام عشق پرستان فداي تو
|
|
#10
02-16-2010
|
|||
|
|||
|
پيمان سبز
آن روز در نگاه تو و خنده بهار مي شد به منتهاي شكفتن اشاره كرد مي شد ميان چشمك ياس و نسيم صبح ل را فداي چشم نجيب ستاره كرد هر صبح با صداي تو بيدار مي شوم در قلب من هميشه مي آيد صداي تو هر چه نگاه عاطفه و اشك شبنم ست با قطره هاي ساكت باران فداي تو اي انتظار خسته گل هاي رازقي تو يادگار ميخك و ياس و شقايق ي تو بردي از ميان سكوتم دل مرا تو معني سرودن پاك حقايقي تو جاده رسيدن قلبي به آسمان من بي تو ذره ذره بدان آب مي شوم تا سرزمين سبز تجسم مي آيم و در بين راه عاشق مهتاب مي شوم تو با وفاترين افق دور مبهمي يادت كنار ساحل دل تاب مي خورد هر قوي تشنه اي كه ترك مي خورد دلش از بركه لطيف دلت آب مي خورد نقاشي تمام افقهاي عالمي نقاشي ام بدون تو بي رنگ مي شود در شعر من هميشه تو معناي بودني قلب غزل براي تو دلتنگ مي شود تو قصه مهاجرت غم ز شهر عشق تو ماندني ترين گل خوشبوي ميخكي تنها تو بال عاطفه را ناز ي كني تو مهربان ترين گل زيباي پيچكي تب مي كند بدون تو احساس پاك عشق جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس نگاه مرا ناز ميكند جز تو چه كس كنار دلم مي نشيند و روح مرا روانه پرواز ميكند هر وقت شهر پنجره ها باز ميشود من ابتداي نام ترا گوش مي كنم وقتي به عشق مي رسم از لذت نگاه غم را به حرمت تو فراموش ميكنم آن لادني كه كاشته اي در دلم هنوز گاهي دلش براي دلت شور مي زند پروانه اي ز باغ تبسم مي آيد و دل را به سوي شمع پر از نور مي زند احساس من هميشه پر از قطره هاي عشق قلبم بدون نام تو دلگير مي شود هر صبح نغمه هاي من و قلب عاشقم بر برگ هاي عاطفه تكثير مي شود تو بهترين حكايت گل هاي نرگسي با چشم تو نگاه پر از ياس مي شود در لا به لاي عاطفه هاي نوازشت عطر نجيب خاطره احساس مي شود تا آخرين نگاه به ياد توام بدان دل هر چه مي كند همه آن براي تو قلب مرا كه برده اي و رفته ام ز دست قلب تمام عشق پرستان فداي تو زندگي در حيرتم ز ثانيه هاي بهار عمر در حسرت عبور شكيباي زندگي در انتظار طايفه سبز بودنم در انتظار رويش ميناي زندگي در زندگي تمام غزل ها سراب بود شعري نماند در دل شيداي زندگي تو تا كنون تراوش يك اشك ديده اي كه پر كند سراسر درياي زندگي شب تا سحر ميان نقابي ز فاصله من بودم و تفكر فرداي زندگي آن دور دست كوچه آلاله هاي سرخ يك كودك آمده به تماشا ي زندگي پس زندگي چه بود جز آهنگ يك نفس موسيقي تبسم و غوغاي زندگي اي كاش مي شد از گل آلاله كلبه ساخت در آن نشست و رفت به دنياي زندگي مفهوم زندگي نه به معناي بودنست در يك گل است لذت معناي زندگي يك جرعه عشق با كمي از شهد عاطفه اينست راز سبز مداواي زندگي گلدان لاله هاي شفق خشك شد ز غم در انتظار ياس شكوفاي زندگي من ماندم و كبوتر و يك باغ آرزو در جستجوي لذت و گرماي زندگي يعني كجاست آن سر دنياي آرزو كم كهن ز شرح حال دارزاي زندگي
|
|
| کاربران در حال دیدن موضوع: 1 نفر (0 عضو و 1 مهمان) | |
حالت ترکیبی
|
|
اکنون ساعت 09:37 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد.